ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 129

ปริมาณพลังปราณที่ไหลออกจากตัวอวี่อ๋องค่อยๆ เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ชุดคลุมสีดำสนิทของเขาโบกสะบัดแม้ไม่มีลมพัด พลังปราณไหลเวียนรอบกายปัดหิมะให้กระจายออกจากตัว

รูขุมขนทั้งร่างของจีเฉิงเสวี่ยขยายตัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับกระแสพลังปราณของอวี่อ๋อง ด้วยความที่ชายหนุ่มมีปราณอยู่เพียงระดับห้าขั้นราชันยุทธการ เขาจึงทำอะไรไม่ได้มากเมื่อเผชิญหน้ากับขั้นจักรพรรดิยุทธการ

“เจ้าอยากปลิดชีพข้ารึ” จีเฉิงเสวี่ยถามอย่างใจเย็น

สายตาของอวี่อ๋องเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์ เขาไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาแม้แต่น้อยขณะมองไปที่จีเฉิงเสวี่ย “ข้าก็เตือนเจ้าไปแล้วอย่างไร ข้าบอกแล้วมิใช่หรือว่าไม่ให้เข้ามายุ่มย่ามกับเรื่องนี้ มิเช่นนั้นราคาที่เจ้าต้องจ่ายนั้นจะมากเกินกว่าที่จะรับไหว…

“เป็นความผิดของเจ้าเองที่พูดไม่รู้ความ”

จีเฉิงเสวี่ยฉีกยิ้มกว้าง จากนั้นก็ถอดชุดคลุมหนาหนักออก ประกายมุ่งร้ายสว่างวาบขึ้นบนใบหน้าที่อ่อนโยนมาตลอด ความพยาบาทนี้ทำให้เขาดูร้ายกาจขึ้นมาทันที

“ตั้งแต่เรายังเด็ก เจ้าก็ทำตัวสูงส่งถืออำนาจบาตรใหญ่มาตลอด คิดว่าตนเองดีกว่าคนอื่นนักสินะ หากอยากจะสู้ก็มาลองดูสักตั้ง ถึงอย่างไรเราก็ต้องห้ำหั่นกันอยู่แล้วไม่ช้าก็เร็ว” จีเฉิงเสวี่ยพูดพร้อมยิ้มเยาะ

พลังปราณเที่ยงแท้ลอยวนอยู่รอบกายของชายหนุ่ม เขากระทืบเท้าลงบนพื้น ทำให้หิมะที่สะสมอยู่กระจายออกทันที

“ในบรรดาพวกเราทั้งสามคนข้ามีขั้นปราณสูงสุด เจ้าคิดว่าจะต่อกรกับข้าอย่างไรรึ” อวี่อ๋องยิ้มออกมาก่อนกระโจนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ปัง ปัง ปัง!

ร่างทั้งสองพุ่งเข้าต่อกรกันพัลวัน การปะทะก่อให้เกิดกระแสพลังปราณทะลักเข้าท่วมพื้นที่โดยรอบ ทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือดท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ

ทว่าจีเฉิงเสวี่ยนั้นมีปราณเพียงระดับห้าขั้นราชันยุทธการ สุดท้ายผลจึงออกมาว่าเขาย่อมเทียบอวี่อ๋องไม่ได้ ชายหนุ่มกระอักเลือดกระเซ็นไปในอากาศ ร่างของเขาค่อยๆ ถอยร่นไปเรื่อยๆ แล้วสุดท้ายก็พุ่งเข้ากระแทกกำแพงอย่างแรง จนทำให้กำแพงพังลงทั้งแนว

อวี่อ๋องยิ้มอย่างเลือดเย็น ขณะรวบรวมพลังปราณในฝ่ามือแล้วเอ่ย “ลาก่อน น้องชายข้า”

สายตาของอวี่อ๋องไร้ซึ่งความรู้สึกขณะดันฝ่ามือเข้าหาจีเฉิงเสวี่ยที่นอนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง หากการโจมตีนี้สำเร็จ อวี่อ๋องมั่นใจว่าจีเฉิงเสวี่ยจะต้องตายอย่างแน่นอน

จีเฉิงเสวี่ยจ้องอวี่อ๋องพร้อมยิ้มอย่างขมขื่น ถึงจะมีคำพูดที่ว่าในหมู่ราชวงศ์นั้นไม่มีคำว่าญาติมิตร แต่เขาก็ไม่ได้คาดคิดว่าอวี่อ๋องจะเลือดเย็นถึงเพียงนี้

แต่ในตอนที่อวี่อ๋องกำลังจะสังหารจีเฉิงเสวี่ยด้วยพลังบนฝ่ามือ กระแสพลังปราณรุนแรงก็ปรากฏขึ้น ทำให้ร่างของอวี่อ๋องแข็งทื่อ พลังที่มาใหม่นั้นดับพลังปราณบนฝ่ามือของเขาจนสลายหายไปด้วยเช่นกัน

ร่างใหม่ที่ปรากฏขึ้นก้าวเดินอยู่ในอากาศ มาหยุดลงระหว่างอวี่อ๋องและจีเฉิงเสวี่ย

“เซียวเหมิง?! เจ้าตั้งใจจะมาขวางรึ” รูม่านตาของอวี่อ๋องหดแคบ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อขณะมองไปที่ก้างขวางคอชิ้นใหญ่

“เซียวเหมิงเคยบอกไม่ใช่หรือว่าตนเองจะไม่สนับสนุนองค์ชายองค์ใด เหตุใดจึงโผล่มาตอนนี้เพื่อช่วยจีเฉิงเสวี่ยกัน” อวี่อ๋องคิด รู้สึกโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที เขารู้ว่าการที่เซียวเหมิงปรากฏตัวย่อมแปลว่าตนเองสังหารจีเฉิงเสวี่ยไม่สำเร็จเสียแล้ว

“วันนี้ข้าเข้ามายุ่งเพราะเหตุผลส่วนตัว” เซียวเหมิงจ้องอวี่อ๋องด้วยสายตาไร้อารมณ์แล้วเอ่ยตอบ “ถึงอย่างไร… ข้าก็เป็นพี่เขยเขา”

“เจ้า…” อวี่อ๋องโกรธเป็นอันมากเมื่อได้ยิน “มันเอาข้ออ้างมั่วซั่วบังหน้า! หากเอยากช่วยจีเฉิงเสวี่ยก็พูดออกมาเลยเสียดีกว่า! มาเล่นบทครอบครัวแสนสุขไปเพื่ออะไรกัน!” เขาคิด

“เฉิงเสวี่ย ไปเสีย ข้าอยากคุยกับอวี่อ๋องเสียหน่อย” เซียวเหมิงเอ่ย

จีเฉิงเสวี่ยลุกขึ้นจากพื้น เขามองเซียวเหมิงด้วยสายตานิ่งเฉยอยู่นานพร้อมเช็ดเลือดออกจากมุมปาก ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าเซียวเหมิงมาปรากฏตัวในช่วงเวลานี้ทำไม

“ไม่ต้องกังวลไป พี่หญิงของเจ้าฟื้นตัวดี” เซียวเหมิงพูดเสียงเบาทั้งที่ยังหันหลังให้จีเฉิงเสวี่ย

องค์ชายสามสะดุ้งเล็กน้อย จากนั้นใบหน้าของชายหนุ่มก็พลันเปลี่ยนเป็นมีความสุขล้น ราวกับว่าอาการบาดเจ็บในร่างกายไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป

คำพูดของเซียวเหมิงเผยให้เขารู้ว่าพี่หญิงของตนตื่นจากอาการนิทราเรียบร้อยแล้ว ซึ่งอาจจะเป็นเหตุผลให้อีกฝ่ายเลือกเข้ามาขัดขวางอวี่อ๋องในคราวนี้

จีเฉิงเสวี่ยมีความสุขมากเสียจนหัวเราะออกมา จากนั้นเขาก็หันหลังกลับแล้ววิ่งออกไปจากที่แห่งนั้น

อวี่อ๋องก้าวออกมาข้างหน้า รู้สึกทนไม่ได้ที่ตนเองพ่ายแพ้ขณะมองจีเฉิงเสวี่ยจากไป แต่ทันทีที่ชายหนุ่มขยับตัว สายตาของเซียวเหมิงก็หันมาสบลงที่เขา พร้อมด้วยพลังกดดันที่ถาโถมเข้าใส่ ทำให้หัวใจขององค์ชายสองตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

…

“พี่หญิงตื่นแล้ว… ช่างดีอะไรเช่นนี้! ดูเหมือนว่าวัตถุดิบที่เซียวเยวี่ยนำไปให้เถ้าแก่ปู้จะปรุงเป็นอาหารโอสถทิพย์ได้สำเร็จสินะ สมแล้วที่เป็นเถ้าแก่ปู้ ช่างยอดเยี่ยมไร้เทียมทานจริงๆ!” จีเฉิงเสวี่ยคิด เขาเอามือกุมหน้าอกตนเองด้วยความเจ็บปวด แต่ก็รู้สึกมีความสุขล้นไปในเวลาเดียวกัน

คนที่ชายหนุ่มเป็นห่วงที่สุดคือพี่หญิงของเขา หลังจากที่รู้แผนการของจีรู่เอ๋อร์แล้ว เขาก็เฝ้ารอให้นางตื่นจากนิทรามากขึ้นไปอีก