ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 63

“คิดได้ดีมาก” มู่หรงฉีพยักหน้า “แต่ทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย”

ประโยคเดียวทำเอาเหลิ่งชิงฮวนสำลัก

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะอย่างประจบ “ถึงแม้หม่อมฉันกับท่านจะจากกัน เหลิ่งชิงหลางก็ยังเป็นพระชายารองของท่าน พี่ชายของหม่อมฉันก็ยังคงเป็นพี่ชายของภรรยาของท่านมิใช่หรือ พูดอีกก็คือ เป็นสามีภรรยาเพียงวันเดียว ความสัมพันธ์ยังคงลึกซึ้งตลอดไป บ่มเพาะสิบปีจึงจะสามารถลงเรือลำเดียวกันได้ บ่มเพาะร้อยปีจึงจะมีวาสนาเป็นสามีภรรยากันได้”

มู่หรงฉีหัวเราะเยาะ “พวกเราไม่เคยร่วมเรียงเคียงหมอนกัน จะนับว่าเป็นสามีภรรยากันได้ไง”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะท้องแข็ง “ท่านอ๋องคงไม่ได้จะเอาเปรียบคนไม่พร้อมใช่ไหม”

มู่หรงฉีหัวเราะเย็นยะเยือกยิ่งขึ้น แม้แต่คำพูดที่ลอดออกมาจากปากยังเย็นชา “ข้าสนใจแต่สตรี”

เมื่อเผชิญหน้ากับความอัปยศอดสูและแดกดันอีกครั้ง เหลิ่งชิงฮวนต้องอดกลั้นแล้วอดกลั้นอีก ตอนนี้ความพยายามเกือบสูญเปล่า

“บังเอิญจริง คิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องกับหม่อมฉันจะมีความสนใจเหมือนกัน หม่อมฉันก็สนใจแต่สตรี”

ใบหน้าของมู่หรงฉีเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียว ราวกับกิ้งก่า และยังมองที่ท้องน้อยของนางอย่างชวนให้ขบคิด ให้นางเข้าใจสายตาของเขา

“ดังนั้น ทำไมข้าต้องช่วยเจ้า”

“หม่อมฉันไม่มีเงิน ไม่มีอำนาจ ไม่มีความใคร่ให้ท่านได้ แต่หม่อมฉันมียา หากวันใดวันหนึ่ง ท่านอ๋องต้องการใช้ หม่อมฉันจะไม่ลังเลที่จะเพิ่มให้ท่านเป็นสองเท่าเลย”

“ออกไป!”

“ท่านอ๋องรับปากแล้วใช่ไหม”

“ออกไป!”

“วัฒนธรรมจีนนั้นกว้างขวางและลึกซึ้ง หม่อมฉันไม่เข้าใจความหมายของท่านอ๋อง หมายถึงตกลงเป็นที่แน่นอน หม่อมฉันไปได้แล้วใช่หรือไม่”

“เหลิ่งชิงฮวน อย่าให้ข้าต้องลงไม้ลงมือ”

เหลิ่งชิงฮวนคาดเดาไม่ได้จริงๆ ว่า ที่แท้มู่หรงฉีรับปากหรือไม่รับปาก จึงก้าวถอยหลังอย่างคนรู้จักเอาตัวรอด และพยายามอย่างสุดชีวิต “คนต้องกินธัญพืชอาหารแห้งหลายชนิด ก็ต้องกินยา ไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงโรคไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงยา ต่อให้ปวดหัวตัวร้อน ไม่มีแรง ไตบกพร่อง ตับบกพร่อง หม่อมฉันสามารถใช้ยารักษาได้ทั้งนั้น ท่านอ๋องให้น้องสาวของหม่อมฉันคนนั้นนอนในห้องว่างเปล่าทุกๆ วัน จนคอยื่นคอยาวแล้วน้า”

ตำราเล่มหนึ่งลอยมาจากด้านใน กระแทกบนหัวของเหลิ่งชิงฮวนตรงๆ

เหลิ่งชิงฮวนถือเอาไว้ในมือและเหลือบมอง “เดาว่าน่าจะเป็นฉบับหายากของราชวงศ์ก่อนหน้านี้ซึ่งประเมินค่ามิได้ พรุ่งนี้เอาไปถามราคาที่ร้านตำราดีกว่า”

ไม่รีบไม่ร้อนก็หยิบตำราเดินส่ายอาดๆ จากไป

มู่หรงฉียังนั่งอยู่ที่เดิม ตะลึงด้วยความมึนงงไปนานไม่มีปฎิกิริยาตอบสนอง รอยยิ้มได้ปรากฏบนริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว

สตรีที่อยู่ตรงหน้าเขาเหมือนเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่ง ไม่เหมือนคนเดิมที่ป่าเถื่อนและโหดร้าย ดื้อรั้นเหมือนลา ตรงกันข้ามกับท่าทางที่พยายามอย่างสุดกำลังเพื่อประจบประแจงของนาง ช่างเหมือนกับสุนัขตัวน้อยที่กระดิกหางขอความเมตตา จนทำให้บุรุษที่นับถือตัวเองและหยิ่งจนสามารถยกหางขึ้นฟ้าได้อย่างเขาต้องแตกสลาย

ทว่าน่าเสียดายพฤติกรรมช่างทรามนัก!

“ทหาร!”

ทหารอารักขาที่เฝ้าอยู่หน้าห้องรีบเข้ามาทันที “ท่านอ๋องมีคำสั่งอันใด”

“แจ้งตี้ทิงเว่ยให้ไปตรวจสอบคุณชายของจวนมหาเสนาบดีเหลิ่งชิงเฮ่อ”

“เหลิ่งชิงเฮ่อ?”

ทหารอารักขาประหลาดใจเล็กน้อย นั้นไม่ใช่ท่านพี่เมียของท่านอ๋องหรือ ตรวจสอบลับหลังคิดจะทำอะไรกัน

“ถูกต้อง เกี่ยวกับอุปนิสัย ความสามารถ ยังมีบทความที่เขาเขียนตอนเข้าร่วมสอบฤดูใบไม้ร่วง ตรวจสอบทั้งหมดมาให้ข้าอย่างละเอียด”