ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 23

ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD ตอนที่ 23 ยังคงพูดถึงปลาดองเหล้ากลิ่นหอมรัญจวนใจ
ตอนที่ 23 ยังคงพูดถึงปลาดองเหล้ากลิ่น…

“สุราที่หมักจากธัญพืชหมักเหล้านี้น่าจะเลิศรสดีแท้” จีเฉิงเสวี่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาวาวเป็นประกาย กลิ่นสุราที่โชยเข้าจมูกนั้นทั้งเข้มข้นและกลมกล่อมเทียบได้กับ “สุราเพลิงชัชวาลหอมชั้นเยี่ยม” จากวังหลวงเลยทีเดียว

ตอนที่พ่อครัวหนุ่มนำปลาดองเหล้าออกมาให้องค์ชายสาม ทุกคนในร้านต่างหันมามองเป็นตาเดียว แม้แต่เด็กหญิงยังชะเง้อคอมองด้วยความอยากรู้ว่าหน้าตาของมันจะเป็นอย่างไร แม้ตัวนางเองจะเชื่อมั่นสุดหัวใจว่าปลาดองเหล้าต้องไม่อร่อยเท่าน้ำแกงเต้าหู้หัวปลาก็ตาม

“สวยเหลือเกิน…” เซียวเยียนอวี่อุทานเบาๆ เมื่อเห็นปลาทะเลน้ำแข็งที่ส่องประกายสีชมพูอ่อน ดวงตาของนางจับจ้องอยู่ที่อาหารจานใหม่นี้ทันที

หนังปลาที่ปรุงสุกด้วยกรรมวิธีที่ปู้ฟางใช้ทั้งแน่นและเด้งเมื่อสัมผัส ธัญพืชหมักเหล้าไหลออกมาจากรอยผ่าที่ท้อง ส่งกลิ่นหอมและความร้อนออกมาในคราวเดียวกัน กลิ่นสุราเข้มข้นเอ่อล้นออกจากปากปลา ให้ความรู้สึกราวกับมันกำลังแหวกว่ายอยู่ในมหาสมุทร

“นี่ปลาดองเหล้าที่สั่ง กินให้อร่อย” ปู้ฟางพูดหน้าตาย

จีเฉิงเสวี่ยยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางหยิบตะเกียบขึ้นมาด้วยความอดรนทนไม่ไหว แม้จะอยากกินอาหารตรงหน้ามากเท่าใด การเคลื่อนไหวของชายหนุ่มก็ยังเป็นขั้นเป็นตอน องค์ชายสามใช้ตะเกียบจิ้มดูเพื่อตรวจสอบความแน่นของหนังปลา แรงต้านที่ผลักตะเกียบกลับมานั้นทำให้เขายิ้มพอใจ

มีเพียงพ่อครัวที่ควบคุมความร้อนได้แม่นยำเหมือนจับวางเท่านั้นที่จะนึ่งหนังปลาให้ออกมาเด้งได้เท่านี้ หากนึ่งไวไปหนังปลาจะแข็งกระด้างและเนื้อจะสาก แต่หากนึ่งนานไปหนังปลาจะเหนียวเคี้ยวยาก ส่วนเนื้อก็เหลวเละไม่น่ากิน

เขาดันตะเกียบไปข้างหน้าเล็กน้อย ตะเกียบตัดผ่านหนังปลาเข้าไป น้ำมันปลาใสแจ๋วไหลออกมาจากรอยแยก ตามมาด้วยกลิ่นหอม

จีเฉิงเสวี่ยคีบเนื้อปลาส่วนใกล้ครีบออกมาก่อน เนื่องจากเป็นส่วนที่อร่อยที่สุดและมีคุณภาพดีที่สุด ผู้ที่มีความรู้เรื่องการกินปลาจะเลือกส่วนนี้ก่อนเสมอ

ดวงตาของชายหนุ่มเป็นประกายทันทีที่เนื้อปลาเข้าปาก เขารู้สึกราวกับว่าตนเองไม่ได้กินปลาอยู่ แต่กำลังดื่มสุราหนึ่งจอกแทน กลิ่นสุราไหลทะลักออกจากเนื้อปลา เข้าโอบอุ้มปากของเขาเอาไว้ แต่แท้ที่จริงแล้วกลับเป็นชิ้นเนื้อปลาที่ทั้งสดและนุ่มเข้ามาเกาะกุมต่อมรับรสของเขาต่างหาก

ปลานั้นมีรสชาติสดชื่นทั้งยังให้ความรู้สึกเย็นเล็กน้อย การผสมผสานกันของความรู้สึกร้อนและเย็นสร้างสัมผัสที่ตัดกันแต่กลับมีรสชาติดีเลิศอย่างน่าประหลาด

