ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 657

ในเวลานั้นเหลิ่งชิงฮวนจิตใจสับสนวุ่นวาย แม้แต่เรื่องของชิงเจียวก็ต้องโยนทิ้งไว้ข้างหลังก่อน ไม่สนใจแล้ว

แพะหายล้อมคอก ก็ยังไม่สายเกินไป ตัวเองไม่สามารถทนนั่งนิ่งเฉยได้ ปล่อยให้นางทำเรื่องเลอะเทอะแบบนี้

เห็นได้ชัดว่าเซวียอี๋เหนียงไม่รู้เรื่องนี้ และยังคอยมองหาคนที่เหมาะสมมาปรนนิบัติลูกสาว และยังตื่นเต้นกังวลอีก

เหลิ่งชิงฮวนคิดใคร่ครวญอย่างละเอียด มีแผนการอยู่ในใจแล้ว

เธอเดินออกมาอย่างสง่าผ่าเผย เหลิ่งชิงเหยาเห็นเธอเดินกลับมา ประหลาดใจเล็กน้อย รีบหยุดพูดทันที

“ท่านพี่ ทำไมท่านถึงกลับมาอีก?”

“จู่ๆก็นึกขึ้นได้ ยังมีอีกเรื่องที่อยากจะถามเจ้าหน่อย”

“เรื่องอะไรเหรอ?”

เหลิ่งชิงฮวนหันมองซ้ายมองขวา “พูดตรงนี้ไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่ พวกเราไปหาที่เงียบสงบ เพื่อไม่ให้คนในจวนได้ยินเข้า ปั้นน้ำเป็นตัว ก่อเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นมา”

เหลิ่งชิงเหยาพยักหน้า “ขอท่านพี่โปรดอย่าได้อึดอัดคับข้องใจ ไปที่ห้องของข้าเถอะ?”

เหลิ่งชิงฮวนหาข้ออ้างให้เซวียอี๋เหนียงจากไป “งั้นต้องรบกวนเซวียอี๋เหนียงอีกสักรอบ บอกท่านอ๋องให้ที ว่าอีกเดี๋ยวข้าจะไปหาเขา”

เซวียอี๋เหนียงตามีแวว เดินขยับไปหาเหลิ่งชิงเหยาและชิงฮวนอย่างเริงร่า “พระชายาวางใจได้เลย”

เหลิ่งชิงฮวนเดินไปบ้านพักที่ตอนนี้เธอกำลังอาศัยอยู่พร้อมกับเหลิ่งชิงเหยา

เมื่อเข้าไปในห้อง หญิงชรานำน้ำชามาเสิร์ฟ จากนั้นเหลิ่งชิงฮวนก็ให้คนรับใช้ทั้งหมดออกไป

เหลิ่งชิงเหยาสีหน้าแปลกใจ “ท่านพี่มีเรื่องอะไรจะถามข้ากันแน่? ท่าทางลึกลับแบบนี้ ทำเอาข้าเริ่มตื่นเต้นไปด้วยแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนปิดประตู หันกลับมาจ้องมองนางด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “คำถามไม่รีบร้อน มาให้ข้าตรวจชีพจรเจ้าก่อน”

ทันทีที่คําพูดนี้ออกมา สีหน้าของเหลิ่งชิงเหยาก็ลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด มือขดเข้าไปในแขนเสื้อ

“ตรวจชีพจรเพื่ออะไร? เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าข้าไม่เป็นอะไร”

“เจ้าไม่เป็นอะไรก็จริง แต่อีกไม่กี่เดือน เจ้าก็จะเป็นแล้ว”

เหลิ่งชิงเหยาพยายามฝืนยิ้มแห้งออกมา “ข้าไม่เข้าใจท่านพี่หมายความว่าอะไรกัน?”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ฟังคำอธิบาย ก้าวไปข้างหน้าคว้าข้อมือเหลิ่งชิงเหยา ทำท่าทางจะวัดชีพจร

เหลิ่งชิงเหยาตกใจหน้าซีด ดิ้นขัดขืนอย่างแรง “ท่านพี่จะทำอะไร? ข้าจะร้องเรียกให้คนมาช่วยแล้วนะ!”

เหลิ่งชิงฮวนมองเธออย่างเยือกเย็น “เรียกสิ ข้าจะได้เอาเรื่องที่เจ้าไม่ได้ท้องบอกให้ทุกคนได้รับรู้”

เหลิ่งชิงเหยาตัวสั่นเทา พูดจาตะกุกตะกัก “ท่าน ท่านพูดจาเหลวไหลอะไร?”

