ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 74

ท่าทางว่านอนสอนง่าย สุดยอดไปเลย จือชิวนั้นได้เตรียมรับมือไว้แต่แรกแล้ว ในเมื่อวางแผนแล้วก็ต้องแกล้งทำให้สำเร็จ ผู้หญิงในสมัยโบราณนั้นให้ความสำคัญกับเรื่องของชื่อเสียงมาก ถูกผู้ชายเห็นจนหมดแบบนี้แล้วฝั่งผู้ชายคงไม่ใช่ว่าต้องรับผิดชอบเหรอ?

เธอมองไปที่มู่หรงฉีอย่างมีความสุขที่เห็นเขามีความทุกข์ และประสบความสำเร็จที่ได้เห็นหน้าเหม็นของเขานั้นพะอืดพะอม เธอพยายามกลั้นเสียงหัวเราะออกมาเพื่อไม่ให้ตัวเองนั้นเสียภาพลักษณ์ ได้เห็นใครบางคนโกรธแบบนี้เธอมีความสุขจนแทบบ้าเลยล่ะ

แม่จ้าวที่ยืนอยู่ด้านข้าง หลังจากที่เธอผ่านเหตุการณ์อันน่าตกใจไปแล้วก็รีบสงบสติอารมณ์ และพูดออกมาอย่างนิ่งสงบว่า “จือชิว เจ้าไม่มีหลักฐาน ทำไมถึงได้ใส่ร้ายคนอื่นเช่นนี้ ข้าได้รับคำสั่งมาจากฮูหยินให้ส่งมอบซุปไก่ให้กับเจ้า แต่ข้ากลับถูกเจ้าใส่ร้าย ระหว่างข้ากับเจ้านั้นไม่ได้มีบุญคุณความแค้นต่อกัน คาดจะวางยาเจ้าไปเพื่ออะไร”

“เจ้านึกว่าเจ้าคงเก็บสำหรับพวกนั้นไปจนหมดแล้ว แล้วคาดจะไม่มีหลักฐานใช่ไหมเจ้าคะ โชคดีที่ข้ารู้สึกว่าซุปไก่นั้นเลี่ยนมากจึงได้ตักออกมาไว้ครึ่งหนึ่งโดยไม่ได้กินเข้าไป มันอยู่ในถ้วยน้ำชานั่น เมื่อครู่นี้พระชายาเพิ่งได้ตรวจสอบไปพบว่าภายในนั้นถูกวางยาจริงเจ้าค่ะ”

แม่จ้าวลนลานขึ้นมาในทันที แต่เพียงไม่นานเธอก็สามารถสงบลงได้ “ฟ้าดินมีตา บ่าวรู้ว่าสองวันมานี้ฮูหยินดีกับบ่าว จนข้านั้นดูขัดหูขัดตาเจ้า แต่เจ้าจะมา ใส่ร้ายข้าแบบนี้ไม่ได้！ ใครจะรู้กันว่าอาจจะเป็นเจ้าเองก็ได้ที่เป็นคนทำเอง แล้วก็โยนความผิดมาให้ข้า”

จือชิวยิ้มเย็น “ถ้าหากว่ามีเพียงข้าคนเดียวที่ถูกพิษแล้วท่านจะมาโทษข้าแบบนี้ก็ใม่เป็นไร แต่ท่านรองแม่ทัพสูงสุดเพิ่งจะกินยาของพระชายาเข้าไปก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว เขาเป็นพยานได้ว่าเป็นเพราะกินซุปไก่เข้าไปแล้วถึงได้รู้สึกผิดปกติและหมดสติลงไป ซุปไก่นั่นท่านเป็นคนประคองเข้าไปให้ท่านรองแม่ทัพสูงสุดด้วยตนเอง ข้าจะมีโอกาสลงมืองั้นหรือเจ้าคะ”

แม่จ้าวลนลานขึ้นทันที ต่อให้คำนวณมาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันรอบแต่ก็ยังมีข้อบกพร่องอยู่ เธอคิดไม่ถึงว่าจือชิวจะเหลือทางรอดไว้ให้กับตัวเอง เธอรู้ดีว่าแม่เด็กคนนี้นั้นมีหูตาว่องไว แต่เธอนั้นคาดไม่ถึงว่า นางจะร้ายขนาดนี้

