ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 801

ไม่จำเป็นต้องถามเลย ต้องเป็นเรื่องที่ตัวเองถูกจับไปเข้าคุกหลวงอย่างแน่นอน พอโฉวซือเส่าทราบข่าวก็รีบมาที่เมืองหลวงเพื่อมาเผชิญกับเรื่องเลวร้ายในครั้งนี้ด้วย

ชิงฮวนรู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย เพราะเมื่อตัวเองถูกตาเฒ่าฮ่องเต้ส่งไปเข้าคุกหลวง คาดไม่ถึงว่าจะระดมกำลังคนได้มากขนาดนี้ ไม่เพียงแต่จะทำให้ฉีจิ่งอวิ๋นเข้ามาติดกับดักด้วยตัวเอง แต่ยังสร้างความตื่นตระหนกให้กับโฉวซือเส่าจนต้องเดินทางมาไกลหลายพันลี้จากเจียงหนานในทันทีอีกด้วย

เขามาก็ดีเหมือนกันจะได้มาเป็นกำลังเสริมคอยช่วยเหลือตัวเองได้พอดีเลย

เธอกำชับผู้ดูแลร้านเอาไว้ว่าอย่าลืมแจ้งข่าวไปที่หอซ่อนดาบ และหลังจากโฉวซือเส่ามาถึงเมืองหลวงแล้ว ก็อย่าได้กระทำอะไรบุ่มบ่ามวู่ว่ามจนเป็นจุดอ่อนให้คนอื่นมาเล่นงานได้ และยังบอกถึงเรื่องการหายตัวไปของชิงเจียวให้กับเจ้าของร้านฟังเพื่อให้สั่งการออกค้นหาที่อยู่ของเหลิ่งชิงเจียวทั้งในเมืองหลวงและบริเวณใกล้เคียงในทันที

ณ คุกหลวง ชิงฮวนรอข่าวของเหลิ่งชิงเจียวอย่างสบายใจ

องครักษ์อินทรีไม่ทำให้เธอผิดหวังเลยจริง ๆ วันต่อมาก็นำข่าวมาส่งให้แล้ว ข่าวที่ให้มาคือสถานที่ที่เหลิ่งชิงเจียวเคยไปมาก่อนจะหายตัวไป โดยเขาได้ไปที่บ้านพักกลุ่มชาวนาของจวนอ๋องเฮ่าและไปเยี่ยมเหลิ่งชิงเหยา จากนั้นเมื่อออกจากที่พักกลุ่มชาวนาก็หายตัวไปโดยไม่ทราบข่าวคราว

แหล่งที่มาของข่าวก็คือชาวนาจากที่หมู่บ้านนั้นเอง

ชิงเจียวเดินออกจากหมู่บ้านอย่างสง่าผ่าเผยตลอดทางอีกทั้งยังตบเงินรางวัลให้กับพวกชาวนาอย่างใจกว้าง ดังนั้นตอนที่พวกชาวนาว่างจากงานจึงพากันพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อยเรื่องของคุณชายรองจากจวนมหาเสนาบดีท่านนี้มากเสียหน่อย ด้วยเหตุนี้จึงมีข่าวลือมาถึงหูขององครักษ์อินทรีได้

แต่น่าเสียดายที่หมู่บ้านใกล้เคียงมีบ้านพักอาศัยอยู่น้อยมาก ด้วยเหตุนี้หลังจากที่เหลิ่งชิงเจียวออกมาจากหมู่บ้านแล้วก็ไม่มีใครรู้อะไรอีกเลย

นอกจากนี้พวกชาวนายังบอกอีกว่าในตอนพลบค่ำของวันที่เหลิ่งชิงเจียวมา พระชายาเฮ่าก็เคยมาเยี่ยมเหลิ่งชิงเหยาด้วยเช่นกัน

และอยู่ ๆ เหลิ่งชิงเหยาก็เกิดอาการบ้าคลั่งต่อหน้าสาธารณชน และแทงใส่พระชายาเฮ่าเข้าอย่างจัง

พอพูดถึงจวนอ๋องเฮ่า หัวใจของชิงฮวนก็เต้นตึกตักขึ้นมาเล็กน้อย และก็นึกถึงสิ่งที่ตัวเองสงสัยในตัวอ๋องเฮ่าทันที สัญชาตญาณบอกเธอว่าการหายตัวไปของชิงเจียวไม่ใช่เรื่องธรรมดาอย่างแน่นอน

ชิงเจียวและเหลิ่งชิงเหยาไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น เขาจะไปที่หมู่บ้านนั่นทำไมกัน? และหลังจากเขาออกจากหมู่บ้านมาแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่? แล้วไปที่ไหนต่ออีกนะ?

