ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 80

จือชิวคุกเข่าลง “ฟุบ” ตรงหน้าของเหลิ่งชิงหลาง “คุณหนูเจ้าคะ ต่อให้จือชิวเป็นคนของจวนอ๋อง แต่ก็เป็นบ่าวของท่านนะเจ้าคะ คุณหนูโปรดอภัยให้บ่าวสักครั้งนะเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงหลางมองเธออย่างโกรธแค้น “เรื่องนี้ข้าทำเพื่อเจ้านะ นอกจากกฎระเบียบแล้วยังต้องเรียนรู้เรื่องวิธีการแย่งความโปรดปรานด้วย ให้ท่านอ๋องหลงจนโงหัวไม่ขึ้น สุดท้ายก็แทนที่ด้วยความสำเร็จของเจ้าไงล่ะ”

จือชิวตกตะลึง เธออ้อนวอนด้วยความหวาดกลัว “บ่าวไม่กล้าเจ้าค่ะ บ่าวไม่กล้าเลย คุณหนูเจ้าคะ บ่าวเพียงแค่อยากรับใช้ท่าน หลังจากนี้บ่าวจะไม่ไปเจอท่านอ๋องแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูปล่อยบ่าวไปนะเจ้าคะ”

“ไม่เจอ?” เหลิ่งชิงหลางยิ้มเย็น “ใครจะเชื่อกันล่ะ นอกจาก นอกจากเจ้าจะทำลายใบหน้าของนังจิ้งจอกนั่นทิ้งไปเสีย！”

จือชิวนิ่งค้างไป

“ไปให้พ้น！”

แม่จ้าวเข้ามาดึงเธอไว้ “เจ้าอย่าอย่าได้มาให้ฮูหยินเห็นให้ไม่สบายใจอีก ไป ไป ไป ออกไปข้างนอกได้แล้ว”

นางทำแม้แต่ฉุดลากจือชิวออกไปด้านนอกแล้วแอบหยิกใต้ซี่โครงของเธอ

จือชิวสะบัดมือของเธอออกอย่างแรง แล้วถลึงตาใส่ด้วยความโกรธ “อย่านึกว่าข้าไม่รู้นะว่าที่ข้ามีวันนี้ได้ทั้งหมดเป็นเพราะท่านมอบให้ ทางที่ดีท่านอย่ามาบีบข้ามากเกินไปนัก ไม่อย่างนั้น แม่จ้าว เราสองคนใครจะตายก่อนก็ยังไม่แน่นะ”

แม่จ้าวหัวเราะเสียงเย็น “หึ หึ” ออกมา “บ่าวแก่เพียงแค่ทำตามคำสั่งของฮูหยิน หากแม่นางจือชิวมีตรงไหนไม่พอใจก็ให้ไปพูดกับเจ้านาย ข่มขู่บ่าวแก่ไปก็เท่านั้น เรื่องกฎระเบียบจะเรียนหรือไม่เรียน?”

จือชิวยกมือขึ้น เธอกัดฟันแน่นแล้วหยิกไปบนร่างของตัวเองสองครั้ง จากนั้นม้วนแขนเสื้อขึ้นก็เห้ฯเป็นรอยช้ำ “ข้าเรียนเจ้าค่ะ ย่อมต้องเรียน ถ้าหากว่าคืนนี้ท่านอ๋องมาอีกครั้งข้าจะให้ท่าอ๋องดูรอยช้ำพวกนี้อย่างพอใจ พอท่านถามขึ้นมา ข้าก็จะตอบว่าท่านเป็นคนมอบให้”

แม่จ้าวเหลือบตามองไปที่รอยช้ำเหล่านั้นและรู้สึกกลัวนิดหน่อย จือชิวลงมือกับเธอหนัก คนที่สามารถลงมือกับตัวเองได้หนักขนาดนี้นั้น ถ้าหากว่ามีความสามารถนั่นก็เป็นเพราะถูกบีบ

