ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 577

ต่อมาก็ถึงช่วงเวลาในการเจรจาสันติภาพของทั้งสองแคว้น

ร่างกายของน่าเยี่ยไป๋ได้ฟื้นคืนมาแข็งแรงแล้ว สีหน้าของเขาเองค่อยๆดีขึ้น หมอหลวงที่ตามมาจากแคว้นหนานจ้าวทั้งสองคนผลัดกันวัดชีพจรให้กับเขา แล้วใช้เวลาหนึ่งมื้ออาหาร สุกท้ายเธอก็ได้ให้คำตอบที่ชาวหนานจ้าวกำลังเฝ้ารออยู่

“พระชายาฉีผู้นี้วิชาแพทย์ขอนางช่างวิเศษ ตอนนี้ชีพจรขององค์รัชทายาทกลับมาเป็นปกติแล้วรวมถึงโรคหัวใจด้วย เหมือนจะดีขึ้นจริงๆ！”

น่าเยี่ยไป๋พ่นลมหายใจยาวออกมา นับว่าเขาสามารถวางใจลงได้แล้ว

ต่อมาเขาก็ประกาศออกไปว่าการเจรจาสันติครั้งนี้เขาจะเข้าร่วมด้วยตัวเอง

เดิมทีตัวแทนทูตของแคว้นหนานจ้าวคือน่าจาอี๋นั่ว นางจะเป็นตัวแทนของแคว้นหนานจ้าวเพื่อไปเจรจาสงบศึกกับแคว้นฉางอัน

น่าเยี่ยไป๋ไม่วางใจในตัวน้องสาวคนนี้ เขากังวลว่าน่าจาอี๋นั่วจะหาความมั่นคงในชีวิตของนาง และเอาตัวออกห่างจากสถานะเดิมเพื่อเอาใจแคว้นฉางอันและให้เขาสละผลประโยชน์บางอย่างไป

เขาต้องออกโรงด้วยตัวเอง！

เวลาในการเจรจาได้ถูกกำหนดแล้ว ฮ่องเต้ส่งลู่กงกงออกไปนอกวังและรับสั่งให้เหลิ่งชิงฮวนต้องเข้าร่วมการเจรจาสงบศึกครั้งนี้

เหลิ่งชิงฮวนรู้เรื่องการเมืองของทั้งสองแคว้นอย่างงูๆปลาๆ ถ้าหากว่าให้เธอออกไปซื้อกับข้าวแล้วต่อราคาอาจจะยังดีกว่า แต่ว่าต้องโต้แย้ง ต่อรองกับแคว้นหนานจ้าวเธอรู้สึกว่าตัวเธออาจจะเปลี่ยนรูปแบบการเจรจาไปแล้วทำให้การเจรจาอันเคร่งเครียดนั้นกลายเป็นตลาดสดได้

ไม่เพียงแต่เธอที่มีความคิดเช่นนี้ แต่ขุนนางใหญ่หลายคนที่ถูกฮ่องเต้เลือกเฟ้นมาอย่างดีในการรับผิดชอบเรื่องการเจรจาสงบศึกครั้งนี้ก็ยิ่งดูถูกนาง

ไหนเลยจะกลัวว่าฮ่องเต้ส่งท่านอ๋องฉีมากได้ ต่อให้เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำ แต่ว่าอย่างไรเสียเขาก็สามารถทำให้คนของแคว้นหนานจ้าวกลัวได้ เขาราวกับเทพเฝ้าประตูที่ดุร้ายและน่ากลัว อีกทั้งยังมีอำนาจที่ทำให้ผู้คนมาอยู่แทบเท้าได้

การให้ผู้หญิงที่อยู่แต่ในบ้านมาร่วมเจรจาสงบศึกนั้น ท่านคิดว่าการเป็นฮ่องเต้เป็นแค่ความถนัดหรือ

เมื่ออยู่ต่อหน้าเสนาบดีเหลิ่งกับเหลิ่งชิงฮวน หลายคนต่างมองหน้ากันและไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา อย่างไรเสียมีนางเพิ่มขึ้นมาอีกคนหรือหายไปสักคนก็ไม่ถือว่าต่างกัน ขอเพียงแค่นางก่อนกวนตามไปด้วยทุกคนสามารถหลับตาข้างหนึ่งให้ได้ อย่างไรเสียพวกเขาก็ได้ยินมาว่าพระชายาฉีนั้นดุร้ายนัก คนธรรมดาไม่กล้าที่จะเข้าไปหาเรื่องนาง

