ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 747

หญิงสาวในชุดคลุมตะลึงงันเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเย้ยหยัน “ไม่เป็นไร ก็แค่อีกหนึ่งชีวิต เห็นทีว่าข้าจะเก็บมันไม่ได้เสียแล้ว”

“ไหนยังจะเหลิ่งชิงเจียวอีก เขาเคยติดตามใต้เท้าสิงมาที่โรงน้ำชาและแอบมองท่านก่อนจะจากไป”

“เหลิ่งชิงเจียว?” หญิงสาวถามเสียงสูงก่อนจะหันหน้าหนีทันที ดวงตาภายใต้ผ้าพันคอสีดำเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ขอรับ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะตามหลังผู้คุมเว่ยมา แต่ระยะทางไกลมาก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าใต้เท้าสิงจะเข้ามาในโรงน้ำชาจึงค้นหาไปทั่ว”

“เจ้าบ้า!” หญิงสาวตวาดอย่างโกรธจัด “ถูกสะกดรอยตามมาแท้ๆ ยังไม่รู้ตัวอีก”

เธอกระชับเสื้อคลุมบนร่างกายพลางพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย “ข้าไม่เห็นว่าสิงซ่างซูจะเผยพิรุธอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วเหลิ่งชิงเจียวเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบนั้นไปรู้อะไรมากันแน่ หรือมันเป็นแค่ความบังเอิญ” “ข้าน้อยไม่ทราบขอรับ เขาแค่มาด้อมๆ มองๆ แล้วก็จากไป”

“หึ! ข้าคงจะประเมินเหลิ่งชิงฮวนต่ำไปจริงๆ สองพี่นั่นคงจะร่วมมือกันแสดงละครตบตาข้าสินะ”

“แล้วเราจะทำยังไงต่อดีขอรับ”

หญิงสาวลูบลูกไม้ของเสื้อคลุมอย่างไม่ตั้งใจพร้อมกับหรี่ตาเล็กน้อย “ทำไมต้องตื่นเต้นด้วย ในเมื่อเหลิ่งชิงฮวนใช้เหลิ่งชิงเจียวเป็นเบี้ยในมือได้ ข้าเองก็สามารถใช้เขาเป็นเครื่องมือได้เช่นกัน”

“ขออภัยในความโง่เขลาของข้าน้อยด้วย”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าใจ เจ้าแค่ทำตามคำสั่งของข้าก็พอ การต่อสู้กับเหลิ่งชิงฮวนนั้นน่าตื่นเต้นดีนักแหละ”

ณ พระราชวัง

มู่หรงฉีรู้สึกหวาดกลัวที่จะไปพบเสด็จพ่อของเขา หลังจากเข้าไปในพระราชวัง เขาก็ตรงไปหาอวิ๋นเช่อทันที ปล่อยให้เหลิ่งชิงฮวนไปยังวังเยี่ยนชิงตามลำพัง

ในขณะนี้เสด็จพ่อของพวกเขาอารมณ์ไม่ดีอย่างยิ่ง โดยเฉพาะเมื่อเห็นแผลเป็นบนศีรษะของเขาในกระจก เขายิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น

เหลิ่งชิงฮวนเย็บแผลให้เขา แผลนั้นบวมปูดราวกับขนมปังก้อนหนา

เขารู้สึกเสียเกียรติอันยิ่งใหญ่เพราะบาดแผลนี้

ในขณะที่เอาแต่ด่าว่าอ๋องเซวียนลงมือรุนแรงเกินไปและพร่ำบ่นในฝีมือการรักษาของเหลิ่งชิงฮวน

ชิงฮวนเดาว่าพอนางออกจากวัง ชายชราคงจะบ่นจู้จี้ไม่หยุด

พระสนมฮุ่ยเฟยซึ่งยืนอยู่ด้านข้างมองชายชราที่กำลังจ้องมองกระจก จนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง

ทันใดนั้นชายชราตรงหน้าก็ระเบิดอารมณ์ออกมาทันที “ยังมีหน้ามายิ้มอีก ในฉางอันมีหญิงสาวคนไหนเป็นเช่นเจ้าอีกบ้าง ดูพวกเจ้าสองคนแม่ผัวและลูกสะใภ้สิ แค่งานเย็บปักถักร้อยยังทำได้ไม่ดีแบบนี้ คิดจะกวนประสาทข้าหรืออย่างไร”

แค่งานเย็บปักถักร้อยยังทำได้ไม่ดี

ชิงฮวนเข้าใจความหมายของประโยคนั้นในทันที จากนั้นจึงมองไปที่พระสนมฮุ่ยเฟยที่อยู่ด้านข้าง

พระสนมฮุ่ยเฟยก้มศีรษะลงพลางพึมพำอย่างไม่มั่นใจ “ไม่ใช่ว่าวังแห่งนี้จะไม่มีสำนักเย็บปักถักร้อยเสียหน่อย นางสนมเหล่านั้นพระองค์มีไว้เพื่อเย็บปักถักร้อยมิใช่หรือ”

ชายชราตบโต๊ะเสียงดังทันที “เช่นนั้นเจ้าบอกมาซิว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง ไร้ประโยชน์จริงๆ”

“หม่อมฉันให้กำเนิดโอรสก็ถือว่าเพียงพอแล้ว” พระสนมฮุ่ยเฟยพูดอย่างมั่นใจ

“ให้กำเนิดโอรส? ข้าไม่ได้มีฉีเอ๋อร์เป็นลูกชายคนเดียวสักหน่อย”

พระสนมฮุ่ยเฟยพูดอย่างเมินเฉย “” สตรีที่ท่านโปรดปรานมีถึงหลายร้อยนาง! ทว่าบุตรชายมีเพียงห้าคน ร่างกายของท่านกลวงโบ๋เช่นนี้ ที่หม่อมฉันให้กำเนิดโอรสได้นั่นเป็นเพราะความสามารถของตัวเองต่างหาก”

เอ่อ…

ทำตัวเองลำบากแท้ๆ สมแล้วที่เป็นพระสนมฮุ่ยเฟยจ