มู่หรงฉีถามเสิ่นหลินเฟิงอย่างจริงจังว่า “เรื่องการตายขององค์ชายอันต๋ายังมีใครรู้อีกบ้าง”
“ขณะเกิดเรื่อง ข้าผ่านมาทำคดีทางนี้พอดีขอรับ ก็เลยสั่งให้องครักษ์ที่เฝ้าอยู่รีบไปรายงานกับฝ่าบาท จากนั้นข้าก็ค่อยจัดกันทั้งนี้ แล้วสั่งให้คนรอบส่งข่าวให้กับท่าน แต่ก็เป็นคนของพวกเราขอรับ”
มู่หรงฉีทำแค่นิ่งขรึมและหันไปหาเหลิ่งชิงฮซน “คนที่ตายในคุกนั้นเสียโฉมจนแทบจำไม่ได้ ถ้าหากว่าข้าบอกว่าคนคนนั้นไม่ใช่องค์ชายอัยต๋าล่ะ เจ้าก็น่าจะแยกไม่ออกใช่ไหม”
“เกรงว่าเรือแม้แต่ปมแม้เพียงเส้นเดียวหม่อมฉันก็สามรถใช้วิชาแพทย์ตรวจสอบออกมาได้”
“แล้วชาวมั่วเป่ยล่ะ”
“ท่านจะ...”
“คนของแคว้นหนานจ้าวใช้แมลงกู่ฆ่าซ่างซูกรมอาญาของฉางอันกับองครักษ์ และได้ลักพาตัวองค์ชายอันต๋าไป”
อ้อ...
เจ้าโง่นี่กลายเป็นคนชั่วร้ายเสียแล้ว ทำไมเขาถึงได้บังอาจเช่นนี้นะ
เห็นกับกล้าเอาหายนะโยนให้คนของแคว้นหนานจ้าว!
ไม่สิ เดิมทีนี้ก็เป็นสิ่งที่คนแคว้นหนานจ้าวทำ เดิมทีก็เป็นวิชากู่ของแคว้นหนานจ้าว
ชิงฮวนพยักหน้า “ท่านอ๋องพูดได้มีเหตุผล หม่อมฉันเองก็คิดว่าองค์ชายอันต๋าถูกคนแคว้นหนานจ้าวลักพาตัวไปแล้ว”
ไม่ว่าแคว้นมั่วเป่ยจะเชื่อหรือไม่เชื่อ อย่างไรเสียพวกเราก็ยืนกรานว่าองค์ชายอันต๋ายังไม่ตาย
อย่างไรเสียตัวเขาก็พรุนไปหมดต่อให้เป็นแม่แท้ๆก็แยกไม่ออ
ถ้าหากว่าบอกไปตามตรงว่าองค์ชายอันต๋าสิ้นแล้ว อีกฝ่ายส่งทหารมาพวกเขาเองก็พูดอะไรกลับไม่ได้ หากเหตุผลไม่เพียงพอก็จะส่งผลกระทบกับขวัญและกำลังใจของทหารได้
มู่หรงฉีได้รับการยอมรับจากเหลิ่งชิงฮวนเขารู้สึกพึงพอใจ แน่นอนว่ามีเรื่องมากมายที่ไม่จำเป็นต้องวางแผนอย่างละเอียด
ทั้งสามคนตกลงกันได้แล้วก็แยกกันไปทำงาน เสิ่นหลินเฟิงเข้าไปรายงานคดีที่พระราชวัง มู่หรงฉีกับชิงฮวนออกจากกรมอาญาก็เห็นว่าไฟที่โหมกระหน่ำเผาร่างของสิงซ่างซูได้มอดลงแล้ว
เหลิ่งชิงฮวนเดินอยู่ด้านหน้าอย่างเงียบๆ เข้าก้มหน้าลง “ขออภัยด้วยขอรับ ภารกิจที่ท่านออกมอบให้กระหม่อม กระหม่อมทำได้ไม่ดี”
มู่หรงฉีตบบ่าของเขา “โชคดีที่มีเจ้าอยู่ พวกเราเลยยังมีเบาะแสสุดท้าย เจ้าได้ช่วยพวกเราเอาไว้เรื่องใหญ่เลย”
คำพูดของเขานั้นเรียบง่ายแต่มีกำลัง เหลิ่งชิงเจียวจึงสบายใจขึ้นมากและฮึดขึ้นอีกครั้ง
“ถ้าหากว่าข้าเร็วกว่านี้แล้วกลับมาที่กรมอาญาเร็วหน่อย เขาจะต้องให้ข้าเข้าไปในคุกพร้อมกับเขาแน่ขอรับ ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วบางทีข้าอาจจะเห็นอะไรที่ผิดปกติ”
“โชคดีที่เจ้าไม่อยู่” ชิงฮวนดุออกมา “อันตรายขนาดนั้น ต่อให้เจ้ามีดีขนาดไหนจะให้ข้าวางใจได้งั้นหรือ”
