ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 25

ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD ตอนที่ 25 ขายปลาดองเหล้าแต่ไม่ขายเหล้าเนี่ยนะ
ตอนที่ 25 ขายปลาดองเหล้าแต่ไม่ขายเหล้…

สามพี่น้องร่างยักษ์ตระกูลโอวหยางเตรียมพร้อมออกศึก ทั้งสามรวบรวมพลังปราณเที่ยงแท้ภายในกาย แล้วหันไปเผชิญหน้ากับหุ่นเชิดเจ้าขาวที่ยืนอยู่เบื้องหลังชายหนุ่มเจ้าของร้าน

“พี่ใหญ่ ไอ้หุ่นเชิดนี่มันแข็งแกร่งนัก พวกข้าทั้งสองถูกโยนออกมาโดยไม่ทันรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ!” โอวหยางตี้มองไปที่เจ้าขาวด้วยดวงตาเบิกกว้าง เขารู้สึกได้ทันทีว่าหุ่นเชิดตัวนี้มีฤทธิ์ไม่น้อย

“หุ่นเชิดจะแข็งแกร่งถึงเพียงนั้นได้อย่างไร หรือว่ามันถูกสร้างขึ้นโดยผู้เชี่ยวชาญของสำนักใดสำนักหนึ่ง แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้เพราะกองกำลังของเราทำลายสำนักขี้ประติ๋วพวกนั้นได้อย่างง่ายดาย” โอวหยางเจินคิด

ปู้ฟางมองปีศาจร้ายร่างหนาทั้งสามอย่างไร้อารมณ์ ตัวเขาเองไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าคนพวกนี้คิดอะไรอยู่ จึงพูดออกมาด้วยเสียงราบเรียบ “คราวนี้ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป เพราะเห็นแก่ความที่พวกเจ้าเป็นพี่ชายของเจ้าเด็กนั่น แต่จำไว้ว่าจะไม่มีคราวหน้าอีก”

“พี่ใหญ่! ไอ้ขี้กะโล้โท้นี่กำลังข่มขู่เราเช่นนั้นรึ!” โอวหยางตี้ถามอย่างไม่อยากเชื่อหูตนเอง

ไม่มีใครหน้าไหนในนครหลวงกล้าข่มขู่สามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยาง แม้ทั้งสามจะไม่ใช่อันธพาล แต่ก็น่ากลัวกว่าหลายขุมนัก ไม่ว่าพวกเขาจะเหยียบย่างไปที่ใด ที่แห่งนั้นล้วนตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีผู้ใดอยากทำตัวเป็นจุดสนใจต่อหน้าพวกเขาทั้งสิ้น

ทว่าในตอนนี้ทั้งสามกลับถูกไอ้ขี้กะโล้โท้ตัวแห้งข่มขู่เสียได้ คิดว่าสามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยางจะยอมถูกปรามาสง่ายๆ เช่นนั้นรึ

“เกียรติของสามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยางจะไม่มีวันโดนดูหมิ่น” โอวหยางเจินพูดอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาเขียวปั้ด

มุมปากโอวหยางตี้บิดขึ้นเป็นยิ้มแสยะ “นี่สิถึงเป็นพี่ใหญ่ของเรา! พี่ใหญ่ของเราคนนี้ทำให้เราทั้งสามขึ้นมามีอิทธิพลในนครหลวงได้! เราจะไม่มีวันเป็นสองรองใคร!”

ทว่าคำพูดต่อไปของโอวหยางเจินกลับทำให้โอวหยางตี้แทบกระอักเลือด

โอวหยางเจินมองเจ้าขาวที่ยืนอยู่เบื้องหลังปู้ฟาง “เจ้าหนุ่ม เรามาเจรจากันเถิด หากเจ้าส่งตัวน้องหญิงของพวกข้าคืนมา พวกข้าจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

ปู้ฟางตอบหน้าตาย “เจ้าไปถามน้องหญิงของเจ้าเองเถิด น้องหญิงของพวกเจ้ามากินอาหารร้านข้าแต่ไม่จ่ายเงิน จึงต้องทำงานใช้หนี้เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ แล้วนี่ก็เพิ่งจะวันแรกเท่านั้น”

“อะไรนะ! น้องหญิงชักดาบรึ!” สามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยางชะงักงัน ปากอ้ากว้างด้วยความประหลาดใจ

