ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 194

ใบหน้าของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดสั่นเทา ปากของเขาอ้ากว้างด้วยความตกใจ มันกว้างเสียจนน่าจะยัดมะเขือเทศเข้าไปได้ทั้งลูกเลยทีเดียว

มีดที่เขาสั่งทำจากโลหะแสนล้ำค่าจับใจ แถมยังอัดแน่นไปด้วยพลังปราณ…กลับบิ่นไปเสียได้!

ไอ้หุ่นกระป๋องนี่มันแข็งแกร่งถึงเพียงไหนกันนะ แค่เหวี่ยงมีดลงฟาด… ใบมีดก็หลุดออกมาชิ้นใหญ่เป้ง แถมยังงอบิดเบี้ยวไม่เป็นรูปอีก!

ลำแสงสีแดงที่กะพริบวาบผ่านหน้าทำให้ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดรู้สึกกระสับกระส่าย แต่ก็เรียกสติตนเองกลับมาได้อย่างรวดเร็ว เขาคำรามและแยกเขี้ยวใส่เจ้าขาวอย่างดุร้าย จากนั้นก็โยนมีดในมือทิ้งไปเสียงดังเคร้ง

“บัดซบ! เจ้าเก่งนักหรือ! แข็งแรงนักหรือ!” ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดฉีดเสื้อตนเองออกเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นมัดกล้ามแข็งแกร่งที่ปกคลุมไปด้วยเส้นเลือดสีเขียวเหมือนลายมังกร แถมด้วยแผลเป็นมากมายนับไม่ถ้วนเหมือนตะขาบที่เลื้อยยั้วเยี้ยน่าขนลุกขนพองอยู่บนผิว

“ข้าใช้ชีวิตเยี่ยงนักรบต่อสู้กับความป่าเถื่อนทุรกันดารของเมืองโม่จั่วมาตลอด คนอย่างข้าเหตุใดจะต้องกลัวไอ้ก้อนเศษเหล็กเช่นเจ้าด้วย!” ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดยกกำปั้นทุบอกตนเองดังปั้ก พร้อมคำรามใส่เจ้าขาว

ตูม!

เขาร้องตะโกนพลางระเบิดพลังปราณออกจากร่าง พลังนั้นแข็งแกร่งเหมือนลมพายุร้ายจนทำให้พายุหมุนกำลังแรงก่อตัวขึ้นรอบกาย

“ไปลงนรกเสีย!”

ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดกรรโชก ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน เขายกหมัดขึ้นเล็งไปที่เจ้าขาวซึ่งยังยืนอยู่กับที่ หมัดของเขาดูแข็งแกร่งเป็นอันมาก จนแม้กระทั่งอากาศก็เหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

นี่เป็นหมัดที่รวมพลังปราณทั้งหมดของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดเอาไว้ แม้จะดูเรียบง่ายตรงไปตรงมา แต่ความจริงแล้วหมัดนี้มีอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้น เพราะนอกจากพลังปราณแล้วมันยังมีเคล็ดวิชากำลังภายในที่ใช้กระแสพลังปราณเป็นส่วนประกอบด้วย หากถูกหมัดนี้โจมตี รับรองได้ว่าเป้าหมายจะต้องระเบิดแน่นอน!

นี่คือเคล็ดวิชากำลังภายในของสิบสามกองโจรแห่งเมืองโม่จั่ว หมัดระเบิด

หลัวซานเหนียนรู้สึกได้ถึงพลังกดดันที่แผ่ออกจากหมัดนั้น สีหน้าของนางพลันเปลี่ยนไปทันที พลังปราณในหมัดเป็นพลังที่แข็งแกร่งมากจนน่าหวาดหวั่น หลัวซานเนียนเองมีปราณอยู่ที่ระดับหกขั้นจักรพรรดิยุทธการเช่นกันซึ่งเป็นระดับเดียวกับผู้นำกองโจรลำดับเจ็ด แต่หมัดที่กำลังพุ่งเข้ามานี้แม้แต่ตัวนางเองก็อาจต้านทานเอาไว้ไม่ได้…

ดวงตาจักรกลของเจ้าขาวยังคงกะพริบแสงสีแดงวาบเหมือนเดิม

มันแค่ยืนอยู่เฉยๆ เตรียมรับหมัดเท่านั้น

“ตายเสีย!!!” ใบหน้าของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดบูดเบี้ยวด้วยความโกรธ หมัดของเขาแหวกอากาศแล้วพุ่งเข้าปะทะเป้าหมายอย่างจัง

ตูม!!

เสียงระเบิดดังสะเทือนไปทั่วร้าน หมัดของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดกระแทกเข้าที่พุงยื่นๆ ของเจ้าขาวโดยไม่ออมแรง

พุงของเจ้าขาวบุ๋มเข้าไปด้านในตามแรงหมัด ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดแสยะยิ้มพร้อมพูดกำชับ “ระเบิดไปเสีย!!”