เธอยืนกรานไม่ยอมรับ “ฟ้าดินมีตา จ้างมีหน้าที่รับผิดชอบคอยรับใช้ท่านรองแม่ทัพสูงสุด โอกาสลงมือนั้นมีมาก ใครจะรู้กันล่ะว่าเจ้าจะซ่อนแผนร้ายเอาไว้ในใจ ดังนั้นถึงได้หาโอกาส เพื่อให้ท่านอ๋องนั้นเชื่อใจและเพื่อโยนความผิดมาให้ข้า”

เหลิ่งชองหลางกระแอมออกมา “จือชิว เรื่องนี้จะต้องมีอะไรเข้าใจผิดใช่หรือไม่ เจ้ากับแม่จ้าวเป็นคนของข้า แม่จ้าวทำแบบนี้ไปแล้วนางจะได้อะไรล่ะ ไม่ใช่เพียงแต่ทำให้ท่านอ๋องมีโทสะขึ้นมาเท่านั้นหรอกหรือ”

จากนั้นเธอก็หันไปทางเหลิ่งชิงฮวน “ท่านพี่ ท่านพี่คงไม่ได้มองผิดไปหรอกใช่ไหมเจ้าคะ”

อยากจะสร้างเรื่องอะไรขึ้นมาก็เชิญ นางกำลังสงสัยวิชาแพทย์ของข้างั้นหรือ?

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะเสียงเย็นออกมาทีหนึ่ง “จือชิวบอกว่าซุปไก่นี่ไม่มีอะไรผิดปกติ ถ้าอย่างไรเจ้าก็ลองชิมดูสักหน่อยสิจะได้รู้ว่าที่ข้าพูดนั้นผิดหรือไม่”

เหลิ่งชิงหลางหน้าเสียในทันที เธอพูดอย่างอับอายว่า “ถ้าหากว่ามียาอะไรในนั้นจริง อาการของท่ารองแม่ทัพสูงสุดกับจือชิวไม่เหมือนกันนี่? ทำไมคนหนึ่งหมดสติ ส่วนอีกคนมีอาการร้อนวูบวาบล่ะ ดังนั้นข้าจึงได้มีคำถามค่ะ”

ดวงตาของเหลิ่งชิงฮวนทอประกาย เธอชำเลืองไปที่จือชิวอย่างสนใจแวบหนึ่ง “ถ้าตามที่เจ้าพูดควรจะมีอาการอะไรล่ะ หรือว่าในสองคนนี้มีคนใดคนหนึ่งที่แกล้งทำกัน?”

เหลิ่งชิงหลางมองไปยังมู่หรงฉีอย่างรู้สึกผิด เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้าเพียงแค่กังวลใจจนอยากให้ท่านพี่ช่วยสั่งสอน ท่านพี่พูดแบบนี้ฟังอย่างไรก็เหมือนกำลังถากถางกันอยู่?”

เหลิ่งชิงฮวนยกมือขึ้น “เจ้าไปจัดการตัวเองให้เรียนร้อยก่อนเถอะค่อยมาหาข้าอีกครั้ง ถ้าหากเจ้าไม่เชื่อข้า งั้นก็ไม่ยาก เจ้าไปเชิญหมอมาหลายๆ คนไม่ก็เชิญหมอหลวงทั้งหมดมาเพื่อให้พวกเขาหารือกันเรื่องอาการรักษา และให้พวกเขาให้คำตอบที่เจ้าต้องการ”

“ข้าแค่รู้สึกว่าแม่จ้าวไม่น่าวางยาได้เจ้าค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นท่านรองแม่ทัพสูงสุดกับจือชิวก็โกหก”

“ก็อาจเป็นไปได้ว่ามีคนหาโอกาสตอนที่แม่จ้าวไม่ทันระวังแอบวางยา”

“นั่นมันเรื่องของเจ้า เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ต้องหาสาเหตุให้ได้เพื่อท่านอ๋อง ไม่อย่างนั้นท่านอ๋องจะเสียหายมากนะ”

เหลิ่งชิงหลางสะอึกสะอื้นขึ้นทันที จนเกือบจะร้องไห้ “โฮ” ออกมา “ไม่ว่าจะเป็นความรับผิดชอบของพวกเขาไม่คนใดก็คนหนึ่ง พวกเขานั้นล้วนเป็น คุณ ที่หม่อมฉันดูแลได้ไม่ดีพอถึงได้เกิดเรื่องในวันนี้ขึ้น ขอท่านอ๋องโปรดอภัยด้วยเพคะ”

