ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 753

ชิงเจียวชี้ไปที่ห้องส่วนตัว “ฮูหยินคนที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้นี่เมื่อก่อนเคยเป็นลูกค้าประจำที่ร้านเครื่องสำอางของบ้านข้า ไม่ได้พบกันตั้งนานไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้นางไม่พอใจหรือเปล่า คิดไม่ถึงว่าจะได้พบนางตอนมาดื่มน้ำชาที่นี่

นางมาที่นี่บ่อยหรือไม่ ถ้าหากว่ามีโอกาสละก็ข้าก็อยากเข้าไปคุยกับนางสักหน่อย ข้าอยากจะลองโน้มน้าวนางดูสักหน่อย”

เสี่ยวเอ้อร์ยกนิ้วให้ “คุณชายสายตาแหลมคมนัก ฮูหยินผู้นี้แค่มองดูก็รู้ว่าเป็นผู้สูงศักดิ์ แต่ว่านางไม่ได้มาบ่อยนัก นางแค่ชอบของว่างเจียงหนานของร้านน้ำชาเราเท่านั้น นางมักจะให้สาวรับใช้มาซื้อไปขอรับ”

“ร้านน้ำชาของเจ้าท่าทางจะขายดีน่าดูนะ คนที่มาที่มีมักเป็นขาประจำงั้นหรือ? รวมถึงลูกค้าคนก่อนหน้านี้เองก็คุ้นเคยกับที่นี่ แค่มาดื่มน้ำชากาเดียวถึงกับต้องใช้ห้องรับรองจะเป็นเป็นการขัดขวางธุรกิจของพวกเจ้าหรือ”

“ชายชราคนนี้เมื่อก่อนเคยมาสองสามครั้งจริงขอรับ เขาอารมณ์ร้ายมาก พวกเราจึงพากันอยู่ห่างๆไม่กล้าเข้าไปทำให้ท่านผู้นั้นไม่พอใจขอรับ”

เหลิ่งชิงเจียวเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “เขาท่าทางแปลกๆ ไม่อย่างนั้นทำไมไม่มีแม้แต่เพื่อนที่จะมาดื่มชาที่นี่กันล่ะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกขอรับ เมื่อก่อนเขามักจะนัดกับแม่นางนางหนึ่งเอาไว้ วันนี้ท่านผู้นั้นเองก็บอกว่ามีนัด แต่น่าจะมีการเปลี่ยนแปลงกะทันหันขอรับ”

“อ๋อ” เหลิ่งชิงเจียวแสดงท่าทีสนอกสนใจ นางหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย “ชายหญิงพบกันสองต่อสองที่ร้านน้ำชาดูท่าคงไม่ใช่เรื่องดี”

เสี่ยวเอ้อร์เองก็เห็นด้วย เขาหรี่ตาลง “พวกเขาเจอกันอย่างมีลับๆล่อๆแบบนี้แถมยังปิดหน้าปิดตากันอีก”

เหลิ่งชิงเจียวเขยิบเข้าไปใกล้ “เจ้าเจอคนมาตั้งมาก ยังตาถั่วอีก หรือว่าเจ้ามองไม่ออกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนของใคร?”

เสี่ยวเอ้อร์ส่ายหน้า “แม่นางผู้นี้นั้นดุร้ายเสียยิ่งกว่าตาแก่นั่นอีกขอรับ ข้าจะกล้ามองนางได้อย่างไร

มีครั้งหนึ่งข้าถือน้ำชาแล้วเปิดประตูเข้าไปอย่างเสียมารยาทแล้วก็เหลือบสายตาขึ้นมองหน้านาง ข้าก็ถูกตาแก่คนนั้นตำหนิ ข้าจึงรีบออกมาขอรับ”

เหลิ่งชิงเจียวยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย “เจ้าไปทำลายเรื่องดีงามของเขาเข้าก็ไม่แปลกที่เขาจะด่าเจ้า เกรงว่าถ้าหากเจ้าพูดอะไรออกไป เจ้าคงได้กินกำปั้นเข้า”