เสนาบดีเหลิ่งเองก็คิดว่าลูกสาวของเขามาร่วมการเจรจาสงบศึกนั้นเป็นการไม่เจียมตัวเล็กน้อย เขาอธิบายกับขุนนางใหญ่หลายคนอย่างเกรงใจว่า “ไม่ใช่ว่าวันนี้องค์ชายแคว้นหนานจ้าวจะมาเจรจาด้วยเช่นกันหรือ ฮ่องเต้กังวลว่าเขาจะตัดแบ่งพื้นที่ออกไปพร้อมกับจ่ายค่าชดเชยด้วย ท่านอาจจะทุกข์ใจขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน อาการโรคหัวใจนี้หากกำเริบขึ้นมาอีกคงไม่ดีจึงได้ให้นางเข้ามาด้วยเพื่อที่จะได้รักษาได้ทันท่วงที”

ทุกคนจึงเข้าใจและสามารถยอมรับกับเหตุผลข้อนี้ได้

ฉางอันกับหนานจ้าวนั่งลงที่โต๊ะเจรจาสงบศึกเรียงกันเป็นแถวและวางสนธิสัญญาที่แคว้นฉางอันร่างไว้เรียบร้อยแล้ววางไว้บนโต๊ะ ไม่ต้องอ่านออกมาทางฝั่งแคว้นหนานจ้าวก็รู้แล้ว่าเมื่อวานได้มีการโต้เถียงกันทั้งวัน

วันนี้ในที่สุดทั้งสองแคว้นก็เผชิญหน้ากัน ทุกอย่างในสมองหมดแล้ว พวกเขาปะทะฝีปากกันไม่หยุดทันที

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้เข้าไปสร้างปัญหาด้วยจริงๆ ทุกคนนั้นได้เตรียมตัวกันมาก่อนแล้วและทำงานที่ตัวเองเตรียมเอาไว้ ยกเว้นเธอที่ไม่เข้าใจอะไรเลยโดยที่ไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยสักนิด ดังนั้นเธอจึงนั่งเงียบๆอยู่อีกด้านหนึ่งและฟังทั้งสองฝ่ายฟาดฟันกัน

ลืมก็แต่เมล็ดแตงและเครื่องดื่ม

ท่านพ่อผู้มักมีสายตาเลอะเลือนของเธอคนนั้นตอนที่อยู่ที่จวนมหาเสนาบดีเขามักจะเลอะเลือน แต่เมื่ออยู่ในโต๊ะการเจรจานี้เขาทั้งอ้างอิงหลักการจากตำราทุกคำอย่างมีเหตุผล อีกทั้งท่าทีของเขาก็ก็ไม่แข็งและไม่อ่อน มีท่าทางสงบนิ่ง กลายเป็นเช่นนั้นไป

ดูท่าว่าชื่อของเสนาบดีเหลิ่งจะไม่ได้อาศัยหมอดูหรือความดีความชอบของบรรพบุรุษถึงได้มา

เธอมองไปที่กลุ่มขุนนางใหญ่ที่กำลังพ่นน้ำลายออกมาราวกับไก่ชนจนฟองน้ำลายกระเด็นไปบนหน้าของอีกฝ่านดูราวกับกำลังดูละครอยู่

คนที่กำลังดูละครฉากนี้อยู่เหมือนกันยังมีอีกคนคือน่าจาอี๋นั่ว

บางทีตำแหน่งของเธอไม่เหมือนกับอื่น เธอไม่ได้มีจิตวิญญาณที่จะมีใจต่อประเทศและราษฎรอีก ดังนั้นเธอจึงเอาแต่นั่งเงียบอยู่ตรงนั้นมาโดยตลอดและบางครั้งก็เหลือบมองเหลิ่งชิงฮวนและก้มหน้าลงอย่างที่ไม่เห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องของตัวเองและทำราวกับตัวเองเป็นคนนอก

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกเบื่อจนวาดรูปเต่าในกระดาษ ขณะที่เธอกำลังวาดอยู่นั้นเองแล้วมองกระดองเต่าก็รู้สึกว่ามันคล้ายกับขนมงา เธอจึงรู้สึกหิว

เมื่อดูเวลาแล้ว ตาเฒ่าพวกนั้นช่างคุยกันเก่งจริงๆตอนนี้ผ่านไปตั้งสองสามชั่วยามแล้ว

โดยเฉพาะน่าเยี่ยไป๋ ยาในจวนอ๋องของเธอดีเกินไปจึงทำให้ตัวมีน้ำมีนวลและมีกำลังวังชาขึ้นมา ผ่านไปตั้งนานขนาดนี้แล้วยังเถียงกันไม่เสร็จอีก