ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 805

ชิงเจียวเพิ่งจะตื่นจากการหมดสติไป เสียงจึงแหบแห้งและพูดแต่คำทีก็ลำบาก “แต่ตอนที่ข้าไปวันนั้น นางยังมีสติดีอยู่ นางบอกว่าพระชายาเฮ่าต้องการจะทำร้ายนาง ให้พวกเราไปหาพี่ใหญ่ บอกให้พี่ใหญ่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

จากนั้นพวกเราก็ถูกคนอื่นพบเข้า พี่สามยังเร่งให้ข้ารีบหนีไป ข้าเองก็คิดไม่ถึงว่าคนเหล่านี้จะโหดเหี้ยมอำมหิตถึงกับลงมือกับข้าเช่นนี้จริง ๆ”

“พระชายาเฮ่าหรือ?” เหลิ่งชิงเฮ่อทำเสียงฮึดฮัดไม่ชอบใจ “ถ้าเป็นอย่างที่พูดมาเช่นนี้ อาการบ้าคลั่งของชิงเหยาแปดส่วนต้องเป็นเพราะพระชายาเฮ่าที่ทำร้ายนาง! ข้ากับท่านพ่อจะไปที่จวนอ๋องเฮ่าไปหาอ๋องเฮ่าเพื่อเปิดโปงการกระทำที่ชั่วร้ายของหญิงชั่วคนนั้น และขอคำอธิบายให้เจ้ากับชิงเหยา”

เหลิ่งชิงเฮ่อลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไปแต่ก็ถูกเสิ่นหลินเฟิงเข้ามาห้ามเอาไว้ก่อน “เรื่องนี้เกรงว่าจะไม่ใช่การแย่งชิงความหึงหวงภายในเรือนทั่วไปเสียแล้ว เรื่องนี้เนื้อในไม่น่าจะง่ายอย่างนั้น”

“หมายความว่าอะไร?”

เสิ่นหลินเฟิงส่ายศีรษะ “รายละเอียดของเนื้อเรื่องถ้าจะให้เล่าอย่างละเอียดเพียงคำพูดไม่กี่คำคงไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรหรอก รู้แค่ว่าเกี่ยวข้องกับอะไรหลาย ๆ อย่าง ถ้ายังไงถามชิงฮวนก่อนแล้วค่อยวางแผนกันอีกทีดีกว่า”

เหลิ่งชิงเฮ่อไม่รู้ว่าเสิ่นหลินเฟิงสงสัยในตัวอ๋องเฮ่า รู้เพียงแต่ว่าอ๋องเฮ่าเป็นสุภาพบุรุษและมีคุณธรรม อีกทั้งยังเข้าออกจวนมหาเสนาบดีกับชิงเหยาเคียงข้างกันตลอด มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน ดังนั้นจึงคิดว่าเป็นเพราะพระชายาเฮ่าเกิดความอิจฉาริษยาที่ชิงเหยาตั้งครรภ์ จึงขัดขวางนางและทำร้ายนาง ด้วยเหตุนี้จึงต้องการไปหาอ๋องเฮ่าเพื่อถามหาความเป็นธรรม

พอเสิ่นหลินเฟิงพูดเช่นนี้ เขาเองก็รู้สึกว่ามีเหตุผลอยู่เหมือนกัน ควรรู้ก่อนว่ามีเรื่องราวเป็นมายังไงก่อน แล้วค่อยไปถามหาเอาความที่หลังก็ยังไม่สาย

เขาอยู่ต่อเพื่อหารือกับเสนาบดีเหลิ่งเกี่ยวกับแผนการรับมือ เสิ่นหลินเฟิงเองก็ไม่รอช้าแต่อย่างใด รีบออกจากจวนมหาเสนาบดีไปในทันทีและพุ่งตรงไปที่คุกหลวง ในเวลานี้ร้านค้ามากมายบนถนนปิดหมดแล้ว และคนที่เดินบนท้องถนนก็มีน้อยลงแล้วด้วย

พระสนมฮุ่ยเฟยไม่ได้กลับวังหลวง วันนี้พระองค์ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนชิงฮวน ให้ตาเฒ่าฮ่องเต้เห็นถึงความมุ่งมั่นของตัวเองและจะต่อต้านจนถึงที่สุด

แม่สามีและลูกสะใภ้พากันนั่งกินขนมไปพลางและพูดหยอกล้อกันไปพลาง ราวกับกำลังวัดฝีปากกันอยู่ยังไงยังงั้น

อยู่ ๆ เสิ่นหลินเฟิงก็บุกเข้ามาข้างในและส่งเสียงตะโกนเอะอะมาแต่ไกล “พี่สะใภ้ ๆ ๆ”

พระสนมฮุ่ยเฟยแปะปาก “เรียกพี่สะใภ้ติดต่อกันถึงสามครั้ง แต่ไม่เห็นจะเรียกป้าคนนี้สักคำ แต่ละคนช่างใจดำไม่แพ้กันเสียจริง ๆ”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ว่างที่จะสนใจนาง เพราะปกติเสิ่นหลินเฟิงมักเป็นคนสุขุมวางท่าดีอยู่เสมอ แต่วันนี้กลับใจร้อนขนาดนี้จะต้องมีเรื่องบางอย่างที่เร่งด่วนอย่างมากแน่นอน จึงรีบลุกขึ้นและเข้าไปหาทันที โดยที่ตรงประตูห้องขังมีกรงกันกลางเอาไว้ “เกิดอะไรขึ้น? มีเรื่องอะไรอย่างงั้นหรือ?”