เธอต้องการให้ประโยคนี้ระงับคลื่นพายุนี้ไป ให้มันจบลงไปเสียทั้งอย่างนี้

มู่หรงฉีที่ใบหน้าด้านข้างของเขาเย็นชา เขาไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่ถลึงตาใส่เธออย่างดุร้าย

เหลิ่งชิงฮวนทำเป็นมองไม่เห็น เธอพูดออกมาอย่างอ่อนโยนว่า “ข่าวไม่ได้คิดไปถึงขนาดนั้น ข้าเพียงแต่คิดว่า จวนอ๋อง ก็ให้ข้าวให้น้ำนานมาตลอดอย่างไม่ขาด อีกทั้งถ้าหากขาไม่ออกหน้าแทนนาง ตลอดทั้งชีวิตของนางคงจะจบสิ้นกันเสียแล้ว ต้องโทษที่ข้าจุกจิกเกินไป เมื่อครู่นี้น้องหญิงเพิ่งจะบอกว่าเห็นจือชิว เป็นเหมือนพี่น้องในไส้นี่ ข้าจะไม่เข้าไปยุ่งได้อย่างไร”

คำพูดท่าทางประโยคนี้ทำให้สีหน้าของเหลิ่งชิงหลางเขียวคล้ำในทันที

จือชิวรีบหันไปโขกศีรษะให้กับเหลิ่งชิงฮวน “ขอบพระทัยเพคะพระชายา ขอพระชายาโปรดให้ความเป็นธรรมกับหม่อมฉันด้วย”

ใบหน้าของมู่หรงฉีมืดครึ้ม “ถ้าหาก ข้าไม่ยอมรับล่ะ”

“กระทำผิดต่อนางก็ได้ทำไปแล้ว ท่านได้ไปเสียเต็มๆ แล้วไม่รับผิดชอบเลยเกรงว่าจะไม่ถูกต้องนัก” เหลิ่งชิงฮวนพูดออกมา

มู่หรงฉียิ้มเย็น ภายในดวงตาของเขามีประกายความมืดมิดแผ่ออกมา “พระชายาของข้า ช่างมี

“ในฐานะที่หม่อมฉันเป็นพระชายาในจวนอ๋อง สิ่งที่สำคัญที่สุดนั่นก็คือความรับผิดชอบ เพื่อให้จวนอ๋องของเรานั้นมีทายาทสืบสกุลและเจริญรุ่งเรือง ดังนั้นหลังจากนี้หม่อมฉันจัดตารางการปรนนิบัติท่านอ๋อง และจะคอยรับใช้ท่านอ๋องกล่าวกับเทพเซียนองค์หนึ่งเลย ปีหนึ่งได้อุ้มเด็กสักสองคน ผ่านไปสองปีก็คลอดอีกสักสาม สักวันคงได้อย่างที่หวัง เพื่อให้กำเนิดทายาทกับราชวงศ์ ควรที่จะให้กำเนิดองค์ชายน้อยๆ ขึ้นมานะเพคะ”

พูดแล้วก็แปลก ลูกหลานของราชวงศ์ชางอันมีองค์ชายทั้งหมดห้าพระองค์ องค์ชายแต่กลัพระองค์นั้นทั้งชาญฉลาดและรูปงาม นอกจากมู่หรงฉีแล้วองค์ชายคนอื่นล้วนแต่งงานกันหมดแล้ว แม้แต่นางสนมเองก็มีกันเป็นพรวน แต่เรื่องทายาทนั้นกลับมีกันไม่มาก ในจวนขององค์ชายหลายองค์นั้นมีนั้นได้มีองค์หญิงน้อยอยู่หลายคนแล้ว ขาดก็แต่เพียงองค์ชายน้อย

ไทเฮากับฮ่องเต้เองก็รอกันจนรากงอกแล้ว

ครั้งนี้ตัวเธอนั้นนับว่าว่างหมากได้ดีใช่หรือไม่? มู่หรงฉีคงไม่ซาบซึ้งกับที่เธอทำให้หรอกนะ ตื่นขึ้นได้แล้วล่ะ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ใส่ร้ายตัวเธอเหรอ?