ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 746

สิงซ่างซูเรียกผู้คุมเว่ยเข้าไปในห้องและปิดประตูตามหลัง

“เป็นอย่างไรบ้าง”

ผู้คุมเว่ยพยักหน้า “องค์หญิงอี๋นั้วสิ้นแล้วขอรับ กระหม่อมเป็นคนนำเหล้าพิษไปให้นางและเฝ้าดูนางดื่มทุกหยดจนกระทั่งตาย” “แน่ใจนะว่าตายแล้ว”

“แน่นอนขอรับ!กระหม่อมเป็นกังวลจึงอาสาเข้าไปตรวจสอบเอง นางไม่มีชีพจรแล้วจริงๆ”

“ก่อนที่น่าจาอี๋นั่วจะตาย นางเรียกหาเหลิ่งชิงฮวย พวกนางพูดคุยอะไรกันบ้าง”

“กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่รู้หรือ” สีหน้าของสิงซ่างซูเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ข้ากำชับให้เจ้าเฝ้าไว้ให้ดี ไม่ให้นางได้มีโอกาสอยู่กันตามลำพังไม่ใช่หรือ หากน่าจาอี๋นั่วเอาเรื่องการทรมานของเราไปบอกเหลิ่งชิงชวนล่ะ”

“พระชายาฉีอ๋องเห็นว่าน่าจาอี๋นั่วดูน่าสงสาร นางบอกว่าฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้น่าจาอี๋นั่วจากไปอย่างเหมาะสมจึงสั่งให้กระหม่อมนำน้ำสะอาดและเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ กระหม่อมจึงไม่อาจอยู่ในคุกต่อไปได้ น่าจาอี๋นั่วเพียงแต่บอกว่านางถูกใส่ความ ทว่าพระชายาฉีอ๋องทรงไม่เชื่อ พวกนางสองคนมีความแค้นต่อกัน น่าจาอี๋นั่วโง่เขลาที่ไปขอร้องนาง ขนาดคุณชายรองยังบอกเลยว่าพระชายาฉีอ๋องแค่เสแสร้งแกล้งสงสารนาง”

“แล้วเหลิ่งชิงเจียวล่ะ” สิงซ่างซูถาม

“พระชายาฉีอ๋องรับสั่งให้เขาช่วยจัดงานศพของน่าจาอี๋นั่ว เหลิ่งชิงเจียวไม่ชอบใจนักจึงมอบงานนั้นให้กับเหล่าหลิน อีกไม่นานคงจะกลับมาขอรับ”

สิงซ่างซูพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ในเมื่อน่าจาอี๋นั่วตายไปแล้ว เรื่องนี้จะถือว่าสิ้นสุดลงและไม่มีใครรื้อฟื้นคดีขึ้นมาอีก เจ้าเพิ่งเข้ารับตำแหน่งยังมีบางอย่างที่ไม่เข้าใจ เรื่องที่ฮ่องเต้ทรงมอบหมายให้นั้นไม่มีถูกหรือผิด ขอแค่พระองค์ทรงพอพระทัย ธุระของเราก็จะถือว่าเสร็จสมบูรณ์”

ผู้คุมเว่ยพยักหน้า จากนั้นยกยอเขาสองสามคำ ก่อนที่สิงซ่างซูจะโบกมือให้ล่าถอย

สิงซ่างซูปิดประตู พิงพนักเก้าอี้พลางหลับตานิ่งไปชั่วขณะ

ไม่นานนัก เขาลืมตาขึ้นมองดูนาฬิกาทรายที่มุมห้อง ก่อนจะลุกขึ้นเปลี่ยนชุดธรรมดาและเปิดประตูมองออกไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีคน เขาเดินตรงออกจากกรมอาญาไปตามกำแพง ตรงไปที่หัวมุมโรงน้ำชา

โรงน้ำชาจูเฟิงตัวอักษรสีทองบนโรงน้ำชามีรอยด่างเพราะผ่านลมและหยาดฝน

เขามองไปรอบๆ อย่างระแวดระวังอีกครั้ง ก่อนย่องเข้าไปในโรงน้ำชา

เวลานี้ร้านอาหารมีแขกไม่มากนัก พนักงานโผล่หัวออกมาจากหลังเคาน์เตอร์อย่างเกียจคร้าน

