ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 180

ฟ่อ!

เสียงงูขู่ฟ่อเบาๆ ดังขึ้นในโสตประสาท พลังชีวิตที่ลอยอยู่เหนือชามโจ๊กในมือปู้ฟางเปลี่ยนสภาพไปเป็นงูตัวเล็กที่เลื้อยว่ายอยู่ในอากาศ ปะปนกับกลิ่นอาหารที่ล้อมรอบตัวมัน

“นี่… นี่คืออาหารโอสถทิพย์รึ!” อู๋อวิ๋นไป่พูดด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ

ปู้ฟางหันไปมองนางด้วยสายตางุนงง เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดอีกฝ่ายจึงต้องประหลาดใจถึงเพียงนี้ การทำอาหารโอสถทิพย์หนึ่งชาม… มันประหลาดขนาดนั้นเชียวหรือ

แน่นอนว่าการทำอาหารโอสถทิพย์นั้นไม่ใช่เรื่องประหลาด แต่ที่อู๋อวิ๋นไป่ตกใจเป็นเพราะปู้ฟางสามารถทำอาหารโอสถทิพย์ได้แม้ในยามที่ระดับพลังปราณในร่างกายลดลงจนแทบไม่เหลือต่างหาก

นอกจากนี้สภาพห้องครัวและอุปกรณ์ที่มียังแย่มากอีกด้วย เตาทำอาหารนั้น… ตัวนางเองไม่เคยเห็นเตาที่สภาพย่ำแย่เท่านี้มาก่อน แค่จะใช้เตานี้ทำอาหารปกตินางยังแอบสงสัยว่าจะพังลงมาคามือหรือเปล่า คงไม่ต้องพูดถึงการใช้เตานี้ทำอาหารโอสถทิพย์ที่ยากกว่าเป็นไหนๆ

ปู้ฟางถือชามโจ๊กไปให้ชายที่นอนอยู่บนเตียง หยูฟู่และมารดาของนางมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง ส่วนดวงตาของผู้อาวุโสสูงสุดก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

อาหารโอสถทิพย์ของปู้ฟางเป็นความหวังเดียวที่ยังเหลืออยู่ของพวกเขา

ชายหนุ่มมองมนุษย์อสรพิษเพศเดียวกันจากนั้นก็ทำสีหน้าเหม่อไปสักพัก เขาหันไปหามารดาของหยูฟู่ “ป้อนเขาสิ”

อย่างไรเสียชายที่ไม่ได้สติอยู่บนเตียงผู้นี้ก็เป็นสามีของนาง นอกจากนี้ปู้ฟางเองก็ยังไม่มีนิสัยชอบป้อนอาหารเพศเดียวกันอีกด้วย…

มารดาของหยูฟู่รับโจ๊กมาจากมือปู้ฟาง นี่เป็นความหวังสุดท้ายของนางแล้ว

นางตักโจ๊กขึ้นมาเต็มช้อนแกงเก่าๆ งูตัวเล็กที่สร้างมาจากพลังชีวิตเลื้อยวนรอบด้ามช้อนเหมือนเถาวัลย์ที่พันเกี่ยวกิ่งไม้

นางค่อยๆ เป่าโจ๊กในช้อนด้วยความระมัดระวัง เพื่อทำให้โจ๊กที่ร้อนจัดเย็นลงเล็กน้อย แม้ความร้อนระดับนี้จะทำอะไรร่างกายของมนุษย์อสรพิษไม่ได้ก็ตาม

หลังจากที่ป้อนสามีของตนเรียบร้อย โจ๊กก็ไหลเข้าไปในท้องของอีกฝ่ายแล้วเปลี่ยนสภาพเป็นงูตัวเล็ก พลังงานจากงูนั้นกระจายไปทั่วร่างของชายผู้ไม่ได้สติ เข้าเยียวยาทุกส่วนในร่างกายของเขาทันที

