ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 665

มือของโฉวซือเส่าชะงัก รอยแผลบนไหล่ของเฟิงเหล่อยอวี้สะดุดตามาก นั่นคือความทรมานที่ได้รับมาจากช่วยเขา

เขาคิดว่าชีวิตนี้ ตนเองจะไม่มีทางชอบใครอย่างหมดหัวใจอีกแล้ว และบนโลกก็ไม่มีสตรีคนที่สองที่สามารถทำให้หัวใจของตนเองเต้นตึกตักได้อีกต่อไป คนคนหนึ่ง ใช้ชีวิตโดดเดี่ยว เก็บรักษาความทรงจำ อยู่คนเดียวจนแก่ ไม่มีอะไรแย่

เฟิงเหล่อยอวี้เด็กคนนี้เป็นคนดีมาก หวานมาก เหมือนกับลมเดือนสาม น้ำผึ้งเดือนสี่ และนทีเดือนห้าไม่มีผิด ทำให้ตนเองสุขกายสุขใจทุกด้าน

นางเสียสละเพื่อตนเองมากพอแล้ว นางไม่ใช่เด็กสาวธรรมดาอีกต่อไป

หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ต้องการก็คือต้องการ ไม่ต้องให้สถานะ เรียกให้มาก็มา บอกให้ไปก็ไป ยามต้องการกระดิกนิ้วก็พอแล้ว

แต่ทว่า คนไร้เดียงสา อ่อนโยน และจิตใจดีงามอย่างนาง เหมาะจะทำให้หัวใจเต้นตึกตัก ต้องปกป้องหมดหัวใจ อดไม่ได้ที่จะปล่อยให้คนอื่นทำให้เสียใจ

สมมติว่าเปลี่ยนเป็นบุรุษอื่น ปฏิบัติต่อนางอย่างป่าเถื่อนเหมือนตนเอง ตนเองจะฆ่าเขาแน่นอน

ความโกรธของเขาหายไปจนหมด เขาหันหน้าหนี ต้องการจากไป

ขณะนั้นเฟิงเหล่อยอวี้กลับเป็นฝ่ายโผเข้าหา กอดคอของเขาเอาไว้ และมอบจุมพิตของตนเอง

โฉวซือเส่ายกมือผลัก มืออันเกลี้ยงเกลาดั่งหยก และอ่อนนุ่มดั่งผ้าต่วน ทำให้คนไม่อาจหักใจจากไป

เฟิงเหล่อยอวี้เติมเต็มอ้อมกอดของเขาเหมือนกับงูน้ำ

กลิ่นหอมหวาน เหมือนกับกลิ่นชะมดและกลิ่นกล้วยไม้ ลมหายใจอุ่นๆ และหัวใจที่เต้นตึกตัก ทำให้เลือดทั่วร่างกายของโฉวซือเส่าพุ่งสู่ยอดศีรษะ ตามด้วยอารมณ์เดือนพล่าน

เขาบังคับให้ริมฝีปากของตนเองกับเฟิงเหล่อยอวี้แยกออกจากกัน และซักถามด้วยอาการหอบหายใจดัง “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ”

ดวงตาของเฟิงเหล่อยอวี้พร่ามัว เปลวไฟอันรุ่มร้อนกำลังลุกโชน “ท่านพูดอะไรข้าล้วนยินยอม ถึงแม้จะเย้าหยอกตอนเริ่มและทอดทิ้งภายหลัง ถึงแม้ท่านจะมีอนุหลายคน ข้ายินยอมด้วยความเต็มใจ ไม่เสียใจภายหลังอย่างแน่นอน”

โฉวซือเส่ากัดขากรรไกรแน่น “เจ้าหาเรื่องใส่ตัวเองนะ!”

