ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 556

มิน่าล่ะจิ่นอวี๋ถึงได้ปรากฏตัวเป็นมนุษย์กู่ที่ตัวเปลือยที่แท้ยังมีเจตนานี้ด้วย

นางคำนวณมาอย่างดีแล้วและรู้ว่าตัวเองจะต้องหลีกเลี่ยงสายตาของทุกคนเพื่อทำการรักษา

“ในปีนั้นเป็นท่านนั้นเองที่ช่วยเหลือนางไว้?”

“ไม่ใช่”

น่าจาอี๋นั่วส่ายหัว “ตอนที่ฉีจิ่งอวิ๋นถูกจับข้าก็ออกจากเมืองฉางอันไปแล้ว แต่ว่ายังมีคนของพวกข้าที่ยังอยู่ที่นี่อยู่ อย่างที่ท่านรู้หลังจากจิ่นอวี๋หนีออกมาจากจวนอ๋องฉีมาได้ ก็ตกจากหลังม้าและหนีเข้าไปในซ่องแห่งหนึ่งจึงโชคดีหลบหนีการตามล่าของรองแม่ทัพอวี๋ได้

แม่เล้าไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของนาง จึงทำทุกวิถีทางบังคับให้นางออกไปรับแขก บังเอิญมาเจอเข้ากับคนของพวกเราพอดี

แต่จริง ๆ แล้วพวกเขาไม่รู้หรอกว่านางเป็นใคร แต่พวกเขารู้ดีว่าพี่ชายของข้าชอบคนงามเห็นว่านางหน้าตาตี จึงซื้อตัวนางมาให้พี่ชายของข้าเพื่อรับใช้ข้างกายเขาอย่างใกล้ชิด”

รับใช้อย่างใกล้ชิด? เหลิ่งชิงฮวนนึกถึงหญิงสาวที่คอยรับใช้อยู่ข้างกายน่าเยี่ยไป๋เหล่านั้น ช่างไร้ซึ่งศักดิ์ศรีเสียจริง ๆ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคันคอขึ้นมาอีกครั้งและกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก

เหมือนว่าน่าจาอี๋นั่วจะรู้ว่านางกำลังความคิดอะไรอยู่จึงยิ้มอย่างชอบใจ และก็เอ่ยเสียงให้เบาลง “ตอนที่ท่านกับท่านพี่ของข้าออกมาจากฉางอันและกลับไปที่หนานจ้าวด้วยกัน เชื่อว่าท่านคงรู้และเข้าใจดีเกี่ยวกับพฤติกรรมการดำรงชีวิตของเขาอยู่ไม่น้อย เขาสามารถดึงประโยชน์จากผู้หญิงมาใช้ได้อย่างเต็มที่ เรียกใช้สาวงามที่บอกบางเหล่านั้นอย่างน่าสังเวชจนไม่เหลือความเป็นมนุษย์ แน่นอนว่าจิ่นอวี๋ก็ไม่ได้ดีไปกว่านี้มากนัก

ครั้งแรกที่ข้าได้เห็นนางก็คือในงานเลี้ยงแห่งหนึ่งของท่านพี่ข้า ท่านพี่เป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงโดยเชิญขุนนางที่มีตำแหน่งสูง ๆ หลายท่านในหนานจ้าวมาร่วมงาน หน้าที่ของจิ่นอวี๋ก็คือ ทำตัวเองให้สะอาดสะอ้าน จากนั้นก็นอนลงบนโต๊ะไม้ทองด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย ปล่อยให้พ่อครัวในวังวางอาหารเย็น ๆ ต่าง ๆ นานาวางไว้บนร่างกายของนาง

ท่านพี่ได้ตั้งชื่อของเล่นรสนิยมต่ำนี้ให้ดูสวยหรูว่า จานหยกขาวที่มีชีวิตชีวาและมีกลิ่นหอมยั่วยวนใจเพื่อใช้เลี้ยงรับรองแขกของเขา

กลุ่มผู้ชายพวกนี้ถือตะเกียบงาช้างเอาไว้ในมือและแสดงกิริยาท่าทางที่น่ารังเกียจที่สุดต่อหน้านาง และหยอกล้อนางด้วยคำพูดลามกอนาจารต่าง ๆ ทำให้นางต้องอับอายขายหน้า จนต้องเบิกตาคู่งามขึ้นและจ้องเขม็งไปข้างหน้าด้วยความว่างเปล่า สีหน้าของนางไร้อารมณ์และเต็มไปด้วยความเฉยชา

