ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 612

ผู้บัญชาการฟู่และครอบครัวถูกส่งตัวเข้าไปอยู่ในคุก และสั่งให้ค่อยเฝ้าดูอย่างเข้มงวด

ทหารในจวนล้วนเชื่อถือไม่ได้ ส่วนองครักษ์อินทรีก็ไม่สามารถแสดงตัวออกมาได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถทำให้พวกเขารู้ได้ว่าพระชายาฉีก็คือประมุขพรรคอินทรีทองของพวกเขาอีก

เหลิ่งชิงฮวนทำได้เพียงติดต่อหอซ่อนดาบ และจัดการหาคนที่เชื่อถือได้สองสามคนมาควบคุมที่จวนผู้บัญชาการชั่วคราวก่อน เพื่อมารับผิดชอบดูแลความปลอดภัยของโฉวซือเส่า และคอยเฝ้าดูคนของผู้บัญชาการฟู่เอาไว้ รอจนกว่าผู้ว่าการจิ้นโจวจะมาถึง

โฉวซือเส่าได้รับบาดเจ็บหนักทั่วร่างกาย แผ่นเหล็กของระเบิดฟ้าคำรณทำเขาบาดเจ็บหลายจุดและฝังอยู่ข้างในผิวหนังทำให้เกิดการอักเสบ แต่โชคดีที่เป็นเพียงบาดแผลที่ผิวหนังภายนอกเท่านั้น

ชิงฮวนเตรียมผสมยาให้เขา และแขวนขวดน้ำเกลือให้แต่ว่านางไม่สะดวกที่จะทำความสะอาดบาดแผลให้เขาด้วยตัวเอง เพราะตอนนี้หากตัวเองถอดเสื้อผ้าผู้ชายคนอื่นออกและมองเห็นเขาเปลือยกายต่อหน้ามู่หรงฉีจอมขี้หึงละก็ เขาคงจะโกรธมากจนนอนไม่หลับไม่นอนไปสามวันสามคืนเป็นแน่

แม้ว่าร่างกายของโฉวซือเส่าส่วนที่มองได้และส่วนที่มองไม่ได้ ตัวเองก็มองมาหมดแล้วก็ตาม และส่วนที่ไม่สามารถลูบคลำได้ก็ลูบคลำมาหมดทุกส่วนแล้ว แต่ว่าโชคดีที่มู่หรงฉีเขาไม่รู้อย่างไงล่ะ

เหลิ่งชิงฮวนสั่งให้คนไปเชิญหมออาวุโสที่มีชื่อเสียงข้างนอกมาที่จวน จากนั้นก็มอบยารักษาแผล มีด แอลกอฮอล์ และผ้าพันแผลต่าง ๆ นานาในมือให้เขา ขอให้เขาช่วยทำความสะอาดและเย็บแผลให้โฉวซือเส่าหน่อย

โฉวซือเส่ารู้สึกไม่พอใจอย่างมากที่เหลิ่งชิงฮวนไม่สนใจความเป็นความตายของตัวเอง ให้ชายชราคนหนึ่งมาจัดการกับบาดแผลที่บาดเจ็บของตัวเอง

เหลิ่งชิงฮวนค่อยยืนอยู่นอกประตูเพื่อจัดการกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ และสั่งให้ทำการตรวจค้นจวนของผู้บัญชาการให้ทั่ว แต่เขาก็เอาแต่ตะโกนแหกปากร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดอยู่ในห้อง ทำเอาหมอตกใจกลัวจนตัวสั่นอยู่ตลอดเวลา พอตัวสั่นก็เผลอไปสัมผัสโดนแผลของเขา ทันทีถูกสัมผัสบาดแผล โฉวซือเส่าก็ยิ่งตะโกนดังขึ้นอย่างดุเดือด

เหลิ่งชิงฮวนเคาะหน้าต่างด้วยความโกรธ “หุบปาก จะไม่ยอมหยุดใช่หรือไม่?”