“คนที่อยู่ในคุกบอกว่าแมลงพวกนี้นั้นรู้จักคน พวกมันไม่ได้โจมตีคนอื่นนอกจากสิงซ่างซู”
นี่เป็นเรื่องประหลาดของเรื่องนี้
แมลงจะไปรู้จักสิงซ่างซูได้อย่างไร นอกจากจะมีความลับอะไรอยู่บนตัวของสิงซ่างซู
อีกอย่างเมื่อฟังจากที่เสิ่นหลินเฟิงเล่าเมื่อครู่ สิงซ่างซูเองกก็กลัวและคิดที่จะหนี แต่ ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้เลยถึงการมีอยู่ของแมลงพวกนี้ ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงได้ยินยอมที่จะมาทิ้งชีวิตไว้ที่นี่กันล่ะ
เรื่องนี้ได้ถูกวางแผนมาตั้งแต่แรก เป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว คนที่อยู่เบื้องหลังเพียงแค่จัดการกับแมลงกู่โดยที่ไม่เหลือร่องรอยไว้แม้แต่นิดเดียว
ชิงฮวนไม่ได้ถามอะไรอีก เธอมองไปที่ไฟที่กำลังจะมอดดับลง
“แมลงพวกแถมไหม้ไปหมดแล้วใช่ไหม”
เหลิ่งชิงเจียวพยักหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาทำหน้าตาไม่ดีออกมา “หลังจากใช้น้ำมันถังนึงเผาไปแล้ว พวกมันก็ตายทั้งหมดขอรับ แต่ว่ามีกลิ่นแปลกๆ ตามหลักแล้วมันควรที่จะเผาแล้วมีกลิ่นไหม้ แต่ไม่ว่าพวกเราจะล้มอย่างไรก็เป็นกลิ่นหอม แถมยังคุ้นมากด้วยขอรับ”
มู่หรงฉีออกคำสั่งลงไปก็สามารถให้ทหารเข้าไปตรวจสอบในจวนของสิงซ่างซูได้แล้ว
เวลาไม่ค่อยท่า ทั้งสองคนเดินตามชิงเจียวไปก็ค้นเจอเหล้าสมุนไพรที่สิงซ่างซูใช้ทุกวันอยู่ในกรมอาญา แต่เบาะแสอื่นนั้นกลับยังไม่มี
ชิงฮวนเทเหล้าเล็กน้อยลงไปในฝ่ามือของเธอและค่อยๆดมมัน สีหน้าของเธอคือรู้แล้ว
“เป็นมันอย่างไม่ต้องสงสัย มิน่าเล่าสิงซ่างซูถึงได้ไม่สนใจอนาคตอันสวยงามและยอมที่จะขายชีวิตของตัวเอง อีกฝ่ายใช้ผิดควบคุมเขาเอาไว้ ทุกครั้งที่มันออกฤทธิก็จะเจ็บปวดจนทนไม่ไหว ส่วนยาถอนพิษแฝงอยู่ในเหล้าสมุนไพรชนิดนี้ หลังจากที่ได้ดื่มมันแล้วก็จะมีความสุขเป็นอย่างมาก ด้วยเหตุนี้สิงซ่างซูจะต้องเสพติดเหล้านี้จนต้องดื่มทุกวัน
เมื่อมีสักวันที่เขาหมดประโยชน์แล้ว อีกฝ่ายจึงคิดที่จะฆ่าเขาปิดปาก เรียกได้ว่ามันง่ายเหมือนกับเปราะกล้วยเข้าปาก ขอแค่ปล่อยแมลงสลายกระดูกออกไป เพียงพริบตามันก็จะทำให้เขาตายทันที
ครั้งนี้ฝ่ายตรงข้ามวางเป้าไว้ที่องค์ชายอันต๋า เขาจึงเอาแมลงใส่ไว้ในร่างกายขององค์ชายก่อน และค่อยๆบ่มมันอย่างช้าๆ จากนั้นก็ชักจูงให้สิงซ่างซูมาที่คุกด้วยตัวเอง
ก่อนที่เขาจะมาเข้าได้ดื่มเหล้าสมุนไพรจึงมีกลิ่นเหล้าอยู่แรง องค์ชยอันต๋าสูดกลิ่นเหล้าเข้าไปจึงทำให้แมลงที่อยู่ในร่างของเขามีปฏิกิริยา จากนั้นพวกมันก็เจาะร่างกายของเขาออกมาแล้วกรูกันไปหาสิงซ่างซู