สิ่งที่ตอบกลับเขา คือการจู่โจมและความเร่าร้อนของเฟิงเหล่อยอวี้ การกระทำมีพลังมากกว่าคำพูด

โฉวซือเส่าแปลงเป็นหมาป่าดุร้ายทันที

เฟิงเหล่อยอวี้ไม่หลบหลีกเลยแม้แต่น้อย โอบรัดเขาเหมือนกับเถาวัลย์ แอ่งน้ำฤดูใบไม้ผลิหลอมเหล็กร้อยครั้งจนอ่อนนุ่ม

นอกหน้าต่าง ดอกตูมบนต้นท้อดูอวบอิ่มแล้ว คล้ายกับมีสีชมพูอันอ่อนนุ่นกำลังจะแตกออกจากรังไหม ความงดงามบานสะพรั่งเต็มต้น

ฤดูใบไม้ผลิของโฉวซือเส่า ในที่สุดก็มาอย่างเงียบๆ

จวนอ๋องฉี

ถึงแม้คดีของกรมอาญาจะเสร็จสิ้น และทางด้านฮ่องเต้จะส่งรายงานผลแล้ว แต่ความยุ่งยากเพิ่งจะเริ่มต้น

ฮ่องเต้ตัดสินใจใช้โอกาสนี้ ปราบปรามหรือไม่ก็กำจัดใต้เท้าหลู่ที่สร้างปืนคนนั้นทิ้งไปให้ได้ แต่ว่าตอนนี้ พยานตายไปแล้ว ดูเหมือนว่าเรื่องราวจะจัดการยากเล็กน้อย

มู่หรงฉีกำลังเร่งฝึกกองกำลังทหาร และเตรียมเปิดสงครามเรียบร้อยแล้ว คุยไม่ถูกคอกันก็เปิดฉากต่อสู้ โดยสังหารใต้เท้าหลู่ก่อน แล้วค่อยโจมตีมั่วเป่ย

เมื่อเผชิญหน้ากับสงครามอันตึงเคร่ง ชิงฮวนก็ไม่ได้เกียจคร้าน สิ่งที่มู่หรงฉีสั่งสอน ล้วนเป็นกลยุทธ์ประจัญบานที่เผชิญหน้ากันตัวต่อตัวอย่างดุเดือด

นางนำการจู่โจมกับกลยุทธ์ป้องกันการรุกรานของยุคปัจจุบันมาเล่าให้มู่หรงฉีฟัง แถมยังออกแบบและปรับแก้เสื้อเกราะของกองทหารม้า เพิ่มความหนาของเกราะกระจกคุ้มกันหัวใจ เพื่อลดการบาดเจ็บและการตายให้น้อยอย่างสุดความสามารถ

ส่วนทหารนายอื่นๆ เนื่องจากเหตุผลต่างๆ ของการเดินทัพอย่างการโจมตีด้วยอาวุธเบา จึงไม่สามารถสวมใส่หมวกเหล็กกับเสื้อเกราะได้ แต่เหลิ่งชิงฮวนกลับมีวิธีการเล็กๆ น้อยๆ นางสั่งให้ช่างทำเครื่องปั้นดินเผาแผ่นเครื่องเคลือบ เหลือรูตรงมุม สอดหนังสือไว้ตรงกลางแผ่นเครื่องเคลือบสองอัน ทำเป็นชุดกันกระสุนอย่างง่ายๆ เลือกวัสดุจากพื้นที่ท้องถิ่น ต้นทุนราคาถูก หลังจากนั้นทดสอบประสิทธิผล ถือว่าใช้ได้

นี่เรียกว่าเตรียมการพร้อม ย่อมหลีกเลี่ยงภยันตรายได้

เสี่ยวอวิ๋นเช่อสนใจเกี่ยวกับสิ่งนี้มาก ติดตามชิงฮวนอยู่ทางด้านหลัง เหมือนกับหางน้อย เคาะๆ ตีๆ พูดคำว่าทำไมเป็นแสนครั้ง เหมือนกับตอนที่มู่หรงฉีนำไฟฉายมาศึกษาเจาะลึกโดยแยกส่วนออกเป็นชิ้นๆ อย่างมาก

ชิงฮวนสุดจะทนได้ จึงหันหน้าไปถามเสี่ยวอวิ๋นเช่อว่า “พี่เหล่ยอวี้ของเจ้าล่ะ ทำไมสองวันมานี้ถึงไม่เห็นหน้าเลย”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อยื่นมืออันอวบอ้วนออกไปเกาหัว “จริงด้วย เมียของข้าล่ะ”

ชิงฮวนอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “คนอื่นมีภรรยาแล้วลืมแม่ ทำไมเจ้าติดตามแม่ แต่กลับลืมภรรยาล่ะ”