โอวหยางอู๋เอ่ย “ต้องเป็นเพราะอาหารร้านเจ้ารสชาติไม่เอาอ่าวแน่ๆ มิเช่นนั้นเหตุใดน้องหญิงของพวกข้าจึงต้องชักดาบด้วย แม้ว่านางจะมีอุปนิสัยดื้อแพ่งไม่ยอมก้มหัวให้ใคร แต่ก็ยังเป็นคนมีเหตุผล”

คำพูดของอีกฝ่ายทำเอาปู้ฟางขมวดคิ้วทันที ในฐานะพ่อครัวชายหนุ่มเกลียดยิ่งนักเมื่อมีคนมาวิจารณ์รสชาติอาหารที่เขาทำ มันถือเป็นการดูถูกที่ให้อภัยไม่ได้เลยทีเดียว

“เริ่มต้นภารกิจรอง: ทำให้สามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยางรู้ซึ้งถึงความอร่อย ความหยิ่งยโสของทั้งสามดูหมิ่นเกียรติของนายท่านอย่างมาก จงใช้ความสามารถด้านการทำอาหารอันไร้เทียมทานของท่านตบหน้าคนทั้งสามให้หัน ระบบจะหนุนหลังท่านจนกว่าชีวิตจะหาไม่ รางวัลของภารกิจคือ กระบวนการหมักสุรา”

เสียงจริงจังและจองหองของระบบดังก้องอยู่ในหัวของปู้ฟางจนชายหนุ่มเองยังตกใจ เขาไม่คาดคิดว่าภารกิจรองจะเริ่มต้นปุบปับเช่นนี้ แถมยังมีรางวัลมอบให้อีกด้วย

“อะไรกัน พวกเจ้าทั้งสามยังไม่ได้ลองชิมอาหารฝีมือข้าสักนิด แล้วกล้าพูดได้อย่างไรว่าข้าฝีมือไม่เอาอ่าว” ปู้ฟางถามสีหน้าจริงจังเพื่อที่จะทำภารกิจให้สำเร็จ

สามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยางมองหน้ากันไปมา จากนั้นโอวหยางเจินก็กระตุกยิ้มเยาะ “ถ้าพวกข้าว่าอาหารของเจ้ามันรสชาติห่วยแตกแล้วอย่างไรเล่า เจ้าจะทำไม”

สีหน้าของชายหนุ่มเย็นเยียบ ความโกรธกำลังเข้าครอบงำ

สุนัขสีดำตัวใหญ่ที่นอนอยู่หน้าร้านโงหัวขึ้นมองปู้ฟาง จากนั้นก็หันกลับไปมองสามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยาง พร้อมทำเสียงจิ๊จ๊ะออกมา เสร็จแล้วก็กลับไปนอนต่อ

“มาตามหาตัวน้องหญิงของพวกเจ้ามิใช่รึ ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้โอกาสก็แล้วกัน มาเดิมพันกันดีกว่า ลองเข้ามาสั่งอาหารในร้านข้าชิมดู หากไม่อร่อยจริงก็เอาน้องหญิงของพวกเจ้ากลับไปได้เลย แต่หากอร่อยก็จงกลับบ้านแบบแก้ผ้าล่อนจ้อนไปซะ” ปู้ฟางพูดเสียงเย็น

“เดิมพันรึ ไอ้ขี้กะโล้โท้นี่มันโง่หรืออย่างไร ขนาดน้องหญิงของเรายังกินแล้วไม่อร่อย มันจะทำอะไรเราที่ต่อมรับรสตายด้านได้”

“ได้! ขอรับคำท้า แต่รักษาคำพูดของเจ้าด้วยเล่า! ไอ้พวกขี้กะโล้โท้น่ะชอบกลับคำพูดตนเองเป็นที่สุด” โอวหยางเจินตอบรับ

“เช่นนั้นก็เข้ามาสั่งก่อน” ปู้ฟางพูดอย่างไร้ความรู้สึก

สามยักษ์ร้ายแห่งตระกูลโอวหยางมองหน้ากัน จากนั้นก็หันกลับไปมองเจ้าขาวอย่างระแวดระวังตัว แล้วเดินเข้าร้านไป เมื่อไปยืนอยู่ในร้านเรียบร้อย พวกเขาก็เริ่มสำรวจบรรยากาศรอบตัว