ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 559

เหลิ่งชิงฮวนและมู่หรงฉีถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง

ฮ่องเต้จึงเปิดหัวข้อการสนทนา “จิ่นอวี๋ปรากฏตัวในหนานจ้าวได้อย่างไร”

เหลิ่งชิงฮวนตอบคำถามฮ่องเต้ชราตามคำบอกเล่าของน่าจาอี๋นั่วเมื่อครู่โดยไม่ปกปิด เพราะมีหลายอย่างยากจะปิดบังซ่อนเร้น

ฮ่องเต้นิ่งเงียบก่อนจะถอนหายใจ “เรื่องที่จิ่นอวี๋ทำร้ายชิงฮวนในตอนนั้นเป็นมีหลักฐานแน่นหนาไม่สามารถปฏิเสธได้ ข้าควรมอบนางให้พวกเจ้าสองคนจัดการถึงจะถูกต้อง ทว่าสุดท้ายจิ่นอวี๋ก็แต่งงานไปยังมั่วเป่ย หลังจากเกิดเรื่องในตอนนั้น เพราะความอัปยศอดสูของมั่วเป่ยจึงไม่ได้หารือเกี่ยวกับผลลัพธ์สุดท้ายของเรื่องนี้ ได้แต่ปล่อยมันไป จิ่นอวี๋ยังคงเป็นพระชายาแห่งมั่วเป่ยในนาม ดังนั้นหากเจ้าต้องการสังหารนาง ข้าคงตัดสินใจให้ในตอนนี้ไม่ได้ จำเป็นต้องรอจดหมายจากมั่วเป่ยเสียก่อนจึงจะตัดสินโทษได้”

แม้ว่าเหลิ่งชิงฮวนจะไม่เต็มใจ แต่ความกังวลของฮ่องเต้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลเสียทีเดียว ยิ่งไปกว่านั้นความทุกข์ทรมานที่จิ่นอวี๋ประสบในหนานจ้าวหลายปีที่ผ่านมานั้นเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย นางสมควรได้รับผลกรรมเช่นนั้น

มั่วเป่ยไม่ยอมรับผู้หญิงสกปรกอย่างจิ่นอวี๋อย่างแน่นอน แต่มันเป็นเพียงเรื่องของเวลา

ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรมาก ได้แต่ย้ำว่าแม้จิ่นอวี๋จะสิ้นฤทธิ์เดชไปแล้ว แต่พวกเขายังคงตกอยู่ในอันตราย จำเป็นต้องเฝ้าดูอย่างระมัดระวังอย่างถึงที่สุด

ฮ่องเต้พยักหน้าเห็นด้วย “วันนี้อาจกล่าวได้ว่าราชาแห่งหนานจ้าวได้สอนบทเรียนแก่ข้า ข้ารู้สึกยินดีมาก เมื่อเผชิญกับความถูกผิดครั้งใหญ่เจ้าสามารถเข้าใจความชอบธรรมได้อย่างแท้จริง โข้าคงจะวางใจที่จะมอบให้เจ้าดูแลรคหัวใจขององค์ชายหนานจ้าว ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”

เหลิ่งชิงฮวนไม่เข้าใจอยู่พักหนึ่งว่าฮ่องเต้พูดถึงบทเรียนอะไร แต่การชื่นชมเธอถือว่าเป็นเรื่องถูกต้องแล้ว

ฮ่องเต้โบกมือให้ทั้งสอง “หากไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปเถอะ ฉีเอ๋อร์ เจ้าจงสั่งให้เสริมกำลังการลาดตระเวนในเมืองหลวงจับตาดูน่าจาอี๋นั่วทูตของหนานจ้าวอย่าให้สร้างปัญหาใดๆ ส่วนชิงฮวน... เจ้าต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจรักษาอาการป่วยขององค์ชายแห่งหนานจ้าว ข้าจะให้เสี่ยวอวิ๋นเช่อพักะอยู่ในวังชั่วคราว เจ้าจะได้ไม่เสียสมาธิ”

