ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 664

โฉวซือเส่ายืนไหเหล้าไปทางเธอ ล่อลวงอีกครั้ง “เจ้าดื่มแล้ว ข้าก็จะบอกเจ้า”

เฟิงเหล่ยอวี้ก้าวไปข้างหน้าอย่างลังเล แล้วก็ถอยกลับอีกครั้ง “พระชายาบอกว่า ว่า...”

พูดไม่ออก

โฉวซือเส่ามองเธออย่างสนใจ “นางบอกว่าอะไร?”

เฟิงเหล่ยอวี้หลับตา พูดโพล่งออกไป “บอกว่าข้าลวนลามท่าน!”

โฉวซือเส่าชะงัก รอยยิ้มที่มุมปากยิ่งเข้มข้นมากขึ้นเรื่อยๆ “หลังจากนั้นล่ะ? เจ้าจะทำยังไงดี?”

เฟิงเหล่ยอวี้สะดุ้งตกใจ จะทำยังไงได้อีก?

เธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก สีหน้าเคร่งขรึม เห็นความตายดั่งคืนสู่มาตุภูมิ “ฟังตามที่ท่านจัดการ”

โฉวซือเส่ากระดกเหล้าดื่ม

เหล้าของทางเหนือแรงมาก ดีกรีเหล้าแรงเกินไปแล้ว

เฟิงเหล่ยอวี้หลังจากที่เมาก็มีชีวิตชีวา น่ารัก แสบซนกล้าหาญ มีชีวิตชีวามากกว่าเธอที่อยู่ตรงหน้าอีก

“ข้าเสียเปรียบก็เสียเปรียบไปเถอะ จะมาคิดเล็กคิดน้อยอะไรกับเด็กอย่างเจ้า? ทว่า เจ้าโตขึ้นแล้วจริงๆ อีกสองวันข้าจะกลับไปเจียงหนาน เจ้าก็อยู่ที่นะเถอะ ให้ชิงฮวนหาตระกูลดีๆให้แก่เจ้า”

เฟิงเหล่ยอวี้หน้าซีด “ข้าไม่อยากไปจากท่าน! เหล่ยอวี้ทำผิด ท่านจะตีข้า ดุข้า ลงโทษข้าก็ได้ทั้งนั้น ชดใช้คืนให้ก็ได้ ขอแค่อย่าให้เหล่ยอวี้ไปจากท่านเลย”

โฉวซือเส่าเอียงคอมองเธอ “ชดใช้คืน? จะคืนยังไง? ให้ข้าลวนลามเจ้ากลับ?”

ประโยคเดียวทําให้ใบหน้าของเฟิงเหล่ยอวี้แดงอีกแล้ว ก้มหน้าลง บิดกระโปรงอย่างประหม่า “ยังไงซะ ข้าก็ไม่ไป”

โฉวซือเส่าหัวเราะหึหึ รู้สึกว่าเริ่มเมาแล้ว กระเด้งตัวขึ้นมา เมื่อเดินไปอยู่ตรงหน้าเฟิงเหล่ยอวี้ มุมปากยกขึ้นอย่างมีเลศนัย “ข้าอยากไป เจ้าสามารถขวางได้ไหมล่ะ?”

เฟิงเหล่ยอวี้ยืนอยู่ที่เดิมอย่างงุนงง โหรงเหรงในใจ

เป้นเช่นนั้นจริงด้วย นายท่านโกรธแล้ว เขาจะต้องรู้สึกว่า ตัวเองมีความทะเยอทะยานเป็นเหมือนกับพวกผู้หญิงเหล่านั้นที่อยากปีนขึ้นเตียงเขา ไม่ต้องการอย่างเด็ดขาดแล้ว เขาต้องการที่จะสะบัดตัวเองทิ้ง!

ได้แต่มองดูโฉวซือเส่าเดินเหยียบส้นรองเท้า กลับไปที่ห้องตัวเอง ปิดประตู แยกตัวเองให้อยู่นอกห้อง

เฟิงเหล่ยอวี้ไม่รู้ว่าตัวเองไปเอาความกล้ามาจากไหน หันกลับไปที่ห้องของตัวเอง เก็บสัมภาระทุกอย่างของตัวเองเรียบร้อย จากนั้นม้วนห่อที่นอน อุ้มมากที่ประตูห้องของโฉวซือเส่า ใช้หัวเข่าเปิดประตูห้อง

เป็นเพราะฤทธิ์ของเหล้า ทำให้โฉวซือเส่าร้อน เพิ่งปลดเข็มขัด ถอดเสื้อครึ่งบนออก

เขาไม่ได้หันหน้ากลับมา “ออกไป!”

