ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 549

เรื่องนี้ เหลิ่งชิงฮวนโดนใส่ร้าย

แม้ว่าเสี่ยวอวิ๋นเช่อจะซุกซน แต่ทุกครั้งเธอก็แค่ทำท่าน่ากลัวเท่านั้น เธอกดเขาลงบนม้านั่ง ถอดกางเกงออกและพูดเสียงดังให้เขาตกใจ แต่งบางครั้งอารมณ์ก็พลุ่งพล่านจนเผลอตีก้นเขาสองสามที แต่เจ้าเด็กนี่กลับอาไปบ่นทุกที่ พูดเสียจนเธอกลายเป็นคนโหดร้ายและตัวเองดูน่าสงสาร

มู่หรงฉีทนไม่ได้ “คราวหน้าอย่าไปบ่นเรื่องไร้สาระกับเสด็จปู่และเสด็จย่าอีก ท่านแม่ตีเจ้าตอนไหน?”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อกลอกตาไปที่เขา “ทำไมท่านพ่อโง่จัง? ท่านไปดุภรรยาของท่านบ้างสิ หากมีคนมาแย่งนางไปจะทำอย่างไร? ท่านดูสิ เพียงแค่ข้าพูดถึงท่านแม่กับพวกที่อยู่ในสถานศึกษา พวกเขาก็กลัวกันหัวหด ไม่มีใครกล้ามาแย่งท่าแม่กับข้าหรอก แต่ดูท่านสิ”

อ๋องฉีอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึกๆ มันเป็นคำพูดที่ปลุกผู้คนให้ตื่นจากฝัน และตระหนักรู้ได้ในทันที

นับตั้งแต่ที่เขาได้ข่าวของชิงฮวน เขาก็ต้องการที่จะแย่งชิงเธอกลับมาจากรัชทายาทหนานจ้าว และยังต้องคอยระวังไม่ให้เธอหลบหนีไปกับโฉวซือเส่าอีก

เขาพยักหน้าซ้ำๆ “บุตรของข้าพูดถูก จากนี้ไปในฐานะพ่อ ข้าจะรักท่านแม่เจ้ามากขึ้น จนนางโหดเหี้ยมกว่าใครและไม่มีใครกล้าเข้าใกล้นาง เจ้าว่าไง?”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อพยักหน้าอย่างจริงจัง “ท่านพ่อมีอนาคตสามารถสั่งสอนได้ แต่ท่านไม่กลัวใครจะมาแย่งบุตรของท่านไปหรือ”

“บุตรสามารถให้กำเนิดใหม่ได้ แต่สะใภ้ต้องคนนี้เท่านั้น”

บทสนทนาของทั้งสองคนทำให้เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะลั่น

ครอบครัวทั้งสามลดเสียงลง หยอกล้อกัน พวกเขาไม่ฟังสิ่งที่ฮ่องเต้พูดด้วยซ้ำ

ในตอนเริ่มต้นของงานเลี้ยง ขุนนางทุกคนยกจอกเหล้าขึ้นเพื่อดื่มอวยพรและยกมือขึ้นน่าจาอี๋นั่วเองก็ไม่ยอมแพ้ กระจกจนจอกเหล้าแห้ง ส่วนน่าเยี่ยไป๋ไม่อาจดื่มได้เนื่องจากปัญหาด้านร่างกาย

บางคนอยากเห็นทูตของหนานจ้าวขายหน้าจึงเข้าไปยกจอกกับน่าจาอี๋นั่วด้วยความกระตือรือร้น แม้กระทั่งมีความคิดที่จะดวลสุราแปะอยู่บนหน้า น่าจาอี๋นั่วไม่ปฏิเสธ นางไม่ได้มีท่าทางมึนเมาเลยสักนิด

เหลิ่งชิงฮวนคิดว่าต้องมีหนอนสุราอยู่ในร่างกายของนาง คอยดูดซับแอลกอฮอล์ทั้งหมดที่นางดื่มเข้าไป สุราก็ไม่ต่างอะไรกับน้ำ ดื่มอย่างไรก็ไม่เมา พวกที่คิดจะท้าทายหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ

หลังจากดื่มไปสามรอบ น่าจาอี๋นั่วก็ลุกขึ้น ถือจอกสุราไว้ในมือ ใบหน้าแดงก่ำและพูดด้วยเสียงอันดังว่า “วันนี้ต้องขอบพระทัยฮ่องเต้สำหรับการต้อนรับ ฉางอันอบอุ่นมากจริงๆ บุรุษเองก็กล้าหาญ อี๋นั่วขอชื่นชมจากใจจริง ข้าเต็มใจที่จะอยู่ฉางอันตลอดไปและแต่งงานกับผู้กล้าของฉางอัน หวังว่าฮ่องเต้จะทรงยินยอม”

ทันใดนั้นเกิดเสียงกระซิบระหว่างงานเลี้ยง ในเมืองฉางอันไม่มีสตรีคนไหนกล้าที่จะพูดถึงการแต่งงานของตนในที่สาธารณะ องค์หญิงของหนานจ้าวคนนี้กระตือรือร้นเกินไปดวงตาของฮ่องเต้ค่อยๆ กวาดตามองผู้คนในงานเลี้ยง แทนที่จะรีบตอบเขากลับถามแทนว่า “นี่คือความคิดของกษัตริย์ของหนานจ้าวหรือ?”

น่าจาอี๋นั่วส่ายศีรษะ “กราบทูลฮ่องเต้ นี่คือความตั้งใจของอี๋นั่วเอง สตรีในหนานจ้าวไม่ได้ถูกสงวนเหมือนสตรีในฉางอัน ดังงั้นหม่อมฉันจึงสามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง”

“จริงหรือ?” ฮ่องเต้หันหน้ามาถามน่าเยี่ยไป๋ “รัชทายาทเห็นอย่างไร?”

น่าเยี่ยไป๋กระแอมสองครั้งและเอ่ยตอบ “ในฐานะพี่ชายคนโต หม่อมฉันเต็มใจที่จะเคารพความคิดเห็นของน้องสาว หากนางมีที่พึ่งในฉางอันไปตลอดชีวิต หม่อมฉันก็จะกลับหนานจ้าวได้อย่างสบายใจ”

น่าจาอี๋นั่วยิ้มอย่างร่าเริง “อี๋นั่วเพิ่งมาถึงฉางอันในวันนี้แต่กลับเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาไม่มีจุดหมายอื่นใด เพียงแค่อาศัยจังหวะที่ท่านพี่ยังอยู่ที่ฉางอันเป็นสักขีพยานในการแต่งงานของหม่อมฉัน”