ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 17

ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD ตอนที่ 17 ข้าได้ยินมาว่าบะหมี่แห้งคลุกนั้นเหมาะกับไอ้หน้าสาวยิ่งนัก
ตอนที่ 17 ข้าได้ยินมาว่าบะหมี่แห้งคลุ…

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเจ้ารู่เก๋อนั้นไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับชีวิตของปู้ฟางแม้แต่น้อย ตัวชายหนุ่มเองก็ไม่ได้สนใจใยดีอะไรด้วยซ้ำ

ร้านอาหารของเขากลับมาเปิดวันรุ่งขึ้นตามปกติ หลังจากที่ให้อาหารหมูในคราบสุนัขสีดำตัวใหญ่ด้วยข้าวผัดไข่เรียบร้อยแล้ว ปู้ฟางก็กลับมานอนขดอยู่บนเก้าอี้ดังเดิม ชีวิตยังคงดำเนินต่อไปอย่างปกติสุข

เจ้าอ้วนจินและผองเพื่อนคลั่งไคล้รสชาติข้าวผัดไข่ฝีมือปู้ฟางยิ่งนัก จิตใจถูกครอบงำด้วยความอร่อยของอาหารจากร้านเล็กๆ ของฟางฟางชนิดโงหัวไม่ขึ้น สำหรับคนอ้วนอย่างเจ้าอ้วนจินแล้ว ปริมาณของข้าวผัดไข่หนึ่งชามนั้นน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย จนเรียกได้ว่าแทบไม่พอยาไส้

หลังจากที่กลับถึงเรือน ชายอ้วนก็จัดแจงสั่งให้พ่อครัวตนทำข้าวผัดไข่มาหนึ่งกระทะเต็ม ทว่าเมื่อเทียบกับข้าวผัดไข่ฝีมือปู้ฟางแล้ว รสชาติข้าวผัดไข่ฝีมือพ่อครัวที่ตัวเขาไปเสาะหามาจากเจียงหนานนั้นเรียกได้ว่าสุนัขไม่รับประทานเลยทีเดียว หลังจากที่กินเข้าไปคำหนึ่ง ชายอ้วนก็ทนกินต่อไม่ลง

ทั้งสี กลิ่น และรส ช่างแตกต่างจากข้าวผัดไข่จากร้านเล็กๆ ของฟางฟางราวฟ้ากับเหว

หลังจากที่อดทนกับความหิวไส้แทบขาดมาทั้งคืน เจ้าอ้วนจินและผองเพื่อนก็มุ่งหน้าไปยังร้านเล็กๆ ของฟางฟางอย่างดุดันในวันต่อมา ใครที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอาจคิดว่าคนเหล่านี้กำลังไปหาเรื่องตะลุมบอนก็เป็นได้

“เถ้าแก่ปู้ อรุณสวัสดิ์!” เมื่อเจ้าอ้วนจินเดินมาถึงตรอกก็พลันดีใจที่ได้เห็นว่าร้านเล็กๆ ของฟางฟางเปิดทำการเรียบร้อยแล้ว

ปู้ฟางจำชายอ้วนได้ เนื่องจากไม่มีใครตัวใหญ่พุงพลุ้ยเท่านี้อีกแล้วในนครหลวง

ชายหนุ่มพยักหน้าให้อย่างไร้อารมณ์แล้วเอ่ยถาม “มากินข้าวรึ จะสั่งอะไรเล่า”

“เถ้าแก่ปู้ อาหารของท่านนี่น้อยนิดแต่รสชาติอร่อยล้ำยิ่งนัก ข้าหิวทั้งคืนจนนอนไม่หลับเลยแม้แต่ยามเดียว ข้าแทบรอมากินข้าวผัดไข่ของท่านไม่ไหว จึงพาสหายมาร้านท่านแต่เช้าเช่นนี้” เจ้าอ้วนจินยิ้มแฉ่งก่อนเดินเข้าร้านอย่างเป็นธรรมชาติ

มุมปากของปู้ฟางขยับขึ้นเป็นรอยยิ้มกว้างแบบแข็งๆ ดูเหมือนว่าเขาจะชอบให้คนชื่มชมฝีมือการทำอาหารตน

“แต่ว่านะ เถ้าแก่ปู้ ข้าอยากให้คำแนะนำนิดหน่อย ท่านน่าจะลองขายอาหารเช้าดูบ้าง ท่านเปิดร้านแต่เช้า แต่ขายเพียงอาหารมันๆ เท่านั้น มันจะเสียเวลาขายของช่วงเช้าไปเปล่าๆ ปลี้ๆ แต่ข้าไม่ได้หมายความว่าข้าวผัดไข่ของท่านน้ำมันเยิ้มนะ!”