ปัง!!

เสียงระเบิดทำเอาบรรดาคนที่อยู่ใกล้หูแทบแตก หัวใจเต้นจนแทบทะลุออกจากอก แรงระเบิดนั้นรุนแรงราวกับพายุฟ้าคะนอง ทำให้ทุกคนพากันอกสั่นขวัญแขวน

ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดถอยหลังไปสองก้าวแล้วหัวเราะเหมือนคนบ้า

“ไอ้กระจอก! เป็นแค่เศษเหล็กแต่กลับทำเป็นเก่งกล้าต่อหน้าผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดผู้นี้ วันนี้เจ้าจะได้สำเหนียกเสียทีว่าข้ากับเจ้านั้นมันคนละชั้นกัน!”

ปู้ฟางเดินมาถึงประตูครัวพอดี เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะแหลมแสบแก้วหู ชายหนุ่มก็มุ่นคิ้วแล้วหันหลังกลับมามองผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดที่ยังคงระเบิดหัวเราะเหมือนชาตินี้จะไม่ได้หัวเราะอีกแล้ว “เจ้าขาว เลิกเล่นได้แล้ว จับหมอนี่โยนออกไปเสียที แค่หน้าข้าก็ไม่อยากจะมองแล้ว” เขาพูดเสียงเรียบ

เสียงเครื่องจักรดังขึ้น จากนั้นศีรษะของเจ้าขาวก็ก้มลงเล็กน้อย ลำแสงสีแดงในดวงตาจับพิกัดไปที่ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ด

พุงที่ยุบไปของเจ้าขาวก็ค่อยๆ ฟื้นสภาพกลับมาเป็นเหมือนเดิมต่อหน้าต่อตาผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดเช่นกัน

ป้าบ!

มือของเจ้าขาวฟาดเข้าใส่ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดอย่างจัง ชายโหดรู้สึกถึงพลังมหาศาลที่กดทับลงมาใส่ตัวทันที เขาทรุดลงคุกเข่ากับพื้น ปวดหัวเข่าแทบร้าวจนต้องแยกเขี้ยวและกัดฟันคำรามออกมา

“แควก!!”

เสียงเสื้อผ้าขาดดังแควกสะท้อนก้องไปทั่วร้าน ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดรู้สึกถึงลมหนาวเยือกที่พุ่งมากระทบร่างกายส่วนล่าง รวมถึงพลังกดดันรุนแรงที่เหมือนจะฉีกเขาให้เป็นชิ้นๆ

ฟิ้ว ฟิ้ว!

ร่างของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดลอยหวือผ่านไปในวิถีโค้ง ตกแหมะลงบนพื้นตรอกพอดิบพอดี แน่นอนว่าอยู่ในสภาพล่อนจ้อน

ชายโหดกระอักเลือกออกมา หน้าตาดูโกรธแค้นทุกข์ระทมเป็นอันมาก เขาปิดท่อนล่างของตนเองเอาไว้ รู้สึกหนาวเย็นไปถึงขั้วหัวใจ ลมหนาวหวีดหวิวที่พัดผ่านร่างกายทำให้ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดรู้สึกโศกเศร้าอาดูรเกินพรรณนา…

บรรดาลูกกระจ๊อกของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดพากันตกใจอ้าปากค้าง มองจ้องไปยังหัวหน้าโจรตัวเปล่าล่อนจ้อนที่ลอยผ่านหน้าตนเองไปก้นจ้ำเบ้าอยู่นอกร้าน ทุกคนกลัวจนอกสั่นขวัญแขวน รู้สึกราวกับโดนฝูงผีดิบวิ่งไล่

แควก! แควก!

“ผู้ก่อความไม่สงบจะต้องถูกจับแก้ผ้าประจานต่อหน้าประชาชี”

เจ้าขาวประกาศด้วยเสียงจักรกล จากนั้นก็ลากคอลูกสมุนมาจัดการทีละคนอย่างไม่ต้องออกแรง ทุกคนโดนจับแก้ผ้ากันถ้วนหน้าไม่มีใครน้อยหน้าใคร เสื้อผ้าปลิวว่อนไปทั่ว ต่างโดนโยนออกจากร้านไปด้วยวิถีโค้งสวยงามแล้วตกลงมาก้นจ้ำเบ้าลงในตรอกอันหนาวเหน็บ ผู้เคราะห์ร้ายทุกคนต่างเอามือปิดจุดลับเอาไว้ ร่างกายสั่นเทาด้วยความหนาว ใบหน้าดูอดสูขุ่นเคือง

