ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 244

ตอนนี้พ่อครัวแม่ครัวฝึกหัดก็ได้มาครบสองคนแล้ว แถมแต่ละคนยังมีพรสวรรค์ไม่น้อยด้วย แม้อาหารที่อวี่ฝูทำจะเทียบชั้นกับอาหารของปู้ฟางไม่ได้ แต่ก็ทำให้ลูกค้าอยากเสียเงินซื้อมากิน ซึ่งนับว่าเป็นพัฒนาการครั้งใหญ่

เซียวเสี่ยวหลงเพิ่งมาเป็นพ่อครัวฝึกหัด ดังนั้นจึงต้องฝึกฝนและสั่งสมประสบการณ์อีกพักใหญ่กว่าจะเทียบชั้นอวี่ฝูได้

ทั้งหมดนี้ต้องอาศัยเวลาในการฝึกฝน เพราะทักษะการทำอาหารนั้นไม่ใช่สิ่งที่จะบรรลุกันได้ภายในข้ามคืน เหล่าพ่อครัวแม่ครัวตัวจริงต่างผ่านการฝึกฝนมานับครั้งไม่ถ้วนกว่าจะมีความสามารถถึงขั้นนี้

ครึ่งเดือนให้หลัง ปู้ฟางยังคงอยู่ที่ร้านเพื่อสอนทักษะการทำอาหารและวิธีการประกอบอาหารจานเด็ดของร้าน ได้แก่ ข้าวผัดไข่ ซี่โครงเปรี้ยวหวาน และเนื้อตุ๋นตำรับจีนให้อวี่ฝูและเซียวเสี่ยวหลง

ทุกเช้าเสียงที่ส่งออกมาเป็นจังหวะจะดังก้องไปทั่วร้าน มันคือเสียงของมีดและเขียงที่กระทบกันนั่นเอง

ทั้งปู้ฟาง เซียวเสี่ยวหลงและอวี่ฝูต่างพิถีพิถันมากตอนที่จับมีดหั่นวัตถุดิบต่างๆ นั่นเพราะมันคือการฝึกฝนทักษะการใช้มีดของพวกเขา

เซียวเสี่ยวหลงตั้งใจจะพักอยู่ในร้านแต่ปู้ฟางปฏิเสธ เพราะที่ร้านนั้นมีห้องนอนแขกเพียงห้องเดียวซึ่งตอนนี้เป็นของอวี่ฝูไปแล้ว แม้รูปร่างของเซียวเสี่ยวหลงจะเพรียวบาง หน้าตาออกไปทางสะสวย แต่อย่างไรก็เป็นผู้ชาย และปู้ฟางก็ตระหนักดีว่าเขาควรจะแยกคนทั้งสองเพศออกจากกัน

ตอนนี้ร้านเข้าที่เข้าทางดีแล้ว และด้วยความช่วยเหลือจากเสี่ยวหลงและอวี่ฝู ความตึงเครียดของปู้ฟางจึงบรรเทาลงไปมาก ปู้ฟางสอนคนทั้งคู่ทุกวันเป็นเวลาครึ่งเดือน ถึงตอนนี้พวกเขาทำอาหารได้ค่อนข้างดี

“นายท่าน ระบบมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบ การเคลื่อนย้ายภายในแผนที่ร้านอาหารต่างโลกครั้งแรกจะปรากฏขึ้นในอีก 4 ชั่วยาม…”

ปู้ฟางยังไม่ตื่นดีตอนที่ได้ยินเสียงเคร่งขรึมของระบบดังขึ้นในหัว เขาอึ้งอยู่พักใหญ่ รู้สึกงุนงงเล็กน้อย

“จะเริ่มภายในสี่ชั่วยามหรือ” ปู้หางหาวก่อนจะลงจากเตียง มีเวลาอีกตั้งสี่ชั่วยาม ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย

หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ ปู้ฟางก็โบกมือเรียกสมุดปกหนังวัวออกมาจากคลังเก็บของระบบ บนหน้าปกเขียนไว้ว่า สมุดสูตรอาหาร

