ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 73

มู่หรงฉีชะงักไป จากนั้นบนใบหน้าของเขาก็มีประกายความโหดเหี้ยมอันน่าสยดสยองแวบขึ้นมา จากนั้นเขาก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว เสียงประตูปิดลงดัง “ปัง”

“ไสหัวออกมา！”

องครักษ์ที่อยู่ภายในลานบ้านต่างพากันชะเง้อคอมอง

ภายในห้องมีเสียงดังกุกกัก จือชิวจัดเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเรียบร้อย เธอหน้าแดงเดินออกมาจากในห้องและกำลังก้มหน้าหงุด เธอเข้ามาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของมู่หรงฉีอย่างตัวสั่นด้วยความกลัว

“ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วยเพคะ บ่าวไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะมา ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วย！”

มู่หรงฉีมองดูเธอด้วยใบหน้าที่มืดครึ้ม ดวงตาของเขาราวกับมีพายุที่โหมกระหน่ำราวกับจะฆ่าคนได้พร้อมกับแผ่กลิ่นอายของการฆ่าฟันออกมา คนที่เติบโตขึ้นมาในพระราชวัง มีลูกไม้อะไรบ้างที่เขาไม่เคยเห็นถึงจะได้มองไม่ออกถึงละครโรงเล็กๆ ตรงหน้าที่จือชิวกำลังเล่นอยู่ล่ะ

เขายอมตามใจให้กับเหลิ่งชิงหลางได้ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมตามใจผู้หญิงคนอื่นด้วย

“คิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือ?” มู่หรงฉีเหลือบตามองต่ำลงไป คำพูดของเขานั้นราวกับจะบาดลึกเข้าไปในกระดูก “ทุกวันในเวลานี้ข้าจะมาเยี่ยมรองผู้บัญชาการทหารสูงสุด เจ้าจงใจเลือกเวลานี้ ไม่ใช่เพราะว่าคำนวณเอาไว้แล้วหรือ”

จือชิวเงยหน้าขึ้น ใบหน้างดงามของเธอนั้นมีน้ำตานองมาตั้งนานแล้ว “บ่าวถูกใส่ความ เมื่อครู่นี้บ่าวไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ รู้สึกแต่ว่าร่างกายร้อนวูบวาบไปหมดจนทนไม่ไหว แล้วมึนหัวไปหมดเหมือนกับว่าควบคุมตัวเองไม่ได้เลยสักนิด บ่าวถึงได้ฝืนตัวเองเข้าไปเอาผ้าชุบน้ำที่อยู่ในอ่างล้างหน้า ท่านอ๋องโปรดไตร่ตรองด้วยเพคะ ท่านอ๋องเพคะ ในเวลานี้ท่านอ๋องก็...”

มู่หรงฉีแค่นยิ้มออกมาเสียงเย็น “ถ้าเป็นแบบที่เจ้าพูด งั้นเจ้าก็คงโดนใส่ร้าย?”

“บ่าวถูกใส่ความจริงๆ เพคะ！” จือชิวพูดออกมาอย่างร้อนรน หน้าของเธอยังคงแดงก่ำ “แม้แต่ท่านรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดที่หมดสติไปจนยังไม่ฟื้นนั้น บ่าวเองก็เรียกท่านไปหลายหนแล้วท่ายก็ยังไม่รู้สึกตัวเลยเพคะ”

มู่หรงฉีอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ เขาเดินผ่านจือชิว จากนั้นผลักประตูเข้าไปในห้อง แวะเดินไปยังด้านหน้าของรองผู้บัญชาการทหารสูงสุด เขาตะโกนร้องเรียกอยู่สองสามครั้ง เปลือกตาของท่านรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดยังคงปิดแน่นไม่ไหวติง

เขาเริ่มลนลานขึ้นมาในทันที “ใครก็ได้เข้ามาที่ ไปตามหมอมา ไม่สิ ไปตามพระชายามา”

