ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 154

งานสมโภชร้อยครอบครัวเป็นงานที่จักรวรรดิจัดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ และเป็นงานเลี้ยงอาหารให้เหล่าประชาชนทั่วไปเช่นกัน

ภายในประตูมายาสวรรค์ ภาพของบรรยากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารและเสียงหัวเราะรื่นเริงของผู้คนต่างสอดประสานเข้ากันเป็นอย่างดี กลิ่นหอมอร่อยผสานรวมกับเสียงหัวเราะของเหล่าผู้เข้าร่วมงานทำให้เกิดเป็นฉากที่ยากจะลืมเลือน

เหล่าผู้เข้าร่วมงานต่างกินอาหารของพวกเขาด้วยความเบิกบานใจ ส่วนพ่อครัวแม่ครัวเองก็ปรุงอาหารของตนอย่างขะมักเขม้นเช่นกัน ภายใต้วันที่เหน็บหนาว บรรยากาศที่เกิดขึ้นกลับสร้างความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ทว่า…เมื่อบรรยากาศชื่นมื่นจบสิ้นลง ก็ถึงเวลาการแข่งขันอันแสนโหดร้ายที่เหล่าผู้เข้าร่วมงานจะต้องเลือกพ่อครัวแม่ครัวอันดับหนึ่งของงานสมโภชร้อยครอบครัวในปีนี้

สำหรับเหล่าผู้เข้าร่วมงานนั้น พวกเขาต่างรื่นเริงมีความสุขขณะกินก็จริง ทว่าการจะเลือกพ่อครัวแม่ครัวเพียงคนเดียวนับว่าเป็นเรื่องที่เจ็บปวดมาก เพราะงานสมโภชร้อยครอบครัวในปีนี้มีของอร่อยมากมายเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นลูกชิ้นสุขสราญสี่สหาย เนื้ออสูรเวทย่าง อสูรเวททั้งตัวย่างไฟซึ่งเป็นอาหารซ้อนอาหาร หรือแม้แต่เกี๊ยวจันทร์เสี้ยวสีรุ้ง… อาหารเหล่านี้เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อน

หลายคนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกอาหารจานไหนแต่ก็จำใจต้องเลือก แต่ละคนได้รับสิทธิ์ลงคะแนนคนละสิทธิ์ และการจะทิ้งสิทธิ์ไปเปล่าๆ ก็เป็นเรื่องน่าเสียดาย ไม่อย่างนั้นการเข้าร่วมงานสมโภชร้อยครอบครัวในปีนี้ก็จะไม่มีความหมาย

หลังจากปู้ฟางห่อเกี๊ยวทั้งหมดเสร็จ เขาก็ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ พลางเช็ดหยาดน้ำออกจากมือรวมถึงเช็ดหยดเหงื่อออกจากหน้าผาก การห่อเกี๊ยวนับร้อยๆ ลูกในคราวเดียวทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย

พ่อครัวแม่ครัวคนอื่นๆ ต่างก็ทำอาหารเสร็จแล้วเช่นกัน บางคนกำลังยืนพิงเตาของตนด้วยท่าทางผ่อนคลาย แม้จะยังมีวัตถุดิบหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ตอนนี้ก็ถึงเวลาลงคะแนนแล้วดังนั้นทุกคนจึงหยุดทำอาหาร แล้วมันก็แปลว่า งานสมโภชร้อยครอบครัวในปีนี้ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้วเช่นกัน

นัยน์ตาของพ่อครัวจินดูบ้าคลั่งเพราะเขาค่อนข้างรู้สึกอับจนหนทาง พ่อครัวแม่ครัวที่เข้าร่วมแข่งขันปีนี้น่ากลัวเกินไป ไม่ว่าจะเป็นเถ้าแก่ปู้หรือพี่น้องจากเมืองอาทิตย์ขจี มีความเป็นไปได้สูงที่คนเหล่านี้จะมาเขย่าตำแหน่งของเขา และนี่ก็ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายใจไม่น้อย

จีเฉิงเสวี่ยลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆ ก้าวเท้ามาด้านหน้าพร้อมผ้าคลุมไหล่ที่ทำจากขนอสูรเวท เขามองสำรวจไปรอบบริเวณขณะยืนอยู่บนยกพื้นสูง

“ในงานสมโภชร้อยครอบครัวปีนี้ ข้าหวังว่าทุกคนจะเพลิดเพลินและพอใจกับอาหารเลิศรสทั้งหลาย” เสียงสงบนิ่งของจีเฉิงเสวี่ยดังก้องไปทั่วประตูมายาสวรรค์

ปู้ฟางฟังสุนทรพจน์ของจีเฉิงเสวี่ยไปพลางหย่อนเกี๊ยวลงในน้ำเดือด หลังจากที่ต้องยืนทำอาหารมาอย่างยาวนาน ตัวเขาเองก็รู้สึกอยากกินเกี๊ยวด้วยเช่นกัน

