ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 194

ใบหน้าของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดสั่นเทา ปากของเขาอ้ากว้างด้วยความตกใจ มันกว้างเสียจนน่าจะยัดมะเขือเทศเข้าไปได้ทั้งลูกเลยทีเดียว

มีดที่เขาสั่งทำจากโลหะแสนล้ำค่าจับใจ แถมยังอัดแน่นไปด้วยพลังปราณ…กลับบิ่นไปเสียได้!

ไอ้หุ่นกระป๋องนี่มันแข็งแกร่งถึงเพียงไหนกันนะ แค่เหวี่ยงมีดลงฟาด… ใบมีดก็หลุดออกมาชิ้นใหญ่เป้ง แถมยังงอบิดเบี้ยวไม่เป็นรูปอีก!

ลำแสงสีแดงที่กะพริบวาบผ่านหน้าทำให้ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดรู้สึกกระสับกระส่าย แต่ก็เรียกสติตนเองกลับมาได้อย่างรวดเร็ว เขาคำรามและแยกเขี้ยวใส่เจ้าขาวอย่างดุร้าย จากนั้นก็โยนมีดในมือทิ้งไปเสียงดังเคร้ง

“บัดซบ! เจ้าเก่งนักหรือ! แข็งแรงนักหรือ!” ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดฉีดเสื้อตนเองออกเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นมัดกล้ามแข็งแกร่งที่ปกคลุมไปด้วยเส้นเลือดสีเขียวเหมือนลายมังกร แถมด้วยแผลเป็นมากมายนับไม่ถ้วนเหมือนตะขาบที่เลื้อยยั้วเยี้ยน่าขนลุกขนพองอยู่บนผิว

“ข้าใช้ชีวิตเยี่ยงนักรบต่อสู้กับความป่าเถื่อนทุรกันดารของเมืองโม่จั่วมาตลอด คนอย่างข้าเหตุใดจะต้องกลัวไอ้ก้อนเศษเหล็กเช่นเจ้าด้วย!” ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดยกกำปั้นทุบอกตนเองดังปั้ก พร้อมคำรามใส่เจ้าขาว

ตูม!

เขาร้องตะโกนพลางระเบิดพลังปราณออกจากร่าง พลังนั้นแข็งแกร่งเหมือนลมพายุร้ายจนทำให้พายุหมุนกำลังแรงก่อตัวขึ้นรอบกาย

“ไปลงนรกเสีย!”

ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดกรรโชก ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน เขายกหมัดขึ้นเล็งไปที่เจ้าขาวซึ่งยังยืนอยู่กับที่ หมัดของเขาดูแข็งแกร่งเป็นอันมาก จนแม้กระทั่งอากาศก็เหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

นี่เป็นหมัดที่รวมพลังปราณทั้งหมดของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดเอาไว้ แม้จะดูเรียบง่ายตรงไปตรงมา แต่ความจริงแล้วหมัดนี้มีอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้น เพราะนอกจากพลังปราณแล้วมันยังมีเคล็ดวิชากำลังภายในที่ใช้กระแสพลังปราณเป็นส่วนประกอบด้วย หากถูกหมัดนี้โจมตี รับรองได้ว่าเป้าหมายจะต้องระเบิดแน่นอน!

นี่คือเคล็ดวิชากำลังภายในของสิบสามกองโจรแห่งเมืองโม่จั่ว หมัดระเบิด

หลัวซานเหนียนรู้สึกได้ถึงพลังกดดันที่แผ่ออกจากหมัดนั้น สีหน้าของนางพลันเปลี่ยนไปทันที พลังปราณในหมัดเป็นพลังที่แข็งแกร่งมากจนน่าหวาดหวั่น หลัวซานเนียนเองมีปราณอยู่ที่ระดับหกขั้นจักรพรรดิยุทธการเช่นกันซึ่งเป็นระดับเดียวกับผู้นำกองโจรลำดับเจ็ด แต่หมัดที่กำลังพุ่งเข้ามานี้แม้แต่ตัวนางเองก็อาจต้านทานเอาไว้ไม่ได้…

ดวงตาจักรกลของเจ้าขาวยังคงกะพริบแสงสีแดงวาบเหมือนเดิม

มันแค่ยืนอยู่เฉยๆ เตรียมรับหมัดเท่านั้น

“ตายเสีย!!!” ใบหน้าของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดบูดเบี้ยวด้วยความโกรธ หมัดของเขาแหวกอากาศแล้วพุ่งเข้าปะทะเป้าหมายอย่างจัง

ตูม!!

เสียงระเบิดดังสะเทือนไปทั่วร้าน หมัดของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดกระแทกเข้าที่พุงยื่นๆ ของเจ้าขาวโดยไม่ออมแรง

พุงของเจ้าขาวบุ๋มเข้าไปด้านในตามแรงหมัด ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดแสยะยิ้มพร้อมพูดกำชับ “ระเบิดไปเสีย!!”