นี่คือรางวัลที่ปู้ฟางพิชิตภารกิจฉุกเฉินสำเร็จ มันคือสมุดโบราณที่มีอักขระโบราณจารึกเอาไว้

เมื่อพลิกปกที่เป็นหนังวัว ด้านในนั้นกลับมีแต่กระดาษโล่งโจ้งสีขาว

“สมุดสูตรอาหาร แล้วจะใช้อย่างไรเล่า…” ปู้ฟางอับจนหนทาง แต่ในเมื่อมันเป็นรางวัลจากภารกิจฉุกเฉิน ก็แปลว่าต้องไม่ใช่สมุดธรรมดาแน่

หลังจากเปิดผ่านๆ ไปรอบหนึ่ง ปู้ฟางก็รู้สึกเบื่อขึ้นมา เพราะในสมุดมีแต่หน้ากระดาษว่างๆ ไม่มีเนื้อหาอะไรเลย ชายหนุ่มยัดสมุดกลับที่เดิมจากนั้นก็เก็บชุดเสื้อผ้าทั่วไปใส่ในช่องว่างของกระเป๋าคลังเก็บ แล้วเดินออกจากห้องนอนเข้าไปในครัว

เซียวเสี่ยงหลงมาถึงร้านตั้งแต่เช้าตรู่ กำลังใช้มีดคู่หั่นวัตถุดิบอยู่

“อรุณสวัสดิ์เถ้าแก่!” เซียวเสี่ยวหลงเงยหน้าขึ้นมาเมื่อมีจังหวะแล้วเอ่ยทักทายปู้ฟาง

ทันทีที่ได้สัมผัสโลกของการทำอาหาร เซียวเสี่ยวหลงก็หมกมุ่นอย่างมาก พ่อหนุ่มมากพรสวรรค์ผู้นี้ตอนนี้สนุกสนานกับการจับมีดแทนการจับพู่กันเสียแล้ว

ปู้ฟางพยักหน้ารับ มองคนทั้งคู่ที่ฝึกอย่างขยันขันแข็งด้วยรอยยิ้มยินดี

อวี่ฝูคุ้นเคยกับปู้ฟางมากขึ้น จึงไม่มีอาการเขินอายอีก นางยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นปู้ฟาง

“ข้าจะไม่อยู่สักสองสามวัน พวกเจ้าสองคนแบ่งหน้าที่รับผิดชอบร้านกันเองแล้วกัน ช่วงที่ข้าไม่อยู่ การจัดการร้านและการทำอาหารต้องพึ่งพวกเจ้าแล้ว อย่าทำให้ชื่อเสียงของร้านเสียหายเล่า” ปู้ฟางยืนอยู่ตรงกลางระหว่างคนทั้งคู่พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“หือ” เซียวเสี่ยวหลงและอวี่ฝูพลันเงยหน้าขึ้นแล้วอึ้งไป เถ้าแก่ปู้จะไม่อยู่ร้านหรือ

“เถ้าแก่ปู้ ท่านจะไปไหนน่ะ ร้านนี้อยู่ไม่ได้หรอกนะถ้าไม่มีท่าน…เราจะอยู่กันได้อย่างไร” เซียวเสี่ยวหลงวางมีดลง มองหน้าปู้ฟางด้วยสายตาวิตกกังวล

ปู้ฟางแค่ต้องการบอกพวกเขาว่าได้เวลาสำแดงทักษะของตนเองแล้ว…แต่ทั้งสองยังไร้ซึ่งความมั่นใจ นั่นเพราะทุกวันที่ผ่านมาพวกเขามีปู้ฟางคอยชี้แนะอยู่ตลอด เมื่อมีปู้ฟางอยู่ใกล้ๆ พวกเขาจึงรู้สึกอุ่นใจ

ปู้ฟางปรายตามองเซียวเสี่ยวหลง “อย่าสติแตกไป มีเจ้าขาวอยู่ด้วย ใครหน้าไหนก็มาก่อเรื่องที่ร้านไม่ได้”