ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 767

ชิงฮวนอยากจะเอ่ยถามถึงตัวตนของแม่มดสาวลึกลับผู้นั้นจนเหมือนข้างในมีมดตัวเล็ก ๆ ทั้งรังกำลังเจาะเข้าไปในหัวใจ คันยุบยิบในใจจนรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก หากยังหาความจริงไม่ได้หนึ่งวันก็จะกินไม่ได้นอนไม่หลับ

น่าเสียดายที่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่สมควร หากข้อสงสัยที่มีในตัวของอ๋องเชียนยังไม่ถูกคลี่คลายจนหมด และทำอะไรบุ่มบ่ามด้วยการเข้าไปหาหรงกุ้ยเหรินเพื่อสอบถามเรื่องราวในอดีตของเสด็จลุงรอง นั่นไม่ใช่การแหวกหญ้าให้งูตื่นหรอกหรือ?

เธอตัดสินใจแล้วว่าถ้าไม่เข้าถ้ำเสือไหนเลยจะได้ลูกเสือ ตัวเองจึงต้องไปที่จวนอ๋องเชียนด้วยตัวเองสักครั้งเพื่อค้นหาความจริง

ในตอนแรกมู่หรงฉีไม่ยอมที่จะให้ชิงฮวนไปเสี่ยงภัยอันตรายด้วยตัวเอง และแนะนำว่าค่อย ๆ ตรวจสอบไป

แต่ว่าตอนนี้เบาะแสทั้งหมดได้ถูกตัดขาดไปเสียแล้ว อีกทั้งยังไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี แต่หากสืบหาตัวตนที่แท้จริงของหญิงสาวลึกลับผู้นั้นได้รวดเร็ว เช่นนี้ถึงจะปลอดภัยได้อย่างแท้จริง เขาจึงตัดสินใจที่จะไปที่จวนอ๋องเชียนกับชิงฮวน

หลังจากคนใช้เข้ามาทูลรายงานเรียบร้อยแล้ว ท่านอ๋องเชียนเป็นฝ่ายออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง ท่าทางของเขายังคงซื่อบื้อพูดจาเงอะงะเหมือนเดิม เมื่อเห็นชิงฮวนกับมู่หรงฉีก็พูดจาตะกุกตะกักและมีท่าทางตื่นตูม

เขาพามู่หรงฉีไปห้องรับรองเพื่อจิบน้ำชาและพูดคุย และสั่งให้คนรับใช้พาชิงฮวนตรงไปยังที่พักของพระชายาเชียน

ทันทีที่เข้าไปในเรือนก็ได้กลิ่นยาลอยฟุ้งหนักมาก สาวใช้กำลังถือพัดที่ทำจากใบต้นปาล์มทำการต้มยาอยู่ในเรือน

ภายใต้ชายคาของระเบียงที่ยื่นออกมา มีนกแก้วปากแดงขนสีเหลืองตัวหนึ่งกำลังกระพือปีกและพูดเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวใส่ชิงฮวน “คนงามมาแล้ว คนงามมาแล้ว”

ชิงฮวนชะงักฝีเท้าอยู่ตรงหน้าแท่นเกาะของนกแก้ว และดึงปิ่นปักผมออกมาจากหัวหนึ่งอันเพื่อมาหยอกล้อมัน “สวัสดี สวัสดี!”

นกแก้วโต้ตอบกลับในทันที “ดีกับผีนะสิ!”

ชิงฮวนตกตะลึงทันที นี่มันกำลังด่าคนหรือนี่ ไม่ใช่นกดีเสียด้วย

“กล้าด่าคน ระวัง ข้าจะจับเจ้าถอนขนให้โลนเลย!”

นึกไม่ถึงว่าความเกรี้ยวกราดของเธอจะทำให้นกแก้วหดคอลงด้วยความตกใจ “นางหญิงจอมโหด!”

เจ้านกตัวนี้สามารถเข้าใจภาษามนุษย์จริง ๆ หรือ?

พระชายาเชียนได้ยินข่าวก็ออกมาจากห้องเพื่อมาต้อนรับโดยมีสาวใช้คอยช่วยประคองเอาไว้ จากนั้นก็ทำการถวายความเคารพให้ชิงฮวน

“พี่สะใภ้สาม”

ชิงฮวนหันศีรษะไปหา “ร่างกายท่านยังมีบาดแผลอยู่ เหตุใดจึงออกมาข้างนอกเล่า?”

สีหน้าของพระชายาเชียนดูไม่ค่อยดีนัก ริมฝีปากมีความซีดขาวเล็กน้อย

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ได้กินยาต้มเข้าไปแล้ว ข้าต่างหากต้องรบกวนให้พี่สะใภ้สามต้องมาหาด้วยตัวเอง และยังนำยาบำรุงมาให้มากมายขนาดนี่อีก รีบเข้ามาพูดคุยกันในห้องเถอะเจ้าค่ะ”

ชิงฮวนชี้ไปที่นกแก้วบนแท่น “นกที่เจ้าเลี้ยงช่างน่าสนใจเสียจริงๆ”

พระชายาเชียนเม้มริมฝีปากเข้าหากัน “พวกสาวใช้ของข้าตามใจจนเคยชิน ไม่รู้จักมารยาท สอนจนนกแก้วแสนรู้ตัวนี้มักจะพูดจาไร้สาระ”

ชิงฮวนชี้ไปที่อุ้งเท้าของนกแก้ว “เท้าของมันไม่มีโซ่ล่ามไว้ ไม่กลัวมันบินหนีไปหรือ?”

“พอได้ฟังพี่สะใภ้สามพูดมาแบบนี้ก็รู้เลยว่าท่านไม่ใช่คนในแวดวงนี้ ไม่เคยเลี้ยงนกแก้วประเภทนี้มาก่อนเป็นแน่”

“ยังมีเรื่องอะไรที่ข้าไม่รู้หรอกหรือ?”

พระชายาเชียนพยักหน้า “ข้าได้ยินมาว่านกชนิดนี้เลี้ยงให้เชื่องได้ตั้งแต่ยังเล็ก ๆ ตอนที่มันเริ่มจะหัดบินก็ให้ตัดปีกบินของมัน แล้ววางมันไว้บนแท่นเกาะในกรงนก จากนั้นก็หาคนคอยเฝ้าจับตามองดูมันโดยเฉพาะ ไม่ว่าจะตอนกินหรือตอนที่นอนหลับจะต้องยืนอยู่บนแท่นนั้นไม่ให้ไปไหนได้

ทันทีที่มันจะออกจากแท่นที่เกาะนั้นก็ให้ตีมันด้วยไม้ทันที เมื่อเวลาผ่านไปหลาย ๆ วันเข้ามันก็จะคิดว่าหากมันขยับออกห่างจากแท่นนี้ก็จะมีภัยพิบัติมาเยือน หลังจากฝึกให้เชื่องแล้ว แม้ว่าจะถอดกรงหรือว่าถอดโซ่ที่ล่ามเท้าของมันออก หรือแม้แต่ยกมือขึ้นไล่ มันก็จะไม่กล้าบินหนีไปไหนเลย”

ชิงฮวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ฟังแล้วดูโหดร้ายมากเลย ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”