ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 806

เหลิ่งชิงฮวนเงยหน้าขึ้นมาอย่างฉับไว ถ้าหากตัวเองเป็นพระชายาเฮ่า จะต้องทำลายหลักฐานเอาความผิดอะไรอย่างแน่นอน

ในท้องของเหลิ่งชิงเหยาจะต้องมีปัญหาอะไรอย่างแน่นอน และก็เป็นความลับที่พระชายาเฮ่าไม่สามารถบอกใครได้อีกด้วย

ขอเพียงเหลิ่งชิงเหยา “ให้กำเนิด” ลูกออกมาได้อย่างปลอดภัย เช่นนี้ก็จะสามารถลบล้างหลักฐานเอาผิดทั้งหมดได้ คำให้การของเหลิ่งชิงเจียวสำหรับพระชายาเฮ่าแล้วไม่อาจข่มขู่อะไรใด ๆ นางได้ นอกจากนี้จวนอ๋องเฮ่าก็จะมีทายาทโดยชอบธรรมได้ด้วย

นางร้องอุทานออกมา “เร็วเข้า รีบไปที่หมู่บ้านชาวนา เกรงว่าพระชายาเฮ่าจะไปที่หมู่บ้านชาวนาเพื่อทำลายหลักฐานเสียแล้ว ชิงเหยาอาจจะกำลังตกอยู่ในอันตราย!”

เสิ่นหลินเฟิงยังไม่เข้าใจที่มาที่ไปของเรื่อง ตอนนี้ยังคงมึนงงและสับสน “อันตรายอะไรขอรับ?”

ชิงฮวนกระวนกระวายร้อนใจอยากจะติดปีกแล้วบินไปที่หมู่บ้านชาวทันที แต่น่าเสียดายที่คำสั่งของฮ่องเต้ไม่ใช่เรื่องที่จะล้อเล่น หากไม่มีพระราชโองการลงมา ตัวเองก็ไม่สามารถก้าวออกจากห้องขังห้องนี้แม้แต่ก้าวเดียว

เธอทำได้เพียงต้องอธิบายข้อสรุปของตัวเองให้กับเสิ่นหลินเฟิงฟังอย่างรวบรัดและชัดเจน “ข้าสงสัยว่าการตั้งครรภ์ของเหลิ่งชิงเหยาเป็นเรื่องหลอกลวง พระชายาเฮ่ากำลังใช้ประโยชน์จากการตั้งครรภ์ของชิงเหยา เรื่องนี้จะต้องมีความลับที่ไม่สามารถบอกคนอื่นได้ ดังนั้นถึงได้ทำร้ายนางและชิงเจียว และตอนนี้พระชายาเฮ่าออกจากเมืองหลวงไปแล้ว น่าจะกำลังไปที่หมู่บ้านชาวนาแล้ว ต้องให้ท่านพ่อกับพี่ใหญ่รีบไปที่นั่นอย่าได้ชักช้าอีกเลย”

เสิ่นหลินเฟิงเคารพพี่สะใภ้ของตัวเองเสมอมา และนับถือชื่นชมนางจนอยากจะก้มตัวลงคารวะอยู่แล้ว หลิ่งชิงฮวนพูดว่ายังไงก็เป็นอย่างนั้น ไม่เคยสงสัยแม้แต่นิดเดียว และไม่เคยเอ่ยถามถึงเหตุผลที่แท้จริงว่าเพราะอะไร เขาหันหลังกลับออกไปจากคุกหลวงทันที จากนั้นก็ขี่ม้ามุ่งหน้าไปที่จวนมหาเสนาบดี

วัน ๆ มีแต่เรื่องช่างน่าตื่นเต้นเสียเหลือเกิน ก่อนหน้านี้ตัวเองไขคดีก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรขนาดนี้

ผู้หญิงในเมืองหลวงแต่ละคนมีลูกเล่นเก่งกว่ากันเสียจนทำให้ตัวเองได้เปิดหูเปิดตาจริง ๆ ตอนนี้เพิ่งจะรู้ว่าผู้หญิงเป็นคนที่ไม่ควรจะไปยั่วยุด้วย และจวนอันกั๋วกงของตัวเองดูเหมือนว่าจะเป็นสถานที่ที่สงบเกินไปเลย เมื่อเปรียบเทียบกับเสี่ยวลี่ว์อู๋ของตัวเองแล้วนางเหมือนดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ดอกเล็ก ๆ ดอกหนึ่งไปเลย

