ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 89

เหลิ่งชิงฮวนบิดขี้เกียจ ไม่โต้เถียงกับเหลิ่งชิงหลางแต่อย่างใด

“พระชายาเอกอย่างข้าไม่จำเป็นต้องให้มาสอนหรอก หากเจ้ากังวลจริง ๆ ในเมื่อตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว เจ้าจงกลับไปพักผ่อนตามสบายเถิด หากเจ้าจะมาสร้างปัญหา ข้าต้องขอโทษด้วย ข้าไม่มีเวลาเล่นกับเจ้าหรอก เจ้ากลับไปโอ้อวดอำนาจที่เรือนจื่อเถิงเล็ก ๆ ของตัวเองเถิด หรือจะไปฟ้องท่านอ๋องก็ได้ตามใจเจ้าเลย”

จากนั้นนางจึงหันหลังเดินออกไป

เหลิ่งชิงหลางซึ่งรอคอยมาเกือบทั้งคืน นางจะยอมแพ้ได้อย่างไร เมื่อเห็นว่าเหลิ่งชิงฮวนกำลังจะปิดประตู นางก็คว้าขอบประตูด้วยมือของตนเอง

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้สนใจ ทำให้ประตูทับนิ้วของอีกฝ่ายด้วยความแรง

“โอ๊ย!” เหลิ่งชิงหลางกรีดร้องพลางหดมือกลับ น้ำตารื้นขึ้นในดวงตาของนางทันที “ท่านพี่ ทำไมท่านถึงทำกับข้าแบบนี้ ข้าก็แค่พูดด้วยความหวังดี ท่านจะประพฤติตนถูกต้อง อยู่ในศีลธรรมของสตรี ซื่อสัตย์สุจริตแล้วอย่างไรเล่า ทำไมถึงต้องทำกับข้าถึงขนาดนี้ด้วย”

ได้ ร้องไห้โวยวายสร้างปัญหาเป็นนิสัยปกติของนางอยู่แล้วนี่ เหลิ่งชิงหลางเล่นละครได้อย่างถึงพริกถึงขิงจริงๆ แม้จะเป็นเวลาเที่ยงคืน แต่เนื่องเหล่าบรรดาเจ้านายยังไม่มีใครเข้านอน ดังนั้นจึงยังมีคนรับใช้คอยรับคำสั่งอยู่ตลอด เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวที่นี่จึงมีใครบางคนยื่นคอเข้ามาดูเหตุการณ์...

แม่จ้าวตรวจสอบบาดแผลที่มือของเหลิ่งชิงหลางอย่างใจจดใจจ่อ ก่อนจะถอนหายใจด้วยความทุกข์ใจและสั่งให้คนรับใช้ที่อยู่ข้างนอกดูเรื่องน่าตื่นเต้น

“รออะไรอยู่เล่า ฮูหยินบาดเจ็บ รีบตามหมอมาเร็วเข้า!”

ผู้คนจำนวนมากกำลังดูฉากสนุกโดยไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ ตั้งแต่ฮูหยินสองคนเข้ามา ในจวนก็มีชีวิตชีวาจนเรียกว่าจัดเวทีกลางดึกได้เลยทีเดียว

ทันใดนั้นจึงมีคนไปเชิญหมอ

การตั้งครรภ์ครั้งนี้ของเหลิ่งชิงฮวนเป็นเรื่องน่าเสียใจมาก เป็นเรื่องยากที่จะนอนหลับอย่างสงบสุข เสียงกรีดร้องโหยหอนราวกับผีอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ใครจะไปหลังลง

เสียงร้องโวยวายดังกล่าวทำให้มู่หรงฉีตื่นตระหนก

“เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรอย่างนั้นหรือ”

เขาน่าจะเพิ่งอาบน้ำ ผมของเขายังเปียก ปกเสื้อเปิดออกเล็กน้อย แขนเสื้อถูกม้วนขึ้นรวมกัน โดยไม่ได้สวมเข็มขัดหยกและมีสีหน้าเย็นชา เขาถามด้วยเสียงต่ำปนหอบด้วยความเหนื่อย

ทุกคนรีบเปิดประตูและซ่อนตัวอยู่ค่อนข้างไกลด้วยความสิ้นหวัง

ทันทีที่เหลิ่งชิงหลา เห็นเขา นางก็กลายเป็นสาวน้อยแสนเชื่องทันที ไม่ส่งเสียงดังเหมือนเมื่อครู่ แต่บอบบางและอ่อนแอราวกับว่าไม่ได้กินอะไรมาสามวัน

“ทำให้ท่านอ่องตกใจ โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”

ดวงตาของมู่หรงฉีค่อยๆ กวาดไปมองเหลิ่งชิงฮวน จากนั้นมองลงไปที่เหลิ่งชิงหลางและยกริมฝีปากขึ้นอย่างเย็นชาอีกครั้ง “เกิดอะไรขึ้น ดึกดื่นทำไมถึงไม่พักผ่อน แต่กลับมาอยู่ที่นี่”