ปู้ฟางตักเกี๊ยวใสแจ๋วอมชมพูหน้าตาสวยงามขึ้นมาจากน้ำ ทันทีที่เขากัดเกี๊ยว กลิ่นหอมกรุ่นสีรุ้งก็พวยพุ่งออกมาเข้าปะทะใบหน้า แล้วพลันทำให้เขาเคลิบเคลิ้มไปกับความอร่อย

กลิ่นหอมสีรุ้งจะเกิดขึ้นได้หลังจากผ่านกระบวนการพิเศษเท่านั้น ความลับของมันอยู่ภายในแป้งห่อเกี๊ยว ตอนที่ปู้ฟางนวดแป้งเกี๊ยวอย่างพิถีพิถันด้วยพลังปราณเที่ยงแท้ แป้งจะซึมซับพลังปราณเที่ยงแท้เข้าไปด้วย และเมื่อนำเกี๊ยวลงไปต้มในน้ำเดือด พลังปราณเที่ยงแท้จะทำปฏิกิริยาเคมีก่อให้เกิดสีสันมากมายขึ้นที่ไส้เกี๊ยว ความจริงแล้วกลิ่นที่ปรากฏเป็นสีสันนั้นไม่ใช่ของจริง หากจะพูดให้เข้าใจง่าย มันก็คือปรากฏการณ์ภาพลวงตานั่นเอง

ทว่ากลิ่นหอมชวนกินนั้นเป็นของแท้แน่นอน

หลังจากซดน้ำซุปอุ่นๆ เข้าไปเต็มคำ ปู้ฟางก็ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วกัดเกี๊ยวเข้าไปอีกหนึ่งคำ รสชาติแสนอร่อยเข้าโอบล้อมต่อมรับรสของเขาทำให้ชายหนุ่มพึงพอใจยิ่ง บางครั้งชามใส่เกี๊ยวชามเดียวก็เพียงพอจะทำให้คนคนหนึ่งรู้สึกเปรมปรีดิ์แล้ว

พอปู้ฟางกินเกี๊ยวหมดหนึ่งชาม จีเฉิงเสวี่ยก็พูดสุนทรพจน์ยาวเหยียดของเขาจบพอดี จักรพรรดิหนุ่มจำต้องกล่าวอะไรยืดเยื้อไม่เป็นสาระเหมือนที่พวกขุนนางระดับสูงและคนเด่นคนดังคนอื่นๆ พูดก่อนที่จะได้ฤกษ์เริ่มพิธีจริงๆ

ปู้ฟางเคยชินกับสิ่งเหล่านี้มานานแล้ว

เมื่อจักรพรรดิหนุ่มพูดจบ เขาก็กลับไปนั่งประจำที่ ขันทีคนหนึ่งก้าวออกมาประกาศกฎด้วยเสียงแหลมสูง “ลำดับต่อไป พวกเจ้าทุกคนคงมีเหรียญทองแดงที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษในมือแล้ว เหรียญทองแดงนี้คือคะแนนในการออกเสียงของพวกเจ้า ในหมู่อาหารจากพ่อครัวแม่ครัวมากมายในวันนี้ จานใดที่เจ้าโปรดปรานที่สุด ทันทีที่ตัดสินใจได้ก็ให้เดินไปวางเหรียญทองแดงลงในชามกระเบื้องด้านหน้าเตาทำอาหารของพ่อครัวแม่ครัวผู้นั้น ผู้ที่ได้รับเหรียญทองแดงมากที่สุดจะได้รับรางวัลที่ราชสำนักเตรียมไว้”

เหล่าชาวบ้านที่อยู่ด้านล่างพลันกระซิบกระซาบใส่กันพลางมองเหรียญทองแดงในมือตนเอง

เมื่อขันทีประกาศให้ทุกคนลงคะแนนได้ เหล่าชาวบ้านก็พากันลุกออกจากที่แล้วตรงไปยังส่วนทำอาหารของพ่อครัวแม่ครัวทันที

“พ่อครัวจิน ลูกชิ้นสุขสราญสี่สหายของท่านอร่อยมากจริงๆ! ข้าลงคะแนนให้ท่าน!” ชายรูปร่างกำยำคนหนึ่งหย่อนเหรียญทองแดงลงในชามกระเบื้องตรงหน้าพ่อครัวจินอย่างกระตือรือร้น

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพ่อครัวจินทันทีราวกับเป็นดอกไม้บาน แค่คนแรกก็เลือกเขาแล้ว ดูเหมือนว่าลูกชิ้นสุขสราญสี่สหายจะให้ผลดีไม่น้อยเลย

พ่อครัวจินถูศีรษะโล้นเลี่ยนของตัวเองไปมาพลางรู้สึกว่าโลกนี้กลับมาสวยงามอีกครั้งแล้ว เขาส่งสายตายั่วยุไปให้ปู้ฟางที่ยืนอยู่ไกลออกไป พลางพ่นลมเยาะเจ้าอ้วนที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งยังแทะน่องไก่ไม่หยุดปาก

หลังจากได้เหรียญทองแดงเหรียญแรกไปครอง เหรียญที่สองจะไปไหนเสีย