เหล่าองครักษ์ต่างทยอยกันวิ่งออกไป

มู่หรงฉีรู้สึกเสียใจขึ้นมาในทันที ผู้หญิงคนนี้นั้นเป็นคนที่ชื่นชอบความทุกข์ยากของผู้อื่นมาโดยตลอด ครั้งนี้เป็นตัวเขาหรือเปล่าที่กำลังหาเรื่องเข้าตัว

หลังจากนั้นไม่นานเหลิ่งชิงฮวนก็ได้รู้ข่าว เธอจึงรีบมาและเห็นว่าจือชิวกำลังคุกเข่าอยู่ในลาน ทำราวกับว่าเธอจะให้การดูแลรักษาพยาบาลให้กับท่านรองนายพลสูงสุดไม่ดีจนทำให้เขาเป็นลมล้มพับไป เธอไม่พูดอะไรมากก็เข้าไปข้างเตียงของท่านรองนายพลสูงสุดเพื่อดูอาการ

มู่หรงฉีถอยหลังไปก้าวหนึ่งเพื่อหลีกทางให้เธอ เขารู้สึกผิดเล็กน้อย

เหลิ่งชิงฮวนตรวจดูอยู่นานก็ไม่พบอะไรผิดปกติ เธอจึงนิ่วหน้าถามอย่างสงสัยว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะเพคะ”

มู่หรงฉีมีท่าทีอึกอัก เหลิ่งชิงฮวนจึงร้อนใจขึ้นมา “จือชิว เข้ามา！”

จือชิวลุกขึ้นและเดินก้มหน้าเข้าไปด้านใน

“ท่านรองแม่ทัพสูงสุดเป็นอะไรไป ที่ข้ามาเมื่อตอนบ่ายเขายังดีอยู่ไม่ใช่หรือไง”

ตอนนี้บาดแผลของเขาอาการคงที่แล้วและไม่มีภาวะแทรกซ้อนอะไรอีก ตามหลักแล้วเขาคงไม่เป็นลมล้มพับไปโดยไม่มีสาเหตุหรอกนะ

จือชิวหน้าแดง เธอเหลือบตาขึ้นมองมู่หรงฉีแวบหนึ่ง “วันนี้หลังจากที่ท่านรองนายพลดื่มยาแล้วก็ล้มตัวลงดรแล้วหมดสติลงไปทันทีเลยเจ้าค่ะ บ่าวเองก็รู้สึกเพียงร่างกายร้อนวูบวาบจนทนไม่ไหว และรู้สึกไม่ค่อยได้สติเท่าไรนัก รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติไปเจ้าค่ะ บ่าวก็เลยพยายามเขย่าตัวเขาอยู่สองครั้ง แต่เขาก็ไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดเจ้าค่ะ”

“เมื่อตอนเที่ยงเจ้ากินอะไรไป”

“แม่จ้าวเอาซุปไก่กับข้าวสวยมาให้บ่าวสองชุดเจ้าค่ะ บ่าวกับท่านรองนายพลสูงสุดกินกันไปนิดหน่อย”

“ซุปไก่?” เหลิ่งชิงฮวนขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย “เจ้าแน่ใจนะว่าหลังจากที่กินสิ่งนั้นเข้าไปแล้วถึงได้มีอาการผิดปกติ”

เมื่อจือชิวเห็นเหลิ่งชิงหลางก็ราวกับว่าเธอได้พบกับญาติสนิท เธอเข้าไปด้านหน้าของเหลิ่งชิงหลาง กอดเข้าที่ขาของเธอและร้องไห้เสียงดังออกมาว่า “คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูจะต้องเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับบ่าวนะเจ้าคะ จือชิวไม่มีหน้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว”

เหลิ่งชิงหลางประคองจือชิวขึ้นและยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตาของเธอ “เจ้าเป็นอะไรไป หรือว่ามีใครมาแกล้งกัน บอกข้ามาเถอะ ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นบ่าวคนหนึ่ง แต่ข้าก็มองเจ้าเหมือนเป็นน้องสาวแท้ๆ มาโดยตลอด ข้าจะไม่ให้เจ้าเสียเปรียบแน่”

จือชิวร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด สีหน้าของเธออับอาย “ซุปไก่ที่แม่จ้าวเอามาให้บ่าวกับท่านรองแม่ทัพสูงสุดถูกคนวางยาเจ้าค่ะ เมื่อครู่นี้บ่าว ตอนที่ยาออกอาการบ่าวก็...”