จีเฉิงเสวี่ยหลับตาลง ดื่มด่ำกับรสชาติอาหารในปาก เขาพยักหน้า ใบหน้าดูราวกำลังเมามาย จากนั้นก็คีบปลาชิ้นใหญ่เข้าปากไปอีกครั้ง

“เถ้าแก่ปู้ ปลานี่ไม่ใช่ปลาธรรมดาใช่หรือไม่ ความรู้สึกเย็นๆ ของเนื้อปลานี้สำคัญมาก เพราะทำให้รสชาติของปลาที่อร่อยอยู่แล้วทวีความเลิศรสขึ้นไปอีก” จีเฉิงเสวี่ยพูดขณะกิน

คนอื่นๆ นั้นกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว ขณะมององค์ชายคีบอาหารด้วยตะเกียบอย่างรวดเร็ว แม้แต่เด็กหญิงก็ยังจับจ้องปลาดองเหล้าไม่วางตา พลางคิดไปว่าดูน่าอร่อยดี…

“ปลาที่ใช้คือปลาทะเลน้ำแข็งระดับสามจากทะเลตะวันออกเฉียงเหนือของจักรวรรดิวายุแผ่ว เนื้อของปลาชนิดนี้เย็นจัด แต่ความเย็นนั้นสลายหายไปไม่น้อยหลังผ่านกระบวนการปรุงสุก เมื่อรวมเข้ากับความร้อนจากธัญพืชหมักเหล้า ความร้อนและความเย็นจะผสานเข้าด้วยกัน ก่อให้เกิดเป็นสัมผัสที่แตกต่างระหว่างสองขั้ว” ปู้ฟางอธิบายเล็กน้อยก่อนเดินกลับเข้าครัวไป น้ำแกงเต้าหู้หัวปลานั้นยังเตรียมไม่เสร็จ ชายหนุ่มจึงไม่อยากเสียท่า

เมื่อได้ยินดังนั้น จีเฉิงเสวี่ยก็รู้ว่าเหตุใดเขาจึงคุ้นเคยกับรสชาติของมันนัก ปลาทะเลน้ำแข็งเป็นอสูรเวทหายาก กระทั่งองค์ชายอย่างเขานานๆ ถึงจะได้ลิ้มรสสักที ชายหนุ่มไม่คาดคิดว่าจะได้กินปลาชนิดนี้ที่ร้านอาหารห่างไกลในนครหลวง

“ทุกคน มาลองชิมดูสิ ปลานี่อร่อยมาก รสชาติของธัญพืชหมักเหล้าเองก็กลมกล่อมมากเช่นกัน จัดได้ว่าคุ้มราคาทุกผลึกทุกเหรียญเลยทีเดียว” จีเฉิงเสวี่ยพูดด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังจ้องเขาอยู่

เซียวเสี่ยวหลงรีบคีบปลาด้วยตะเกียบของตนอย่างไม่รีรอแล้วเอาใส่ปากทันที แต่เซียวเยียนอวี่สงวนท่าทีกว่า นางรอจนน้องชายกินเสร็จ แล้วจึงคีบปลาขึ้นมาชิ้นหนึ่งด้วยท่าทางสง่างาม

เซียวเสี่ยวหลงเบิกตากว้าง หายใจเอาควันร้อนๆ หอมกลิ่นสุราฉุยออกจากปาก เนื้อปลานั้นอร่อยเกินความคาดหมายของเขาไปมาก สัมผัสที่ตัดกันระหว่างความร้อนจากเหล้าหมักและความเย็นจากเนื้อปลาจัดได้ว่ายอดเยี่ยมมากเหลือเกิน

“อร่อย!” ชายหนุ่มมีสีหน้าเหมือนมึนเมา

เด็กหญิงกลืนน้ำลายเอื๊อก แอบยื่นตะเกียบออกไปหมายจะคีบเนื้อปลามากินด้วยเช่นกัน แต่นางก็ถูกจีเฉิงเสวี่ยที่กำลังยิ้มอยู่ขัดด้วยการชี้ไปที่กฎบนป้ายรายการอาหารเสียก่อน

โอวหยางเสี่ยวอี้บันดาลโทสะทันที นางมีปราณเพียงระดับสองขั้นเจ้ายุทธการ จึงทำให้กินไม่ได้!

เซียวเยียนอวี่นั้นมีมารยาทกว่าเซียวเสี่ยวหลงมาก แต่ดวงตาของนางขณะพยักหน้าก็เป็นประกายเช่นกัน