ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 912

เหลิ่งชิงเจียวตะโกนไปทางผู้ชมทันที “คุณชายเหยียนเป็นผู้มีพรสววรค์ ใจกว้างและฐานะมั่งมี สามารถแต่งงานได้!ข้าขอแนะนำคุณชายเหยียน”

ชิงฮว่าหันมองคุณชายเหยียนแล้วยิ้มอย่างเขิน ๆ คุณชายเหยียนผู้นั้นกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้นและโบกมือ “ข้าเอง ข้าเอง”

ทันใดนั้นคนแซ่หวังหยิบธนบัตรปึกหนึ่งออกมาแล้วส่งให้เหลิ่งชิงเจียวอย่างไม่ลังเล “พี่ชาย น่าจะเข้าใจดีว่าควรเลือกใคร ขอบคุณมาก”

เหลิ่งชิงเจียวไม่ปฏิเสธทุกคนที่เข้าหา เขาชำเลืองมองธนบัตรและตะโกนให้ดังยิ่งขึ้น

ข้าดื่มเหล้าในเหยือกจนหมด ของเหลวรสร้อนแรงไหลลงคอและกระเพาะ ก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย โดยคิดในใจแล้วว่าจะจัดการกับคนเห็นแก่ประโยชน์อย่างหมอนี่อย่างไร

ชิงฮว่าหลับตาลงอย่างช้าๆ พร้อมกับยกลูกบอลแพรปักขึ้นสูง ราวกับตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยให้เรื่องสำคัญในชีวิตเป็นเรื่องการพิพากษาของสวรรค์ ฝูงชนหลั่งไหลไปตามทิศทางลูกบอลแพรปักราวกับสายน้ำโดยไม่กล้ากะพริบตา

ในตอนนั้นเองที่ข้าเริ่มลังเลว่าจะรอดูต่อไปหรือเข้าไปห้าม

วินาทีต่อมา ชิงฮว่าโยนลูกบอลแพรปักในมือขึ้นสูง!

ลูกบอลแพรปักข้ามโค้งที่สวยงามและร่วงหล่นไปมายังฝูงชน ทันใดนั้นฝูงชนก็เดือดพล่านพากันกรีดร้องอยากจะคว้าลูกบอลแพรปัก ต่างคนต่างเบียดเสียดโดยไม่มีใครยอมใคร สายตาจับจ้องไปที่ลูกบอลแพรปักพร้อมกับเหยียดแขนออก

หัวใจของข้ารัดแน่นมากขึ้น มือทั้งสองกำหมัดเอาไว้แน่น ไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปหยุดยั้ง แต่ก็กลัวว่าลูกบอลแพรปักจะเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของใครสักคนและชิงฮว่าจะกลายเป็นของคนอื่น นั่นคือจุดสิ้นสุดของเรื่อง

ลูกบอลแพรปักร่วงหล่น ก่อนจะถูกใครบางคนโยนขึ้นสูงพร้อมกับเสียงอุทาน

ทันใดนั้นเสียงร้องกลางอากาศเหนือหัวก็ดังขึ้น

เสียงนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน

ข้าอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง อินทรีสีทองตัวใหญ่บินโฉบลงมาจากท้องฟ้าด้วยความรวดเร็วมันพุ่งตรงไปยังลูกบอลแพรปักที่ทุกคนกำลังต่อสู้เพื่อแย่งชิง

มันกางปีกออกยาวสี่ฟุต ดวงตาเป็นประกาย จะงอยปากและกรงเล็บแหลมคมทำให้ผู้คนตกใจกลัว ก่อนจะวิ่งหนีเอาชีวิตรอด

มันคว้าลูกบอลแพรปักด้วยกรงเล็บอันแหลมคม จากนั้นค่อยๆ บินขึ้นไปในอากาศ ทันใดนั้นก็กระพือปีกบินมาทางข้า!

ทุกคนพากันตกตะลึง

ยังไม่ทันที่ข้าจะตอบสนองกับสิ่งที่เกิดขึ้น อินทรีทองตัวนั้นปล่อยกรงเล็บของมันแล้วเหวี่ยงลูกบอลแพรปักเข้ามาในอ้อมแขนของข้า

นั่นทำให้ข้าแน่ใจแล้วว่าตนเองกำลังตกหลุมพรางเข้าเสียแล้ว

อินทรีทองตัวนี้ต้องเป็นสิ่งที่เหลิ่งชิงฮวนเลี้ยงไว้อย่างแน่นอน

เรียกได้หาเหาใส่ตัวเองแท้ๆ ทำไมข้าถึงสอนทักษะการฝึกอินทรีให้นางกันนะ

ภายใต้สายตาที่จับตามองของทุกคน ข้าอยากจะโยนลูกบอลแพรปักในมือทิ้งไป แต่ดูเหมือนว่าจะสายเกินไปแล้ว จึงทำได้แต่นั่งโง่ๆ บนหลังคาเพื่อดึงดูดความสนใจต่อไป

เสียงถอนหายใจอย่างผิดหวังดังขึ้นด้านล่าง

เหลิ่งชิงเจียวเงยหน้าขึ้นมองด้วยความกวนประสาท “จอมยุทธ์ท่านนี้ ข้าขอสอบชื่อเสียงเรียงนามของท่านได้หรือไม่ ในเมื่อท่านชิงลูกบอลแพรปักจากสตรีหมายเลขสี่แห่งจวนเสนาบดีไป เชิญลงมาคุยกันก่อนเถอะ”

ข้าโยนลูกบอลแพรปักลงไปที่เหลิ่งชิงเจียวโดยไม่คิดอะไรอีก

หากไม่ใช่เพราะท่าทางละโมบฉวยโอกาสทำเงินของเขา ข้าจะกังวลเรื่องของชิงฮว่าจนลืมระวังตัวเองไปเสียสนิทงั้นหรือ

แล้วยังจะแสดงละครอะไรอีก

วางแผนให้ข้าติดกับ แถมยังฉวยโอกาสทำเงิน ไม่มีใครร้ายกาจไปเท่าเจ้าอีกแล้ว

เหลิ่งชิงเจียวรู้ว่าตนเองหลับไม่ทันจึงรีบยกแขนขึ้นป้องกันใบหน้า และลูกบอลแพรปักก็ตกใส่หัวของเขาพอดิบพอดี

เหลิ่งชิงฮว่ามองมาที่ข้าด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเอียงคอ “ท่านจอมยุทธ์ โปรดเมตตาด้วย เขาจะเป็นอาเขยในอนาคตของท่าน หากบาดเจ็บขึ้นมาจะไม่ดี”

ทำไมขาถึงรู้สึกสนใจหญิงสาวผู้นี้จนตามมาถึงที่นี่ ข้าจะสงสารนางไปเพื่ออะไร ข้ามาทำอะไร แล้วตอนนี้มีใครสงสารข้าบ้าง

เหลิ่งชิงเฮ่อไร้ยางอายเป็นพิเศษในวันนี้ “น้องสาวของข้าเป็นดอกไม้มีเจ้าของแล้ว ทุกคนกลับไปเถอะ พวกเราจะรอให้จอมยุทธ์ท่านนั้นลงมาพูดคุยเรื่องแต่งงานต่อไป” ข้าไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ แต่กลับถูกตระกูลเหลิ่งสมรู้ร่วมคิดกันจัดการเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิต ข้าไม่ได้คว้าลูกบอลแพรปักเสียหน่อย เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย