ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 64

จือชิวตะเบ็งเสียงตะโกน “รีบไปเชิญท่านหมอ พระชายารองสลบไป”

คนรับใช้อื่นๆ ก็ตะโกนเช่นกัน หน้าประตูโกลาหลอย่างฉับพลัน คงไปกระตุ้นมู่หรงฉีแน่นอน

มู่หรงฉีกำลังอยู่ในห้องตำรา

ทหารอารักขากำลังยื่นสาสน์ให้มู่หรงฉีอย่างเคารพ

“เรียนท่านอ๋อง ตี้ทิงเว่ยได้ไปเลียบเคียงถามที่สำนักศึกษาเจิ้งหยางที่คุณชายเหลิ่งเคยศึกษา ผลการเรียนของคุณชายเหลิ่งนั้นดีที่สุดในสำนักศึกษามาโดยตลอด เหล่าอาจารย์ต่างชื่นชมในศีลธรรมความประพฤติความสามารถและความรู้ของเขาไม่ขาดปาก และน่าจะสอบได้ตำแหน่งจินปั่งในปีนี้ ทว่าเมื่อฤดูร้อนปีที่แล้วร่างกายของเขาเริ่มป่วย จึงจำต้องกลับจวนมหาเสนาบดีเพื่อพักฟื้น ไม่ได้กลับไปศึกษาอีก และไม่ได้เข้าร่วมการสอบแข่งขันในฤดูใบไม้ผลิของปีนี้”

มู่หรงฉีเปิดสาสน์ออก ล้วงเอาบทความแผ่นหนึ่งออกมาจากด้านในแล้วมองดูคร่าวๆ

“นี่คือบทความตอนสอบฤดูใบไม้ร่วงหรือ”

“พะยะค่ะ”

“วาทศิลป์ยังไม่งดงาม แต่ข้อคิดมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ทว่าน่าเสียดาย ยังดูเด็กไปหน่อย ไม่เพียงพอสำหรับภาพรวม และไม่เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบัน อาจกล้อมแกล้มได้ว่าเป็นหยกที่เจียระไนได้ชิ้นหนึ่ง”

ทหารอารักขาลังเลอยู่พักหนึ่งและเงยหน้าขึ้น “เรียนท่านอ๋อง ตี้ทิงเวยบอกว่าบทความฉบับนี้เขียนตอนคุณชายเหลิ่งอายุสิบสาม”

มู่หรงฉีมีสีหน้าประหลาดใจ “เจ้าบอกว่าตอนเขาอายุสิบสามก็ชนะจูเหรินแล้วหรือ”

“พะยะค่ะ ต่อมาบัณฑิตในสำนักเจิ้งหยางได้แสดงความคิดเห็นในบทความของเขา และก็เกือบจะเหมือนกับคำที่ท่านอ๋องได้กล่าวเมื่อครู่ คุณชายเหลิ่งรู้สึกว่าความรู้ของตัวเองยังมีไม่มากพอ จึงถอดใจไม่เข้าร่วมการแข่งขันในฤดูใบไม้ผลิสองครั้งก่อน และจดจ่ออยู่กับการศึกษาในสำนักเจิ้งหยาง

มู่หรงฉีพยังหน้าหงึกๆ “ถ้าจะว่าไปก็เป็นคนที่มีความรู้ความสามารถ สำหรับอุปนิสัยส่วนตัว ข้ายังต้องตรวจสอบด้วยตัวเองอีกสักหน่อย”

“ตอนนี้คุณชายเหลิ่งไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงพะยะค่ะ แต่พักฟื้นอยู่ที่สุสานจวนมหาเสนาบดี”

“สุสาน?”

จู่ๆ มู่หรงฉีก็คิดขึ้นมาได้ว่า วันนั้นเหลิ่งชิงฮวนได้พูดตอบคำถามของเขาทั้งหมด ที่แท้เป็นเรื่องจริง หรือว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ตนเองเข้าใจนางผิดหลายเรื่องจริงๆ รวมทั้งเรื่องของเหลิ่งชิงหลาง มันก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด หรือว่ามีคนจงใจใส่ร้ายนางอย่างที่นางพูด?

