ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 658

เหลิ่งชิงเหยาร้องไห้ฟูมฟาย สีหน้าน้อยใจ “ท่านพี่ท่านเป็นพระชายาที่จริงจัง ไม่รู้หรอกว่าตำแหน่งที่ข้าอยู่จวนอ๋องเฮ่านั้นกระอักกระอ่วนมากแค่ไหน หากข้าบอกว่าเสียเด็กคนนี้ไป อ๋องเฮ๋าที่คาดหวังรอลูกชาย จะต้องเกรี้ยวกราดอย่างแน่นอน ขอร้องท่านเห็นแก่พวกเราที่เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ปล่อยน้องสาวไปสักครั้งเถอะนะ?”

จะดีหรือร้าย ก็เป็นเพราะตัวเจ้าเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเองไม่ใช่เหรอ? ในฐานะบุตรสาวจวนมหาเสนาบดี จำต้องย่ำยีตัวเอง รีบแต่งเข้าจวนอ๋องเฮ่า ก็คือการหาเรื่องให้ต้องลำบากใจ

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่ปล่อยเจ้าไป นี่ข้ากำลังให้เจ้าปล่อยตัวเองไปต่างหาก! เจ้ายังคิดว่า พี่ไม่เห็นอกเห็นใจเจ้าใช่ไหม? เจ้าไม่ลองคิดดูล่ะ รอบตัวเจ้าถูกคนอื่นบีบคั้นสูญเสียอำนาจ ล้วนเป็นหูเป็นตาทั้งสิ้น หญิงชราคนนั้นดูเหมือนเป็นคนฉลาดเฉียบแหลม จ้องมองเจ้าตาไม่กระพริบ เจ้าจะปิดบังไปได้นานสักแค่ไหน?...”

พูดยังไม่ทันจบ ในลานบ้านก็มีเสียงฝีเท้า เซวียอี๋เหนียงกำลังคุยกับหญิงชราที่ดูแลเหลิ่งชิงเหยา

เหลิ่งชิงฮวนพูดเสียงเย็นชา “รีบลุกขึ้นเร็วเข้า จะให้เซวียอี๋เหนียงเห็นเจ้าร้องไห้ฟูมฟายเช่นนี้ จะเหมาะสมหรือไง?”

เหลิ่งชิงเหยารีบลุกขึ้นยืน ปาดน้ำตา สูดน้ำมูก

เซวียอี๋เหนียงยกม่านเดินเข้ามา มองเหลิ่งชิงเหยาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทันใดนั้นก็ตกใจ “ยังดีๆอยู่ ร้องไห้ทำไม?”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้พูดอะไร เหลิ่งชิงเหยามองเธออย่างขี้ขลาด “เมื่อกี้พูดคุยเรื่องส่วนตัวกับท่านพี่ไป ทอดถอนใจเล็กน้อย”

เซวียอี๋เหนียงมองเธออย่างสงสัย “อยู่ที่จวนอ๋องเฮ่าได้รับความอัดอั้นใจใช่หรือไม่? ครั้งก่อนไปที่จวนอ๋องเฮ่า รู้สึกว่าพระชายาเฮ่ามีบางอย่างไม่ปกติ คนที่แสร้งทําเป็นอ่อนโยนและใจกว้างต่อหน้าคน ถามไถ่ทุกข์สุขเจ้า แต่ลับหลังสายตานั้นดุร้าย”

เหลิ่งชิงเหยารีบขัดจังหวะเธอ มองออกไปนอกหน้าต่าง ดูเหมือนหวาดกลัวเล็กน้อย “สงสัยอะไรมั่วซั่วอีกแล้ว? ข้าสบายดี”

เซวียอี๋เหนียงถอนหายใจ “ก็แมงป่องตัวนั้นที่ทำให้เจ้าตกใจ ข้าก็สงสัยมาตลอดว่าต้องเป็นพระชายาเฮ่าสั่งให้คนลงมือแน่ ต้องรู้จักไม่ควรคิดร้ายใคร แต่พึงระวังคนคิดร้ายเรา เจ้าไม่สามารถคิดในแง่ดีเกินไปกับคนใกล้ตัวเจ้า! ยังมีหญิงชราที่รับใช้เจ้าอีก เมื่อสักครู่ถือไม้กวาดเอาไว้ตลอด เดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าต่าง เห็นได้ชัดว่าแอบฟังตามมุมกำแพง ใจคนยากแท้หยั่งถึง! แต่ไหนแต่ไรมานางไม่ใช่คนของเจ้า!”

เหลิ่งชิงเหยาสงสัยอยู่แล้ว เรื่องที่เหลิ่งชิงฮวนจับได้ว่าตัวเองไม่ได้ตั้งครรภ์ น่าจะเป็นเพราะเซวียอี๋เหนียงปากสว่าง พูดอะไรผิดไป ตอนนี้เซวียอี๋เหนียงสำหรับเหลิ่งชิงฮวน พูดจาปากไม่มีหูรูด ทำให้นางโกรธมากทันที

“ไม่แปลกใจเลยที่ท่านพ่อไม่ยอมยกฐานะให้ท่าน ดูฝีปากของท่านสิ พูดจาล่วงเกินคนอื่น สิ่งที่พูดได้ สิ่งที่พูดไม่ได้ ล้วนพลั้งปากออกมาหมด”

เรื่องนี้เซวียอี๋เหนียงเองก็รำคาญใจ ถูกลูกสาวของตัวเองเผยจุดอ่อน ทุกข์ใจเป็นอย่างมาก ไม่พูดอะไร

มีเซวียอี๋เหนียงอยู่ด้วย เหลิ่งชิงฮวนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก “ข้ามีธุระ งั้นข้าขอตัวก่อน ชิงเหยาเจ้าดูแลตัวเองดีๆก็แล้วกัน”

“ดูแลตัวเอง” ค่อนข้างพูดเน้นย้ำสามคำนี้ เชื่อว่าเหลิ่งชิงเหยาจะต้องเข้าใจอย่างแน่นอน

เหลิ่งชิงเหยากัดริมฝีปากแน่น พยักหน้า แล้วส่งเหลิ่งชิงฮวนกลับ

ในลานบ้าน หญิงชราคนนั้นกำลังยืนอยู่ตรงชั้นดอกไม้ ดูแลดอกไม้พืชหญ้าที่อยู่บนชั้นวาง มือเท้าค่อนข้างไวเลยทีเดียว

เหลิ่งชิงฮวนชะงักฝีเท้าทันที “แม่นมท่านนี้ดูคุ้นหน้าคุ้นตาจัง”

หญิงชรารีบวางสิ่งที่อยู่ลง ก้าวไปข้างหน้าทำความเคารพเหลิ่งชิงฮวน “ทูลพระชายา บ่าวเป็นบ่าวของจวนอ๋องเฮ่า มาจวนมหาเสนาบดีเป็นครั้งแรกเพคะ”

เหลิ่งชิงฮวนถามด้วยรอยยิ้ม “แม่นมคงจะทำงานที่จวนอ๋องเฮ่านานแล้วสินะ?”

หญิงชราส่ายหน้า “บ่าวเพิ่งจะเข้าจวน รับใช้พระชายารองโดยเฉพาะเพคะ”