และเพราะอะไรเหลิ่งชิงเหยาถึงได้แทงพระชายาเฮ่ากันล่ะ?

เธอกระวนกระวายและแทบรอต่อไปไม่ไหวที่จะสืบหาความจริงของเรื่อง แต่น่าเสียดายที่สถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองไม่สะดวกที่จะปรากฏตัวมากนัก

เธอทำได้เพียงแจ้งข่าวไปที่จวนมหาเสนาบดี ให้รีบไปที่หมู่บ้านชาวนาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหลิ่งชิงเหยากันแน่และเหลิ่งชิงเจียวหายตัวไปที่ใด?

หลังจากเหลิ่งชิงเฮ่อได้ยินข่าวเรื่องการหายตัวไปของชิงเจียวก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกับชิงฮวนเช่นกัน จึงรีบไปที่หมู่บ้านทันที

ภายในหมู่บ้านชาวนาทุกอย่างเป็นไปอย่างปกติ

เมื่อคนรับใช้ที่คอยเฝ้าดูเหลิ่งชิงเหยาได้ยินว่าคนของจวนมหาเสนาบดีมาที่นี่ สีหน้าก็แย่ลงในทันที และพูดจาอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ฟังไม่ได้ความ

เหลิ่งชิงเฮ่อไล่ถามถึงต้นสายปลายเหตุและยืนกรานที่จะพบเหลิ่งชิงเหยาให้ได้

คนรับใช้ได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ ไม่กล้าทำอะไรโดยพลการจึงเชิญหมอประจำจวนอ๋องเฮ่าเข้ามา

ท่านหมอก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เหมือนกัน “ข้าขอพูดตามความจริงนะขอรับคุณชายเหลิ่ง ช่วงนี้อาการของพระชายารองไม่ค่อยสู้ดีนัก”

“เพราะอะไร?”

“นับตั้งแต่นางตั้งครรภ์ก็กลายเป็นคนขี้ระแวงโน้นระแวงนี้ มักจะรู้สึกว่ามีคนจ้องจะทำร้ายลูกในท้องของนางตลอดเวลา ท่านอ๋องจนปัญญาจึงได้ส่งนางไปพักฟื้นตัวที่สวน ใครจะรู้ว่านางเกิดจุดไฟเผาสวนเสียได้ และไม่ว่าใครก็ตามที่ต้องการเข้าใกล้นาง นางก็จะคิดว่าเป็นศัตรู

เมื่อสองวันก่อนพระชายาของพวกเราอุตส่าห์หวังดีมาเยี่ยมดูอาการป่วยของนาง คาดไม่ถึงว่าจะถูกนางใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่หัวใจ!

ท่านก็ทราบดีว่าร่างกายของพระชายาของพวกเรานั้นไม่ค่อยจะดีนักอยู่แล้ว ครั้งนี้ยังมาได้รับบาดเจ็บสาหัสจนเสียเลือดมาก จนถูกส่งกลับจวนอ๋องทั้ง ๆ ที่หมดสติอยู่ เกิดเรื่องขนาดนี้แต่พระชายายังออกคำสั่งพวกเราว่าอย่าได้แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป เพราะกังวลว่าพระชายารองจะถูกลงโทษ”

คาดไม่ถึงว่านี่จะเป็นเรื่องจริง!

“สถานการณ์ของนางเป็นเช่นนี้ ในฐานะที่ข้าเป็นพี่ใหญ่คงจะไม่สามารถนิ่งดูดายได้ ดังนั้นข้าจึงหวังว่าจะสามารถรับตัวนางกลับจวนมหาเสนาบดีเพื่อไปพักฟื้นและรักษาตัวได้”

ท่านหมอเอ่ยปฏิเสธในทันที “บัดนี้พระชายารองกำลังตั้งครรภ์เลือดเนื้อเชื้อไขของท่านอ๋องเฮ่าอยู่ ครรภ์ก่อนหน้านี้ก็ไม่แข็งแรงนัก และก็เป็นข้าน้อยที่คอยดูแลปรับสมดุลให้พระชายารองมาโดยตลอด ไม่อาจเกิดข้อผิดพลาดอะไรได้ ถ้าหากให้พระชายารองกลับไปที่จวนมหาเสนาบดี จวนมหาเสนาบดีสามารถรับประกันได้หรือไม่ว่าการตั้งครรภ์นี้จะไม่เกิดอะไรขึ้น?”