เธอจำยอมถอยให้ก้าวหนึ่ง “คุณหนูเองก็ทำเพื่อแม่นางจือชิว อย่างไรเสียกฎระเบียบในจวนอ๋องนั้นมีมาก เพื่อไมให้เจ้าล่วงเกินท่านอ๋องไปโดยที่ไม่รู้เรื่อง ข้าจะให้เจ้าเรียนคำสอนหญิงก่อนสองเล่ม”

จือชิวเมื่อเห็นก็รับเอาไว้ และร้องหึออกมาเสียงเย็นและเดินเซกลับห้องของตัวเองไป

แม่จ้าวพูดทิ้งท้ายอย่างโหดร้ายไว้ว่า “นังเด็กไมม่ซื่อสัตย์ ทำไม่เจ้าไม่เหนื่อยไปจนตายนะ”

เมื่อเหลิ่งชิงฮวนได้ยินเรื่องสนุกนี้เธอก็กำลังกินอาหารเช้าอยู่ โจ๊กวันนี้ใส่กุ้งกับไก่สับด้วย เธอรู้สึกคาวเล็กน้อย จึงกินไปได้สองคำก็ทำหน้าเหมือนจะอาเจียนอออกมา

เมื่อนับๆ ดูแล้ว เธอตั้งครรภ์มาเกือบสองเดือนแล้ว อาการแพ้ท้องยังหนักขนาดนี้ เด็กคนนี้เองก็ไม่รู้จะรักแม่ของตัวเอง ทำเป็นแต่การทรมาณ

แม่หวังเดินข้ามประตูมาก็มองเหลิ่งชิงฮวนด้วยความเป็นห่วง “คุณหนูช่วงนี้ท่านทานอะไรได้น้อยนะคะ อีกทั้งได้ยินเสียงท่านอาเจียนออกมาสองครั้งแล้ว จะให้ข้าไปตามหมอมาไหมเจ้าคะ”

โตวโตวเองก็ทำให้เธอสบายตัวขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูดออกมาว่า “คุณหนูเองก็เป็นหมอ จะทำให้วุ่นวายทำไมกันเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงฮวนดื่มน้ำล้างปาก เธอเหลือบมองแม่หวังและพูดเสียงเรียบว่า “ไม่ต้องหรอก อากาศร้อนท้องไส้เลยไม่ดีน่ะ”

ดวงตาของแม่หวังวาว เห็นได้ชัดว่าเธอเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

แม่นมเตียวที่ยุ่งอยู่ในจวนก็พูดขึ้นว่า “ต้องโทษข้า ครั้งก่อนแม่นางโตวโตวเคยกำชับกับข้าแล้วว่าท่านกินขิงไม่ได้เพราะจทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนได้ง่าย โจ๊กวันนี้ข้าใส่ขิงสับลงไปเพื่อดับคาว ครั้งหน้าบ่าวจะระวังนะเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงฮวนชะงักไป แม่นมเตียวกำลังพูดไกล่เกลี่ยให้ตัวเอง มิน่าเล่าเธอจึงรู้มาแต่แรกแล้ว หรือว่ามู่หรงฉีจะเป็นคนกำชับกับเธอกันนะ

เธอเหลือบมองสีหน้าของแม่นมเตียวแวบหนึ่ง ใบหน้าของเธอยังคงดำคล้ำเหมือนเดิม เธอเข้ามาเก็บโจ๊กอาหารทะเลของเหลิ่งชิวฮวนไป “ข้าจะไปทำบะหมีมาให้พระชายาใหม่นะเพคะ”

ผ่านไปไม่นาน บะหมี่เส้นทำมือที่ถูกทำขึ้นใหม่ก็ถูกถือเข้ามา น้ำซุปใสขลุกขลิก แม้แต่ความคาวของน้ำมันก็ไม่มี เหลิ่งชิงฮวนลองชิมดูคำหนึ่งก็กลืนลงไปอย่างง่ายดาย ถูกปากเธอมาก

แม่นมเตียวนำชามบะหมี่ทิ้งไว้ตรงหน้าเธอแล้วเดินออกไป