ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 602

ชายหน้าม้าไม่พูดพร่ำทำเพลง และไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรใหญ่โต โฉวซือเส่าได้ยินเสียงดัง "ปัง" และไม่เห็นอาวุธที่ซ่อนอยู่ออกมาจากท่อเหล็ก แต่เขาสัมผัสได้ถึงอันตราย ดังนั้นเขาจึงผลักเฟิ่งเหล่ยอวี้ออกไป ก่อนจะหลบอย่างรวดเร็ว

อาวุธที่ซ่อนอยู่ฝังลงไปในต้นไม้ฝั่งตรงข้าม เหลือเพียงรู เขายังมองไม่เห็นว่าอาวุธที่ซ่อนอยู่คืออะไร แต่เขารู้ถึงพลังของอาวุธที่ซ่อนอยู่นี้ มันสามารถเจาะร่างกายคนได้อย่างแน่นอน อาจจะรวมถึงกระดูกด้วย หน้าไม้ที่ผลิตโดยเครื่องจักรนั้นทรงพลังยิ่งกว่า

น่าเสียดาย ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบ อาวุธในมือของฝ่ายตรงข้ามก็ดังขึ้นอีกครั้ง

โฉวซือเส่ายังคงตกตะลึงกับผลที่ตามมาของคำพูดนั้น เขาหันหน้าหนีแต่มันก็สายเกินไปที่จะหลบเลี่ยง

เขาเห็นเฟิ่งเหล่ยอวี้ล้มลงบนหลังของเขา บนไหล่ของนางมีเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา

เป็นนาง ที่พุ่งเข้ามาขวางอาวุธนั้นให้เขา

โฉวซือเส่ากำมือแน่น “ทำไมเจ้าโง่เช่นนี้”

เฟิ่งเหล่ยอวี้กลัวความเจ็บปวดมาโดยตลอด นางเกือบถูกอาวุธนั้นยิงทะลุกระดูกไหล่ แต่นางไม่ร้องเลยสักนิด เพียงแค่ยกมุมปากขึ้น “เจ้านาย รีบหนีไป!”

โฉวซือเส่าไม่ใช่คนใจอ่อนและเขาจะไม่ละทิ้งโอกาสที่ดีที่สุดในการหลบหนีเพื่อเห็นแก่หญิงที่รับใช้เขา นี่ไม่ใช่วิถีของเขา แต่ตอนนี้เท้าของเขากลับไม่ขยับเลยสักนิด

เขาพูดอย่างเย็นชา “มีภาระอย่างเจ้า ข้าจะหนีไปได้อย่างไรกัน” มือของเขาจับเฟิ่งเหล่ยอวี้ไว้แน่นมือที่กำดาบยกขึ้นมาไว้ตรงอก เขาถอยหลังไปทีละก้าว คิดหาวิธีที่จะหลบอาวุธของคนคนนั้นให้ได้ทั้งคู่

เฟิ่งเหล่ยอวี้มองไปที่ดาบยาว หัวใจนางไหววูบ “เจ้านายฆ่าข้าเลยก็ย่อมได้ หากเหล่ยอวี้ตายแล้วคงไม่ทำให้ท่านลำบาก”

“หุบปาก!” โฉวซือเส่าดุอย่างโกรธๆ อีกครั้ง “เจ้าโง่หรือ?”

เฟิ่งเหล่ยอวี้ปิดปากของนางอย่างเชื่อฟัง นางเชื่อฟังคำพูดของโฉวซือเส่าเสมอ

ชายหน้าม้าหยิบวัตถุคล้ายบุหรี่เปล่าสองชิ้นออกมาจากแขนเสื้อของเขาแล้วยัดเข้าไปในหน้าไม้จักรกลในมือ เปิดใช้งานกลไกที่ด้านบนของหน้าไม้แล้วเล็งมาที่โฉวซือเส่าอีกครั้ง

“แกว่งเท้าหาเสี้ยนจริงๆ เดิมทีข้าไม่ต้องการปลิดชีวิตเจ้า แต่เจ้ากลับตามข้ามาถึงที่นี่ ข้าย่อมไม่อาจปล่อยเจ้าไว้ได้ ได้ใต้ภายใต้ปืนของข้าก็ถือว่าเจ้าโชคดีแล้ว”

ตอนนั้นเองที่โฉวซือเส่าตระหนักว่าสิ่งที่ถืออยู่ในมือของอีกฝ่ายเรียกว่า “ปืน” เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

โฉวซือเส่ายิ้มอย่างเย็นชา “ไม่เป็นไร เจ้ามีปืน แต่ข้ามีสิ่งนี้”

เขาหยิบระเบิดควันออกจากแขน จุดไฟทันทีแล้วโยนมันออกไป

เหลิ่งชิงฮวนมอบสิ่งนี้ให้กับเขา บอกว่ามันสามารถใช้เป็นเครื่องป้องกันและสามารถช่วยชีวิตคนได้

เขาเคยดูถูกว่าสิ่งนี้จะช่วยชีวิตเขาได้อย่างไร? แน่นอนว่าจะเอาแต่พูดก็ไม่ได้ วันนี้ได้โอกาสลองใช้

เมื่ออีกฝ่ายเห็นระเบิดควันในมือ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปก่อนจะตะโกนกันชุลมุน “ระเบิดมือ รีบหมอบเร็ว”

โจรเชื่อฟังคำสั่งก้มหน้าหมอบลงกับพื้นไม่กล้าขยับเขยื้อน

“ระเบิดมือ” ที่เขาเรียกตกลงมาต่อหน้าเขา ควันสีดำพวยพุ่งออกมา ชายหน้าม้าตกใจกลัวและเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นห่างจากระเบิดควันไปสองจั้ง

กลุ่มควันเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนมองอะไรไม่เห็น

เมื่อได้ยินเสียงเกือกม้าก็รู้ได้ทันทีว่าโฉวซือเส่าและสตรีนางนั้นต้องหลบหนีไปแน่ๆ

แต่ระเบิดกลับไม่ระเบิดตามที่เขาคิด มีเพียงสิ่งใกล้ๆ ที่ถูกแรงระเบิดจนกลายเป็นเศษๆ และควันยังพวยพุ่งออกมาต่อเนื่อง

เขากลิ้งไปยังที่ปลอดภัย ลุกขึ้นและสั่งเสียงดัง “ทุกคน ตามไป! อย่าให้โฉวซือเส่ารอดไปได้ ต้องตัดรากตัดโคนให้หมด”