พลังปราณเที่ยงแท้จำนวนมหาศาลในเนื้อของวัวมังกรพเนจร บวกกับพลังชีวิตจากมงกุฎเลือดของงูเหลือมทมิฬ ทำให้ร่างของมนุษย์อสรพิษชายบนเตียงที่เคยเย็นเฉียบ ร้อนขึ้นทันทีเหมือนโดนโยนเข้าไปในกองไฟ

ดวงตาของมารดาหยูฟู่เบิกกว้างขึ้น มือที่ถือชามโจ๊กอยู่เริ่มสั่นเทา นางพยายามสะกดความตื่นเต้นในจิตใจ แล้วตั้งหน้าตั้งตาป้อนโจ๊กให้สามีต่อไปทีละช้อน

ปู้ฟางมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มน้อยๆ จนแทบจะมองไม่เห็น

ได้ผลจริงรึนี่! อู๋อวิ๋นไป่ประหลาดใจเป็นที่สุด ในสภาพที่แสนทุรกันดารเช่นนี้ หมอนี่ยังสามารถทำอาหารโอสถทิพย์ออกมาได้ ทักษะการทำอาหารของชายตรงหน้านางนั้นยอดเยี่ยมระดับไหนกัน ไม่แน่ว่าฝีมือของพ่อครัวที่ตำหนักเมฆาขาวอาจจะยังด้อยกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ

ผู้อาวุโสสูงสุดถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ส่วนดวงตาของหยูฟู่นั้นเต็มไปด้วยความสุข

หลังจากที่กินโจ๊กหมดครึ่งชาม มารดาของหญิงสาวก็รู้สึกว่าร่างของสามีตนสั่นเล็กน้อย อาการสั่นนั้นทำให้หัวใจของนางไหวตอบรับเช่นกัน ในที่สุดสามีของนางก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเสียที!

ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จับจ้อง ดวงตาของหยูเฟิ่งก็ค่อยๆ เปิดขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความงงงวย

บรรยากาศของครอบครัวมนุษย์อสรพิษพลันแปรเปลี่ยนจากความเศร้าเป็นความสุข ปู้ฟางเองก็อดรู้สึกดีใจกับพวกเขานิดๆ ไม่ได้เช่นกัน

แต่ชายหนุ่มดีใจมากกว่าที่ภารกิจในการมาเยือนหนองน้ำปราณมายาของตนสำเร็จลุล่วงด้วยดี เขาได้วัตถุดิบชั้นเลิศอย่างฝักบัวและเม็ดบัวของสมุนไพรระดับเจ็ดดอกบัววิญญาณประมุขน้ำแข็งมาครอบครองในที่สุด

“ภารกิจการเก็บเกี่ยวสมุนไพรพลังปราณสำเร็จ ต่อไประบบจะเริ่มเคลื่อนย้ายกลับ กำลังเตรียมวงแหวนปราณเคลื่อนย้าย…”

ขณะที่ปู้ฟางกำลังยืนมองภาพอันแสนชื่นมื่นภายในครอบครัวมนุษย์อสรพิษ เสียงขรึมของระบบก็ดังขึ้นในหัวเขา

ชายหนุ่มชะงักไปชั่วครู่ เขาเกือบลืมไปเสียสนิทว่าตนเองต้องเดินทางกลับบ้าน

“ระบบเตรียมการเคลื่อนย้ายกลับสำเร็จแล้ว เริ่มการเคลื่อนย้ายใน 3 2 1…”

ขณะที่ระบบกำลังนับถอยหลังอยู่นั้น จุดลำแสงสีขาวก็ปรากฏขึ้นบนศีรษะของปู้ฟาง มันเริ่มวาดเส้นแสงในอากาศ ไม่นานนักวงแหวนปราณก็ปรากฏให้เห็น

อู๋อวิ๋นไป่เป็นคนแรกที่สังเกตเห็นปรากฏการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นรอบตัวปู้ฟาง วงแหวนปราณที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของเขาทำให้นางต้องเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ…

“คราวนี้เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย วงแหวนปราณนี่… มันซับซ้อนไม่น้อยเลย!” อู๋อวิ๋นไป่คิด นางไม่เคยเห็นวงแหวนปราณตรงหน้ามาก่อน