“ใช่พะยะค่ะ ได้ยินมาว่าคุณชายเหลิ่งป่วยหนัก ต้องพักฟื้น ความจริงแล้วคือรอวันตายเท่านั้น”

เหลิ่งชิงฮวนสามารถพาคนที่กำลังจะตายกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เพื่อเข้าร่วมการสอบที่โหดร้าย และที่สองพี่น้องปกปิดเก็บเป็นความลับ แม้กระทั่งตี้ทิงเว่ยยังได้ข้อมูลมารายงานผิดๆ น่าจะไม่ใช่แค่อยากให้มหาเสนาบดีเหลิ่งประหลาดใจง่ายๆ แค่นี้กระมัง

เขาเม้มริมฝีปากบาง สอดสาสน์เข้าไปในตำรากวีของนักบวชเต้าหลิน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหยิบพู่กันมา เขียนจดหมายสั้นๆ ลงไปสองสามคำ แล้วยื่นให้ทหารอารักขา

“ไปตามหาคนๆ หนึ่ง ให้เขาทำตามที่ข้าสั่งในสาสน์”

ทหารอารักขารับคำสั่ง และรับสาสน์มา เพิ่งหันหลังไปเปิดประตู ก็บังเอิญเจอคนใช้วิ่งอย่างรีบร้อนมา ยังไม่ทันเข้ามาก็รีบรายงานว่า “ท่านอ๋อง ชายารองเป็นลมไปเจ้าค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้น”

“ไม่ทราบสาเหตุเพคะ ชายารองไปคุกเข่าเป็นนานสองนานที่ลานหลัก สุดท้ายพระชายาไม่สนใจ ต่อมาชายารองจึงหมดแรงและเป็นลมไปเจ้าค่ะ”

ดวงตาของมู่หรงฉีมืดลง เขายืนขึ้น ตอนที่เขาไปถึงลานหลัก เหลิ่งชิงฮวนได้ตื่นขึ้นมาอย่างนวยนาด และเอนตัวครึ่งหนึ่งพิงอยู่ในอ้อมแขนของจือชิว ดูน่าสงสารดั่งดอกสาลี่ต้องหยาดฝน

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” เขาขมวดคิ้วถามอย่างเย็นชา

รอบดวงตาของจือชิวแดงอย่างรวดร้าวใจ และมองไปที่มู่หรงฉี พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น

“วันนี้คุณหนูปลูกดอกไม้ และพบโพรงในสนามหญ้าที่ปลูกดอกไม้ จึงเชิญคนในจวนมาดู ทุกคนต่างบอกว่ากระต่ายป่ามาสร้างรัง น่ากลัวจะวิ่งหนีออกจากจวนไปแล้ว จู่ๆ คุณหนูก็คิดเรื่องที่เข้าใจผิดพระชายาเมื่อครั้งก่อนขึ้นมาได้ ดังนั้นจึงตั้งใจมาขอร้องวิงวอน หวังว่าจะสามารถสะสางความเข้าใจผิดในอดีตต่อพระชายา

น่าเสียดายที่พระชายาไม่ยอมให้อภัย และให้คุณหนูคุกเข่าอยู่ตรงนี้ตลอด ร่างกายของคุณหนูไม่ค่อยดีตลอดมา เวลาผ่านไปนานจนทนไม่ไหวจึงสลบไปเจ้าค่ะ”

“จือชิว!” เหลิ่งชิงหลางขัดจังหวะคำพูดของสาวใช้ “ข้าเต็มใจคุกเข่าที่นี่เอง เดิมทีก็เป็นเรื่องที่ข้าทำผิดก่อน โทษท่านพี่ไม่ได้”

“แต่คุณหนูไม่ได้ตั้งใจนี่เจ้าคะ ใครใช้ให้เรื่องมันประจวบเหมาะพอดี? วันนั้นคุณหนูใหญ่ก็ไม่ยอมอธิบาย พูดจาก็ไม่น่าฟังอย่างนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่าถึงได้…”