เสี่ยวเอ้อร์เป็นคนช่างพูด เขาตบปากตัวเองสองสามครั้ง “ข้าไปทำลายเรื่องดีงามของเขาเข้าจริงๆขอรับ แต่ว่าไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด ตาแก่คนนั้นคลานเหมือนสุนัขอยู่แทบเท้าของผู้หญิงคนนั้น เหมือนกับหลานชายของข้าเลย เขาถูกข้าเห็นเข้าก็อายจนโมโห”

เหลิ่งชิงเจียวรู้สึกแปลกใจ เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าคนที่เย่อหยิงอย่างสิงซ่างซูจะอยู่แทบเท้าผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนี้มีที่มาที่ไปอย่างไรกันแน่

เขาอายตามสิงซ่างซูแล้วแกล้งทำเป็นถามอย่างไม่ได้ตั้งใจ “เมื่อครู่นี้เขาคงกำลังรอผู้หญิงปริศนาคนนั้นล่ะสิ เจ้าว่าเป็นไปได้ไหมว่านางคือฮูหยินคนเมื่อครู่?”

เสี่ยวเอ้อร์ถามอย่างไม่คิดว่า “ใครจะรู้กันเล่าขอรับ ลักษณะอายุคล้ายกันมากขอรับ พอคนหนึ่งไปอีกคนก็มา หรือว่านางถูกสามีจับได้แล้วขอรับจนต้องดิ้นไม่หลุดเลยมาแบบไม่ปกปิด”

ชิงเจียวพูดคุยกับเสี่ยวเอ้อร์ต่อสองสามประโยคก็ไม่ได้เบาะแสอะไรมา เขาจึงบอกลาแล้วจากไป

ประตูห้องส่วนตัวที่อยู่ด้านหลังของเขาก็ถูกเปิดออกอย่างเบาๆ มีบุคคลสามคนออกมาจากห้องนั้น

คนที่เป็นหัวหน้าหัวเราะเสียงเย็นออกมา “นายท่านช่างคาดเดาเหตุการณ์ได้ยอดเยี่ยม เหลิ่งชิงเจียวมาถามนั่นนี่ช่างมีปัญหาจริงๆ”

“อย่างไรเขาก็เป็นเด็ก ต้องให้พวกเราจัดฉากอย่างลำบากแบบนี้ นายท่านประเมินเขาสูงมากไปหน่อยนะขอรับ”

คนที่เป็นหัวหน้าหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วเหลือบตาขึ้น “ดูท่าว่าจะเป็นเพียงแค่การเล่นตุกติกเท่านั้น แต่ว่ารายละเอียดทุกอย่างนายท่านไตร่ตรองมาหลายครั้งแล้วอีกทั้งยังวางแผนอย่างรอบคอบ ช่วงเวลาก็เชื่อมกันอย่างแนบเนียน”

ควรรู้ว่าการหลอกเหลิ่งชิงเจียวนั้นง่าย แต่การจะทำให้อ๋องฉีกับพระชายาฉีนั้นไม่สงสัยเลยเป็นเรื่องยาก อย่าได้ประมาทเป็นอันขาด

พวกเจ้าสองคนเข้าดูหน่อยสิว่าสิงซ่างซูได้รับข่าวหรือยัง”

ลูกน้องของเขารับคำแล้วเข้าไปในห้องส่วนตัวของสิงซ่างซู เขาเข้าไปแล้วกลับออกมา “คำสั่งที่พวกเราทิ้งเอาไว้ในห้องส่วนตัวถูกเขาเอาไปแล้วขอรับ”

“งั้นก็ดี เขาหมดประโยชน์แล้วก็จัดการเสีย คุณค่าสุดท้าของเขาถูกใช้จนหมดแล้ว พวกเราน่าจะต้องดำเนินแผนการต่อไปได้แล้ว ตามเหลิ่งชิงเจียวไปดูว่าเขาจะไปที่จวนอ๋องฉีไหม แล้วจับตาดูความเคลื่อนไหวของจวนอ๋องอย่างใกล้ชิด”

ผู้เป็นลูกน้องรับคำสั่ง ทั้งสามคนคิดเงินแล้วออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว