ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 128

เหลียนฟู่คลี่ราชโองการพินัยกรรมแล้วกระแอมออกมาเบาๆ เสียงกระแอมสะท้อนก้องไปทั่วท้องพระโรง ทำให้ทุกคนในที่แห่งนั้นรู้สึกกระสับกระส่ายทันที ต่างพากันจ้องมองเขาเป็นตาเดียวด้วยสีหน้าแตกต่างกันไป

ใบหน้าขององค์ชายรัชทายาทเต็มไปด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม ดวงตาเป็นประกายวาววับราวกับชัยชนะอยู่ในเงื้อมมือแล้ว ส่วนสีหน้าของอวี่อ๋องนั้นดูไร้ความรู้สึกราวกับไม่สนใจว่าราชโองการพินัยกรรมจะบอกอะไรแม้แต่น้อย ด้านจีเฉิงเสวี่ยก้มหน้าเล่นนิ้วตนเอง

เจ้ามู่เฉิงยืนอยู่กับที่พร้อมหรี่ตาแคบ ร่างกายโอนไปเอนมาเล็กน้อย ส่วนผู้เฒ่าหยางเม้มปากจ้องไปที่เหลียนฟู่เขม็ง…

ทุกคนในท้องพระโรงหลวงต่างมีสีหน้าแตกต่างกันไปทั้งสิ้น แต่จิตใจของพวกเขาล้วนจดจ่อไปที่ทุกการกระทำของเหลียนฟู่ พร้อมเงี่ยหูตั้งใจฟังประกาศในราชโองการพินัยกรรมที่หัวหน้าขันทีกำลังจะอ่านทุกถ้อยคำ

เสียงแหลมสูงของเหลียนฟู่สะท้อนก้องอยู่ในท้องพระโรง เนื้อหาในราชโองการพินัยกรรมนั้นไม่ได้ยาว ตรงช่วงแรกเป็นการกล่าวถึงชัยชนะทางการทหารของจักรพรรดิฉางเฟิ่ง ทุกคนในที่แห่งนั้นรู้ดีทุกถ้อยคำอยู่แล้ว สิ่งที่พวกเขาสนใจไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้ แต่อยู่ที่ช่วงท้ายของราชโองการพินัยกรรม ทายาทผู้สืบทอดราชบัลลังก์ที่จักรพรรดิองค์ก่อนได้เลือกไว้ ผู้ที่จะก้าวขึ้นมาปกครองจักรวรรดิเป็นคนต่อไป

จะเป็นองค์ชายรัชทายาท หรืออวี่อ๋องกัน

“องค์ชายสาม เฉิงเสวี่ย เป็นผู้มีจิตใจเป็นธรรมเที่ยงตรงเหมือนตัวข้าเป็นอย่างยิ่ง และเป็นผู้ที่จะสามารถดูแลจักรวรรดิของข้าได้อย่างแน่นอน ข้าจึงขอแต่งตั้งให้องค์ชายสาม เฉิงเสวี่ย เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ และเป็นจักรพรรดิองค์ต่อไปของจักรวรรดิวายุแผ่ว”

เมื่อเหลียนฟู่อ่านจบ ทั้งท้องพระโรงก็ตกอยู่ในความเงียบสงัดจนแทบได้ยินเสียงเข็มตกกระทบพื้น ทุกคนนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก

คนที่จักรพรรดิ… เลือกให้เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์คนต่อไป… คือองค์ชายสามเช่นนั้นรึ

ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมากลางท้องพระโรงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้ทุกคนที่อยู่ในนั้นนิ่งอึ้งไร้ซึ่งความเคลื่อนไหว

สีหน้าขององค์ชายรัชทายาทแข็งทื่อไม่ขยับ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าของเขาดูไม่อยากเชื่อสิ่งที่เพิ่งได้ยินแม้แต่น้อย ปากอ้านิดๆ ดูเหมือนกำลังคิดอยู่ว่าตนเองได้ยินถูกหรือไม่

อวี่อ๋องเองก็ตกใจเช่นกัน เขาหันไปมองจีเฉิงเสวี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ ความไม่อยากเชื่อหมุนวนอยู่ในเบื้องลึกของดวงตา

เจ้ามู่เฉิงที่หรี่ตาอยู่เมื่อครู่ลืมตาตื่นเต็มที่แล้วในตอนนี้ ผู้เฒ่าตระกูลโอวหยางแทบทึ้งหนวดตัวเองออกมาเป็นกระจุก รอยยิ้มประจบประแจงบนใบหน้าของเสนาบดีคลังแข็งทื่อไปทันที เขาแทบกัดลิ้นฆ่าตัวตาย…

นี่เป็นผลลัพธ์ที่ไม่มีผู้ใดคาดคิด ไม่มีใครคิดจินตนาการเลยว่าองค์ชายผู้ถูกจักรพรรดิองค์ก่อนส่งไปปฏิบัติภารกิจเฉียดตายนอกราชอาณาจักรตลอดเวลาและถูกเมินจนถึงขั้นไม่พึงใจนั้น จะกลายมาเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์คนต่อไป

“ฮ่าๆๆ!”

ขณะที่ท้องพระโรงเงียบกริบเหมือนป่าช้านั่นเอง เสียงระเบิดหัวเราะดังลั่นก็วาบขึ้นมาทำลายความเงียบ ชายหนวดดกที่ยืนอยู่ข้างจีเฉิงเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

“ไอ้ความยโสโอหังก่อนหน้านี้มันหายไปไหนหมดแล้วเล่า ทีนี้พวกเจ้าก็รู้แล้วสินะว่าใครกันที่หัวเราะทีหลังดังกว่า ดูหน้าที่งงเป็นไก่ตาแตกของอวี่อ๋องสิ… ก่อนหน้านี้เชิดคางเสียจนจมูกแทบทิ่มฟ้า ไม่ทำต่อแล้วรึ” ชายหน้าหนวดคิด

เขารู้สึกพึงพอใจเป็นอันมากขณะมองใบหน้าเหมือนท้องผูกขององค์ชายรัชทายาทและอวี่อ๋อง จนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดังคับห้อง ก่อนหน้านี้ตอนที่ทั้งสองยังอยู่หน้าประตูมายาสวรรค์ เขารู้สึกหงุดหงิดกับสายตาเหยียดหยามของอวี่อ๋องเป็นอันมาก

จีเฉิงเสวี่ยเองก็ตกใจเล็กน้อยเช่นกัน แต่หลังจากนั้นมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เขายื่นมือไปตบบ่าชายหนวดดกแล้วพูดเสียงแผ่วเบา “หยุดเถิด เรายังอยู่ในท้องพระโรงกันอยู่นะ”

ชายหน้าหนวดหยุดหัวเราะทันที แต่ยังคงหุบยิ้มไม่ได้ไม่ว่าจะพยายามมากเพียงใดก็ตาม

แม้เหลียนฟู่จะเป็นคนอ่านประกาศให้ทุกคนฟัง แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้รู้มาก่อนว่าในนั้นเขียนอะไรไว้บ้าง เขาเองก็รู้พร้อมคนอื่นขณะอ่านเช่นกัน และสิ่งที่เกิดขึ้นก็ทำให้เหลียนฟู่ตกใจเป็นอันมาก “ข้าไม่ได้คาดคิดเลยว่า… องค์จักรพรรดิจะเลือกองค์ชายสามเป็นจักรพรรดิองค์ต่อไป” ผู้เป็นขันทีคิด

จากนั้นจีเฉิงเสวี่ยก็จัดเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อย แล้วเดินออกไปรับราชโองการพินัยกรรมด้วยสีหน้าเคารพเคร่งขรึมเป็นอย่างสูง

องค์ชายรัชทายาทพ่นลมด้วยความโกรธ แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าซีดขาว

ส่วนอวี่อ๋องก็หันมามองจีเฉิงเสวี่ยด้วยสายตาเต็มไปด้วยความนัย แล้วจากไปด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ

ผลที่ออกมาเหนือความคาดหมายของทุกคน ทำให้บรรดาขุนนางชั้นสูงยังไม่หายจากอาการตกใจดีนัก ทุกคนในที่แห่งนั้นอยู่ในอารมณ์หดหู่พอตัว เนื่องจากได้เลือกข้างไปเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่มีผู้ใดเลือกข้างถูกเลยแม้แต่คนเดียว

เจ้ามู่เฉิงจากไปนานแล้ว แต่ก่อนไป เขาก็หันมามองจีเฉิงเสวี่ยอยู่นานด้วยสายตาจริงจัง ความคิดมากมายแล่นอยู่เบื้องหลังสายตาคู่นั้น

…

หลังออกจากท้องพระโรงผ่านประตูมายาสวรรค์ ร่างของคนคู่เดิมก็กำลังเดินอยู่ท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาไม่ขาดสาย จีเฉิงเสวี่ยเงียบอยู่ชั่วครู่ ความรู้สึกในตอนนี้แตกต่างจากตอนที่เดินผ่านประตูเข้าไปโดยสิ้นเชิง