ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 127

อาหารจานนี้ส่องแสงเรืองรอง!

เซียวเหมิงและเซียวเยวี่ยอึ้งเป็นอันมาก ทั้งสองจ้องไปที่อาหารเรืองแสงที่มีกลิ่นหอมตรงหน้า แสงสว่างเจิดจ้าสาดออกมาจากหม้อดินเผา ทำให้ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยประกายระยิบระยับสวยงามน่าดูชม

แสงนั้นคงอยู่ได้เพียงลมหายใจเดียวก็สลายหายไป ไอน้ำลอยออกจากหม้อดินเผาทำให้ดูราวกับกลิ่นนั้นมองเห็นด้วยตาได้

เซียวเยวี่ยกลืนน้ำลาย รู้สึกเหมือนอาการบาดเจ็บจากการโจมตีของเซียวเหมิงหายเป็นปลิดทิ้งทันทีในตอนนั้น เขาไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย สายตาของชายหนุ่มจับจ้องไปที่อาหารภายในหม้อดินเผา

น้ำแกงหอยเป๋าฮื้อปราณพลอยม่วงไม่ใช่น้ำแกงข้น ต่างจากน้ำแกงสมุนไพรไก่ปักษาเพลิงโดยสิ้นเชิง น้ำแกงไม่ได้มันแต่กลับดูสดชื่นเป็นอย่างมาก สีของน้ำแกงใสแจ๋วเหมือนน้ำจากบ่อน้ำพุบนเทือกเขา แม้แต่หอยเป๋าฮื้อปราณนภาที่นอนอยู่ก้นหม้อก็ยังเห็นได้ชัดเจน

หอยเป๋าฮื้อปราณนภาสุกเรียบร้อยดี เนื้อด้านในของมันโผล่ออกมาให้เห็นผ่านรอยบาก และกำลังส่งกลิ่นหอมเข้มออกมา น้ำแกงนั้นดูใสบริสุทธิ์ปราศจากมลทิน ส่วนกล้วยไม้หัวใจพลอยม่วงเองก็ละลายหายไปในน้ำแกงโดยไม่ทิ้งอะไรไว้ให้ดูต่างหน้าเลย

ราวกับว่าน้ำแกงหอยเป๋าฮื้อปราณพลอยม่วงนี้ทำมาจากหอยเป๋าฮื้อปราณนภาและน้ำสะอาดบริสุทธิ์จากเทือกเขาเทียนซานโดยแท้

ปู้ฟางหยิบถ้วยกระเบื้องศิลาดลใบเล็กออกมา แล้วใช้ช้อนศิลาดลตักน้ำแกงใส่ถ้วย สีของน้ำแกงสะอาดใส หากไม่ได้มีกลิ่นหอมโชยออกมาแล้วละก็ พวกเขาคงคิดว่าเป็นชามใส่น้ำสะอาดต้มเป็นแน่

เซียวเยวี่ยรับชามน้ำแกงมาจากปู้ฟาง เขาหายจากอาการประหลาดใจแล้วและเข้าประคองมารดาให้นั่งหลังตรงพิงเก้าอี้ เซียวเหมิงรีบรุดเข้ามารับชามน้ำแกงไปจากมือของเซียวเยวี่ยทันที

สีหน้าสงบนิ่งสำรวมของผู้ฝึกตนอันดับหนึ่งในจักรวรรดิวายุแผ่วนั้นมลายหายไปสิ้น เหลือเพียงความระมัดระวังและความไม่แน่ใจเท่านั้น

มือของเขาสั่นขณะตักน้ำแกงขึ้นมาหนึ่งช้อน แล้วค่อยๆ ป้อนจีรู่เอ๋อร์ เขารู้สึกเหมือนหัวใจขึ้นมาเต้นอยู่ในลำคอ ขณะจ้องใบหน้าซีดเซียวของนางไม่กะพริบตา

ทันใดนั้นดวงตาของเซียวเหมิงก็ฉายแสงวาบ เขาเห็นว่าใบหน้าของจีรู่เอ๋อร์ที่เคยซีดเซียวไร้สีเลือด กลับมามีเลือดฝาดอีกครั้งหลังจากดื่มน้ำแกงเข้าไปหนึ่งช้อน นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!

