ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 55

เรือนจื่อเถิง

เหลิ่งชิงหลางนั่งอยู่หน้าแสงเทียน เอามือกุมหน้าผาก ไว้ คิดอย่างเหม่อลอยตามลำพัง

จือชิวถือแตงที่ปลอกมาแล้วเรียบร้อยจานหนึ่งเข้ามา และวางลงเบาๆ ตรงข้างมือของเหลิ่งชิงหลาง

“คุณหนูเจ้าค่ะ ทานแตงดับกระหายหน่อยเถอะเจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงหลางเก็บสายตาภายใต้แสงเทียนสีแดงที่อยู่ตรงหน้าลง และกวาดมองใบหน้าจือชิวอย่างไม่ใส่ใจ รอยแดงบนแก้มของนางที่บวมตอนนี้หายไปนานแล้ว คืนสภาพกลับมาขาวและเรียบเนียนเหมือนเก่า เมื่อลองมองอย่างละเอียดแล้ว นางมีผิวพรรณที่บอกบางและดวงตากลมโต ปลายเปลือกตาเลิกขึ้น มีเสน่ห์ที่งดงามดูธรรมชาติ อย่างที่แม่จ้าวว่าเอาไว้ไม่มีผิด เป็นหญิงที่งดงามจริงๆ

นางหยิบแตงหวานๆ ขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วกัดเข้าไปหนึ่งคำ “ยังโกรธข้าเรื่องในวันนั้นอยู่หรือ? ข้าเองก็จนใจถึงได้ตีเจ้าไป เจ้าคงจะเข้าใจหลักเกณฑ์ที่ว่าหนึ่งร่วงล้วนร่วง หนึ่งโรจน์ล้วนโรจน์”

จือชิวส่ายหน้า “คุณหนูท่านพูดอะไรเช่นนั้น ว่ากันว่าปลาหมอตายเพราะปาก จือชิวรู้ว่าท่านทำเช่นนี้เพราะหวังดีกับบ่าว”

“เจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว” เหลิ่งชิงหลางกวาดตามองนางเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ “ได้ยินมาว่า คืนนั้นเจ้าวิ่งออกไปข้างนอกคนเดียวหรือ?”

จือชิวหลุบสายตาลง “เรียนคุณหนู บ่าวไปหาท่านอ๋องที่ห้องตำรามาเจ้าค่ะ”

มือของเหลิ่งชิงหลางสั่นเล็กน้อย แตงหวานๆ หลุดร่วงลงมาจากระหว่างนิ้ว ตกไปยังชายกระโปรง

จือชิวรีบก้าวไปข้างหน้าอย่างร้อนรนเพื่อหยิบขึ้นมาโยนทิ้งไปไกลๆ แล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ด “ตอนที่บ่าวคุกเข่าสำนึกอยู่ครึ่งค่อนวัน ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิด ไม่เพียงแต่จะช่วยอะไรคุณหนูไม่ได้ แต่ยังทำให้คุณหนูเดือดร้อนเพราะบ่าวไปด้วย ดังนั้นเมื่อคิดไปคิดมาแล้ว จึงเป็นฝ่ายไปหาท่านอ๋องที่ห้องตำราเอง เพื่อให้ขอให้ท่านอ๋องลงโทษ ขอร้องให้ท่านอ๋องมาที่เรือนจื่อเถิง”

เหลิ่งชิงหลางได้ฟังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ไปขอรับโทษจำเป็นต้องแต่งตัวให้ดูดีด้วยงั้นหรือ?”

“บ่าวอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ กังวลว่าท่านอ๋องจะเข้าใจผิดคิดว่าคุณหนูปฏิบัติต่อพวกบ่าวข้ารับใช้ไม่ดี ดังนั้นจึงลงแป้งเพื่อปกปิดรอยแดงที่บวมบนใบหน้า บ่าวไปขอรับโทษโบยด้วยความเต็มใจต่อหน้าท่านอ๋อง หวังเพียงให้ท่านอ๋องหายโกรธเท่านั้น อย่าได้เข้าใจคุณหนูผิดไป ทำไมเมื่อไปอยู่ในสายตาคนอื่น ถึงได้พูดใส่ความกับบ่าวเช่นนี้ได้?”