ครอบครัวมนุษย์อสรพิษเองก็เห็นปรากฏการณ์นี้เช่นกัน หยูฟู่เปิดปากถามทันที “ผู้มีพระคุณ เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ ท่าน… จะไปแล้วหรือ”

ทันทีที่พูดจบ วงแหวนปราณก็หดตัวลงแล้วหายไปพร้อมร่างของปู้ฟาง

อู๋อวิ๋นไป่มองไปที่ความว่างเปล่าด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว! นางไม่อยากเชื่อเลยว่าชายหนุ่มจะเคลื่อนย้ายหายไปเสียอย่างนั้น… “ไม่รู้หรือว่าพวกชอบโอ้อวดวันหนึ่งจะต้องถูกฟ้าผ่าตาย!” นางคิด

จากความรู้ของนาง มีแต่ยันต์วงแหวนปราณเคลื่อนย้ายที่สร้างโดยผู้เชี่ยวชาญด้านวงแหวนปราณเท่านั้นที่จะสร้างวงแหวนปราณแบบที่นางเห็นเมื่อครู่ได้

“ฮึ! นครหลวงของจักรวรรดิวายุแผ่วเช่นนั้นรึ ข้าจะต้องตามตัวเจ้าให้เจอให้ได้ คอยดูแล้วกัน!” อู๋อวิ๋นไป่พึมพำ

หยูฟู่ไม่เคยไปนครหลวงมาก่อน อันที่จริงแล้วนางไม่เคยออกจากเผ่าเลยต่างหาก เลยไม่รู้แม้แต่น้อยว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไร ด้วยเหตุนี้นางจึงหันไปถามผู้เป็นบิดา “ท่านพ่อเจ้าคะ ผู้มีพระคุณบอกให้เราไปที่นครหลวงของจักรวรรดิวายุแผ่ว แต่… ต้องใช้เวลาเดินทางนานเท่าไหร่หรือเจ้าคะกว่าเราจะไปถึง”

สีหน้าของหยูเฟิ่งเปลี่ยนเป็นกระอักกระอ่วนไปชั่วครู่

เขาลูบศีรษะลูกสาวแล้วเอ่ยตอบ “ไม่ไกลมากหรอก จากที่นี่ไปนครหลวง… ก็คงใช้เวลาประมาณครึ่งเดือน”

…

ลมพายุเริ่มหมุนวนพัดทุกสิ่งในห้อง

จุดลำแสงสีขาวปรากฏขึ้นกลางอากาศ ค่อยๆ ก่อตัวเป็นวงแหวนปราณ ก่อนที่ลมแรงจะพัดเอาร่างหนึ่งให้ปรากฏขึ้นช้าๆ ที่ตาพายุ

ร่างผอมเพรียวของปู้ฟางค่อยๆ เดินออกจากลมมายืนอยู่กลางห้อง เขารู้สึกสบายใจขึ้นทันทีเมื่อได้เห็นบรรยากาศที่คุ้นเคยรอบกาย

“ร้านของข้านี่แหละสบายที่สุดแล้ว” ชายหนุ่มอุทานกับตนเอง

หลังจากที่ตรากตรำอยู่ในหนองน้ำปราณมายามาเป็นเวลานาน ร่างกายของเขาก็เหนียวเหนอะไปหมด ด้วยเหตุนี้สิ่งแรกที่เขาทำหลังจากกลับมาจึงไม่ใช่การตรวจดูวัตถุดิบที่เสาะหามาได้ แต่เป็นการเดินเข้าห้องน้ำไปต่างหาก

สำหรับพ่อครัวที่ให้ความสำคัญกับความสะอาดเป็นอย่างมาก การมีเนื้อตัวสกปรกนั้นเป็นเรื่องที่รับไม่ได้อย่างที่สุด

แต่ขณะที่ปู้ฟางกำลังอาบน้ำอย่างสบายอุราอยู่นั่นเอง กลุ่มคนก็เริ่มรวมตัวกันภายนอกร้าน…