ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 655

หนอนตัวนั้นค่อยๆ ขยับตัว ก่อนจะหมุนเป็นวงเหมือนไส้เดือน

ก่อนจะส่ายหัวหาทางที่แน่นอนแล้วคลานไปทางนั้น

เมื่อเห็นว่ามันค่อยๆ คลานเข้าไปใกล้ซุนสือโถว ซุนสือโถวก็ตกใจจนหน้าถอดสี ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

แต่มันกลับหยุดคลานและหันไปอีกทาง ผ่านปลายเท้าคนอื่นไปถึงด้านหน้าเหลิ่งชิงเจียวก่อนจะหยุด มันคลานวนรอบเหลิ่งชิงเจียวก่อนจะค่อยๆ ปีนขึ้นไปบนร่างกายของเขา

ทุกอย่างเงียบสงบ ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ทุกคนหันมามองเหลิ่งชิงเจียวก่อนจะหันไปมองเหลิ่งชิงฮวนแล้วก้มหน้า

เหลิ่งชิงฮวนเองก็มึนงง ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

จะเป็นเขาไปได้อย่างไร? ต้องผิดแน่ๆ!

บรรยากาศนิ่งค้างไป

เหลิ่งชิงเจียวเองก็งง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา “ไม่ใช่ข้า!”

สิงซ่างซูโบกมือสั่งให้ทุกคนออกไป

เหลิ่งชิงฮวนชะงัก “วิธีนี้น่าจาอี๋นั่วเป็นคนบอกข้า นางบอกว่าหนอนจะเลือกคนที่มันคุ้นเคย”

“ทุกคนต่างรู้ดีว่าน่าจาอี๋นั่วเป็นปรมาจารย์ด้านหนอนกู่ นางไม่อาจสลัดความเกี่ยวพันกับคดีนี้ได้ แต่เจ้ากลับเชื่อนาง เชื่อหนอนเพียงตัวเดียว แต่ไม่เชื่อข้า?” เหลิ่งชิงเจียวเอ่ยเสียงเย็นชา

“นี่มันต้องผิดพลาดอะไรแน่ๆ ต้องมีคนรู้ว่าเจ้าจะมาที่กรมอาญา ดังนั้น…”

“ไม่มี!” เหลิ่งชิงเจียวตวาด “เมื่อครู่ข้าก็พูดไปแล้วว่าข้าไม่แม้แต่จะเหยียบย่ำเข้ามาในประตูของกรมอาญาเลยสักนิด ข้าตรงมาที่คุกสวรรค์ ไม่ได้ติดต่อกับใคร ไม่มีโอกาสให้ลงมือ ย่อมไม่ใช่ข้าแน่นอน!”

“ข้าไม่ได้บอกว่าต้องเป็นเจ้าแน่นอน ข้าเพียงแค่อยากคลี่คลายสถานการณ์ให้เจ้า เสื้อผ้าของเจ้าล่ะ? มีใครทำอะไรกับเสื้อผ้าของเจ้าหรือไม่?”

“ข้าใช้ชีวิตอยู่กับคนรับใช้เพียงลำพัง เขาอยู่กับข้ามาหลายปี ข้าไว้ใจเขา เจ้าไม่ต้องเสแสร้งทำเป็นทวงคืนความยุติธรรมต่อหน้าทุกคนหรอก เจ้าพูดตามตรงว่าฆาตกรคือข้าก็สิ้นเรื่อง” เหลิ่งชิงเจียวโมโห

เหลิ่งชิงฮวนไม่คิดว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ รู้สึกเหมือนขว้างงูไม่พ้นคอ เดิมทีคิดจะล้างความสงสัยให้เหลิ่งชิงเจียวแต่กลับตรงกันข้าม

“เจ้าอย่าเพิ่งรีบร้อน สงบสติอารมณ์แล้วค่อยๆ คิด”

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสอบสวนข้า?” เหลิ่งชิงเจียวอารมณ์รุนแรง เขาถลึงตามองเหลิ่งชิงฮวนไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้

เหลิ่งชิงฮวนเองก็ร้อนรน หากไม่ใช่เพราะเธอกับเหลิ่งชิงเจียวมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน เธอคงไม่วิ่งเต้นไปทั่วซ้ำยังต้องคอยกังวลเรื่องความรู้สึกของเขาอีกหรือ?

“ข้ากำลังช่วยเจ้า! ช่วยให้เจ้าหลุดพ้นข้าครรหา!”

“ไม่จำเป็น” เหลิ่งชิงเจียวเอ่ยอย่างเย็นชา “ข้าเป็นคนฆ่าชาวมั่วเป่ยนั่นเอง พวกเจ้าอยากลงโทษอะไรข้าก็เชิญ!”

เขาเหมือนขวดแก้วที่แตกละเอียด

“ข้ายุ่งมากเกินไปจริงๆ!” เหลิ่งชิงฮวนตัดพ้อ “ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง เกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ?”

“แน่นอนว่าเกี่ยว” เหลิ่งชิงเจียวเยาะเย้ย “ถ้าไม่มีข้าสักคนเจ้าก็หมดเสี้ยนหนามไม่ใช่หรือไง? ข้ากล้าทำกล้ารับ ข้ายอมรับว่าตอนแรกแค่คิดจะใช้เกลือเค็มแกล้งทำเป็นผู้เฒ่ามาเคาะประตู คนที่แกล้งหลอกผีพี่สะใภ้ใหญ่ก็คือข้า ในเมื่อเจ้าเดาวิธีการของข้าได้แล้วก็คงจะสงสัยข้า อยากจะฆ่า อยากจะทำอะไรก็เชิญ ไม่ต้องพยายามใช้วิธีน่ารังเกียจเช่นนี้”

เหลิ่งชิงฮวนชี้หน้าเขาด้วยความโกรธ มือของเธอสั่น อยากจะเข้าไปตบหน้าเขาเสียที

เอาแต่มองเธอในแง่ร้าย เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ เธอไม่ควรพยายามเพื่อเขาเลย เขาจะเป็นตายร้ายดีก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ

“ชิงเจียว มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”