เสิ่นหลินเฟิงกลืนน้ำลายลงไป จากนั้นก็เล่าคำพูดตั้งแต่ต้นจนจบที่เหลิ่งชิงเจียวเล่าให้เขาฟังหลังจากที่ฟื้นสติขึ้นมาให้เหลิ่งชิงฮวนฟัง

“เวลานั้นเหลิ่งชิงเหยาก็ไม่ได้บอกอย่างชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ บอกแค่ว่าให้จวนมหาเสนาบดีไปหาท่าน แล้วบอกว่าท่านรู้ทั้งหมดดี ท่านรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เหลิ่งชิงเหยารู้คืออะไรกันแน่ ถึงขนาดที่ทำให้พระชายาเฮ่าต้องทำร้ายนางเช่นนี้ กักขังนางยังไม่พอถึงขนาดบีบบังคับให้นางเป็นบ้าด้วย?”

สมองของเหลิ่งชิงฮวนเบลอไปหมดเหมือนกลวงไปแล้วตอนนี้ เพราะตัวเองก็ไม่รู้อะไรเลยนะสิ ให้ถามอะไรข้ากันล่ะ? ข้าจะไปรู้เรื่องอะไรได้เล่า?

เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นเรื่องที่เหลิ่งชิงเหยาซ่อนจดหมายเอาไว้ในกุญแจทองคำในตอนนั้น?

แต่มันก็เกิดขึ้นอย่างมีเหตุผลนี่น่า ในตอนนั้นเพราะว่านางแกล้งตั้งครรภ์ปลอม ๆ จึงถูกพระชายาเฮ่าจับได้ ดังนั้นจึงมาขอความช่วยเหลือจากตัวเอง

แต่ว่าต่อมาไม่ใช่ว่านางตั้งครรภ์จริง ๆ แล้วหรอกหรือ? อีกทั้งยังย้อนแว้งกัดตัวเองไปหนึ่งยกต่อหน้าท่านพ่ออีกต่างหาก

หากลองคำนวณวันดูแล้ว ดูเหมือนว่านางจะตั้งครรภ์ได้เกือบแปดเดือนแล้ว ใกล้จะถึงเวลาคลอดแล้ว เป็นไปได้ไหมว่า...พระชายาเฮ่าต้องการเก็บลูกไว้และกำจัดแม่เด็กทิ้งอย่างนั้นหรือ? ดังนั้นจึงจงใจทำร้ายเหลิ่งชิงเหยา ให้นางกลายเป็นคนบ้า พอเด็กเกิดออกมา ก็สามารถนำลูกไปเลี้ยงในนามลูกของตัวเองได้อย่างถูกต้องหรือเปล่านะ?

ก็ไม่น่าจะใช่ อยู่ ๆ เหลิ่งชิงฮวนก็ตกใจขึ้นมาในทันที

ประการแรกเดิมทีการตั้งครรภ์ของเหลิ่งชิงเหยานั้นก็แปลกประหลาดมีเลศนัยอยู่แล้ว และยังดูย้อนแย้งกันอีกด้วย

ประการที่สองถ้าหากเหลิ่งชิงเหยาตั้งครรภ์จริง ๆ ขึ้นมา และพระชายาเฮ่ามีแผนที่จะเก็บเด็กและกำจัดแม่เด็กทิ้งไป นางก็ควรจะรออยู่อย่างเงียบ ๆ รอจนกระทั่งตั้งครรภ์ครบสิบเดือน รอให้ผลสุกงอมแล้วค่อยลงมือทำแบบที่ไม่มีใครจับสังเกตได้จะดีกว่าไม่ใช่หรือ? เพราะอะไรจะต้องส่งเหลิ่งชิงเหยาไปอยู่ที่หมู่บ้านที่ตัดขาดจากโลกภายนอกด้วย?

เมื่อคิดเช่นนี้บวกกับเรื่องที่เหลิ่งชิงเหยาเคยร้องขอความช่วยเหลือเมื่อก่อนหน้านี้แล้ว ก็มีเพียงคำอธิบายเดียวที่สมเหตุสมผลนั้นก็คือชิงเหยาไม่ได้ตั้งครรภ์จริง ๆ