ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 81

เหลิ่งชิงฮวนชะงักไป สำหรับหอคอยคนวิปลาสเป็นสถานที่แบบไหนเธอก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน ผู้ที่ถูกคุมขังอยู่ด้านในล้วนมีอาการคลุ้มคลั่ง อีกทั้งคนเหล่านั้นล้วนมีพฤติกรรมก้าวร้าว ก็เหมือนกับโรงพยาบาลจิตเวชในยุคปัจจุบัน ที่ไม่เหมือนกันก็คือ โรงพยาบาลจิตเวชจะมีหมอและพยาบาลที่เป็นมืออาชีพ ผู้ป่วยจึงมีความหวังในการรักษาให้หายขาดสูง

ทว่า หอคอยคนวิปลาสคือปล่อยไปตามยถากรรม เป็นแดนชำระบาปบนโลก

เธอรู้สึกลังเลเล็กน้อย "จำเป็นต่อการจัดการคดีด้วยหรือ?"

ใบหน้าของเสิ่นหลินเฟิงมืดหม่น "เพราะเกิดเรื่องขึ้นกับซิ่วอวิ๋น ซึ่งเป็นท่านน้าของข้า"

เหลิ่งชิงฮวนเปลี่ยนใจเป็นครั้งที่สอง เพิ่งจะร้อนตัวจนแสดงอาการออกมาเมื่อนึกถึงคนผู้นี้ ครั้งที่แล้วที่ตนไปร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของฮูหยินเฒ่าแห่งจวนท่านเคานต์ ผู้ที่รับผิดชอบในการต้อนรับตนกับเหล่าไท่จวินก็คือซิ่วอวิ๋นผู้นี้ ซึ่งเป็นบุตรีของฮูหยินเฒ่า

ได้ยินมาว่านางแต่งเข้าจวนโหวไปเป็นฮูหยินของคุณชายรอง ทว่าสามีนางกลับพึ่งพาอะไรไม่ได้ คุณชายรองนั่นชื่อชือหมิงเจ๋ออะไรสักอย่าง หลงไหลอนุหมางเมินภรรยาเอก เพื่ออนุแล้ว ไม่สนใจไยดีนางเลย ครั้งล่าสุดยังเห็นดีๆ อยู่ แต่สองสามวันมานี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

"คงจะไม่ใช่ว่าซิ่วอวิ๋นเข้าไปอยู่ในหอคอยคนวิปลาสแล้วนะ?"

เสิ่นหลินเฟิงพยักหน้าอย่างโศกเศร้า

เป็นเพราะคุณชายรองที่ไร้ค่านั่นน่ะหรือ? ทำไมกันเล่า? เป็นไปได้ไหมว่านางตรอมใจมานานแล้ว มีภาวะซึมเศร้า? นี่ก็เป็นปัญหาเช่นกัน "เหลิ่งชิงฮวนกล่าวอย่างรู้สึกเสียใจต่อเหตุการณ์นี้

"เป็นเพราะที่จวนโหวเกิดเรื่องขึ้น สีหน้าของเสิ่นหลินเฟิงตึงเครียด "ท่านน้ามิใช่คนนอก หลินเฟิงไม่ปิดบังท่านก็ได้ สองสามวันก่อน ท่านน้าฆ่ารัชทายาทของจวนโหว จากนั้นเป็นเพราะตกใจกลัว ดังนั้นสติจึงฟั่นเฟือน วิปลาสไปในทันที

ท่านโหวเห็นแก่หน้าของจวนท่านเคานต์ จึงไม่ได้ส่งนางไปรับโทษกับทางการ แต่กลับส่งไปยังหอคอยคนวิปลาสแทน เรื่องนี้คิดว่าจะให้ยุติไปเงียบๆ แบบนี้

ฮูหยินเฒ่าโปรดปรานบุตรีคนนี้มาก หลังจากที่ได้ยินข่าวก็ล้มป่วย วันก่อนข้าส่งเสด็จยายไปเยี่ยมนางที่จวนท่านเคานต์ คนในจวนนั่นแอบคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ข้าฟัง รู้สึกว่ามันค่อนข้างจะแปลก เกรงว่าซิ่วอวิ๋นจะถูกใส่ความ

