ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 76

สุดท้ายก็ถูกลากเข้ามาร่วมดูอะไรสนุกๆ

เหลิ่งชิงฮวนบิดขี้เกียจอย่างพึงพอใจแล้วเหลือบมองไปยังในห้อง ท่านรองแม่ทัพสูงสุดกำลังยื่นคอออกมามองด้านนอกอย่างสงสัย

เธอเดินเข้าไปในห้องแล้วถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “เมื่อครู่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่เจ้าคะ”

รองแม่ทัพสูงสุดหดคอกลับ “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าสลบไปพอลืมตาขึ้นมาพวกเจ้าก็วุ่นวายกันอยู่ที่นี่แล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะ “คิก” ออกมา “ไม่บอกความจริง? ถ้าไม่อย่างนั้นข้าจะปักเข็มไปก้นของท่านนะเจ้าคะ?”

รองแม่ทัพสูงสุดอะไรเขาก็ไม่กลัว กลัวเพียงแค่การใช้เข็มจิ้มลงไปบนก้น เจ็บน่ะก็ไม่เท่าไร ช่างน่าอับอายเสียเหลือเกิน เมื่อได้ยินเหลิ่งชิงฮวนพูดออกมาแบบนี้เขาก็ยอมแพ้ในทันที

“ข้าพูดได้หรือ ยานั่นแม่จ้าวเป็นคนวางยาก็จริง แต่เหมือนกับว่าจือชิวนั้นได้เตรียมการมาก่อนแล้วนางจึงอาศัยจังหวะตอนที่แม่จ้าวคอยดูแลข้ากินข้าวแอบเทซุปไก่นั่นทิ้ง และเหลือเอาไว้นิดหน่อย”

“ท่านเห็น?”

“ไม่ใช่หรอก ตั้งแต่ที่วันนั้นเจ้าพูดประโยคนั้นกับข้า ข้าก็รู้สึกใจหายและไม่กล้าที่จะนอนหลับ พอมีคนของพระชายารองเข้ามาในห้อง สติของข้าก็ล่องลอยไป

“ท่านเองก็ไม่ได้กินซุปไก่นั่นหรือเจ้าคะ”

“แม่จ้าวเอาแต่คอยจ้องข้า ข้าจะไม่กินได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าเจ้าเก็บพิษหญ้าไว้ขาดให้ข้าหรือ ข้าถึงได้แอบกินและคิดจะตาย”

ในวันนั้นเดิมทีเป็นแค่คำพูดนึกสนุก แต่เหลิ่งชิงฮวนนั้นรู้ดีว่าในเมื่อเหลิ่งชิงหลางวางแผนไว้แบบนี้แล้วก็ต้องลงมืออย่างไม่เลือกวิธี ถ้าหากท่านรองแม่ทัพสูงสุดไม่ยินยอมก็เกรงว่าไหนเลยจะต้องสร้างโอกาสขึ้นมาเอง และจับจือชิวยัดเข้าสู่อ้อมอกของท่านรองแม่ทัพสูงสุด อีกทั้งท่านรองแม่ทัพสูงสุดยังเป็นคนที่เธอไม่กล้าด้วย เบื้องหลังเธอจึงทำได้เพียงลงมือลับหลังนิดหน่อย

เหมือนกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ถ้าหากจือชิวไม่ระวังตัวและวางหมากกันเอาไว้หนึ่งก้าว เมื่อแม่จ้าวจากไปและเก็บชามและตะเกียบไปจนหมด นั่นก็เพื่อให้ไม่ให้มีหลักฐานสาวถึงตัว และไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเหลิ่งชิงหลางเลยแม้แต่นิด

ในเมื่อรองแม่ทัพสูงสุดไม่มีอะไรสงสัยจริงๆ ละก็เขาควรจะโกรธแค้นจือชิวที่เธอไร้ยางอาย

ดังนั้นที่คุยเล่นกันอยู่ค่อนวันครั้งนั้น เหลิ่งชิงฮวนจึงได้มอบนยาที่กินแล้วสบายใจให้กับเขา กันไว้ดีกว่าแก้ คิดไม่ถึงว่าเธอจะส่งคนมาลงสนามจริงๆ

“หลังจากนั้นล่ะเจ้าคะ? ท่านอ๋องก็เข้ามา?”

“ย่อมต้องไม่ง่ายแบบนั้น” รองแม่ทัพสูงสุดยื่นศีรษะออกไปมองนอกห้องก่อนจะแบะปากออกมา “หลังจากนั้นเจ้าหนุ่มนั่นก็แอบย่องเข้ามาแล้วอุ้มจือชิวมาวางไว้บนเตียงของข้าแล้วถึงได้ทำทีเป็นเดินออกไป พอเขาไปจือชิวก็ลุกขึ้นทันทีแล้วลงจากเตียงไป ข้าเองก็แกล้งหลับจนไม่กระดุกกระดิกตัวและไม่กล้าส่งเสียงออกมา”

เหลิ่งชิงฮวนหรี่ตาลง “เห็นได้ว่าจือชิวคนนี้ไม่ธรรมดา คิดไม่ถึงเลยว่ามู่หรงฉีจะวางกับดักนางแบบนี้ มู่หรงฉีเสียเปรียบอย่างที่พูดอะไรไม่ได้ มิน่าเล่าเมื่อครู่สีหน้าของเขาถึงได้ไม่น่าดูแบบนั้น เมื่อครู่นี้ทำไมท่านถึงไม่เปิดเผยละครฉากนี้ของจือชิวกันเจ้าคะ?”

“”ล้อเล่นอะไรกัน ถ้าหากว่าข้าไม่ได้หมดสติไปคนอื่จะไม่เข้าใจผิดเหรอว่าข้าได้เห็นเรือนร่างของจือชิวไปหมดแล้ว? แล้วพระชายารองมาโยนความผิดให้ข้าขึ้นมาจะทำอย่างไรล่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะเบาๆ ในลำคอ “นึกว่าท่านจะไม่กลัวมู่หรงฉีเสียอีก คิดไม่ถึงเลยนะเจ้าคะ นั่นยังไม่ถึงเวลาที่แท้จริงเจ้าค่ะ”

“ให้รับดาบนั้นแทนนั้นทำได้ แต่วาสนาเรื่องความรักจะมาแย่งไปไม่ได้ ถ้าหากว่าวันนี้ข้าตกหลุมพราง ท่านอ๋องเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นพวกข้ากำลังนอนกอดกันอยู่บนเตียง หน้าตาในสังคมของตาแก่อย่างข้าคงไม่ต้องการแล้ว? วันนี้ข้าถึงเพิ่งจะพบว่าผู้หญิงนั้นช่างวุ่นวาย ผู้หญิงเยอะก็ยิ่งวุ่นวายไปอีก ชีวิตนี้ต่อให้ข้าได้ดิบได้ดีขนาดไหนก็ไม่มีทางที่จะมีภรรยามากเด็ดขาด”

เด็กน้อยผู้น่าสงสาร