“วันนี้พี่สาวของหม่อมฉันออกไปกับรัชทายาทเสิ่นในตอนบ่ายและเพิ่งกลับมาในเวลานี้ หม่อมฉันกังวลเรื่องความปลอดภัยของนางจนนอนไม่หลับ ดังนั้นหม่อมฉันจึงมารอพี่สาวที่นี่เจ้าค่ะ

ตอนแรกหม่อมฉันเพียงแค่แนะนำไม่กี่คำ ตอนนี้นางเป็นถึงชายาเอกของท่านอ๋องแล้ว ดังนั้นจึงไม่ควรใกล้ชิดกับชายคนอื่นเช่นนี้ เช่นการกลับจวนดึกดื่น มันเป็นเรื่องไม่สมควรอย่างยิ่งและทำลายชื่อเสียงของจวนฉีอ๋อง แต่ใครจะรู้ว่า...”

“ใครจะไปรู้ว่าพระชายาเอกไม่เพียงไม่ยอมฟัง แต่ยังทำร้ายฮูหยินของบ่าวอีกด้วย” แม่จ้าวพูดเสริม

มู่หรงฉียกเปลือกตาขึ้นและค่อยๆ พ่นคำสองคำออกมาอย่างช้าๆ “งั้นหรือ”

เหลิ่งชิงหลางจับมือที่บาดเจ็บและขยับเข้าไปใกล้มู่หรงฉี

“หม่อมฉันรู้ว่ารัชทายาทเสิ่นเป็นญาติของครอบครัวพวกเราและยังสนิทสนมกับท่านพี่มาเสมอ ทว่าชายหญิงแตกต่างกัน หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปอาจไม่ดีนัก”

เหลิ่งชิงฮวนยืนอยู่ในเงาใต้ชายคาโดยไม่โต้เถียง ละครสมัยเก่าเช่นนี้เคยจัดแสดงในจวนแล้ว ไม่ใช่ครั้งหรือสองครั้ง ส่วนขั้นต่อไปคือมู่หรงฉีจะเริ่มโจมตีนาง...

ชอบมู่หรงฉีแบบนี้เหมือนกันแฮะ

เหลิ่งชิงฮวนยกนิ้วให้ มู่หรงฉี “ท่านอ๋องฉลาดมาก สามารถแยกแยะถูกผิดได้ ขอบอกได้คำเดียวว่าหล่อ!”

มุมริมฝีปากของมู่หรงฉีกระตุก น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา “เจ้าเห็นคำสั่งของข้าเป็นเพียงลมทั้นหรือ จึงกลับจวนดึกดื่นเอาป่านนี้ เจ้าเอาหน้าของข้าไปไว้ที่ไหน”

เอาอีกแล้ว หมอนี่น่าจะเป็นอาจารย์เก่ากลับชาติมาเกิดแน่ๆ ต้องสั่งสอนเธอทุกวัน

วันนี้เหลิ่งชิงฮวนอารมณ์ดีจึงไม่ใส่ใจ แถมยังยิ้มกว้าง “นี่หม่อมฉันกำลังต่อสู้เพื่อหน้าท่านต่างหาก ท่านอ๋อง การขอขมาลาโทษครูบาอาจารย์ของท่านวันนี้เว้นไปก่อนใช่หรือไม่”

เธอบิดขี้เกียจอีกครั้ง “หากท่านอ่องไม่มีเรื่องอะไรแล้วหม่อมฉันขอตัวไปนอนก่อน”

ขณะที่นางหันกลับเดินเข้าไปในห้องและกำลังจะหันกลับมาปิดประตู เมื่อเห็นว่าเท้าของมู่หรงฉี ไม่ขยับราวกับว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะออกไป นางจึงเอยขึ้นว่า “ด้วยกัน?”

สาบานเลยว่าเป็นเพราะฉันปากไวไปจริงๆ ฉันลืมคิดไปเลย มันเหมือนกับอะไรนะ... มันเหมือนเวลาที่คุณกำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย แล้วพบว่ามีคนมองคุณอย่างน้ำลายไหล แล้วคุณจะพูดอย่างสุภาพว่า “ด้วยกัน?”

ทันทีที่พูดแบบนั้น เหลิ่งชิงฮวนก็ตบหน้าตัวเองทันที “โอ๊ย ตั้งครรภ์ครั้งหนึ่งเขลาไปสามปี หม่อมฉันแค่พูดผิดน่ะ”

มู่หรงฉีใช้ความพยายามอย่างมาก ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้ตัวเองยิ้ม เขากำลังจะได้รับบาดเจ็บภายใน ใบหน้าของเขากระตุกและบิดเบี้ยวอย่างช่วยไม่ได้

ก่อนจะตะคอกอย่างเย็นชา “ฝันไปเถิด!”

จากนั้นจึงพลิกตัวสะบัดแขนเสื้อเดินออกไปทันที

โตวดตว แม่นมเตียวและคนอื่น ๆ พากันยิ้ม ในขณะที่เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกอับอายมากจนหน้าดำคร่ำเครียด

“ปัง!” หญิงสาวรีบปิดประตูเข้านอนทันที