ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 756

มู่หรงฉีถามเสิ่นหลินเฟิงอย่างจริงจังว่า “เรื่องการตายขององค์ชายอันต๋ายังมีใครรู้อีกบ้าง”

“ขณะเกิดเรื่อง ข้าผ่านมาทำคดีทางนี้พอดีขอรับ ก็เลยสั่งให้องครักษ์ที่เฝ้าอยู่รีบไปรายงานกับฝ่าบาท จากนั้นข้าก็ค่อยจัดกันทั้งนี้ แล้วสั่งให้คนรอบส่งข่าวให้กับท่าน แต่ก็เป็นคนของพวกเราขอรับ”

มู่หรงฉีทำแค่นิ่งขรึมและหันไปหาเหลิ่งชิงฮซน “คนที่ตายในคุกนั้นเสียโฉมจนแทบจำไม่ได้ ถ้าหากว่าข้าบอกว่าคนคนนั้นไม่ใช่องค์ชายอัยต๋าล่ะ เจ้าก็น่าจะแยกไม่ออกใช่ไหม”

“เกรงว่าเรือแม้แต่ปมแม้เพียงเส้นเดียวหม่อมฉันก็สามรถใช้วิชาแพทย์ตรวจสอบออกมาได้”

“แล้วชาวมั่วเป่ยล่ะ”

“ท่านจะ...”

“คนของแคว้นหนานจ้าวใช้แมลงกู่ฆ่าซ่างซูกรมอาญาของฉางอันกับองครักษ์ และได้ลักพาตัวองค์ชายอันต๋าไป”

อ้อ...

เจ้าโง่นี่กลายเป็นคนชั่วร้ายเสียแล้ว ทำไมเขาถึงได้บังอาจเช่นนี้นะ

เห็นกับกล้าเอาหายนะโยนให้คนของแคว้นหนานจ้าว！

ไม่สิ เดิมทีนี้ก็เป็นสิ่งที่คนแคว้นหนานจ้าวทำ เดิมทีก็เป็นวิชากู่ของแคว้นหนานจ้าว

ชิงฮวนพยักหน้า “ท่านอ๋องพูดได้มีเหตุผล หม่อมฉันเองก็คิดว่าองค์ชายอันต๋าถูกคนแคว้นหนานจ้าวลักพาตัวไปแล้ว”

ไม่ว่าแคว้นมั่วเป่ยจะเชื่อหรือไม่เชื่อ อย่างไรเสียพวกเราก็ยืนกรานว่าองค์ชายอันต๋ายังไม่ตาย

อย่างไรเสียตัวเขาก็พรุนไปหมดต่อให้เป็นแม่แท้ๆก็แยกไม่ออ

ถ้าหากว่าบอกไปตามตรงว่าองค์ชายอันต๋าสิ้นแล้ว อีกฝ่ายส่งทหารมาพวกเขาเองก็พูดอะไรกลับไม่ได้ หากเหตุผลไม่เพียงพอก็จะส่งผลกระทบกับขวัญและกำลังใจของทหารได้

มู่หรงฉีได้รับการยอมรับจากเหลิ่งชิงฮวนเขารู้สึกพึงพอใจ แน่นอนว่ามีเรื่องมากมายที่ไม่จำเป็นต้องวางแผนอย่างละเอียด

ทั้งสามคนตกลงกันได้แล้วก็แยกกันไปทำงาน เสิ่นหลินเฟิงเข้าไปรายงานคดีที่พระราชวัง มู่หรงฉีกับชิงฮวนออกจากกรมอาญาก็เห็นว่าไฟที่โหมกระหน่ำเผาร่างของสิงซ่างซูได้มอดลงแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนเดินอยู่ด้านหน้าอย่างเงียบๆ เข้าก้มหน้าลง “ขออภัยด้วยขอรับ ภารกิจที่ท่านออกมอบให้กระหม่อม กระหม่อมทำได้ไม่ดี”

มู่หรงฉีตบบ่าของเขา “โชคดีที่มีเจ้าอยู่ พวกเราเลยยังมีเบาะแสสุดท้าย เจ้าได้ช่วยพวกเราเอาไว้เรื่องใหญ่เลย”

คำพูดของเขานั้นเรียบง่ายแต่มีกำลัง เหลิ่งชิงเจียวจึงสบายใจขึ้นมากและฮึดขึ้นอีกครั้ง

“ถ้าหากว่าข้าเร็วกว่านี้แล้วกลับมาที่กรมอาญาเร็วหน่อย เขาจะต้องให้ข้าเข้าไปในคุกพร้อมกับเขาแน่ขอรับ ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วบางทีข้าอาจจะเห็นอะไรที่ผิดปกติ”

“โชคดีที่เจ้าไม่อยู่” ชิงฮวนดุออกมา “อันตรายขนาดนั้น ต่อให้เจ้ามีดีขนาดไหนจะให้ข้าวางใจได้งั้นหรือ”

“คนที่อยู่ในคุกบอกว่าแมลงพวกนี้นั้นรู้จักคน พวกมันไม่ได้โจมตีคนอื่นนอกจากสิงซ่างซู”

นี่เป็นเรื่องประหลาดของเรื่องนี้

แมลงจะไปรู้จักสิงซ่างซูได้อย่างไร นอกจากจะมีความลับอะไรอยู่บนตัวของสิงซ่างซู

อีกอย่างเมื่อฟังจากที่เสิ่นหลินเฟิงเล่าเมื่อครู่ สิงซ่างซูเองกก็กลัวและคิดที่จะหนี แต่ ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้เลยถึงการมีอยู่ของแมลงพวกนี้ ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงได้ยินยอมที่จะมาทิ้งชีวิตไว้ที่นี่กันล่ะ

เรื่องนี้ได้ถูกวางแผนมาตั้งแต่แรก เป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว คนที่อยู่เบื้องหลังเพียงแค่จัดการกับแมลงกู่โดยที่ไม่เหลือร่องรอยไว้แม้แต่นิดเดียว

ชิงฮวนไม่ได้ถามอะไรอีก เธอมองไปที่ไฟที่กำลังจะมอดดับลง

“แมลงพวกแถมไหม้ไปหมดแล้วใช่ไหม”

เหลิ่งชิงเจียวพยักหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาทำหน้าตาไม่ดีออกมา “หลังจากใช้น้ำมันถังนึงเผาไปแล้ว พวกมันก็ตายทั้งหมดขอรับ แต่ว่ามีกลิ่นแปลกๆ ตามหลักแล้วมันควรที่จะเผาแล้วมีกลิ่นไหม้ แต่ไม่ว่าพวกเราจะล้มอย่างไรก็เป็นกลิ่นหอม แถมยังคุ้นมากด้วยขอรับ”