ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 245

เมืองนครใต้ในแคว้นหางหยางตั้งอยู่ทางตอนใต้ของจักรวรรดิวายุแผ่ว พื้นที่ของจักรวรรดิวายุแผ่วนั้นกว้างใหญ่ไพศาล ประกอบด้วยแคว้นใหญ่ๆ เจ็ดแคว้น แต่ละแคว้นมีเมืองขนาดใหญ่อยู่มากมาย

“แคว้นเจ็ดแคว้น เมืองใหญ่สามเมือง เกาะหลักหนึ่งเกาะ” คำพูดนี้สรุปภาพของอาณาจักรวายุแผ่วบนแผนที่ได้เป็นอย่างดี แคว้นหางหยางถือเป็นหนึ่งในเจ็ดแคว้น ส่วนเมืองใหญ่สามเมืองนั้นหมายถึงเมืองโบราณที่ยิ่งใหญ่ทั้งสามแห่ง หนึ่งในนั้นก็คือนครหลวง

นครหลวง เมืองประจิมเร้นลับ และเมืองชายแดนล้วนมีประวัติศาสตร์มายาวนาน เมืองประจิมเร้นลับนั้นมีขึ้นก่อนที่จะสถาปนาจักรวรรดิวายุแผ่วด้วยซ้ำ ประวัติศาสตร์ของมันนับย้อนไปได้หลายราชวงศ์เลยทีเดียว

ส่วนเกาะหลักนั้น อาจกล่าวได้ว่าเป็นเกาะที่อยู่ใกล้จักรวรรดิวายุแผ่วที่สุด ตัวจักรวรรดินั้นตั้งอยู่ห่างไกลจากทะเลใดๆ เกาะหลักถือเป็นเกาะแรกที่จักรพรรดิฉางเฟิ่งพิชิตได้ และก่อนหน้านี้เคยเป็นที่ตั้งของสำนักตำหนักเทพจันทรามาก่อน หลังจากที่สำนักตำหนักเทพจันทราถูกจักรวรรดิวายุแผ่วโค่น เกาะแห่งนี้จึงกลายมาเป็นดินแดนส่วนหนึ่งของจักรวรรดิ

มีเกาะขนาดใหญ่อีกไม่น้อยที่อยู่ใกล้เกาะเทพจันทรา เกาะที่มีชื่อเสียงที่สุดคือเกาะมหายาน แม้แต่สิบสำนักใหญ่ก็ยังเกรงกลัวอำนาจของเกาะแห่งนี้

นครใต้ตั้งอยู่ในแคว้นหางหยาง แม้แคว้นนี้จะไม่จัดว่าแข็งแกร่งที่สุดในหมู่แคว้นทั้งเจ็ด แต่ทุกคนต่างรู้ว่าความที่มันอยู่ติดชายทะเลจึงทำให้แคว้นนี้ร่ำรวยเป็นอย่างมาก จัดได้ว่าเป็นแคว้นที่ร่ำรวยที่สุดในจักรวรรดิ และนครใต้ก็นับเป็นเมืองที่มีความสำคัญยิ่งในแคว้นหางหยาง

หลังจัดแต่งทรงผมให้เข้าที่แล้ว ปู้ฟางก็หันหน้าไปมองกำแพงสูงใหญ่ของนครใต้ ซึ่งดูอย่างไรก็ยังแข็งแกร่งและงดงามไม่เท่ากำแพงเมืองของนครหลวง

ศาลาหมื่นลี้จัดเป็นจุดพักริมทาง จึงมีผู้คนบางส่วนตรงเข้ามาพักผ่อนที่นี่ หลังจากนั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง ปู้ฟางก็ออกเดินตรงไปยังนครใต้

เหตุผลในการเดินทางของเขาครั้งนี้คือเสาะหาอาหารเลิศรส แน่นอนว่าทุกจุดย่อมมีอาหารท้องถิ่นขึ้นชื่อ และเพราะวัฒนธรรมของแต่ละท้องที่นั้นแตกต่างกัน รสชาติอาหารประจำถิ่นของแต่ละที่จึงย่อมไม่เหมือนกัน

ถัดไปจากกำแพงนครใต้คือแม่น้ำใหญ่ที่มีกระแสน้ำรุนแรงและไหลเร็ว เสียงระลอกคลื่นสาดกระทบกันดังกึงก้องไปทั่ว

มีเรือหาปลาลอยลำอยู่ในแม่น้ำ ชาวประมงเหวี่ยงแหในมือออกไปหมายจะจับปลาตัวใหญ่

ที่สองฝั่งแม่น้ำ เหล่าคนตกปลาผู้กระตือรือร้นกำลังพักสายตาขณะที่ในมือถือคันเบ็ด รอคอยให้ปลามากินเหยื่อ

เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังสนั่น ละอองน้ำสาดกระเซ็นไปทุกทิศทาง

ปลาขนาดใหญ่ถูกเบ็ดตวัดขึ้นมา เกล็ดของมันส่องประกายวาววับสะท้อนแสงดวงอาทิตย์

ปู้ฟางดูฉากตรงหน้าพลางพยักหน้าไปด้วย ความเป็นอยู่ของนครใต้นั้นขึ้นอยู่กับแม่น้ำใหญ่สายนี้ และด้วยแหล่งทรัพยากรทางธรรมชาติเช่นนี้ จึงไม่ยากที่จะเข้าใจได้ว่าเหตุใดเมืองนี้จึงร่ำรวยนัก ในเมืองย่อมมีอาหารจำพวกปลาปูกุ้งหอยอยู่จำนวนมากเป็นแน่

เงาเพรียวบางขยับตัวไปยังถนนสายหลัก พร้อมเงาของเจ้าขาวที่ตามไปช้าๆ อย่างเอื่อยเฉื่อย

บางครั้งบนถนนสายหลักนี้ก็มีรถม้าขับผ่านไปอย่างรวดเร็ว ม้าเหล่านั้นไม่ใช่ม้าธรรมดา ดูแล้วเหมือนเป็นอสูรเวทชนิดหนึ่งมากกว่า เพราะลำตัวของพวกมันปกคลุมด้วยเกล็ดเหมือนเกล็ดปลา ขาทั้งสี่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงที่เคลื่อนไหวรวดเร็วราวลมพัด

กำแพงนครใต้ใหญ่โตมหึมา ทั้งสี่ด้านมีประตูขนาดมโหฬารตั้งอยู่ แม่น้ำไหลผ่านประตูเมืองจากนั้นก็ลอดผ่านสะพานขนาดใหญ่ที่มีไว้ให้ผู้คนสัญจรไปมา

เมื่อเดินมาใกล้นครใต้มากขึ้นเรื่อยๆ เหล่าผู้คนที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปยังเมืองก็หนาตาขึ้นเช่นกัน คนเหล่านี้ต่างหอบหิ้วถุงขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยผักและผลไม้มากมายหลายชนิดมาด้วย บางคนก็เป็นนักตกปลาที่จับปลามาได้บ้าง

ที่ประตูเมืองมีเหล่าทหารยามทำหน้าที่คอยตรวจตราผู้คน สิ่งของ รวมถึงสินค้าที่พวกเขาหอบหิ้วมา ก่อนจะอนุญาตให้ผู้คนเหล่านี้เข้าไปในเมือง

หลังตรวจตราดูแล้ว เหล่านักตกปลาต้องจ่ายเงินตามน้ำหนักปลาที่จับได้ก่อนจะได้เข้าไป เหล่าพ่อค้าแม่ขายที่แบกผักและผลไม้มาก็ต้องจ่ายค่าธรรมเนียมเช่นกัน

ที่นครใต้ ผักและผลไม้ถือเป็นผลิตผลที่หาได้ยากกว่าผลิตผลจากแม่น้ำ

แน่นอนว่านอกจากเหล่าพ่อค้าแม่ค้าที่มาขายของแล้ว ยังมีนักท่องเที่ยวมาเยี่ยมเยือนเมืองนี้เหมือนปู้ฟางด้วย

ปู้ฟางให้ความร่วมมืออย่างดีตอนที่เหล่าทหารยามตรวจสอบเขา แต่ดูเหมือนคนเหล่านี้จะรู้สึกสงสัยในตัวเจ้าขาวไม่น้อย

“นี่คือหุ่นเชิดของข้า” ปู้ฟางตอบคำถามทหารยามเสียงเรียบ

“สหายหลิว ข้ารู้ๆ ข้าว่าสุภาพบุรุษท่านนี้ต้องเป็นผู้ควบคุมหุ่นเชิดตามที่ตำนานระบุไว้แน่นอน ข้าเคยอ่านมา หุ่นเชิดพวกนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับข้ารับใช้หรอก” ทหารยามคนหนึ่งกล่าวอย่างตื่นเต้น

“ให้ตายเถอะ ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีความรู้เรื่องผู้ควบคุมหุ่นเชิดด้วย เจ้าต้องเล่าเรื่องนี้ให้พวกเราฟังให้กระจ่างล่ะ รู้ไหม”