มันได้ผล! น้ำแกงนี้ใช้ได้ผล!

เซียวเหมิงตื่นเต้นมากเสียจนเกือบทำชามน้ำแกงในมือหก เขารีบสงบจิตใจลงแล้วป้อนน้ำแกงให้ภรรยาต่อไป

เขาบรรจงป้อนน้ำแกงให้นางช้อนแล้วช้อนเล่า ราวกับกำลังดูแลสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิต

ปู้ฟางมองคนทั้งสอง ก่อนจะใช้ตะเกียบคีบหอยเป๋าฮื้อปราณนภาออกมาจากก้นหม้อ แล้วคว้าเปลือกของหอยเป๋าฮื้อเอาไว้ วงแหวนปราณบนเปลือกหอยทอแสงสว่างเรืองรอง ทำให้รู้สึกร้อนเล็กน้อยเมื่อสัมผัส เนื้อของหอยสั่นระริกอยู่ภายใน

กลุ่มควันสีเขียวหมุนวนรอบฝ่ามือก่อนที่มีดทำครัวกระดูกมังกรทองจะปรากฏขึ้น พอหมุนมีดทำครัวในมือเสร็จ ปู้ฟางก็หั่นเนื้อหอยเป๋าฮื้อปราณนภาเป็นชิ้นเล็กๆ

“ป้อนมันให้นางด้วย นางได้รับฤทธิ์ยาจากกล้วยไม้หัวใจพลอยม่วงและสมุนไพรอื่นๆ เรียบร้อยแล้ว วงแหวนปราณบนเปลือกหอยจะช่วยกระตุ้นปฏิกิริยาการฟื้นตัวในร่างกายให้เร็วยิ่งขึ้น ฤทธิ์การรักษาของหอยเป๋าฮื้อปราณนภาจะดีขึ้นเป็นทวีคูณหลังจากที่ดื่มน้ำแกงหมด” ปู้ฟางพูดพร้อมส่งเนื้อหอยเป๋าฮื้อที่หั่นเรียบร้อยให้เซียวเหมิง

เซียวเหมิงมองปู้ฟางด้วยสายตาขอบคุณ ก่อนป้อนเนื้อหอยเป๋าฮื้อเข้าปากจีรู่เอ๋อร์ ก่อนหน้านี้ร่างกายของนางไม่ได้แสดงปฏิกิริยาตอบสนองแม้แต่น้อย แต่พอได้กินเข้าไป นางก็ตัวสั่นสะท้านทันที นางอ้าปาก แล้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

ลมหายใจนั้นเต็มไปด้วยพลังปราณจำนวนมาก ทั้งยังส่งกลิ่นหอมหวนกระจายไปทั่วร้านอีกด้วย

เซียวเหมิงยิ่งตื่นเต้นมากเข้าไปใหญ่ เขาเฝ้าดูแพขนตายาวของจีรู่เอ๋อร์สั่นระริกอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น…

…

เมื่ออากาศหนาวขึ้นเรื่อยๆ เกล็ดหิมะที่สะสมอยู่บนพื้นก็หนาขึ้นเป็นเงาตามตัว สองข้างทางของถนนสายหลักแห่งนครหลวงปกคลุมไปด้วยหิมะ

ร่างสองร่างกำลังเดินไปบนถนนสายหลักอย่างช้าๆ จีเฉิงเสวี่ยสวมชุดคลุมสีขาวมีเสื้อคลุมขนสัตว์พาดบนบ่า ร่างหนาของชายผู้ดูกำยำแข็งแรงในชุดผ้าป่านแขนสั้นเดินอยู่ข้างกายเขาท่ามกลางพายุหิมะ ชายผู้นี้มีหนวดยาวรุงรังทั่วใบหน้า ส่วนดวงตาก็ใหญ่โตเหมือนระฆังทองแดง

ทั้งสองค่อยๆ ก้าวเดินไป ทิ้งรอยเท้าไว้เป็นทางเบื้องหลัง