ณ หมู่บ้านชาวนา

เหลิ่งชิงเหยาถูกพี่เลี้ยงสองคนกดตัวเอาไว้และกำลังกรอกน้ำซุปชามหนึ่งใส่อย่างหยาบคาย

เซวียอี๋เหนียงกางเตียงเล็ก ๆ นอนอยู่ข้าง ๆ คอยเฝ้าดูลูกสาวของตัวเองไม่ให้ห่างสายตาสักก้าวก็ว่าได้ ดูแลอย่างดีเพราะเกรงว่าลูกจะถูกคนอื่นรังแกได้

ท่านหมอให้คำสัตย์ที่น่าเชื่อถือว่าเหลิ่งชิงเหยาเป็นแบบนี้เพราะเลือดไม่สามารถหล่อเลี้ยงหัวใจได้เนื่องจากตั้งครรภ์ รอให้คลอดเด็กออกมาแล้ว โรคนี้ก็จะค่อย ๆ หายเป็นปกติ

นางนับดูแล้วว่าเหลืออีกเพียงหนึ่งถึงสองเดือนเด็กก็จะคลอดออกมาแล้ว ทนผ่านมาแล้วก็ต้องทนผ่านไปให้ได้ อย่าได้มีเรื่องผิดพลาดอะไรเกิดขึ้น ขอเพียงเหลิ่งชิงเหยาสามารถให้กำเนิดทายาทให้กับจวนอ๋องเฮ่าได้ ต่อจากนี้นางก็จะได้รับแต่สิ่งดี ๆ เข้ามา และมีตำแหน่งหน้าตาในจวนอ๋องเฮ่าตลอดไป

แต่เมื่อครู่นี้พี่เลี้ยงบอกว่าห้องครัวใกล้จะดับไฟแล้ว และถามนางว่าต้องการเคี่ยวน้ำซุปอะไรอีกไหม?

เซวียอี๋เหนียงจึงรีบลุกขึ้นไปที่ห้องครัวทันที และโยนนกพิราบที่ทำความสะอาดเสร็จแล้วในตอนกลางวันลงในหม้อดิน และใส่ตั่งเซียมโก่วฉีลงไป จากนั้นก็นำหม้อวางไว้บนเตาและปิดประตูเตาด้านล่างอย่างแน่นหนา ดังนั้นไฟเบาๆ นี้จะค่อย ๆ เคี่ยวน้ำซุปเอาไว้ พอพรุ่งนี้จุดเตาต้มอีกที ซุปนกพิราบก็ตุ๋นเสร็จได้ที่พอดี

เดิมทีนางไม่จำเป็นต้องทำสิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเอง แต่นางไม่วางใจคนรับใช้พวกนั้นของจวนอ๋องเฮ่า

หลังจากทำเสร็จยังไม่ทันได้ล้างมือให้สะอาดก็ได้ยินเสียง “กรี๊ด” ดังลั่นของเหลิ่งชิงเหยาดังขึ้น

นางรีบหันตัวมุ่งหน้าไปที่เรือนและกลับไปหาเหลิ่งชิงเหยา เหลิ่งชิงเหยาที่กำลังกินผลไม้แช่อิ่มอยู่ ถูกทำให้หล่นกระจายเต็มพื้น และเมื่อเห็นนางก็ทิ้งผลไม้แช่อิ่มในมือทันที จากนั้นก็ส่ายหัวด้วยความกลัว อีกทั้งยังตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า “ไม่อยากกินยา”

นี่เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เหลิ่งชิงเหยาจำใครไม่ได้แล้วยังกลัวการกินยามากที่สุด เซวียอี๋เหนียงจึงไม่ได้เอาเก็บมาคิดอะไร จากนั้นก็เช็ดน้ำตาไปพลางและพูดปลอบใจไปพลาง และกล่อมให้นางเข้านอน

หลังจากผ่านไปไม่นาน อยู่ ๆ เหลิ่งชิงเหยาก็ร้องอย่างเจ็บปวดและกุมท้องแล้วกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง

“ชิงเหยา ลูกเป็นอะไรหรือ?”

เซวียอี๋เหนียงตกใจอยากมาก รีบกระโจนเข้าหาแต่ถูกเหลิ่งชิงเหยาผลักออก