แม่นมเตียวขอประทานอนุญาตจากพระสนมหลินเฟย เพราะวันนั้นในวังวุ่นวายมาก และไม่ทันได้ตามหมอหลวงมาตรวจชีพจรข้า ก็ให้ข้าอยู่ก่อน ใครจะไปรู้ข่าวแพร่สะพัดไปทั่ว ทุกคนต่างรู้ว่าข้าตั้งครรภ์

ข้ากลับไปที่จวนอ๋องเฮ่าก่อนพวกท่านอ๋องเฮ่า เจ้าเด็กน้อยไปตามหมอประจำจวนมาวัดชีพจร หมอเองก็พูดจากำกวม ข้าเองก็คิดว่าไม่ใช่ก็ใกล้เคียง รออ๋องเฮ่ากลับมาที่จวน ข้าก็ใจร้อน ก็เลยยอมรับไป

ใครจะไปรู้ ผ่านไปสองวัน ก็เห็นเลือดที่ตัว ตกใจมาก ตามหมอให้มาตรวจดูอาการ เขาถึงได้บอกกับข้า ว่าข้าไม่ได้ท้อง ทว่าทำงานหักโหมเกินไป ส่งผลให้มีอาการตอบสนองก็เท่านั้น

แต่เวลานี้ข้าขึ้นหลังเสือแล้วยากที่จะลงได้ จะพูดก็ไม่ได้ ไม่พูดก็ไม่ได้อีก โดยเฉพาะพระชายาเฮ่าที่กดหัวข้าอยู่ตลอด ข้าอยู่ที่จวนอ๋องเฮ่าก็เป็นเหมือนของประดับตกแต่ง ไม่มีตำแหน่งอะไรเลย ด้วยความโกรธ ข้าจึงให้เงินก้อนหนึ่งแก่หมอเพื่อเป็นค่าปิดปาก ให้เขาปกปิดแทนข้า จึงปล่อยเลยตามเลย กลายมาเป็นอย่างเช่นทุกวันนี้ ข้าไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ”

“เหลวไหล!” เหลิ่งชิงฮวนตำหนิ “หมอประจำจวนอ๋องเฮ่าทำงานที่จวนอ๋องเฮ่ามาเนิ่นนาน เจ้าคิดว่าเขารับเงินเล็กน้อยจากเจ้า แล้วจะช่วยเจ้าปิดฟ้าข้ามทะเลได้งั้นเหรอ? นี่เป็นความผิดต้องโทษประหาร ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะต้องถูกคนอื่นจับจุดอ่อนได้ เมื่อถึงเวลานั้นก็จะไม่มีที่สำหรับน้ำตาอีก”

เหลิ่งชิงเหยาคุกเข่าให้เหลิ่งชิงฮวน “ขอร้องท่านพี่ เรื่องนี้ท่านจะต้องช่วยข้าเก็บเป็นความลับ แค่ทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้ก็พอแล้ว ถ้าตอนนี้ข้าบอกกับท่านอ๋องตรงไปตรงมา ว่าเรื่องท้องเป็นเรื่องโกหก อ๋องเฮ่าจะต้องหย่าขาดกับข้าให้ข้ากลับจวนมหาเสนาบดี ชั่วชีวิตของข้าก็ต้องจบสิ้นแล้ว!”

“ข้าไม่เอาไปป่าวประกาศไปทั่วแน่ แต่ว่า เจ้าจะต้องกลับเนื้อกลับตัว ในขณะที่ยังไม่ได้ทำเรื่องผิดพลาดยิ่งใหญ่ รีบหยุดมันซะ!” เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างเด็ดขาด

เหลิ่งชิงเหยาร้องไห้อ้อนวอน “ตอนนี้ นอกจากข้าและหมอประจำจวน เรื่องที่ข้าไม่ได้ท้องก็ไม่มีใครรู้ ข้าเชื่อว่าจะสามารถปกปิดมันได้อย่างแน่นอน ท่านพี่ ท่านคิดดูสิ หากข้าสามารถให้กำเนิดลูกชายหรือลูกสาวแก่จวนอ๋องเฮ่าได้ ท่านอ๋องก็จะต้องให้ความสำคัญข้า ถ้าหาก…ถ้าหากข้าไม่ต้องยอมจำนน เต็มใจจะอยู่ในตำแหน่งที่ต่ำกว่าล่ะ? ท่านก็จะมีหน้ามีตาไม่ใช่เหรอ?”

เหลิ่งชิงฮวนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นสูงแล้วตบไปที่หน้าเหลิ่งชิงฮวน ดังสุภาษิตกล่าวเอาไว้ผีที่หลงไปกับจิตใจตัวเอง ก็คือนาง!

แม้ว่านางจะเกิดในตระกูลเดียวกัน แต่นางก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ราชวงศ์ให้ความสำคัญกับเรื่องคู่ครองเป็นอย่างมาก จะไม่ยอมให้นางกลายเป็นพระชายาอ๋องเฮ่า เหลิ่งชิงหลางก็คือบทเรียนตัวอย่าง ทำไมนางถึงได้มีความทะเยอทะยานมากอย่างนี้ คิดว่าตัวเองสามารถปีนไปถึงตำแหน่งพระชายาเฮ่าเหรอ?

ต่อให้ความมั่งคั่งมีความเสี่ยงสูง แต่นี่เจ้าไม่ใช่การเสี่ยงภัย แต่เป็นการรนหาที่ตาย!

“นี่มันเป็นเรื่องที่ใช้ไม่ได้เลย แถมต้องแลกด้วยอนาคตของครอบครัว ชิงเหยา เจ้าไม่คิดว่ามันไร้สาระเหรอ? เรื่องนี้ข้าไม่สามารถรับปากเจ้าได้ ข้าจะให้เวลาเจ้าได้คิดไตร่ตรอง จำไว้ ไม่ตัดขาดอย่างเด็ดเดี่ยวต้องมีปัญหาตามมาอย่างแน่นอน รีบไปยอมรับสารภาพซะ ไม่มีทางใดให้ต่อรองได้อีก!”