โต้กลับมาเพียงประโยคเดียวก็ทำให้เหลิ่งชิงเฮ่อถึงกับชะงักนิ่ง

เหลิ่งชิงเหยาเป็นลูกสาวตระกูลเหลิ่งก็จริง แต่ว่าในครรภ์ก็มีหลานของเชื้อพระวงศ์อยู่ สุภาษิตกล่าวไว้ว่าลูกสาวที่แต่งงานออกไปก็เหมือนได้สาดน้ำออกไปแล้ว ตอนนี้นางแซ่มู่หรง ถ้าอยากกลับบ้านไปหาครอบครัวก็ต้องได้รับการอนุมัติจากจวนอ๋องเฮ่าก่อน

ถ้าหากร่างกายของเหลิ่งชิงเหยาเกิดความผิดปกติใด ๆ ขึ้นมา จวนมหาเสนาบดีไม่สามารถรับผิดชอบได้จริง ๆ นั่นแหละ และยิ่งไปกว่านั้นนางยังทำร้ายคนอื่นก่อน หากจวนมหาเสนาบดีอยากถามหาความผิดกับใครก็พูดไม่ออกเช่นกัน

เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ เขาทำได้เพียงต้องยอมถอยก่อนเพื่อหาทางที่ดีกว่า “สถานการณ์ของพระชายารองพวกเราจวนมหาเสนาบดีก็ไม่อาจเพิกเฉยได้ ดังนั้นเมื่อข้ากลับถึงจวนแล้วก็จะส่งคนใช้มาที่นี่เพื่อดูแลการกินการอยู่ของนาง”

ท่านหมอพูดอย่างใจเย็น “คุณชายเหลิ่งช่างใส่ใจรอบคอบจริง ๆ”

“เมื่อสองวันก่อนน้องชายคนเล็กจากจวนของข้ามาที่นี่เพื่อมาเยี่ยมอาการของพระชายารอง แต่หลังจากนั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้ว่ามีคนอื่นเคยเห็นเขาบ้างหรือไม่?”

ท่านหมอแสดงสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย “คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ด้วย? วันนั้นคุณชายรองเคยมาที่นี่จริง ๆ แต่เมื่อเห็นอาการของพระชายารองแล้วก็หันหลังและจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ อีกทั้งยังตกรางวัลแก่ชาวนาในหมู่บ้านอีกด้วย ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติเลยนะขอรับ”

เหลิ่งชิงเฮ่อไม่เชื่อคำพูดฝ่ายเดียวของท่านหมอ รอตอนที่ขอตัวกลับออกจากหมู่บ้านมาแล้ว ก็รีบส่งคนไปสอบถามชาวนาที่อยู่รอบข้างอย่างเงียบ ๆ ทันที วันนั้นมีหลายคนเห็นเหลิ่งชิงเหยาแทงพระชายาเฮ่ากับตา ด้วยเหตุนี้สิ่งที่พูดออกมาจึงเหมือนกับที่ท่านหมอพูดมาไม่มีผิดและเหลิ่งชิงเจียวก็ได้ออกจากหมู่บ้านไปแล้วจริง ๆ มีคนหลายคนเห็นกับตา

เหลิ่งชิงเฮ่อหมดสิ้นหนทางชั่วขณะ ทำได้เพียงกลับจวนมหาเสนาบดีไปเสียยังงั้น หลังจากหารือกับเสนาบดีเหลิ่งเสร็จแล้ว ก็ไปหาอ๋องเฮ่าเพื่อขอเจรจา

เมื่อเซวียอี๋เหนียงทราบว่าลูกสาวสุดที่รักของตัวเองเกิดเรื่องขึ้น กังวลใจจนร้อนรุ่มเป็นไฟ จากนั้นไม่พูดไม่จาสักคำก็รีบเก็บข้าวของแล้วมุ่งตรงไปที่หมู่บ้านในวันนั้นทันที เพราะต้องการที่จะดูแลเหลิ่งชิงเหยาด้วยตัวเอง

ตอนนี้เหลิ่งชิงเหยาได้เสียสติไปแล้ว เช่นนั้นพระชายาเฮ่าย่อมไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว จึงปล่อยเลยตามเลยให้เซวียอี๋เหนียงพักอยู่ที่หมู่บ้านนั้น และยังสั่งให้คนอื่น ๆ ปฏิบัติต่อนางด้วยความสุภาพ อย่าได้ทำอะไรละเลย