เป็นการยืมมือฆ่าคน ซึ่งสามารถยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว คนคนนี้ช่างมีสายตาที่ยาวไกล ทุกครั้งก่อนที่เขาจะวางแผนก็ได้คิดดีแล้วถึงวิธีการหนี ไม่มีอะไรผิดพลาด อีกทั้งพวกเขาฆ่าปิดปากกันอย่างไม่รีบร้อน ชี้ให้เห็นว่าต่อให้พวกเราจับเป็นสิงซ่างซูก็ไม่แน่ว่าเขาจะรู้ว่าอีกฝ่าย หนึ่ง เป็นใครกันแน่
มู่หรงฉีกับเหลิ่งชิงฮวนต่างก็รู้สึกเหลือเชื่อว่าบนโลกใบนี้ยังมีวิธีการที่โหดร้ายในการฆ่าคนเช่นนี้
“นั่นก็หมายความว่าอีกฝ่ายหนึ่งได้เอาแมลงใส่ไว้ในตัวขององค์ชายอันต๋าไว้ตั้งนานแล้ว ครั้งนี้เสด็จพ่อป้องกันไว้ทุกอย่างและให้เฝ้าองค์ชายอันต๋าอย่างเข้มงวด แล้วอีกฝ่ายใช้วิธีอะไรในการใส่แมลงเข้าไปในตัวองค์ชายล่ะ”
ชิงฮวนเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าหากว่าอีกฝ่ายหนึ่งวางแผนที่จะฆ่าองค์ชายอันต๋าอยู่แล้ว และโยนความผิดให้ฉางอันล่ะเพคะ อาจจะใส่แมลงไว้ก่อนที่องค์ชายอันต๋าเข้ามาอยู่ในคุก? เพียงแต่ว่าอง์ชายอันต๋าไม่รู้ตัวก็เท่านั้น”
มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะป้องกัน!
ในเมื่อรู้ถึงวิธีการของอีกฝ่ายแล้ว แต่ว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นใครกันพวกเขายังคงหาคำตอบไม่ได้
ชิงฮวนหันไปพูดกับมู่หรงฉีอย่างจริงจังว่า “ครั้งก่อนนักพรตเต๋าเทียนอีบอกกับหม่อมฉันว่าวิชาแมลงกู่ถึงแม้ว่าจะดูลึกลับ แต่ว่าก็มีข้อเสีย เขาสามารถใช้อาคมย้อมกลับและหาเบาะแสของอีกฝ่ายได้
วันนี้ให้หม่อมฉันไปที่อารามเหมยฮวาคงไม่สะดวกนัก เกรงว่าจะทำให้คนอื่นสนใจ ลำบากท่านไปที่นั่นด้วยตัวเองสักครั้งได้ไหมเพคะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา
แอดขาาาาาา หนีเที่ยวพอหรือยัง มาต่อให้จบบบบบบ...
แอดขาาาาาา 794 และ 797 ตกหล่นหายไปคะแอด ช่วยเก็บมาหน่อยคะ คิคถึงงงงงงงงงง...
แอดขาาาาาา ตอน794และ797 หายไปคะ แอดทำตกหล่นช่วยเก็บกลับมาหน่อยคะ...
อยากทราบว่ามีทั้งหมดกี่ตอนคะ....
หยุดนานแล้วนะคะ ผู้เขียน มีอัพเดทต่อไหมคะ...
ขอบคุณทุกๆๆคนนะคะที่มาบอก แต่พอให้เตรียมทิชชู่นี่ปวดตับ ปวดใจก่อนล่ะ...
อยากรู้จังว่าพระเอกรู้ความจริงว่าผู้หญิงในคืนนั้นเป็นนางเอกตอนไหนคะ ใครอ่านแล้วบอกหน่อยค่ะรบกวนสปอยหน่อยยย...
ขอบคุณนะคะที่หานิยายสนุกๆๆมาให้อ่าน จะรออ่านทุกวันค่ะ...
ขอบคุณมากๆค่ะที่อัพเดทต่อจะตั้งใจอ่านต่อไป...ตอนเรียนยังไม่ตั้งใจขนาดนี้🤗😘😄😅😊...
อย่าเท..กลางทาง..นะแอดนะ😁😁😁...