คุณชายรองของจวนที่ชื่อว่าฉีจิ่งอวิ๋นมีมิตรไมตรีที่ดีต่อข้ากับเสด็จพี่ เขาทำการค้าอยู่ต่างแดน ในฐานะที่เป็นสหายกัน ถึงต้องเสี่ยงชีวิตก็เป็นเรื่องที่สมควร แต่ข้าไม่เก่งในการแทรกแซง ทำได้เพียงไปเยี่ยมนางที่หอคอยคนวิปลาศได้เท่านั้น นางสติฟั่นเฟือนไปแล้ว พูดจาสับสน พอถามถึงรายละเอียดในคดีก็กรีดร้องอย่างหวาดกลัว ตื่นตระหนกอย่างผิดปกติ

เดิมทีคดีนี้ก็ไร้หนทางที่จะสืบสวนต่อไป ข้าเองก็ไม่อาจไปสอบถามที่จวนท่านโหวอย่างตรงไปตรงมาได้ แต่ถ้าสามารถรักษาซิ่วอวิ๋นให้หายขาด เช่นนี้คดีถึงจะมีความคืบหน้า"

เหลิ่งชิงฮวนนึกถึงครั้งที่แล้วที่ไปงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของฮูหยินเฒ่าที่จวนท่านเคานต์ คำกระซิบของฮูหยินเฉินนั่นที่ว่าซิ่วอวิ๋นอยู่ในอาการซึมเศร้ามาเป็นเวลานาน หดหู่ใจ จนในที่สุดก็ทำให้จิตใจบิดเบี้ยว ฆ่าผู้อื่นอย่างเหี้ยมโหดทันที ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

ไม่ช้ารถม้าก็มาถึงหอคอยคนวิปลาส เสิ่นหลินเฟิงรู้จักผู้คุมชราที่รับผิดชอบดูแลที่นั่น เขาเดินเข้าไปและแอบส่งเงินให้นาง ผู้คุมชราคนนั้นจึงปลดพวงกุญแจพวงหนึ่งออกจากเอว แล้วส่งให้เสิ่นหลินเฟิง พลางกล่าวกำชับเล็กน้อย

"ทุกครั้งที่เข้าไปด้านใน นางมักจะตะโกนโหวกเหวกโวยวาย กระตุ้นจนทุกคนบ้าคลั่งขึ้นมา พวกท่านระวังอย่าไปยั่วยุนางเข้าให้นะ"

เสิ่นหลินเฟิงรับปาก และพาเหลิ่งชิงฮวนเข้าไปด้านใน

ทันทีที่เข้าไปในหอหอยคนวิปลาส ก็สัมผัสบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นอันไม่พึงประสงค์ รอบด้านมืดสนิท เหลิ่งชิงฮวนต้องใช้เวลาอยู่นานถึงจะคุ้นชินกับความมืดด้านใน พอมองไปรอบๆ อย่างพินิจน์พิเคราะห์ ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเล็กน้อย อีกทั้งท้องไส้ยังรู้สึกปั่นป่วน เธออดไม่ได้ที่จะเบือนหน้าหนีอย่างคลื่นไส้

ที่นี่เป็นห้องขังที่มืดสนิท เรียกว่าการชำระบาปบนโลกมนุษย์อาจจะเหมาะสมกว่า

แต่ละห้องถูกกั้นไว้ด้วยลูกกรง ผู้ที่ถูกคุมขังทุกคนนั้นสติไม่สมประกอบ เป็นผู้ป่วยทางจิตคลุ้มคลั่ง ผมเผ้ารุงรังใบหน้าสกปรก แต่งตัวมอมแมม บางคนก็เดินโซเซอย่างไร้จุดหมายเหมือนศพเดินได้ บางคนก็ทำอะไรซ้ำๆ โดยไร้ซึ่งสติเหมือนเครื่องจักร บางคนก็ยิ้มแปลกๆ เหมือนนกฮูก และก็มีบางคนที่กำลังตบตีกัน และกรีดร้องด้วยความเศร้า