ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 131

เช้าวันต่อมา ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า พร้อมด้วยเสียงหวานของแตรทองเหลืองที่ดังมาจากวังหลวง ตามมาด้วยเสียวกระดิ่งหม่นเศร้า

ราวกับว่านครหลวงที่กำลังหลับใหลตื่นขึ้นมาในตอนนั้น แสงจากทุกหลังคาเรือนสว่างขึ้นทันที ประชาชนหลายคนเดินออกจากบ้านในชุดกันหนาวหนาหลายชั้น ทุกคนพ่นลมหายใจสีขาวออกมา ต่างพากันเดินไหล่งุ้มก้มหน้าไปยังประตูมายาสวรรค์

ทุกคนต่างเงียบไม่พูดอะไร ได้แต่เดินไปยังประตูมายาสวรรค์ด้วยความเศร้าสร้อย

พวกเขาทำได้เพียงรู้สึกเป็นทุกข์กับความโหดร้ายของเวลาและอาลัยให้กับความเสื่อมถอยของชีวิตมนุษย์ การสวรรคตของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ถือเป็นความสูญเสียที่ใหญ่หลวงที่สุดสำหรับจักรวรรดิวายุแผ่วเลยทีเดียว

ประชาชนทุกคนต่างเคารพยำเกรงจักรพรรดิฉางเฟิ่งจากก้นบึ้งของหัวใจ เนื่องจากจักรพรรดิผู้นี้พยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะปกครองอาณาจักรให้ผาสุกร่มเย็น พวกเขาต่างรู้สึกขอบคุณที่จักรพรรดินำพาช่วงเวลาแห่งความรุ่งโรจน์มาให้อาณาจักร ทำให้ทุกคนได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขปราศจากอันตราย

ในวันพิธีศพของจักรพรรดิฉางเฟิ่ง บรรดาพสกนิกรในนครหลวงต่างตื่นแต่เช้าเพื่อมาส่งพระองค์ไปสู่สวรรค์ มีคนมากมายจากนอกนครหลวงที่เดินทางเข้าเมืองมาเพื่อส่งจักรพรรดิเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเช่นกัน

เสียงกระดิ่งแสนเศร้าทำให้บรรยากาศตกอยู่ในความอาดูร นอกประตูจัตุรัสมายาสวรรค์เริ่มมีผู้คนหนาแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ด้วยความที่มีทหารเฝ้าอยู่ตรงปากทางเข้าจึงทำให้ไม่มีใครเข้าไปข้างในได้ แต่ผู้ที่ยืนรวมตัวกันอยู่ตรงนั้นก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด พวกเขาตั้งใจมารอที่ทางเข้า เพื่อเคารพโลงศพของจักรพรรดิฉางเฟิ่งที่จะถูกแบกออกมาตามพิธีเท่านั้น

ที่ลานจัตุรัสของประตูมายาสวรรค์ เหล่าขันทีแสนขยันกรุยทางที่มีหิมะตกหนาเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เพื่อให้ขบวนพระศพผ่านไปได้โดยง่าย

องค์ชายรัชทายาทใส่ชุดไว้ทุกข์แล้วกำลังหันไปมองที่ท้องพระโรงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ด้านหลังเขามีข้าราชการและทหารมากมาย ทุกคนสวมเสื้อสีขาวทับชุดเครื่องแบบเพื่อแสดงให้เห็นว่ากำลังไว้ทุกข์กับการจากไปของจักรพรรดิองค์ก่อน

อวี่อ๋องเองก็มีสีหน้าจริงจังเช่นกัน เขาอยู่ในชุดไว้ทุกข์เช่นเดียวกับองค์ชายรัชทายาท ด้านหลังเขาก็มีข้าราชการและทหารยืนเรียงแถวอยู่ แต่มีผู้ฝึกตนจากสำนักต่างๆ ที่แฝงตัวเป็นองครักษ์ในวังรวมอยู่ด้วย แม้แต่คนพวกนี้ก็ยังเคารพยำเกรงในตัวจักรพรรดิฉางเฟิ่ง เพราะเขาเป็นคนที่ทำให้จิตใจของผู้ฝึกตนนอกอาณาจักรรู้สึกหวัดกลัว

ทั้งสองกลุ่มนี้ยืนอยู่ห่างกัน กลุ่มนักดนตรีหลวงในชุดไว้ทุกข์ค่อยๆ เดินเรียงแถวออกจากท้องพระโรง ขณะบรรเลงดนตรีทวงทำนองแสนโศก

เซียวเหมิงสวมเสื้อสีขาวทับชุดเครื่องแบบทหาร คอยประคองจีรู่เอ๋อร์ภรรยาที่บอบบางของตนเอาไว้

จีรู่เอ๋อร์มีสีหน้าสับสนปนเปไปหมด ดวงตาพร่าเลือนด้วยน้ำตา หลังจากที่หลับไปนานถึงสามปี นางก็ตื่นขึ้นมาเพียงเพื่อจะพบว่าบิดาของตนได้จากโลกนี้ไปแล้ว

กระนั้นนางก็ยังคงมองไปรอบๆ เพื่อหาร่างของจีเฉิงเสวี่ย แต่ก็พบว่าน้องชายของตนไม่ได้อยู่ที่ลานจัตุรัสของประตูมายาสวรรค์แต่อย่างใด…

“เฉิงเสวี่ยอยู่ที่ใดรึ เหตุใดจึงยังไม่มาอีก” จีรู่เอ๋อร์พูดเสียงอ่อนแรงกับเซียวเหมิงผู้เป็นสามี

เซียวเหมิงเองก็สงสัยเช่นเดียวกัน เมื่อวานนี้จีเฉิงเสวี่ยหนีรอดจากอันตรายไปได้ เหตุใดจึงยังไม่ปรากฏตัวในวันสำคัญเช่นนี้อีก

ในฐานะผู้ที่ถูกเลือกให้รับช่วงต่อในพินัยกรรม จีเฉิงเสวี่ยควรกระตือรือร้นมากกว่านี้!

“หรือว่าจะเกิดเหตุอะไรขึ้น” เซียวเหมิงคิด ดวงตาเป็นกังวลกับความไม่แน่นอน แต่สุดท้ายเขาก็บังคับตนเองให้ยิ้มออกมาแล้วเอ่ย “ไม่เป็นไรหรอก เฉิงเสวี่ยอาจจะติดธุระสำคัญเลยมาช้าก็เป็นได้ เดี๋ยวเขาก็มา ก็เขาได้รับ… ตำแหน่งผู้สืบทอดบัลลังก์นี่นะ”

แม้จีรู่เอ๋อร์จะรู้สึกกระสับกระส่ายชอบกล แต่รอยยิ้มอ่อนโยนของเซียวเหมิงก็ทำให้นางรู้สึกดีขึ้นได้ นางยิ้มบางแล้วพยักหน้าตอบรับ

เซียวเยียนอวี่และเซียวเสี่ยวหลงที่ยืนอยู่ด้านหลังรู้สึกมีความสุขเอ่อล้น เมื่อเห็นบิดาและมารดาของตนพูดคุยกันด้วยความรัก

เซียวเยียนอวี่มองไปรอบๆ แต่ก็หาร่างที่คุ้นเคยไม่เจอ… จากที่บิดาของนางได้เล่าให้ฟัง ดูเหมือนว่าคนที่ทำให้มารดาตื่นขึ้นก็คือเซียวเยวี่ยพี่ชายของพวกเขาเอง

ยิ่งไปกว่านั้น มารดายังเล่าความจริงให้ทั้งสองฟังแล้ว ทำให้ความจงเกลียดจงชังที่มีต่อเซียวเยวี่ยสลายหายไป เปลี่ยนเป็นความรู้สึกผิดแทน

นักดนตรีหลวงเดินเรียงแถวกันออกมาจากท้องพระโรง เหลียนฟู่ในชุดไว้ทุกข์ก็ค่อยๆ เดินตามออกมาเช่นกัน ใบหน้าของเขาดูซูบซีด ผมเผ้าหลุดลุ่ยยุ่งเหยิง

เหลียนฟู่ดูเหนื่อยจนแทบขาดใจ ถุงใต้ตาของเขาห้อยลงมา ส่วนดวงตาก็เป็นเส้นเลือดแดงก่ำ พลังปราณที่แผ่ออกจากร่างดูไม่เสถียรชอบกล

แต่ก็ไม่มีใครสงสัยอะไร เพราะเขาอาจกำลังจมอยู่ในความเศร้าก็เป็นได้

อย่างไรเสียเหลียนฟู่ก็เป็นคนสนิทของจักรพรรดิฉางเฟิ่ง