ปู้ฟางคิดสักพักก่อนพยักหน้ารับรู้ “ในอนาคตข้าจะขายอาหารจานใหม่แน่นอน แต่คงต้องรอไปก่อน”

เจ้าอ้วนจินยิ้มแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ “เถ้าแก่ ข้าขออย่างละจานก็แล้วกัน ข้าหิวมากจนทนไม่ไหวแล้ว”

ปู้ฟางตอบ “อืม” อย่างแผ่วเบา ก่อนหันหน้าไปหากลุ่มชายอ้วนที่เหลือ ทุกคนสั่งแบบเดียวกับเจ้าอ้วนจิน

ปู้ฟางไม่กังวลใจแม้แต่น้อยว่าชายอ้วนเหล่านี้จะกินทิ้งกินขว้าง ที่น่ากังวลมากกว่าคือกลัวจะไม่พอกิน

“ได้ รอสักครู่” หลังจากจดรายการที่สั่งเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินเข้าครัวไป

ทุกอย่างเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็วมีประสิทธิภาพตั้งแต่จุดไฟไปจนเปิดเตา

หลังจากที่ชายหนุ่มผัดข้าวผัดไฟท่วมพร้อมตวัดกระทะคลุกเคล้าเรียบร้อย เขาก็เอาตะหลิวตักข้าวผัดไข่ขึ้นมาใส่ชาม ไข่ข้นที่สุกไปร้อยละแปดสิบห่อหุ้มเมล็ดข้าวอ้วนท้วนครบทุกเมล็ด เมื่อถือชามเดินออกมาจากครัว กลิ่นหอมหวนชวนหิวก็ระเบิดออกมาจนทำให้ท้องของชายอ้วนพากันร้องอึกทึกครึกโครม

ตอนที่ปู้ฟางเอาข้าวผัดไข่ชามที่สองออกมานั้น เจ้าอ้วนจินก็เลียชามเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อเขาเห็นพ่อครัวหนุ่มก็รีบวางชามลงก่อนยกนิ้วโป้งให้ “เถ้าแก่ปู้ อร่อยสุดยอดไปเลยจริงๆ ! นี่เป็นข้าวผัดไข่ที่อร่อยที่สุดเท่าที่ข้าเคยกินมาเลยในชีวิตนี้! แถมยังไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะช่วยทำให้พลังปราณเที่ยงแท้ในกายข้าพัฒนาขึ้นด้วย ข้าไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดจึงขายในราคาสิบผลึก! ข้าขออีกชามหนึ่งได้หรือไม่!”

“เสียใจด้วย ลูกค้าแต่ละคนสั่งได้รายการละจานต่อวันเท่านั้น” ปู้ฟางเอ่ยเสียงเรียบ

“เถ้าแก่ปู้ ข้าไม่มีปัญหาเรื่องเงินแม้แต่น้อย ข้ายอมจ่ายเพิ่มก็ได้! ขออีกชามหนึ่งเถิด กินแค่นี้ข้าไม่อิ่มจริงๆ ” เจ้าอ้วนจินพูดอย่างอายๆ เขาไม่ได้สนใจเรื่องเงินแม้แต่น้อย

เขายอมจ่ายได้เสมอเพื่ออาหารอร่อย!

“ไม่ได้ กฎต้องเป็นกฎ” ปู้ฟางพูดเสียงเย็น ก่อนหันหลังกลับเข้าครัวไปโดยไม่สนใจเจ้าอ้วนจินที่มีสีหน้าหดหู่อีก

หลังจากที่ทำเสร็จครบทุกจาน ปู้ฟางก็นวดไหล่ที่ล้าเล็กน้อยของตน ก่อนเดินออกจากครัวมาอีกครั้ง

เจ้าอ้วนจินและผองเพื่อนกินหมดเรียบร้อยแล้ว ทุกคนร้องทักเขาทีละคน โดยมีปู้ฟางพยักหน้าตอบรับแบบเรียบๆ

“ทั้งหมดห้าสิบห้าผลึกพันเหรียญทอง”

“ซี้ดดดด…”

แม้กลุ่มชายอ้วนเหล่านี้จะมีปัญญาจ่าย แต่ก็ยังอดสูดหายใจเข้าลึกไม่ได้เมื่อได้ยินค่าเสียหาย มีเพียงกลุ่มเศรษฐีใหม่กลุ่มนี้เท่านั้นที่สามารถจ่ายเงินแพงหูฉี่ไปกับข้าวมื้อเดียวได้

“วันนี้ข้าเลี้ยงก็แล้วกัน เรามาอุดหนุนเถ้าแก่ปู้กันอีกเถิดในอนาคต จะปล่อยให้ร้านอาหารอร่อยๆ เช่นนี้ร้างผู้คนไปไม่ได้!” เจ้าอ้วนจินเรียกได้ว่าใจกว้างเป็นแม่น้ำ เขาโบกมือแล้วจัดการจ่ายเงินเสร็จสรรพ

“ไว้แวะมาอีกล่ะ” ปู้ฟางมองกลุ่มคนอ้วนที่มีสีหน้าพึงพอใจเดินออกจากร้านไป ใบหน้าของชายหนุ่มประดับด้วยรอยยิ้มแข็งๆ