ชายชราเริ่มคิดถึงหลายชายอีกแล้ว

มู่หรงฉีรับคำสั่งและออกไปพร้อมกับเหลิ่งชิงฮวน

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของทั้งสอง ฮ่องเต้ก็ถอนหายใจยาว

วันนี้เขาเห็นน่าจาอี๋นั่วด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก เขามองออกทันทีว่าราชาและฮองเฮาหนานจ้าวกำลังเอาเมล็ดแตงโตและกับไข่มุกราวกับของล้ำค่าโดยไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบกับน่าเยี่ยไป๋แม้แต่น้อย

และเมื่อนึกถึงการกระทำที่ทำให้ชิงฮวนต้องลำบากเมื่อสองสามวันก่อน เขาก็รู้สึกตื้นตันในใจ

เขาจงใจลดความฉลาดของเหลิ่งชิงฮวน เพียงเพื่อทำให้ผู้หญิงอยู่ใต้อาณัติของผู้ชาย ดังคำกล่าวที่ว่าถึงที่สุดแล้วต้องพลิกกลับ จะทำให้ราชาแห่งหนานจ้าวรู้ตัวว่าตัดสินใจผิดพลาดหรือไม่

เขาขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

ฮองเฮาเดินมาจากด้านหลังพร้อมกับถ้วยชาในมือ “เมื่อครู่หม่อมฉันเห็นว่าท่านดื่มเหล้าไปไม่น้อย เกรงว่าฤทธิ์เหล้าอาจทำให้ไม่สบายตัว ดื่มชาสักถ้วยสิเพคะ”

ฮ่องเต้ยกน้ำชาถ้วยนั้นขึ้นดื่ม “ทำไมเจ้ายังไม่ไปพักผ่อนล่ะ”

“เมื่อครู่หม่อมฉันเห็นจิ่นอวี๋กลับมาที่พระราชวัง หม่อมฉันเพียงอยากจะถามท่านว่าจะจัดการอย่างไร เห็นท่าทางอิดโรยของนางเช่นนั้นต้องเรียกหมอหลวงไปดูอาการหรือไม่เพคะ”

ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว “นางมีความผิดติดตัว ต้องถูกส่งตัวเข้าตำหนักเย็นและอยู่ภายใต้การคุ้มกันอย่างเข้มงวด หากปราศจากคำสั่งของข้าจะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้พบนางทั้งสิ้น”

“หากน้องฮุ่ยเฟยถามถึงล่ะเพคะ”

“หากนางยังมองไม่เห็นความจริง ทำตัวโง่เขลา จงปล่อยให้นางเจ้าตำหนักเย็นกับจิ่นอวี๋ไปเสียเลย”

ดวงตาขอฮองเฮาเป็นประกายก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาจิ่นอวี๋พบเจอเรื่องราวแย่ๆ มามากน้องฮุ่ยเฟยซึ่งมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนางคงจะทนเห็นจิ่นอวี๋ตกอยู่ในสภาพเช่นนั้นไม่ได้แน่เพคะ”

ฮ่องเต้ตอบรับในลำคอโดยไม่พูดอะไรต่อ

ฮองเฮาสังเกตคำพูดและสีหน้าของอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้ไม่มีสีหน้าใดๆ ไม่แสดงอาการดีใจหรือโกรธจึงถามอย่างระมัดระวัง “หม่อมฉันมิอาจรู้ได้ว่าวันนี้พระองค์จะทรงจัดการองค์หญิงแห่งหนานจ้าวอย่างไร แต่จะเป็นการดีที่สุดหากท่านส่งคนไปติดตามนางไว้ตลอดเวลา และการแต่งงานที่ฮ่องเต้กล่าวถึงเป็นวิธีที่ทรงปรีชาที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัยเลยเพคะ”