ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 567

“ในเมื่อฉีเอ๋อร์กับชิงฮวนขอความเมตตาเพื่อเจ้า ข้าก็จะไม่บังคับให้เจ้าตอบคำถามอีกต่อไป แต่คดีความนี้ต้องตรวจสอบให้ถึงที่สุด ต้องเปิดเผยความจริงเพื่อคืนความบริสุทธิ์ให้ตัวเจ้าเอง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เพิกถอนตราประทับหงส์ในการดูแลหกตำหนักของเจ้าเป็นการชั่วคราว และมอบให้พระสนมฮุ่ยเฟยกับหลินเฟยช่วยกันดูแลสองคน ส่วนเจ้าจงให้ความร่วมมือหาตัวคนที่ลอบทำร้ายพระสนมฮุ่ยเฟยออกมาก่อน และอธิบายเหตุผล”

ฮองเฮาไม่กล้าตอกกลับ จึงขอบคุณสำหรับความเมตตาอย่างกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม

แมลงพิษบนร่างกายของพระสนมฮุ่ยเฟยสามารถรักษาได้ด้วยกินยา ไม่นานก็จะเหมือนกับคนทั่วไป

ขันทีที่รับผิดชอบในการไต่สวนจิ่นอวี๋เดินเข้ามา และกราบทูลฝ่าบาทว่า “ทูลฝ่าบาท องค์หญิงจิ่นอวี๋ไม่ยอมรับสารภาพ นางบอกว่า นอกเสียจากท่านฉีอ๋องจะไปพ่ะย่ะค่ะ”

มู่หรงฉีเส้นเลือดตรงหน้าฝากเต้นตุบๆ และกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ไป!”

ฮ่องเต้ทำเสียงไม่พอใจ “พวกไร้ประโยชน์ ปากของสตรีแค่คนเดียวก็แงะไม่ออกอย่างนั้นหรือ”

ขันทีเหงื่อแตกพลั่ก พลันร้องขอให้ไว้ชีวิต

เหลิ่งชิงฮวนเข้าใจ จิ่นอวี๋ถือเป็นกู่มนุษย์ของน่าจาอี๋นั่ว คาดว่าชีวิตคงจะอยู่ในกำมือของน่าจาอี๋นั่ว หากต้องการให้นางสารภาพทุกอย่างที่รู้ออกมา การลงโทษตามปกติ คงจะไม่ได้ช่วยอะไรจริงๆ

นางเหลือบมองมู่หรงฉีซึ่งอยู่ข้างๆ และก้าวขึ้นไปข้างหน้า “ฝ่าบาท ให้ชิงฮวนไปพูดกับจิ่นอวี๋สักประโยคสองประโยคไม่ดีกว่าหรือ”

“ไม่ได้!” มู่หรงฉีพูดเสียงแข็ง “คนผู้นี้อันตรายเกินไป”

“ไม่เห็นเป็นไร ข้าไม่เข้าใกล้นางก็พอแล้ว” เหลิ่งชิงฮวนมีภาพต้นไผ่อยู่ในใจ

ฮ่องเต้พยักหน้า “เจ้าระวังตัวด้วยล่ะ”

“เช่นนั้นข้าไปกับเจ้าด้วย” มู่หรงฉีเปลี่ยนความคิด

นั่นจะได้อย่างไร

เหลิ่งชิงฮวนปฏิเสธทันที และขยิบตาให้เขาอย่างเงียบๆ

มู่หรงฉีไม่เข้าใจเจตนาของเหลิ่งชิงฮวน แต่พอเห็นใบหน้าปลิ้นปล้อนของนาง ก็รู้ว่าต้องมีขีดจำกัดอย่างแน่นอน จึงไม่รบเร้าอีกต่อไป

เหลิ่งชิงฮวนไปยังตำหนักเย็นทันที ผลักประตูเข้าไป และยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าจิ่นอวี๋

จิ่นอวี๋เพิ่งจะโดนลงโทษ ทั่วร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ กำลังหวีผมอันยุ่งเหยิงอย่างไม่รีบร้อน คงจะได้ยินเสียงฝีเท้าของเหลิ่งชิงฮวน ยิ้มอย่างเย็นชา ใบหน้าสีเขียวแดงเต็มไปด้วยรอยช้ำยังคงบวมเป่ง โฉมหน้าเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

“ทำไมเป็นเจ้าล่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนมองนางอย่างเย็นชาเช่นเดียวกัน “มิฉะนั้นล่ะ เจ้าคิดว่ามู่หรงฉีอยากจะเจอเจ้าหรือ หน้าตาของเจ้าในตอนนี้ ขอแนะนำเจ้าว่า อย่าพบคนเลยจะดีกว่า มิฉะนั้นอาจจะทำคนตกใจกลัวสักสองสามคนโดยไม่ระวัง”

แก้มของจิ่นอวี๋ตึงเปรี๊ยะ “เจ้าเป็นสตรีที่น่ารังเกียจที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอมา”

“ข้าก็เช่นกัน” เหลิ่งชิงฮวนยกริมฝีปากเล็กน้อย “ทุกครั้งที่มู่หรงฉีเอ่ยถึงเจ้าก็คิดเห็นเช่นนี้”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้ายุยง ท่านพี่ไม่มีทางทำกับข้าเช่นนี้”

เหลิ่งชิงฮวน ‘แจะปาก’ ด้วยความประหลาดใจ “ท่านพี่ของเจ้ายอมวิ่งไปผ่าอันตรายที่ด่านชายแดน กินนอนกับพวกบุรุษเลวทราม ดีกว่ากว่าอยู่ฟังคำพูดสนิทสนมของเจ้าที่เมืองหลวง เขารังเกียจเจ้ามากเพียงใด เจ้าเอาความกล้าจากไหนมาจากไหนถึงพูดออกมาเช่นนี้”

“ท่านพี่เป็นบุรุษที่ดีมีความทะเยอทะยานสูง สร้างคุณงามความดีวิสัยทัศน์กว้างไกล เจ้าจะรู้อะไร”

เหลิ่งชิงฮวนทำเสียง ‘ชิ’ เป็นการถากถาง “หากเจ้าไม่มีคำสั่งเสียอะไรจะบอก เช่นนั้นข้าก็จะกลับ ไม่ว่างมาฟังเจ้าบ่น เจ้าใช้ชีวิตอยู่ในความฝันของตนเองไปเถอะ”

“ข้าอยากเจอท่านพี่!”