ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 766

ณ ตำหนักเจียนเจีย

ชิงฮ่วนเข้าไปหาฮุ่ยเฟยในพระราชวังเพื่อแอบลอบถามเรื่องราวเกี่ยวกับหรงกุ้ยเหริน นางวางแผนเริ่มจากประสบการณ์ชีวิตของอ๋องเชียนก่อน ลองดูว่าระหว่างหรงกุ้ยเหรินกับเสด็จอารองนั้นมีความลับอะไรที่มิอาจเอ่ยให้ผู้ใดล่วงรู้ได้อยู่หรือไม่

ฮุ่ยเฟยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “เหตุใดช่วงนี้ถึงจู่ๆ ก็สนใจหรงกุ้ยเหรินขึ้นมาเล่า?”

“ในตอนที่อ๋องเชียนเชิญชวนทุกคนดื่มกินกันในงานเทศกาลตวนหวู่ จู่ๆ นิสัยก็เปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปมากอย่างบ้าระห่ำ หม่อมฉันคิดว่านี่อาจจะจัดอยู่ในอาการป่วยทางจิตชนิดหนึ่ง จึงใคร่รู้ว่า ตกลงแล้วเรื่องอันใดกันแน่ที่ทำให้เขามีท่าทีเยี่ยงนี้?”

ฮุ่ยเฟยส่งเสียงฮึเบาๆ “หรงกุ้ยเหรินผู้นั้นน่ะบินเองมิได้ จึงต้องวางไข่ไว้ในรัง ฝากฝังความหวังทั้งหมดไว้ที่ไข่ใบนี้ หวังว่าไข่ใบนี้จะมีอนาคตที่ยาวไกล โดดเด่นและเหนือกว่าผู้ใด นางเองก็จะได้เป็นแม่ที่เกาะลูกชายบินขึ้นสู่ยอดกิ่งไม้ด้วยอย่างไรเล่า

ด้วยเหตุนี้นางจึงเคี่ยวเข็ญเด็กคนนี้เป็นพิเศษตั้งแต่ยังเล็ก แม้ว่านางจะมาจากพื้นเพที่ต่ำต้อย มิอาจจะชี้ไม้ชี้มือเพื่อเลี้ยงดูองค์ชายได้ ทว่าเบี้องหลังสำหรับอ๋องเชียนนั้น สิ่งนั้นก็มิดี สิ่งนี้ก็มิได้ หากเด็กมิเชื่อฟังเพียงนิดเดียว นางก็จัดการถึงขั้นเจียนตาย แม้ว่าเคยเป็นเด็กดีเพียงใดก็จะต้องถูกลงโทษ”

เมื่อพูดเรื่องของผู้อื่นขึ้นมา ฮุ่ยเฟยก็มักจะพูดฉอดๆ จนน้ำไหลไฟดับอยู่เสมอ โดยเฉพาะเรื่องความเป็นเลิศของมู่หรงฉี ทำให้นางยิ่งพึงพอใจมากขึ้น

“หรงกุ้ยเหรินผู้นี้มักใหญ่ใฝ่สูงอย่างที่ท่านพูดมาจริงหรือ?”

“อันที่จริงก็มิอาจพูดว่านางเป็นคนมักใหญ่ใฝ่สูงได้หรอกนะ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ถิ่นกำเนิดและประสบการณ์ความรู้ของนางก็ถูกทิ้งไว้ที่นั่น จะฟุ้งเฟ้อและละโมบเล็กๆน้อยๆ ก็มิได้มีผู้ใดใส่ใจ การแก่งแย่งชิงดีนี้นั้นเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ ว่าจะสามารถมีความทะเยอทะยานอันสูงส่งได้สักเพียงใด? ขนาดให้นางเป็นฮองเฮา นางก็ยังมิกล้าเป็นเลย”

“แล้วความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเยี่ยนผินเล่า? ถึงขั้นสนิทชิดเชื้อกันหรือไม่?”

“เยี่ยนผินรึ?” ฮุ่ยเฟยขมวดคิ้ว “แม้ทั้งสองคนจะมาจากพื้นเพอันต่ำต้อยเช่นกันก็เถอะ ทว่าเยี่ยนผินน่ะกลับดูถูกความเห็นแก่ตัวของนาง ส่วนนางก็ดูถูกความเย่อหยิ่งของเยี่ยนผิน ทั้งสองจึงมิค่อยลงรอยกันสักเท่าใด”

“ท่านยังจำได้หรือไม่ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นในวันนั้นที่เยี่ยนผินตกลงไปในน้ำ? ตอนนั้นที่เยี่ยนผินโดนฮองเฮาลงโทษ หรงกุ้ยเหรินก็อยู่ตรงหน้านั้นด้วยหรือไม่?”