เดิมทีข้าไม่ทันได้สังเกตเห็นนาง หรือจะพูดให้ถูกก็คือรู้สึกเหยียด ๆ กับผู้หญิงโสเภณีเหล่านี้จนไม่อยากมอง แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นในงานเลี้ยงวันนั้น มีคนหนึ่งตาดีบอกกับท่านพี่ผู้เป็นรัชทายาทของข้าว่า จานหยกขาวชิ้นนี้สวยไม่พอ มีตำหนิ เพราะว่านางดูเหมือนจะไม่บริสุทธิ์ ถูกทำให้มีมลทินแล้ว

นี่เป็นสิ่งที่เสด็จพี่ข้ายอมรับไม่ได้มากที่สุด เขาไม่เชื่อจึงสั่งคนไปตรวจสอบที่ตรงนั้นทันทีและหลังจากยืนยันคำพูดของชายคนนั้นได้แล้ว ท่านพี่ก็โกรธเกรี้ยวใหญ่โตและสั่งให้คนลากนางไปที่แท่นตีและนำไปเฆี่ยนตีให้ตายทั้งเป็น

ตอนที่นางกำลังเดินผ่านข้าไป นางก็ร้องอ้อนวอนและกอดขาข้าเอาไว้ ในตอนนั้นข้าถึงได้เห็นใบหน้าของนางอย่างชัดเจน ภาพที่เห็นทับซ้อนกับภาพท่านหญิงจิ่นอวี๋ที่ข้าเคยเห็นในจวนอ๋องฉี ทำเอาข้าตกใจอย่างมาก

ข้าจึงโบกมือให้องครักษ์ถอยออกไป และช่วยนางจากเงื้อมมือของท่านพี่มา ให้นางคอยอยู่เคียงข้างข้า มาเป็นมนุษย์กู่ของข้า เพราะช่วงหลายปีที่ผ่านมา มนุษย์กู่ที่ข้ามีอยู่เสียชีวิตไปมากมายเพราะว่าทนการทรมานต่อไปไม่ไหวเหลือแค่นางเอาไว้ เพราะว่าข้ารู้สึกว่าสักวันหนึ่งหากข้าต้องเผชิญหน้ากับท่านขึ้นมา นางอาจจะมีประโยชน์ก็ได้”

เหลิ่งชิงฮวนย้ำกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าตัวเองยังอยู่ในการแข่งกันกับน่าจาอี๋นั่ว ตัวเองจะต้องมีสมาธิ จะต้องไม่ถูกควบคุมโดยน่าจาอี๋นั่วผู้นั้น แต่ว่าตัวนางเองก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ในสมองมีแต่ความยุ่งเหยิง อดไม่ได้ที่จะฟังสิ่งที่น่าจาอี๋นั่วเล่าเกี่ยวกับเคราะห์กรรมที่น่าเศร้าของจิ่นอวี๋ที่เจอมาตลอดช่วงเวลาห้าปีที่ผ่านมา

ต้องบอกเลยว่าสิ่งที่จิ่นอวี๋ภาคภูมิใจที่สุดก็คือชาติกำเนิดของตัวนาง นางคิดเสมอว่าตัวเองสูงส่งเป็นเหมือนกับนกยูงตัวหนึ่ง

แต่ว่าวิธีการของน่าเยี่ยไป๋ผู้นั้นทำไมถึงได้เลวร้ายเยี่ยงนั้น? เลวยิ่งกว่าแม่เล้าเสียอีก!

ดังนั้นสุดท้ายแล้วศักดิ์ศรีของนางจึงถูกเหยียบย้ำจนเละไม่มีเหลือ ต้องยอมก้มศีรษะที่สูงส่งลง ถึงขนาดยอมถอดเสื้อผ้าออกจนหมด และถูกวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานาจากผู้ชายทั้งหลายอย่างน่าอับอาย ทุกคำพูดล้วนหยาบคายและลามกอนาจาร เชื่อได้เลยว่า นางคงตายด้านและด้านช้าจนกลายเป็นเหมือนศพที่เดินได้ยังไงยังงั้น

และในวันนี้ยังกลายมาเป็นเครื่องมือของน่าจาอี๋นั่วเพื่อใช้จัดการตัวเองเสียอีก

หากไม่รวมการกระทำที่ชั่วร้ายของนางที่มีต่อตัวเองในอดีต เคราะห์กรรมทั้งหลายที่นางเจอมาก็น่าเห็นใจอย่างมากจริง ๆ