ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 543

มู่หรงหื่นไม่ใช่แค่ตำนานจริงๆ ด้วย

เหลิ่งชิงฮวนยังสงสัยว่าในช่วงห้าปีที่ผ่านมาเขารักษาตัวให้บริสุทธิ์เหมือนหยกจริงๆ หรือ? ดูน่าประหลาดเกินไปหากเขาไม่อึดอัด

เธอพูดเสียงแผ่วเบา “จากนี้ไปพวกเราเลิกเรียกจวนอ๋องฉีว่าจวนอ๋องฉี แต่เปลี่ยนเป็นเรียกว่าหอหลินหลางดีไหมเพคะ ได้ยินว่ามีสตรีมากมายในเมืองหลวงที่อยากจะร่วมเตียงกับท่าน เงินพันตำลึงก็ไม่ถือว่าน้อย หม่อมฉันเชื่อว่าด้วยน้ำพักน้ำแรงของท่านจะต้องทำเงินได้อย่างมหาศาลแน่เพคะ”

มู่หรงฉีหรี่ตาลงเล็กน้อย “ความคิดของเจ้าช่างกล้าหาญและใจกว้างมาก”

“ลงทุนสิ่งใดก็ได้กำไรมหาศาล นั่งเฉยๆ บนกองเงินกองทอง ข้าจะแขวนกระดิ่งไว้ที่เอวของเจ้า เจ้าเพียงแค่นั่งนับเงินทุกวัน แน่นอนว่าหากเงินเดือนน้อยไป ข้าก็จะชดเชยให้เจ้า”

มู่หรงฉีเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ “ข้าเกรงว่าแผนของเจ้าจะพังทลาย ข้าเชื่อว่าตอนนี้ในเมืองหลวงไม่มีสตรีคนใดกล้าคิดเช่นนั้นกับข้า แต่ว่าข้าคิดว่าความคิดของเจ้าก็ไม่เลวเลย พวกเราลองดูสักหน่อยไหม? ดูสิว่าเสียงกระดิ่งหรือเสียงนับเงินจะดังกว่ากัน”

เหลิ่งชิงฮวนพลิกตัว ดึงผ้านวมมาคลุมร่างของเธอ

“มู่หรงฉี! ท่านพละกำลังล้นเหลือเช่นนี้ยังจะมากลั่นแกล้งคนบอบบางอย่างหม่อมฉัน จะนับว่าเป็นอัศวินได้อย่างไร?”

มู่หรงฉีพูดอย่างฉะฉาน “ความขยันหมั่นเพียรสามารถชดเชยความอ่อนแอได้ ข้าแค่กลัวว่าเจ้าจะไม่พอใจกับการแสดงของข้า”

ไม่รู้ว่าจะชดเชยได้หรือไม่ แต่การเพียรพยายามฝนทั่งให้เป็นเข็มนั้นถือเป็นคำพูดที่มีชื่อเสียงได้

“พอใจ ค่อนข้างพอใจเพคะ” เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว

“ในเมื่อเจ้าพอใจแล้ว ฮูหยินก็ได้โปรดให้รางวัลแก่ความลำบากของข้าสักหน่อย”

“ไม่!” เหลิ่งชิงฮวนอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา “เงินทองของท่านหม่อมฉันไม่ต้องการเพคะ เอาคืนไปเลยไหม”

“ไม่ ข้าไม่ใช่คนที่ไร้ความรับผิดชอบ”

เหลิ่งชิงฮวนลุกขึ้นนั่งและขมวดคิ้ว “ใครจะสนเรื่องเงินส่วนตัวของท่านกัน หม่อมฉันรับโฉนดเพราะบางร้านทำการค้าได้ไม่ดี หม่อมฉันต้องการปรับการดำเนินงานของร้านที่ได้กำไรน้อยหรือขาดทุน เปลี่ยนเส้นทางธุรกิจ จะเพิกเฉยต่อพวกเขาไม่ได้เพคะ”

“แน่นอนว่ารายได้ทั้งหมดจะกลับคืนสู่ท่าน ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันนั้นหม่อมฉันจะไม่ถาม”

ดวงตาของมู่หรงฉีเป็นประกาย “ฮูหยินมีคุณธรรมจริงๆ เช่นนั้นหากข้าเก็บเงินในอนาคตได้เยอะก็จะมีสิทธิ์ได้หลับนอนกับเจ้าใช่หรือไม่”

ว่ากันว่าพูดสามประโยคหนีไม่พ้นอาชีพตัวเอง เหลิ่งชิงฮวนค้นพบว่ามู่หรงหื่นก็ไม่อาจเอาเรื่องบนเตียงออกจากหัวได้!

