ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 79

ที่เรือนจื่อเถิง สาวรับใช้รีบวิ่งเข้ามาภายในห้องของเหลิ่งชิงหลาง ”ฮูหยินเจ้าคะ ฮูหยิน ท่านอ๋องกำลังมาที่นี่เจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงหลางที่กำลังนอนเอนกายอยู่บนตั่งก็ลุกพรวดขึ้นมา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ “ท่านอ๋องมาแล้ว? เร็ว รีบเอาน้ำมาล้างหน้าให้ข้า และเปลี่ยนชุดด้วย”

แม่จ้าวทำตามทันที นางหยิบผ้าไหมที่ทั้งบางและนุ่มลื่นออกมาจากหีบผ้า “ล้างหน้าทำไมกัน แต่งตัวราวกับจะเข้าวังอย่างนั้นแหละ ผู้ชายเห็นแล้วมันจะดูน่าสนใจที่ไหนกัน รีบเปลี่ยนเป็นกระโปรงชุดนี้เถอะเจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงหลางที่มือกำลังวุ่นวายทำนั่นนี่ก็ถอดกระโปรงที่ยับย่นออกแล้วแม่จ้าวก็เข้ามาล้อมเธอไว้ จากนั้นก็ส่งกระโปรงให้กับเด็กหญิงรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านหลังเพื่อให้เธอเอาไปเก็บ จากนั้นก็ปรนนิบัติเหลิ่งชิงหลางเปลี่ยนชุดใหม่

แม้จะบอกว่าไม่ได้บางเหมือนกับปีกของจักจั่น แต่เมื่อสวมใส่แล้ว ภายใต้แสงเทียนก็ทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งวับๆ แวมๆ เต็มไปด้วยความยั่วยวน

เหลิ่งชิงหลางรู้สึกขัดเขินเล็กน้อย “บางเกินไป”

แม่จ้าวเอาปิ่นทองออกจากผมของเธอ ผมของเธอยาวสยายลงมา ทำให้เธอดูสบายๆ และอ่อนหวาน “นอนอยู่บนตั่งนี้นะเจ้าคะ ไม่ต้องลงที่พื้น”

มู่หรงฉีได้เดินอาดเข้ามาในเรือนจื่อเถิงแล้วและพาความโกรธมาด้วย ติงเซียงรีบเข้าไปทำความเคารพต่อเขา

“จือชิวล่ะ” มู่หรงฉีถาม

ติงเซียงชะงักไป จากนั้นก็ยกมือขึ้นชี้ไปทางห้องของจือชิว

มู่หรงฉีสาวเท้าเข้าไปและผลักประตูเข้าไปอย่างไม่ลังเล

จือชิวคิดไม่ถึงว่ามู่หรงฉีจะมาหาตนที่นี่ เธอลุกขึ้นทันทีและจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยและทำตัวไม่ถูก

“ท่านอ๋อง?”

มู่หรงฉีหยุดฝีเท้าอยู่ที่หน้าห้องของจือชิวอยู่นานอย่างลังเลว่าจะเข้าไปหรือไม่เข้าไป ทำไมช่วงนี้เขาถึงได้สูญเสียความเยือกเย็นไปอยู่เรื่อยนะ ในขณะที่เขากำลังมีน้ำโหอยู่ เขาจะมาที่ห้องของผู้หญิงคนนี้ทำไมกัน

ผ่านไปนานจือชิวจึงได้สติกลับมาและรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจขึ้นทันที “เชิญท่านอ๋องเข้ามาเพคะ ที่ของบ่าวนั้นคับแคบ คงลำบากท่านอ๋องแล้ว”

ห้องถูกทำความสะอาดใหม่มาก่อนจึงสะอาดเรียบร้อย แม้แต่เตียงไม้แกะสลักและผ้าห่มเครื่องนอนล้วนเป็นของใหม่ เหลิ่งชิงหลางนั้นทำได้ดีในเรื่องนี้

มู่หรงฉียกขาก้าวเข้าไปด้านใน ประตูที่อยู่ด้านหลังเขาถูกปิดลงอย่างเงียบเชียบ

ติงเซียงเหลือบมองไปทางเรือนหลังหลัก เธอยกม่านแล้วเดินเข้าไปพร้อมกับรายงานอย่างระมัดระวังว่า “เรียนฮูหยิน ท่านอ๋องไปที่ห้องของจือชิวแล้วเจ้าค่ะ”

“อะไรนะ” เหลิ่งชิงหลางชะงักไป หัวใจของเธอดำดิ่งลงไป “นังจิ้งจอก！”

เธอลุกขึ้นจากตั่งแล้วพุ่งออกไปด้านนอก แต่ถูกแม้จ้าวเข้ามาห้ามเอาไว้ “ฮูหยินเจ้าคะ ท่านจะทำอะไรกันเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงหลางพูดอย่างโกรธแค้นว่า “ข้าจะทำอะไรได้ล่ะ ข้าเป็นถึงเจ้านายแต่กลับยังไม่เคยได้รับความโปรดปรานสักครั้ง จะให้นังนั่นได้ไปก่อนข้างั้นหรือ งั้นหลังจากนี้ข้าจะมีที่ยืนในจวนอ๋องได้อย่างไร”

“ฮูหยินเข้าใจหลักตรงนี้ดี ท่านอ๋องจะไม่ทราบหรือเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงหลางชะงักไป “แม่จ้าวหมายความว่าอย่างไร”

แม่จ้าวก้มหน้าลง “เกรงว่าท่านอ๋องจะรู้แล้ว และเข้าใจว่าเรื่องเมื่อวานเป็นความผิดของบ่าว นี่คงกำลังงอนฮูหยินอยู่ถึงได้จงใจทำแบบนี้ให้ท่านเห็น ถ้าหากท่านเข้าไปยุ่ง ท่านอ๋องจะต้องไม่พอใจแน่เจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนค่อยๆ ถอยกลับมา ใบหน้าของเธอห่อเหี่ยว “ถ้าเป็นแบบที่เจ้าพูด คงจะเป็นข้าที่แพ้แล้วล่ะ ที่ถูกเด็กนั่นเล่นงานเข้า”

แม่จ้าวยอมรับผิดอย่างผิดหวัง “ทั้งหมดเป็นเพราะบ่าวเลินเล่อเอง”

เหลิ่งชิงหลางไม่มีความที่อยากจะซักไซ้เอาความแล้ว เธอนั่งอยู่บนตั่งและเหม่อลอยอยู่นาน เธอรู้สึกว่าเหมือนไฟแผดเผาในใจ มันช่างผ่านไปได้ยากเย็นเหลือเกิน

เธอนิ่วหน้าถามแม่จ้าวว่า “ท่านอ๋องไปหรือยัง”

แม่จ้าวส่ายหน้า “ยังไม่ไปเจ้าค่ะ อีกอย่างเทียนดับหมดแล้ว”

เหลิ่งชิงหลางแทบจะเด้งผึงขึ้นมา “ข้าแต่งเข้าจวนอ๋องมาตั้งนานแล้ว ท่านอ๋องไม่เคยค้างที่ห้องข้าเลยด้วยซ้ำ แต่กลับอยู่ที่ห้องนังจิ้งจอกนั่น?”

เธอประคองลมหายใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว “แม่จ้าว ข้าทนไม่ไหวแล้ว เจ้าไปเคาะประตูแล้วไปบอกว่าข้าหมดสติไป ข้าป่วย！”