เฟิงเหล่ยอวี้กอดฟูกที่นอนที่อยู่ในมือแน่น หลังจากที่ตกตะลึงไป ก้มหน้า จิตใจเตลิดเปิดเปิงอยู่ครู่หนึ่ง กระวนกระวายใจ

เธอไม่ใช่แค่ไม่ออกไป กลับก้าวไปข้างหน้า เอาฟูกที่นอนปูที่หน้าเตียงโฉวซือเส่า

“เจ้าจะทำอะไร?” โฉวซือเส่ามองพลังที่สร้างที่นอนขึ้นชั่วคราว อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

“แน่นอนว่าต้องเฝ้าท่านเอาไว้ ท่านไปไหน ข้าไปด้วย!”

“เจ้าเป็นหญิงสาว มาอยู่ในห้องผู้ชาย ไม่อายหรือไง?”

“ถึงอายก็จะอยู่ ยังไงซะ นอนก็เคยนอนมากแล้ว!” เฟิงเหล่ยอวี้หลับตา พูดคําพูดที่ไร้ยางอายเช่นนี้ออกมาแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองทิ้งแล้ว

ความลับของโฉวซือเส่าที่กลัวการเผยออกมามากที่สุดถูกเธอจิ้มจนแตก ความโกรธก็พลุ่งพล่านทันที ทันใดนั้นหันหน้ามา ใช้แรงกระชากเธอ เดินโซเซ สะดุดลงบนฟูกที่นอนที่ตัวเองปูไว้

โฉวซือเส่าเดินไปทางเธออย่างเย็นชา “เจ้ารู้อะไร? รู้สิ่งอัปลักษณ์ที่อยู่บนตัวข้า? รู้ข้อบกพร่องของข้า? รู้ว่าข้าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?”

เฟิงเหล่ยอวี้ถอยหลังกลับอย่างขี้ขลาด เงยหน้าขึ้น ไม่กล้ามองสายตาที่ดุเดือดเหมือนคมมีดของเขา

โฉวซือเส่าคุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเธอ โน้มตัวจ้องมองเธอที่สีหน้าลนลาน รอยยิ้มมุมปากที่โหดร้ายอีกทั้งบ้าเลือด หลังจากนั้นยกมือขึ้น จับที่คางประณีตของเธอ

“ในเมื่อเจ้ารู้ทุกอย่าง ทำไมถึงยังอยากต้องการข้าอยู่อีกล่ะ?”

หน้าของเฟิงเหล่ยอวี้ แดงแทบจะเลือดหยด แต่แววตาเต็มไปด้วยความกล้าหาญที่ไม่เคยมีมาก่อน

“ข้าชอบท่าน ต่อให้ท่านไม่ใช่นายท่านตระกูลโฉว ต่อให้ท่านระหกระเหินยากจน ต่อให้ท่านต้องยากลำบาก ข้าเฟิงเหล่ยอวี้ ข้าก็จะชอบท่านอย่างสุดหัวใจ ในใจของข้าท่านคือผู้ชายที่สมบูรณ์แบบที่สุดในโลก

ปลายนิ้วที่เรียวยาวของโฉวซือเส่าค่อยๆเลื่อนลง คว้าคอเสื้อของเธอ หลังจากนั้นก็ออกแรง เสียงเสื้อฉีกขาด

“ถึงแม้ว่าข้าจะได้ตัวเจ้าแล้วก็ทิ้ง? มากชู้หลายเมีย เจ้าก็ยอม?”

เฟิงเหล่ยอวี้รู้สึกเย็นวาบที่หน้าอก รีบยกมือขึ้นมาปิด

มือใหญ่ของโฉวซือเส่าเลื่อนลง ดึงสายรัดกระโปรงของเธอออก ยกมือขึ้นเหวี่ยงกระโปรงปลิวร่วงหล่นพื้น “เช่นนั้น วันนี้ข้าจะช่วยให้เจ้าสมปรารถนาเอง”

เขานึกว่า เฟิงเหล่ยอวี้จะะร้องไห้ด้วยความกลัว จะผลักตัวเองออก มือปิดหน้าวิ่งหนีไป ต่อไป ก็จะยอมตัดใจ ไม่เกิดความคิดอื่นขึ้นมาอีก

เฟิงเหล่ยอวี้ไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิด เธอมองด้วยดวงตาที่สับสนมึนเบลอ เหมือนกับกวางน้อยที่ตกใจ แต่ว่า กลับไม่ได้หลบหนี เพียงแต่สั่นเทาเหมือนกับลมที่พัดโชยใบไม้ร่วง ละสายตาไปอย่างละอาย