เธอตบหน้าผากอย่างช่วยไม่ได้ “หม่อมฉันกำลังพูดเรื่องธุรกิจอยู่นะเพคะ”

ดวงตาของมู่หรงฉีหรี่ลง “เจ้าทำธุรกิจเป็นหรือ?”

ล้อเล่นหรือไง ตอนที่เปลี่ยนวันประชุมและได้รายงานรายได้ประจำปีออกมา รวมถึงปรมาจารย์ฉีผู้นี้ที่ใช้เงินจำนวนมากเพื่อเลี้ยงดูตัวเองไปตลอดชีวิต ไม่รู้ว่าแผนการนี้จะใช้ได้หรือไม่ เขาจะโกรธและลุกขึ้นมาต่อต้านหรือไม่?

ก่อนที่เหลิ่งชิงฮวนจะได้พูดอะไร โตวโตวก็กลับมาขอเข้าเฝ้า

มู่หรงฉีมองไปที่ เหลิ่งชิงฮวนที่หน้าแดง ลุกขึ้นและเดินออกไป

เหลิ่งชิงฮวนมาพร้อมกล่องยาในมือ ซักถามเกี่ยวกับมื้ออาหารล่าสุดและอาหารคร่าวๆ

ผู้คนที่ศาลาพักม้าส่งเสียงโหวกเหวกโวยวาย “เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เจอกับเจ้านายที่ยากจะเอาใจเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงอาหาร เสื้อผ้า ที่พัก การเดินทาง แม้แต่เข้าห้องน้ำก็มีไม่มากนัก วันนี้เขาจะให้ข้าต่อชั้นไม้เพื่อใช้เป็นเวจชั่วคราว เขาสั่งให้ปูขี้เถ้าไว้ด้านล่างและปูทับด้วยขนห่านสีขาวที่ด้านบนเวลาเข้าห้องน้ำ ขนห่านจะปลิวว่อนเพื่อไม่ให้ขยะแขยง แม้แต่ฮ่องเต้ยังไม่เรื่องมากเช่นนี้”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะออกมา หายากจะตาย คนป่วยที่ตกอับเช่นนี้

เหลิ่งชิงฮวนเข้าไปพร้อมกับกล่องยา น่าเยี่ยไป๋เอนกายลงบนตักนุ่มๆ ของสาวงาม เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ เขาก็ยกเปลือกตาขึ้นและเหลือบมองกล่องยาในมือของเธอ "ดูท่าเจ้าคงยอมรักษาข้าแล้ว"

เหลิ่งชิงฮวนหยุดเดินอย่างลังเล “หนานจ้าวใช้ทั้งประเทศเพื่อแลกหนึ่งชีวิตของเจ้า”

น่าเยี่ยไป๋ไม่แปลกใจ “เจ้ามีวิธีไหม?”

เหลิ่งชิงฮวนเปิดแหวนนาโนอย่างเงียบๆ ทำการตรวจสอบสิ่งที่จำเป็นทั้งหมด ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดอย่างลังเล “อาศัยความสามารถส่วนตัวที่มีจำกัดของข้า ข้าไม่แน่ใจเลย แต่ข้าสามารถใช้วิธีของลัทธิเต๋าได้ เจ้ากล้าลองไหม”

“ลัทธิเต๋า?” น่าเยี่ยไป๋รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ข้ารู้แค่ว่าเจ้าเคยเรียนวิธีใช้กู่ในการรักษา แต่ไม่รู้มาก่อนว่าเจ้ารู้ลัทธิเต๋าด้วย”

“ข้าเองก็ไม่รู้เรื่องนี้มากนัก แต่มีผู้เชี่ยวชาญในฉางอันที่สามารถยืมอายุขัยและปล่อยให้เจ้ามีชีวิตต่อไปได้ แต่สิ่งแลกเปลี่ยนคือเจ้าต้องไม่ทำร้ายชีวิตของผู้บริสุทธิ์ในอนาคตได้ มิฉะนั้นอายุขัยที่ยืมมาจะน้อยลง เจ้าตัดสินใจเองว่าคุณต้องการหรือไม่”

น่าเยี่ยไป๋จ้องมองเธอ “เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนั้นเหรอ?”

“ถ้าเจ้าไม่เชื่อ เหตุใดเจ้าถึงปล่อยให้น่าจาอี๋นั่วไปเรียนรู้คาถาอาคมที่สำนักนักบุญหญิง? คาถาและลัทธิเต๋ามีต้นกำเนิดเดียวกันและมีความลึกซึ้งมาก ชาวหนานจ้าวอย่างเจ้าจะเข้าใจได้อย่างไร”