ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 576

ฮองเฮาขบกรามแน่น “แม้แต่เจ้าก็เป็นแบบนี้ ตอนนี้ต่อให้ข้าจะแก้ตัวอย่างไรก็ไม่มีใครเชื่อแล้ว ทางฝ่าบาทเองก็เกรงว่าจะเกลียดข้าเสียแทบแย่แล้ว เจ้าเสี่ยวอวิ๋นเช่อนั่นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเลยนะ！”

“เสด็จแม่ทำใจให้สบายเถอะ เสด็จพ่อแค่ทำไปเช่นนั้นเพื่อให้พระสนมฮุ่ยเฟยกับเหลิ่งชิงฮวนดูเท่านั้นแหละ ผ่านไปสักสองสามวันพอข่าวลือผ่านไปแล้ว ตราประทับหงส์ก็จะกลับมาเพคะ ตำแหน่งของท่านเองก็จะไม่สั่นคลอนแล้ว”

ฮองเฮายกมือขึ้นมานวดระหว่างคิ้วของนาง “ที่จริงแล้วสองวันนี้แม่คิดอยู่ตลอดว่าเรื่องนี้ใครเป็นคนวางแผนขึ้นมากันแน่”

“ไม่มีใครหรอกเพคะ ก็เป็นพระสนมฮุ่ยเฟยกับเหลิ่งชิงฮวนร่วมมือกันไง?”

“เหลิ่งชิงฮวนไม่มีทางล้อเล่นกับลูกตัวเองเช่นนี้ อีกทั้งเรื่องนี้ดูเหมือนว่าจะมีคนใช้วิธียืมมือคนอื่นฆ่าคนอยู่ จากนั้นก็โยนความผิดมาให้กับแม่ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”

“หลายปีมานี้วังหลังภายใต้การปกครองของเสด็จแม่ เหล่าบรรดานางสนมก็ล้วนเชื่อฟังดี ใครจะกล้ากันเล่าเพคะ อีกทั้งในบรรดาพวกนางมีไม่กี่คนที่สามารถเชิดหน้าชูตาได้ ”

“คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ บางคนนั้นมองดูแล้วเชื่อฟังแม่หรือไม่ก็ไม่แย่งชิงความโปรดปราน แต่ใครจะรู้เล่าว่านางอาจจะมีความคิดชั่วร้ายอะไรอยู่”

หรูอี้นั่งลงด้านข้างของฮองเฮา “ไม่ว่าจะพูดออกมากี่รอบก็ไม่ใช่ว่าเพราะพี่สะใภ้ใหญ่ให้กำเนิดบุตรชายไม่ได้หรือเพคะถึงได้ทำให้คนพวกนี้มีความคิดไม่ดีขึ้นมา ไม่อย่างนั้นพี่ชายข้าอยู่จะตกเป็นขี้ปากชาวบ้านได้เช่นไร”

เมื่อพูดถึงฉาเอ๋อร์ฮองเฮาก็ปวดใจยิ่งกว่าเดิม “ใครให้พี่ชายเจ้าไร้วาสนากัน? ให้กำเนิดบุตรออกมากี่คนล้วนแต่เป็นบุตรสาว แม่เองก็เฝ้าคอยมาหลายปีแล้วแต่ทุกครั้งก็ชวดไป”

หรูอี้จึงพูดเสียงเบาลงว่า “หม่อมฉันได้ยินมาว่าที่แคว้นหนานจ้าวมียาตำรับลับอยู่ เมื่อกินเข้าไปแล้วจะทำให้สามารถตั้งท้องบุตรชายได้”

สีหน้าของฮองเฮาเย็นชาขึ้นทันที “เจ้าไปได้ยินใครพูดมา? วิชาแมลงกู่ของแคว้นหนานจ้าวนั้นชั่วร้ายมาก ถ้าไม่ได้เห็นเองก็เคยเห็นกับตาข้าเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าไม่ควรไปมีเรื่องกับผู้หญิงแคว้นหนานจ้าว เจ้าไม่ควรไปติดต่อยุ่งเกี่ยวกับคนของแคว้นหนานจ้าว”

เสียงของหรูอี้หยุดไปชั่วคครู่ “เป็นเพราะชั่วร้ายถึงสามารถใช้ประโยชน์ได้เช่นไรเพคะ ท่านว่าพี่สะใภ้กินยาไปมากมายหลายตำหรับแล้วมีครั้งไหนบ้างที่ได้ผล อีกทั้งหม่อมฉันเองก็ไม่เคยได้ยินมาว่ามีหมอคนไหนที่มีความสามารถเช่นนั้น ไม่สู้ลองใช้วิธีที่ต่างออกไปแล้วลองมันดู”

