ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 892

ฉีจิ่งอวิ๋นเองก็คิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้ชราไม่เพียงแต่ให้อภัยความผิดในอดีตของเขาแต่ยังใจกว้างให้เขาเป็นขุนนางด้วย

โทษในการขายชาตินั้นไม่สามารถละเว้นได้ เขานึกว่าตัวเองจะต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆเหมือนกับมด ความผิดพลาดในอดีตนั้นอย่างน้อยเขาก็ต้อใช้เวลาทั้งชีวิตในการชดใช้

เหมือนกับว่าเขาแบกของหนักแล้วลื่นล้มในระหว่างข้าม เหมือนกับว่ามีภูเขาลูกหนึ่งกดทับเขาเอาไว้ทำให้หายใจไม่ออก การอภัยโทษของฮ่องเต้ทำให้เขาโล่งใจ ไม่ว่าอำนาจอะไรก็ไม่สำคัญแล้ว

ลูกผู้ชายต้องใช้ชีวิตอย่างซื่อตรง

เขาขอบพระทัยฮ่องเต้อย่างตื่นเต้นระคนดีใจ

ฮ่องเต้ชราเลื่อนสายตาไปยังเสิ่นหลินเฟิง

เสิ่นหลินเฟิงยืดอกขึ้นและรอให้ฮ่องเต้ให้รางวัลเขา

ฮ่องเต้ชราส่งเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ “เจ้ามาทำอะไรที่นี่? มารอให้ข้าให้รางวัลเจ้างั้นหรือ? ลี่ว์อู่คนเดียวยังไม่พอหรือไง คิดจะให้ข้ายกองค์หญิงให้เจ้าอีกสักสองคนงั้นหรือ?”

คำพูดถูกพูดออกมารวดเดียวจนเสิ่นหลินเฟิงชะงักไป ตัวเขาเองก็วิ่งจนขาแทบหัก เขาทำงานจนลืมตัวเองไปแล้ว ไม่มีความชอบก็ไม่มีสิ ชายชรากำลังประหยัดอยู่ใช่ไหม

ยังดีที่เขาตอบโต้ได้เร็วจึงยิ้มแหย “มิบังอาจ มิบังอาจ หลินเฟิงเพียงแค่อยากจะฟังว่าฝ่าบาทมีอะไรจะสั่งอีกหรือไม่”

ชายชราจึงพูดอย่างโมโหว่า “ประมาณนี้แหละ เจ้าเป็นผู้สืบทอดของจวนกั๋วกงแล้ว อันกั๋วกงในอนาคต เจ้าเป็นลูกเขยของข้า เจ้าทำงานให้ข้า พวกเราเป็นครอบครัวกันแล้วเจ้ายังจะเอารางวัลอะไรอีก”

หลินเฟิงช่างน่าเบื่อจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าฮ่องเต้ชราจะขี้งกแบบนี้ แม้ว่าจะตอบแทนโดยให้รางวัลเขาเป็นเงิน เขาเองก็จะไม่รู้สึกผิดหวัง

เป็นลูกชายของชายชรานั้นไม่ง่ายเลย การเป็นลูกเขยก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน

แต่เมื่อว่ากันแล้วขุนนางที่มีความดีความชอบทั้งสามคน แต่ละไม่ยอมเสียเปรียบแล้วยังชอบเอาเปรียบ ตัวเขายังต้องการอะไรอีก

ที่ควรให้รางวัลก็ให้ไปหมดแล้ว เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ชราค่อนข้างเหนื่อย เขาเพิ่งจะฟื้นขึ้นมาจึงไม่ได้มีสมาธิเต็มที่ จากนั้นเขาก็สะบัดมือแล้วสั่งให้พวกเขาถอยออกไป

ทั้งสามคนออกจากตำหนักเยี่ยนชิ่งแล้วก็คุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน

ชิงฮวนเขยิบเข้ามาด้านหน้าแล้วถามอย่างสงสัยว่า “เป็นอย่างไรบ้าง เป็นอย่างไรบ้าง ฝ่าบาทให้อะไรพวกเจ้า”

โฉวซือเส่าเบ้ปาก “ให้แผ่นไม้ข้ามา”

เสิ่นหลินเฟิง “ให้ค้อนข้ามา！”

ฉีจิ่งอวิ๋นยิ้มเล็กน้อย “ให้ตำแหน่งขุนนางข้ามา”

ชิงฮวนรู้ว่าฉีจิ่งอวิ๋นได้รับอภัยโทษอีกทั้งยังถูกใช้อีกครั้ง เธอจึงโล่งใจ และหารือกันเพื่อจัดงานเลี้ยงที่จวนอ๋องเพื่อฉลองที่จิ่งอวิ๋นได้เป็นขุนนาง

พวกเขาเอามือปิดปากและหัวเราะพูดคุยกันก็ได้ยินเสียงของอวิ๋นเช่อตะโกนมาจากข้างหลัง “ท่านแม่ ท่านพ่อโฉว ท่านลุงหน้าผี ท่านอาพวกท่านรีบมาช่วยข้าเร็ว！”

ทุกคนหันไปมอง ตาเกือบบอด

อวิ๋นเช่อที่อยู่ด้านหลังไม่ว่าจะเป็นบนหัว บนแขน บนลำคอนั้นเต็มไปด้วยทองระยิบระยับ รวมถึงกุญแจทอง โซ่ ข้อมือที่ประดับไปด้วยอัญมณีล้ำค่า ความแวววาวนั้นแค่เดินก็พราวระยับราวกับเป็นกล่องเครื่องประดับเดินได้

ไม่เพียงเท่านั้นเขายังหอบหยกหรูอี้จำนวนมากและน้ำเต้าสีม่วงรวมถึงของชิ้นใหญ่อื่นๆเอาไว้ในอ้อมแขน มันดูหนักมากและเขาพยายามที่จะประคองมันเอาไว้จนทำให้เขาเหนื่อยจนหน้าแดง

เทียนซื่อกับตี้ลี่คอยคุ้มครองเขาอย่างระมัดระวังจากด้านหลัง ทำให้ดึงดูดสายตาอิจฉาของคนในวังที่อยู่ใกล้ๆ