“คนอื่นก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย” เหลิ่งชิงหลางเปลี่ยนเรื่องในทันที “อีกทั้งวันต่อมาเจ้าก็ปิดปากเงียบไม่เอ่ยพูดถึงเรื่องนี้ ดังนั้นข้าจึงอยากเอ่ยถามเฉยๆ”

“บ่าวไม่ได้พบกับท่านอ๋อง ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่จะรายงานได้เจ้าค่ะ”

มีเสียงดังมาจากข้างนอก เป็นสาวใช้ที่ส่งไปที่ห้องครัวได้กลับมาแล้ว นางแหวกผ้าม่านเดินเข้ามา สองมือว่างเปล่า

“รังนกล่ะ?” จือชิวเอ่ยถามนาง “ไม่ใช่บอกให้เจ้าเข้าครัวไปเอารังนกมาให้นายหญิงไม่ใช่หรือ?”

“รังนกหมดแล้ว ผู้ดูแลห้องครัวบอกว่า วันนี้ท่านอ๋องส่งคนกลับมาที่จวน ให้มาเอาอาหารหลายอย่างกลับไป และยังเอารังนกที่ฮูหยินกินทุกวันเอากลับไปที่ค่ายทหารด้วย”

“เอาไปแล้วงั้นหรือ?” เหลิ่งชิงหลางขมวดคิ้ว “ใครกินกัน?”

สาวใช้ไม่ได้พูดอะไรต่อ จือชิวส่งเสียงฮึกฮักไม่พอใจเล็กน้อย “ไม่จำเป็นต้องพูดหรอก? ที่นั่นลำบาก อาหารพวกนั้นและรังนกจะต้องเตรียมไว้ให้เหลิ่งชิงฮวนอย่างแน่นอน”

ทันทีที่พูดจบ เหลิ่งชิงหลางก็สะบัดมือกวาดแก้วน้ำชาและชามแตงที่อยู่บนโต๊ะลงบนพื้น โมโหจนหน้าอกหอบหายใจกระเพื่อมขึ้นๆ ลงๆ

“ให้เหลิ่งชิงฮวนกิน? นางคู่ควรด้วยหรือ! นางคิดว่าตัวเองเป็นอะไร?”

สาวใช้สะดุ้งเฮือก ไม่กล้าขานตอบ

จือชิวจึงถามนาง “เหลิ่งชิงฮวนยังไม่กลับมาอีกหรือ?”

สาวใช้ส่ายหัวไปมา “คนผู้นั้นก่อนจะไปได้กล่าวไว้ว่า อาการบาดเจ็บของรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดยังไม่คงที่ พระชายายังคงต้องอยู่ในค่ายทหารต่อ คืนนี้ไม่สามารถกลับมาได้ ”

“อยู่ในค่ายทหารงั้นหรือ? ในค่ายทหารไม่ใช่ไม่ให้ผู้หญิงค้างคืนที่นั่นไม่ใช่หรือ? จะต้องเป็นเหลิ่งชิงฮวนที่อ้างว่าต้องอยู่รักษาเป็นแน่ จงใจพูดเกินจริง เพื่อที่จะได้อยู่ในค่ายทหารต่อไม่ยอมกลับมา จะได้ใช้โอกาสนี้ใกล้ชิดกับท่านอ๋อง” จือชิวพูดอย่างมั่นใจ

เหลิ่งชิงหลางเกิดโมโหและโกรธเคือง ลืมคำแนะนำของแม่จ้าวกองไว้ข้างหลังเป็นที่เรียบร้อย กัดฟันด่ากราดอย่างดุเดือด “นางแพศยาไร้ยางอาย แค่รู้วิชาแพทย์นิดหน่อยไม่ใช่หรือ? อยู่ที่จวนอ๋องไม่ยอมไปไหนก็เรื่องหนึ่งแล้ว ตอนนี้ยังกล้ายั่วยวนท่านอ๋องอย่างโจ่งแจ้งอีก เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการท้าทายข้าชัดๆ!”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ท่านอ๋องรังเกียจนางมาตลอด เกลียดนางจนเข้ากระดูกดำ จะทำดีกับนางเยี่ยงนั้นได้เช่นไร แถมยังกล้าแย่งรังนกของคุณหนูไปให้นางกินอีก? เห็นได้ว่านางใช้สิ่งนี้เพื่อบีบท่านอ๋อง คุณหนูเจ้าค่ะ พวกเราไม่สามารถนั่งรอความตายเช่นนี้ได้นะเจ้าค่ะ

หากเหลิ่งชิงฮวนบอกอาการป่วยเกินจริง และอยู่ในค่ายทหารเป็นสิบวันหรือไม่ก็ครึ่งเดือน ได้เจอหน้าแม่ทัพทั้งวันทั้งคืนเช่นนี้ เมื่อวันเวลาผ่านไปนานๆ ก็จะเกิดความรู้สึกดีๆ ต่อกัน ท่านแม่ทัพก็จะลืมท่านไปเลยไม่เหลือ คุณหนูเจ้าค่ะ ท่านควรเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนนะเจ้าค่ะ”