ฮุ่ยเฟยพูดปฏิเสธอย่างแทบมิต้องคิดให้มากความ “หากพูดถึงบทบาทของนาง จะมีคุณสมบัติพอที่จะไปปรากฏตัวอยู่ในสถานการณ์เยี่ยงนั้นได้อย่างไร? หากพูดถึงตอนที่เยี่ยนผินโดนลงโทษ จำได้ว่าวันนั้นเห็นจะมีเพียงพระสนมหลินเฟยที่คอยพูดจูงใจนาง เจ้าคงมิได้สงสัยหรงกุ้ยเหรินหรอกใช่หรือไม่?”

พระสนมหลินเฟยงั้นรึ? ภายในใจของชิงฮวนเต้นระรัว นึกถึงวันนั้นก่อนหน้าที่เยี่ยนผินจะตกลงไปในน้ำ ตัวนางนั้นไปแต่งหน้าแต่งตัวให้กับลี่ว์อู๋ พระชายารุ่ยเคยบอกกับนางว่า พระสนมหลินเฟยนั้นเคยปลอบใจเยี่ยนผิน และยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เยี่ยนผินอย่างกรุณา แต่น่าเสียดายที่เยี่ยนผินมิเห็นค่า

ทว่า ในช่วงใกล้จะสิ้นปีตอนที่ไทฮองไทเฮาสวรรคต หลินเฟยออกจากตำหนักไปยังสุสานของฮ่องเต้เพื่อเฝ้าศพงั้นหรือ? ตอนที่เกิดเรื่องราวมากมาย นางมิได้อยู่ในวัง

ชิงฮวนมิได้ปิดบัง พร้อมบอกความจริงเพื่อเลี่ยงมิให้พระสนมฮุ่ยเฟยต้องตกไปอยู่ในแผนการของผู้อื่น “ตอนนี้มีเงื่อนงำเล็กน้อยที่ชี้ชัดไปที่นาง”

ฮุ่ยเฟยส่ายหัวอย่างช้าๆ “มิใช่ว่าข้าจะแก้ต่างให้กับหรงกุ้ยเหรินผู้นี้หรอกนะ เอาเยี่ยงนี้ เจ้าไปด้วยกันกับข้าสิ ข้าจะพาเจ้าไปความรู้จักกับนาง เจ้าตัดสินใจเองเถิด”

“ระวังจะแหวกหญ้าให้งูตื่น”

“พวกเรามองดูอยู่ไกลๆ ก็พอแล้ว”

ฮุ่ยเฟยจึงสั่งให้รีบลงไปทันที จากนั้นก็พาชิงฮวนตรงไปยังตำหนักที่หรงกุ้ยเหรินอาศัยอยู่

ตามที่ฮุ่ยเฟยบอก หรงกุ้ยเหรินนั้นอยู่ในตำหนักกับนางสนมที่มิเป็นที่โปรดปราณ ที่พำนักอยู่ที่ห้องโถงหลักคือเจินผิน อยู่ในสถานที่ห่างไกล ดอกไม้และต้นไม้ที่ประตูทางเข้านั้นช่างดูร่อยหรอเนื่องจากขาดการดูแล

ฮุ่ยเฟยบุ้ยปากไปทางลานกว้าง “เห็นหรือไม่ ผู้ที่เย้ายวนหลอกล่อเป็นนกเขียนคิ้วอยู่ใต้ชายคาระเบียงอยู่นั่นน่ะ คือหรงกุ้ยเหริน

ชิงฮวนจ้องมองเข้าไปก็มองเห็นแค่เพียงใบหน้าด้านข้าง รูปร่างนางที่ปกคลุมอยู่ภายใต้ชุดชาววังลายเกสรดอกซิ่งฮวานั้นดูสมบูรณ์ขึ้นเล็กน้อย ดูมิค่อยเหมาะสมกับอายุอานามในปัจจุบันของนางสักเท่าใด ออกจะดูบ้านนอกไปเสียหน่อย

บนศีรษะเองก็งามสะพรั่งมิแพ้กัน ถูกสวมด้วยเครื่องประดับผมราคาถูกแต่ดูโดดเด่นสะดุดตา มีกลิ่นของความเสื่อมโทรมคละคลุ้งไปทั่วร่างกายอย่างมิเต็มใจนัก