โฉวซือเส่าแยกเขี้ยวยิงฟัน “เจ้าแน่ใจหรือว่าคนที่เจ้าเชิญมาคนนี้เป็นหมอ?”

เหลิ่งชิงฮวนเอ่ยโต้กลับอย่างโกรธเคือง “ดึกดื่นป่านนี้จะให้ไปหาหมอที่ไหนให้ท่านได้เล่า? ข้าเลยไปหาช่างตัดเสื้อมาสักคน ที่มีฝีมือเย็บปักถักร้อยพิถีพิถัน บาดแผลที่เปิดของท่านสามารถเย็บให้หายดีได้ และถ้าหากต้องการยังสามารถปักเป็นรูปดอกไม้ได้ด้วย”

โฉวซือเส่าถอนหายใจอย่างเศร้าใจ “จริงอย่างที่ว่าใจคนเปลี่ยนง่าย เหลิ่งชิงฮวน เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว เมื่อตอนนั้นเจ้ายังช่วยเย็บแผลให้ข้าทีละเข็ม ทีละเข็มด้วยตัวเองอยู่เลย...”

“ถ้าท่านยังพูดเรื่องไร้สาระนี้อีก เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะค่อย ๆ เราะด้ายที่ข้าเย็บทีละเส้นในปีนั้นออกให้ท่าน”

คำพูดนี้คนอื่นอาจจะฟังไม่เข้าใจความหมายพวกนี้ แต่โฉวซือเส่าเข้าใจดี จึงตกใจอย่างมาก

“ข้าก็แค่รู้สึกน้อยใจ เจ็บปวด อยากจะพูดกับเจ้าสักสองสามประโยคเท่านั้นเอง”

“เหล่ยอวี้ก็ได้รับบาดเจ็บจากกระสุนปืนเช่นกัน คนอื่นเขาก็ไม่เห็นจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเลยสักครั้ง”

ที่จริงแล้วเป็นเพราะว่าเฟิงเหล่ยอวี้ได้ฉีดยาชาไปแล้ว ส่วนโฉวซือเส่าคงไม่ต้องฉีดยาชาทั่วทั้งตัวหรอกจริงไหม? ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่แน่นอนอยู่ หากมีอะไรไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีก ตัวเองคนเดียวคงรับมือไม่ไหว

โฉวซือเส่าไม่พูดอะไรขึ้นอีก

ผ่านไปครู่หนึ่งก็ทำการรักษาบาดแผลเสร็จเรียบร้อย ท่านหมอรู้สึกโล่งใจรีบหิ้วกล่องยาออกไปทันที ไม่กล้าแม้แต่จะรับเงินค่ารักษา เมื่อครู่เหลิ่งชิงฮวนก็เพิ่งเข้าไปเปลี่ยนขวดน้ำเกลือให้เขา

โฉวซือเส่านอนหงายอยู่บนเตียงราวกับปลาเค็มตากแห้ง และเอาแต่จ้องมองไปที่เพดานด้วยใบหน้าหมดอาลัยตายอยาก

“ข้ารู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกผู้เฒ่าคนนั้นเอาเปรียบเสียแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนเม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม “ครั้งหน้าข้าจะหาคนที่รูปร่างบึกบึนมาให้ท่าน”

“ครั้งหน้า ยังจะมีครั้งหน้าอีกหรือ?!” โฉวซือเส่าถลึงใส่ “ทำไมเจ้าต้องสาปแช่งข้าอย่างชั่วร้ายแบบนี้ด้วยเล่า?”

เหลิ่งชิงฮวนมองดูฝีมือการเย็บแผลที่ไม่ได้เรื่องของผู้เฒ่านั้น แม้แต่ผูกโบว์ก็ยังผูกไม่เป็นเลย ช่างไม่สนใจกับรูปลักษณ์ความสวยงามสักนิด สำหรับคนที่เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำอย่างโฉวซือเส่าแล้ว คงไม่อาจทนรับได้ ด้วยเหตุนี้จึงช่วยผูกเงื่อนที่สวย ๆ ให้เขาใหม่อีกครั้ง