เหลิ่งชิงหลางมือสั่น “เจ้ากับท่านรองแม่ทัพสูงสุด? เจ้า เจ้าจะให้ข้าเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ข้าส่งเจ้าให้ไปรับใช้ท่านรองแม่ทัพสูงสุด เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเจ้าจะให้ข้าเรียกร้องความเป็นธรรม แล้วจะให้ข้ามีหน้าไปเจอผู้คนได้อย่างไร”

เหลิ่งชิงฮวนที่ยืนอยู่อีกด้าน เมื่อเห็นว่าเหลิ่งชิงหลางทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดท่อนแรกที่จือชิวพูด และยังโยนความผิดให้กับจือชิว เธอก็ลูบจมูกตัวเองและไม่ส่งเสียงออกมาเลยสักนิด ดังสำนวนว่าไว้ สุนัขกัดกันปากก็เต็มไปด้วยก้อนขน หรือว่าจะเป็นเรื่องน่าสนุกอย่างนี้ เธอก็จะรอดูเสียหน่อย จะดูว่าเหลิ่งชิงหลางจะจบละครบทนี้ลงอย่างไร

จือชิวส่ายศีรษะไม่หยุด “ไม่ใช่เจ้าค่ะ คุณหนู ท่านรองแม่ทัพสูงสุดเป็นลมล้มพับจนไม่ได้สติไปแล้ว บ่าวที่มีอาการจากยาก็กำลังใช้ผ้าเช็ดเพื่อเรียกสติ ตอนที่บ่าวใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยอยู่นั้น ท่านอ๋อง ท่าน ก็บุกเข้ามาเจ้าค่ะ”

ครั้งนี้มู่หรงฉีไม่ได้ขัดคำพูดของจือชิว เขาทำเพียงแค่ขบกรามแน่น

เหลิ่งชิงหลางตัวสั่น เธอถอยหลังไปสองก้าว หน้าของเธอซีดขาวขึ้นในทันที ริมฝีปากของเธอสั่นเครือ สายตาของเธอมองไปยังมู่หรงฉีจากนั้นมองกลับมาที่จือชิว เธอพูดด้วยเสียงสั่นเทาว่า “เป็น เป็นไปได้อย่างไร”

“จริงเจ้าค่ะ” จือชิวรีบพูดขึ้น “คุณหนูโปรดให้ความเป็นธรรมกับบ่าวด้วยเจ้าค่ะ บ่าวก็ถูกใส่ความ”

สิ่งนี้อยู่นอกเหนือความความคาดเดาของเหลิ่งชิงหลาง เหมือนกับว่ามีไหม ราวกับถูกหินทุบเข้าที่ศีรษะ เธอยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น สีหน้าของเธอเดี๋ยวซีดเดี๋ยวคล้ำ

คนที่มีสีหน้าสบายใจที่สุดยังคงเป็นเหลิ่งชิงฮวน เธอกำลังเสพข่าวลือที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัวนี้จนปวดท้องไปหมด

มู่หรงฉีนี่บุญหนักไม่เบา ไม่รู้ว่าเห็นของจือชิวไปถึงไหนต่อไหนแล้ว น่าตื่นเต้นเสียจริง！

ในตอนแรกเธอนึกว่าเหลิ่งชิงหลลางจะได้เปรียบ ส่วนจือชิวกับท่านรองแม่ทัพสูงสุดนั้นจะถูกจัดการ คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะกลับกันแบบนี้ คนที่ถูกจัดการนั้นดูเหมือนว่าจะไม่ใช่จือชิว แต่เป็นมู่หรงฉี！