ปัง!!

เสียงระเบิดทำเอาบรรดาคนที่อยู่ใกล้หูแทบแตก หัวใจเต้นจนแทบทะลุออกจากอก แรงระเบิดนั้นรุนแรงราวกับพายุฟ้าคะนอง ทำให้ทุกคนพากันอกสั่นขวัญแขวน

ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดถอยหลังไปสองก้าวแล้วหัวเราะเหมือนคนบ้า

“ไอ้กระจอก! เป็นแค่เศษเหล็กแต่กลับทำเป็นเก่งกล้าต่อหน้าผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดผู้นี้ วันนี้เจ้าจะได้สำเหนียกเสียทีว่าข้ากับเจ้านั้นมันคนละชั้นกัน!”

ปู้ฟางเดินมาถึงประตูครัวพอดี เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะแหลมแสบแก้วหู ชายหนุ่มก็มุ่นคิ้วแล้วหันหลังกลับมามองผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดที่ยังคงระเบิดหัวเราะเหมือนชาตินี้จะไม่ได้หัวเราะอีกแล้ว “เจ้าขาว เลิกเล่นได้แล้ว จับหมอนี่โยนออกไปเสียที แค่หน้าข้าก็ไม่อยากจะมองแล้ว” เขาพูดเสียงเรียบ

เสียงเครื่องจักรดังขึ้น จากนั้นศีรษะของเจ้าขาวก็ก้มลงเล็กน้อย ลำแสงสีแดงในดวงตาจับพิกัดไปที่ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ด

พุงที่ยุบไปของเจ้าขาวก็ค่อยๆ ฟื้นสภาพกลับมาเป็นเหมือนเดิมต่อหน้าต่อตาผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดเช่นกัน

ป้าบ!

มือของเจ้าขาวฟาดเข้าใส่ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดอย่างจัง ชายโหดรู้สึกถึงพลังมหาศาลที่กดทับลงมาใส่ตัวทันที เขาทรุดลงคุกเข่ากับพื้น ปวดหัวเข่าแทบร้าวจนต้องแยกเขี้ยวและกัดฟันคำรามออกมา

“แควก!!”

เสียงเสื้อผ้าขาดดังแควกสะท้อนก้องไปทั่วร้าน ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดรู้สึกถึงลมหนาวเยือกที่พุ่งมากระทบร่างกายส่วนล่าง รวมถึงพลังกดดันรุนแรงที่เหมือนจะฉีกเขาให้เป็นชิ้นๆ

ฟิ้ว ฟิ้ว!

ร่างของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดลอยหวือผ่านไปในวิถีโค้ง ตกแหมะลงบนพื้นตรอกพอดิบพอดี แน่นอนว่าอยู่ในสภาพล่อนจ้อน

ชายโหดกระอักเลือกออกมา หน้าตาดูโกรธแค้นทุกข์ระทมเป็นอันมาก เขาปิดท่อนล่างของตนเองเอาไว้ รู้สึกหนาวเย็นไปถึงขั้วหัวใจ ลมหนาวหวีดหวิวที่พัดผ่านร่างกายทำให้ผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดรู้สึกโศกเศร้าอาดูรเกินพรรณนา…

บรรดาลูกกระจ๊อกของผู้นำกองโจรลำดับเจ็ดพากันตกใจอ้าปากค้าง มองจ้องไปยังหัวหน้าโจรตัวเปล่าล่อนจ้อนที่ลอยผ่านหน้าตนเองไปก้นจ้ำเบ้าอยู่นอกร้าน ทุกคนกลัวจนอกสั่นขวัญแขวน รู้สึกราวกับโดนฝูงผีดิบวิ่งไล่

แควก! แควก!

“ผู้ก่อความไม่สงบจะต้องถูกจับแก้ผ้าประจานต่อหน้าประชาชี”

เจ้าขาวประกาศด้วยเสียงจักรกล จากนั้นก็ลากคอลูกสมุนมาจัดการทีละคนอย่างไม่ต้องออกแรง ทุกคนโดนจับแก้ผ้ากันถ้วนหน้าไม่มีใครน้อยหน้าใคร เสื้อผ้าปลิวว่อนไปทั่ว ต่างโดนโยนออกจากร้านไปด้วยวิถีโค้งสวยงามแล้วตกลงมาก้นจ้ำเบ้าลงในตรอกอันหนาวเหน็บ ผู้เคราะห์ร้ายทุกคนต่างเอามือปิดจุดลับเอาไว้ ร่างกายสั่นเทาด้วยความหนาว ใบหน้าดูอดสูขุ่นเคือง