ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 810

ชิงฮวนกำลังตั้งครรภ์และไม่สามารถงอตัวได้ เสิ่นหลินเฟิงและเหลิ่งชิงเฮ่อยกแผงประตู วางขาตั้งยา จากนั้นพวกเขาก็ออกไป พวกเขามีหน้าที่คุ้มกันห้ามไม่มีใครเข้ามารบกวน

เธอหยิบไฟคาดศีรษะแบบไร้เหงาออกจากแหวนนาโนสวมลงบนศีรษะก่อนจะเปิด จากนั้นก็ตรวจเลือด ถ่ายเลือดอย่างรวดเร็ว และเตรียมสิ่งของที่จำเป็นสำหรับการผ่าตัดอย่างเป็นระเบียบ

เธอเตรียมใจไว้แล้ว เมื่อเหลิ่งชิงฮวนใช้กรรไกรตัดผ้าฝ้ายที่ผูกกดห้ามเลือดที่ท้องของเหลิ่งชิงเหยาเพื่อเปิดแผล เธออดไม่ได้ที่จะสบถทันทีที่เห็นแผล มือของเธอสั่นจนกรรไกรแทบจะหลุดมือ

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเงยหน้าขึ้น ฝืนน้ำตาให้กลับไป จากนั้นก้มศีรษะลงเพื่อจัดการกับอาการบาดเจ็บที่ท้องของเหลิ่งชิงเหยา

มดลูกของเหลิ่งชิงเหยาถูกเอาออกมาทั้งหมด!

นี่เป็นวิธีการที่ชั่วร้ายแบบไหนกัน? ถึงได้ทำให้สตรีนางหนึ่งสูญเสียสิทธิ์ในการเป็นแม่ไปตลอดกาล ไม่สิ อีกฝ่ายไม่ต้องการให้เหลิ่งชิงเหยามีชีวิตอยู่เลยตั้งแต่แรกจึงได้วางแผนฆ่านาง

เพชฌฆาตแบบนี้ไม่ควรอยู่ในโลกนี้เลย

เหลิ่งชิงฮวนต้องระงับอารมณ์ของเธอและพยายามสงบสติอารมณ์เพื่อให้มีสมาธิกับการผ่าตัด

การผ่าตัดเพียงคนเดียวนั้นยากมาก การทำความสะอาดช่องท้องและซ่อมแซมบาดแผลนั้นก็ไม่ได้ง่าย โดยเฉพาะกับหญิงตั้งครรภ์ การงอตัวเป็นท่าที่ทำให้เธออึดอัด

และสำหรับคนด้านนอก เวลาคือการรอคอยที่ทรมาน

เสนาบดีเหลิ่งปลอบเซวียอี๋เหนียงอย่างเย็นชา เหมือนกับกำลังปลอบใจตัวเองมากกว่า “มีชิงฮวนอยู่ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน”

เซวียอี๋เหนียงปิดปากของนางแน่น ไม่กล้าที่จะร้องไห้ออกมาเพราะกลัวว่าจะรบกวนชิงฮวนและทำให้เธอเสียสมาธิ มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ไหลออกมาตามนิ้วของนาง

พระสนมฮุ่ยเฟยถอนหายใจอยู่ข้างๆ และในบางครั้งนางก็เช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้า นางเองก็เป็นแม่ และเข้าใจอารมณ์ของเซวียอี๋เหนียงในเวลานี้ดี

เหลิ่งชิงเฮ่อยืนเฝ้าอยู่นอกห้องขัง ฟังคำพูดของชิงฮวนและป้องกันไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้ห้องขัง ฟังเสียงโลหะกระทบกันจากภายในเป็นครั้งคราว เขารู้สึกสบายใจ

มีชิงฮวนอยู่ นางจะไม่เป็นอะไร

เสิ่นหลินเฟิงออกไปจากคุกสวรรค์แล้ว ก่อนจากไปเขาได้กำชับไว้ว่า เขาต้องพาคนไปเฝ้าดูพระชายาเฮ่าเพื่อไม่ให้นางสร้างปัญหาหรือหนีไปได้

เหลิ่งชิงเฮ่อเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณกับเสิ่นหลินเฟิงที่เขาอิจฉา แต่กลับไม่รู้จะพูดอะไรออกไป

ค่ำคืนอันยาวนานค่อยๆ ผ่านพ้นไป ผู้คุมรวมถึงยอดฝีมือในคุกสวรรค์ต่างก็นอนไม่หลับทั้งคืน เหล่าคนที่เคยชินกับความเป็นความตายก็ยังถูกความตึงเครียดครอบงำ พวกเขาทั้งหมดกำลังรอคอยปาฏิหาริย์โดยหวังว่าผู้คนที่อยู่ข้างในจะอยู่อย่างสงบสุข

คุกใต้ดินเงียบสนิท

จนกระทั่งเหลิ่งชิงฮวนส่งเสียงออกมาอย่างหมดแรง “เรียบร้อย!”

เหลิ่งชิงเฮ่อเป็นคนแรกที่เปิดม่านเข้าไป ก็เห็นเหลิ่งชิงฮวนยืนเอามือพยุงเอวพิงหัวเตียงพลางหอบหายใจ

เขาก้าวเข้าไปเอ่ยถามอย่างห่วงใย “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้าอย่างเหนื่อยล้า “ข้าไม่เป็นไร”

เหลิ่งชิงเฮ่อพยุงนางให้นอนลงอย่างระมัดระวัง พวกเสนาบดีเหลิ่งก็เข้ามา

เซวียอี๋เหนียงที่ขาสั่นมองดูสถานการณ์ พระสนมฮุ่ยเฟยเข้ามาหาชิงฮวน “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เหนื่อยแย่เลย”

พริบตาเดียวขอบตาของนางก็กลายเป็นสีแดง

ชิงฮวนหัวเราะ “เรียกหลานของท่านมาเหยียบให้หม่อมฉันสักสองสามทีก็ไม่เป็นอะไรแล้วเพคะ”

พระสนมฮุ่ยเฟยมุ่ยปาก รู้สึกสงสารจับใจ

ชิงฮวนอธิบายสั้นๆ ว่า “ชิงเหยาพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่นางได้รับการกระทบกระเทือนรุนแรง และจะค่อยๆ ฟื้นตัวในภายหลัง ช่วงสองสามวันนี้ต้องดูแลและเฝ้าระวังบาดแผลและอุณหภูมิให้ดีเพื่อไม่ให้เกิดการติดเชื้อ รออีกสองสามวันข้าจะมาดูนางอีกครั้ง”