ฮองเฮาขมวดคิ้วมองหรูอี้ “ไม่ได้ เสด็จพ่อของเจ้าไม่พึงใจกับวิชาแมลงกู่ของแคว้นหนานจ้าวมาก หากเอ่ยขึ้นมาจะต้องทรงพิโรธแน่”

“ถ้าพวกเราไม่พูดใครจะรู้กันล่ะเพคะ หรือว่าพวกเราจะนั่งรออยู่เช่นนี้ ถ้าหากว่าเสด็จพี่ใหญ่ไม่มีทายาท ในอนาคตตำแหน่งฮ่องเต้ ท่านคิดว่าจะยังมีที่พึ่งอยู่หรือเพคะ”

ใจของฮองเฮาสั่นไหว

“คนที่เจ้าหามานั้นเชื่อใจได้หรือ ยามั่วซั่วเช่นนั้นข้าไม่วางใจจะให้พี่เจ้าดื่ม ใครจะรู้กันละว่ามันจะมีปัญหาไหม”

หรูอี้ขยับกายเข้าไปใกล้ “ถ้าหากว่าเสด็จแม่ไม่วางใจ ที่จริงแล้วเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องยากเพคะ ง่ายมาก หม่อมฉันจะพูดตรงๆเลยนะเพคะว่าคนที่ปรุงยานี้ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่คือองค์หญิงแคว้นหนานจ้าว ง่ายๆเลยคือเราจะให้เสด็จพี่แต่งนางเข้ามาเป็นพระชายารอง ส่วนหนึ่งก็เพื่อให้แคว้นหนานจ้าวมาสนับสนุนเสด็จพี่ อีกส่วนหนึ่งนั้นในตัวของน่าจาอี๋นั่วนั้นมีวิชาลับอยู่ การจะให้กำเนิดบุตรชายสักคนนั้นไม่ใช่เรื่องยากใช่ไหมเพคะ”

“น่าจาอี๋นั่วติดต่อเจ้ามาเองหรือ” ฮองเฮามองหรูอี้อย่างพิจารณา

หรูอี้ส่ายหน้า “ไม่ใช่เพคะ เป็นหม่อมฉันที่วางแผนขึ้นมาเอง”

สีหน้าของฮองเฮามืดครึ้มขึ้นทันที “โง่เง่า！”

หรูอี้ประหลาดใจ “ทำไมกันล่ะเพคะ”

“แม่เองก็เคยมีความคิดเรื่ององค์หญิงอี๋นั่วมาก่อน อีกทั้งยังเคยเปรยต่อหน้าเสด็จพ่อของเจ้าอย่างอ้อมๆมาแล้ว แม่จึงถูกพ่อของเจ้าสั่งสอนมา ตอนนั้นแม่คิดว่าองค์หญิงคนนี้จะเป็นประโยชน์ต่อพี่ชายของเจ้า

แต่ว่าหลังจากที่เกิดเรื่องของพระสนมฮุ่ยเฟยแล้ว ตอนนี้มันก็สายเกินไปที่จะสงสัยกันแล้ว ถ้าหากว่าเปรยจะให้นางมาเป็นพระชายารองด้วยตัวเอง แม่เกรงว่าความผิดนี้คงล้างออกจากตัวไม่ได้แล้ว อีกอย่างเจ้าลองคิดดูสิ ต่อให้น่าจาอี๋นั่วให้กำเนิดบุตรชายให้กับพี่ชายเจ้าได้ ด้วยฐานะของนางแล้วเสด็จพ่อของเจ้าอยากจะเฝ้ารอลูกของนางกับพี่ชายเจ้าถือกำเนิดมาหรือ”

หรูอี้พูดอะไรไม่ออกในทันที

ยังไม่ทันได้พูดแทนคนอื่นไปจบ จากความหมายของฮองเฮาแล้วนางไม่อนุญาตอย่างหนักแน่น

นางจึงยิ้มออกมาน้อยๆ “หม่อมฉันแค่พูดไปเช่นนั้นเท่านั้นเพคะ ทำไมเสด็จแม่ต้องตื่นตูมเช่นนี้ด้วยเล่า ไม่แต่งก็ไม่แต่งเพคะ หม่อมฉันจะดูว่าในบรรดาเสด็จพี่ใครกันที่จะมีวาสนานี้”

ฮองเฮาถอนหายใจออกมาเบาๆ ยังรู้สึกเสียใจเล็กน้อยราวกับว่าเนื้อก้อนใหญ่อยู่ตรงหน้าแล้ว แต่มันลอยเข้าไปในชามของคนอื่นแทน

แต่นี่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้