ช่างบังเอิญเสียจริงที่ในลานบ้านนั้นมีเพียงนางแค่ผู้เดียว

ฮุ่ยเฟยส่งสายตาเชิงสัญลักษณ์ให้กับขันทีน้อยที่อยู่ด้านหลัง ขันทีน้อยก็เข้าใจความหมายได้ทันที พร้อมยกถาดที่อยู่ในมือเดินตรงเข้าไปด้านใน

ฮุ่ยเฟยดึงชิงฮวนเข้ามาซ่อนด้านข้าง

ในลานบ้าน เมื่อหรงกุ้ยเหรินได้ยินเสียงฝีเท้า จึงรีบหันใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและริ้วรอยตามวัยของนางในทันที

หรงกุ้ยเหรินอาจจะเสแสร้งก็เป็นได้ ทว่าในตอนที่อยู่เพียงลำพัง นางจะเสแสร้งแกล้งทำไปเพื่อกระไรกัน?

มิแปลกใจที่ชายชรามิได้หลงใหลในตัวนาง เดาได้จากที่เห็นว่ามีความสำนึกผิดจากความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวที่แปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังชั่วนิรันด์

เสด็จอารองยังมิชอบพอเสด็จอาสะใภ้รองที่มาจากตระกูลใหญ่ เขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ทำเพื่อผลประโยชน์อันเล็กน้อย ทำให้ต้องเสียประโยชน์อันใหญ่หลวงไป ถูกใจผู้หญิงเช่นนี้ และทำให้นางโกรธเคือง เป็นความผิดอย่างร้ายแรงหรือไม่?

หญิงที่วางแผนเผด็จศึกในวังจะเป็นนางไปได้เยี่ยงไร?

ชิงฮวนรู้สึกว่าหรงกุ้ยเหรินนั้นได้ทำลายความสงสัยเกี่ยวกับอ๋องเชียนและพระชายาเชียนจนแหลกเป็นผุยผง

การคาดเดาของตนนั้นล้วนผิดมหันต์เลยงั้นหรือ? มิแปลกใจเลยที่มู่หรงฉีถึงได้มั่นอกมั่นใจเยี่ยงนั้น

ชิงฮวนถามฮุ่ยเฟยด้วยความหวังสุดท้ายที่แบกอยู่ในอก “ระหว่างหรงกุ้ยเหรินผู้นี้กับเสด็จอารองนั้นมีความสัมพันธ์กันเยี่ยงไรหรือ?”

ครานี้ฮุ่ยเฟยกลับคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง “ก่อนหน้านี้หรงกุ้ยเหรินเคยปรนนิบัติรับใช้อยู่ใกล้ตัวไทเฮา ต้องรู้จักกับเสด็จอารองอย่างแน่นอน แต่ก็มิเคยได้ยินเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเลย เหตุใดเจ้าถามถึงเรื่องนี้? ระหว่างหรงกุ้ยเหรินกับเสด็จอารองน่ะจะมีเรื่องแอบแฝงอันใดได้อีก? วันนี้เจ้าแปลกมากนะ”

ชิงฮวนจึงหยุดถามต่อพอได้หอมปากหอมคอ หลังจากนี้ก็มิควรที่จะถามกระไรออกไปอีก “แค่เดาสุ่มๆ มั่วๆ และก็ถามไปเรื่อยก็เท่านั้นเพคะ”

“ที่ข้าพูดมันก็ถูก เสด็จอารองมีจิตใจสูงส่งปานนั้น จะถูกใจนางได้งั้นหรือ? เขาน่ะมีคนในดวงใจอยู่แล้ว”

“ผู้ใดกัน?”

ฮุ่ยเฟยส่ายหน้า “เรื่องไร้สาระเก่าๆ น่ะ ในตอนนั้นเสด็จพ่อของเจ้าเพิ่งจะขึ้นครองราชย์ได้มินาน เสด็จอารองของเจ้าก็เดินเข้ามาในวังไปหาไทเฮาเพื่อขออนุญาตแต่งงาน แต่ไทเฮามิอนุญาต ก่อนจะมีการถกเถียงกันไปมา เขาคุกเข่าอยู่นอกวังและประกาศว่าจะมิแต่งงานกับผู้ใดยกเว้นนาง ส่วนหญิงผู้นี้เป็นใคร ข้าก็มิอาจรู้ได้จริงๆ ”

จากนั้นนางก็บุ้ยปากไปทางหรงกุ้ยเหริน “ตอนนี้นางก็นับได้ว่าเป็นหญิงชราใกล้ตัวไทเฮาที่หายาก บางทีนางอาจจะรู้”

ภายในใจของชิงฮวนเต้นรัว เหตุใดตนจึงมิได้นึกถึงเลยนะ?