ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 601

โฉวซือเส่าไม่ได้เจอกับคู่ปรับมือมาหลายปีแล้ว

โบราณว่าผู้กล้าหาญย่อมตรงไปข้างหน้า เขาคิดว่าทักษะของเขาแม้ว่าจะไม่สามารถพลิกแพลงกระแสน้ำได้ แต่ก็ไม่มีดาบเล่มใดในโลกนี้ที่สามารถหยุดเขาได้

ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจโจรกลุ่มนี้ แม้ว่าพวกโจรจะมีจำนวนมากแค่ไหนก็ตาม เพียงแค่คืนเดียวก็สามารถขโมยเงินได้ทั่วทั้งเจียงหนาน

เงินทองจำนวนสองสามล้านตำลึงไม่ใช่น้อยๆ ดังนั้นจึงไม่อาจห้ามข่าวลือให้กระจายออกไปได้ หลังจากที่เขาจากเจียงหนานมาก็ระดมกำลังจากหอซ่อนดาบติดตามเบาะแสมาจนถึงเมืองลั่วหยาง

ในที่สุดหอซ่อนดาบก็ส่งข่าวมาว่าพบร่องรอยของโฉวจือซิ่น

โฉวซือเส่ารู้จักภูมิหลังและความสามารถของโฉวจือซิ่นดี การสมรู้ร่วมคิดครั้งนี้ เขาเป็นเพียงแค่ดาบในมือคนอื่น คนที่อยู่เบื้องหลังจึงจะเป็นปลาตัวใหญ่ของจริง

เขาจะสืบเสาะไปให้ถึงที่สุด

เรื่องนี้เป็นมาอย่างไรกันแน่? หากเป็นโจร แล้วสามารถติดต่อสมาคมกับพวกขุนนางได้อย่างไร? ช่างใจกล้าเสียจริง

ขอเพียงแค่รู้สถานะของอีกฝ่ายก็ไม่มีที่ไหนที่โฉวซือเส่าไม่กล้าบุกเข้าไป ต่อให้เป็นศาลาว่าการของเจียงหนาน เขาก็กล้าเข้าไป

ใครใช้ให้เขามีคนหนุนหลังล่ะ? บัดนี้ในราชสำนักก็มีคนที่เป็นขุนนางดีๆ

เขาตัดสินใจว่าจะยังไม่แหวกหญ้าให้งูตื่น แต่ไล่ตามร่องรอยของโฉวจือซิ่นเข้าไปให้ถ้ำเสือถ้ำมังกร เพื่อตรวจสอบที่มาของกลุ่มโจร

เฟิ่งเหล่ยอวี้ตามติดเขาแจราวกับหาง เดินทางมาหลายวันนางก็ไม่บ่นเหนื่อยสักนิด

เขาคิดว่าการมีสตรีคอยตามเป็นเรื่องลำบากและยุ่งยากมาก แน่นอนว่าเหลิ่งชิงฮวนเป็นข้อยกเว้น เหลิ่งชิงฮวนกับเขาสนิทกัน

เขาคิดหาข้ออ้างสลัดเฟิ่งเหล่ยอวี้ออกไป

เขาแอบตามโฉวจือซิ่นมาอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นเขาทำท่าลับๆ ล่อๆ ออกมาจากเมืองลั่วหยาง ก่อนจะอ้อมไปจนถึงบ้านที่ห่างออกไป

ดูท่าโฉวจือซิ่นคงไม่รู้ตัวว่าเขาแอบตามอยู่

โฉวซือเส่าอาศัยทักษะและความกล้าปีนข้ามกำแพงเข้าไปเงียบๆ

ภายในลานบ้านแบ่งพื้นที่เป็นสองส่วน ชายร่างกำยำเดินออกมาต้อนรับโฉวจือซิ่นเข้าไปด้านใน ก่อนที่เสียงพูดคุยจะดังออกมา

โฉวซือเส่าแอบอยู่บนหลังคาได้ยินคำพูดอย่างคลุมเครือเช่น “ตระกูลโฉว” “เงิน” “เจ้านาย” เขารู้ว่าพวกนั้นกำลังพูดคุยเรื่องนี้แต่เขาได้ยินไม่ชัด เมื่อมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครอยู่เขาจึงลงมาจากหลังคาและเดินไปที่หน้าต่าง

ทันทีที่เขามาถึงด้านหน้าด้านล่างเท้าก็ว่างเปล่า ร่างทั้งร่างร่วงลงไป เขารู้ได้ทันทีว่าถูกโฉวจือซิ่นหลอกเข้าแล้ว

โฉวจือซิ่นอาจจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาสะกดรอยตาม ดังนั้นจึงจงใจวางกับดักนี้เพื่อล่อให้เขาเข้ามาติดกับเอง

เขารีบเร่งหายใจ เหวี่ยงลูกดอกโซ่ออกจากแขนเสื้อ ปักเข้าไปในกำแพงก่อนจะกระโดดจนขึ้นไปด้านบน

กลไกด้านล่างถูกเปิดออก เสียงหวดดังขึ้นมาเป็นระลอก หายใครตกลงไปต้องตายแน่นอน

เขารอดตายอย่างหวุดหวิด กระโดดออกจากกับดัก ยังไม่ทันจะได้ยืนอย่างมั่นคงก็พบว่าตนเองถูกล้อม

คนประมาณสามร้อยคน ทุกคนล้วนคลุมผ้าสีดำ ไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของพวกเขาได้อย่างชัดเจน