พวกเขาถูกล้อมเอาไว้ด้วยผู้คนใบหน้าถมึงทึง ทำเอาหยูฟู่รู้สึกหวาดกลัวเป็นอันมาก

นางพาตนเองมาถึงนครหลวงได้ แต่กลับไม่รู้ว่าร้านของศิษย์พี่ปู้อยู่ที่ใด นางอยากถามคนแถวนี้ แต่ก็ไม่กล้าเปิดปากพูด เนื่องจากสายตาของทุกคนที่อยู่รอบกายดูเต็มไปด้วยจิตอกุศล

ทันใดนั้นฝูงชนก็แหวกออก ร่างของชายมีอายุเดินเข้ามาแล้วมองนางด้วยสายตาอบอุ่น

หยูฟู่รู้สึกราวกับสรรพเสียงรอบกายเบาลง นางเห็นเพียงร่างของทุกคนกำลังเปิดปากพูดขมุบขมิบเท่านั้น แต่ภายในใจของนางกลับมั่นคงสงบนิ่ง ขาทั้งสองเดินตามชายผู้นั้นออกจากฝูงชนไปอย่างควบคุมตนเองไม่ได้

ทั้งสี่หายตัวไปท่ามกลางฝูงชนขวักไขว่จอแจ

…

ณ โรงเตี๊ยมหรูแห่งหนึ่งในนครหลวง

ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดวิ่งเร็วเหมือนพายุ กระโจนพรวดเข้ามาในโรงเตี๊ยมพร้อมเลือดที่หยดย้อยจากมุมปาก จนทำเอาบรรดาชายร่างหนาที่กำลังกระดกเหล้าเคล้าอาหารกันอยู่ในโรงเตี๊ยมสะดุ้งเฮือก

“พับผ่า! ไอ้เจ้าของก้นซีดๆ ที่เพิ่งพุ่งผ่านไปนั่นมันไอ้หมายเลขเจ็ดไม่ใช่รึ รสนิยม…ของหมอนี่เปลี่ยนไปมาก ประหลาดเหลือเกิน เดี๋ยวนี้หันมาเอาดีด้านวิ่งแก้ผ้าแล้วเช่นนั้นหรือ” ชายร่างใหญ่หนวดหนาพูดเสียงดังลั่น ดวงตาเบิกกว้าง

ทุกคนในที่แห่งนั้นต่างมีสีหน้าประหลาด อดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ไอ้หมายเลขเจ็ดวิ่งแก้ผ้า ใครมันจะไปคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นกัน

หลังจากที่ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดจัดการหาผ้าหาผ่อนสวมเรียบร้อย เขาก็เดินออกจากห้องมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากค่อยๆ เงียบไป กลุ่มคนที่อยู่ด้านนอกหันมามองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดกัดฟันกรอดพลางเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้ทุกคนฟัง คนเหล่านั้นดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ สุดท้ายแล้วคนหนึ่งในกลุ่มก็ทนไม่ไหว ตบโต๊ะเสียงดังปังแล้วลุกขึ้นยืนทันที

“ไอ้เวร! กล้าดีอย่างไรมาหยามเกียรติพี่น้องข้า ข้าจะลอกเปลือกเหล็กของมันออกเป็นชิ้นๆ ให้ดู!”

เหล่าสิบสามกองโจรแห่งเมืองโม่จั่วคำรามกึกก้องด้วยความฮึกเหิม แล้วตัดสินใจจะพุ่งไปที่ร้านเล็กๆ ของฟางฟางเพื่อแก้แค้นให้หมายเลขเจ็ดทันที

“หยุดและฟังข้าเดี๋ยวนี้!”

แต่ทันทีที่เท้าถึงธรณีประตู เสียงนิ่งขรึมก็ดังขึ้นทำให้พวกเขากลัวจนต้องหยุดเดิน จากนั้นเหล่าสมาชิกกองโจรก็หันหน้ากลับมามองชายท่าทางสง่าที่เพิ่งเดินออกมาจากห้อง

คนผู้นี้คือผู้อาวุโสซึ่งแข็งแกร่งที่สุดในหมู่สิบสามกองโจร เขาใกล้จะบรรลุปราณขั้นนักพรตยุทธการอยู่รอมร่อ

“ตอนนี้มีผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่งกว่าพวกเราซ่อนตัวอยู่ในนครหลวงมากมาย แค่จำนวนขั้นนักพรตยุทธการที่อยู่ในเมืองก็ทำให้ขนหัวลุกแล้ว แต่กลับไม่มีใครกล้าพุ่งเข้าไปโจมตีร้านที่ว่านั่นเลย แล้วเหตุใดพวกเจ้าจึงปัญญาทึบถึงขนาดกล้ายกโขยงไปถล่มที่นั่นกัน อยากอยู่ใต้แสงไฟในฐานะตัวตลกแก้ผ้าหรืออย่างไร พวกเจ้าควรหัดยัดสมองใส่กะโหลกกันเสียบ้าง!”