สิงซ่างซูชี้นิ้วของเขาขึ้นไปบนชั้นสองเพื่อส่งสัญญาณการนัดหมาย ชายคนนั้นหดหัวกลับไปอีกครั้ง

เขาเดินตรงไปที่ห้องส่วนตัวที่อยู่ด้านในสุดของชั้นสอง เคาะประตูสามครั้ง จากนั้นผลักประตูเปิดออก

ในห้องส่วนตัวที่รายล้อมไปด้วยกลิ่นหอมของชา หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งหันหลังไขว่ห้าง นางสวมเสื้อคลุมผ้าหลากสี ชายกระโปรงถูกกางออกบนผ้ากำมะหยี่แดง

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า นางยังคงนั่งนิ่งโดยไม่หันกลับไปมอง ทว่ายกนิ้วเรียวขึ้นเพื่อหยิบกาน้ำชาพร้อมกับเทลงในถ้วยกระเบื้องเคลือบหยกขาวในมือ

“ว่าอย่างไร”

“น่าจาอี๋นั่วตายแล้วขอรับ”

“ตายจริงหรือ”

“แน่นอน ผู้คุมเว่ยเป็นคนมอบเหล้าพิษให้กับนางและตรวจพิสูจน์แล้ว”

หญิงสาวคนนั้นหัวเราะเบาๆ “ทำได้ดีมาก ปฏิกิริยาของเหลิ่งชิงฮวนเป็นอย่างไร”

“ที่น่าจาอี๋นั่วต้องการพบนางก็เพราะอยากจะแสดงความบริสุทธิ์ใจ นางคงจะมีความสงสัยอยู่บ้าง แต่จะกล้าขัดพระประสงค์ของฮ่องเต้ได้อย่างไร”

“อย่ายุ่งให้มันมากนัก!”

“อะไรที่ไม่ควรพูดก็ไม่ต้องพูด”

สิงซ่างซูถูกหญิงสาวตำหนิ เขาจึงเงียบปากอย่างเชื่อฟัง

“ข้าน้อยผิดไปแล้ว”

หญิงสาวหยิบกล่องจากด้านข้างขึ้นมาแล้วโยนไปให้เขา

สิงซ่างซูรีบรับมาเปิดเหมือนขุมทรัพย์และพบว่ามีเม็ดยาอยู่ข้างใน สายตาของเขาจ้องไปที่เม็ดยาด้วยความโลภ

“เจ้ามีความดีความชอบในเรื่องนี้ นี่คือผลตอบแทนคุณ กฎเดิมของเรา... ข้าขอบมอบสุราดอกสาลี่ขาวให้เจ้า”

สิงซ่างซูขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก

“ขอรับ หากข้าน้อยจำเป็นต้องติดต่อกับท่านอีก ข้าน้อยจะใช้สถานที่นี้ ท่านต้องระมัดระวัง ห้ามเปิดเผยที่อยู่ทำให้เกิดความสงสัย”

สิงซ่างซูเก็บกล่องยาไว้ในอ้อมแขนอย่างกังวล ก่อนจะถอยออกไปอย่างเงียบ ๆ

ในขณะเขาหันไปปิดประตู เขาแอบสงสัยในใจลึกๆ ว่าหญิงสาวภายใต้เสื้อคลุมมีหน้าตาเป็นอย่างไร ทำไมนางถึงสมรู้ร่วมคิดกับชาวมั่วเป่ย นางคิดจะทำอะไร ทว่าหญิงสาวคนนั้นไม่เคยหันหน้ากลับมา

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปิดประตูช้าๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่จึงมองลอดเข้าไปในรอยแตกของประตู หลังจากที่เขาจากไป ห้องส่วนตัวที่อยู่ตรงข้ามก็เปิดออกอย่างช้าๆ มีคนเดินออกมาจากด้านใน มองไปยังทิศทางที่เขาเดินจากไป ก่อนจะเคาะประตูเดิมเบาๆ อีกครั้ง

หลังจากมีเสียงตอบรับของหญิงสาว เขาก็เปิดประตูเข้าไปและพูดด้วยความเคารพ “เมื่อครู่ตอนที่ใต้เท้าสิงกลับไป เขามองผ่านรอยแตกที่หน้าประตูครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าเขาได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของนายท่านไปแล้วหรือไม่”