ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 268

“อาหารจานไหนหรือที่ท่านร้องเรียนว่าไม่ถูกปาก”

น้ำเสียงของปู้ฟางนิ่งเรียบ สายตาจับจ้องอยู่ที่ชายชราร่างท้วม เขาม่ได้มีท่าทางยกตนข่มท่านแต่อย่างใด ราวกับเป็นคำถามถามไถ่สารทุกข์สุกดิบธรรมดาเท่านั้น

ชายชราร่างท้วมผงะไป รอยยิ้มฉายวาบขึ้นบนใบหน้าขณะมองปู้ฟางด้วยดวงตาเป็นประกาย “เจ้าคงเป็นเถ้าแก่ของร้านนี้สินะ ข้าได้ยินชื่อเสียงของเจ้ามานาน ได้เห็นตัวจริงวันนี้ก็ทำให้นึกถึงประโยคที่ว่าวีรบุรุษล้วนเยาว์วัย”

“ข้าเป็นแค่พ่อครัวธรรมดา ไม่ใช่วีรบุรุษอะไร” ปู้ฟางโบกไม้โบกมือพลางยักไหล่ ชายชราผู้นี้ดูเป็นมิตร ท่าทางไม่ใช่คนที่จะมาหาเรื่องหาราวแต่อย่างใด

ปู้ฟางดึงเก้าอี้ออกมานั่งลงตรงข้ามชายชรา บนโต๊ะตรงหน้ามีอาหารอยู่สามอย่าง ได้แก่ข้าวผัดไข่ ปลาดองเหล้า และซี่โครงเปรี้ยวหวาน

ทั้งสามจานถูกชิมหมดแล้ว ข้าวผัดไข่หายไปครึ่งหนึ่ง ปลาดองเหล้าพร่องไปไม่น้อย มีเพียงซี่โครงเปรี้ยวหวานเท่านั้นที่ถูกกินไปชิ้นสองชิ้น

“ฮ่ะๆ ช่างบังเอิญเสียจริง ตาแก่คนนี้ก็เป็นพ่อครัวเช่นกัน ข้าได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างมาว่าอาหารของเถ้าแก่ปู้นั้นเลิศรสยิ่งนัก จึงดั้นด้นเดินทางมาไกลมานับพันลี้ คาดไม่ถึงเลยว่าเอาเข้าจริงอาหารเหล่านี้จะด้อยกว่าที่คิดไว้ บอกตามตรงว่าข้ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย” สีหน้าของชายชราฉายแววผิดหวังขณะส่ายศีรษะไปมา

โอวหยางเสี่ยวอี้ที่ยืนอยู่ด้านหลังปู้ฟางเม้มปากแน่น นางเชื่อเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าตาแก่ตรงหน้าต้องมาหาเรื่องอย่างแน่นอน

แต่ทั้งชายแก่และโอวหยางเสี่ยวอี้ต่างก็ต้องตะลึงไป เมื่อปู้ฟางทำเพียงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม เขารวบรวมก้อนพลังปราณเที่ยงแท้ให้ปรากฏขึ้นบนมือแล้วเปลี่ยนมันเป็นตะเกียบคู่หนึ่ง จากนั้นก็คีบซี่โครงเปรี้ยวหวานชิ้นหนึ่งเข้าปาก

หลังเคี้ยวอยู่สักพัก คิ้วของชายหนุ่มก็ขมวดมุ่น

“ซี่โครงเปรี้ยวหวานจานนี้มีข้อติมากมาย แต่จะว่าไปฝีมือการทำอาหารของคนเราจะพัฒนาได้ย่อมต้องผ่านการฝึกฝนนับครั้งไม่ถ้วน ไม่มีใครทำอาหารออกมาได้สมบูรณ์แบบตั้งแต่ครั้งแรกหรอก ท่านว่าจริงไหม” ปู้ฟางกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตะเกียบพลังปราณเที่ยงแท้ในมือสลายหายไป ชายหนุ่มหันหน้ามามองชายชราร่างท้วม

ชายชราผงะไปเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะออกมาด้วยความจริงใจ แม้แต่ดวงตาก็หยีลงจนกลายเป็นขีดเล็ก

“เถ้าแก่ปู้พูดมีเหตุผลแล้ว เป็นตาแก่ผู้นี้ที่ไม่รู้จักผ่อนปรนเอง”

มุมปากของปู้ฟางยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“ข้าเดินทางมาจากดินแดนแสนภูผา ตั้งแต่เจ้าหนูเยี่ยได้กินอาหารรสอร่อยฝีมือเจ้าเข้าไป นางก็เอาแต่พูดพร่ำสรรเสริญความดีงามใส่หูข้าไม่หยุดหย่อน ข้ารำคาญยายเด็กนั่นจะแย่ก็เลยหนีลงเขามา คิดว่าไหนๆ ก็ลงมาแล้ว ควรมาลองชิมรสชาติอาหารฝีมือเถ้าแก่ปู้เสียให้รู้แจ้ง ก่อนหน้านี้ข้าไม่เชื่อว่าเถ้าแก่ปู้จะมีพรสวรรค์อะไร แต่เมื่อได้ยินคำที่เจ้ากล่าว ข้าก็กระจ่างใจทุกอย่าง” ชายชราหัวเราะอย่างปิติยินดี จากนั้นก็โบกมือเรียกน้ำเต้าสีเหลืองแก่ให้ปรากฏขึ้นมา

“เถ้าแก่ปู้ นี่คือของรักของหวงของข้า อยากรู้นักว่ามันจะพอแลกเปลี่ยนกับอาหารฝีมือเจ้าได้หรือไม่” ตาแก่หัวเราะ เขย่าน้ำเต้าสีเหลืองในมือไปมา ของเหลวที่อยู่ด้านในไหลกระทบผนังน้ำเต้าจนเกิดเสียงดัง

หือ? ปู้ฟางอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะสำรวจน้ำเต้าในมือของชายชรา

ชายชรายิ้มกว้างพลางดึงจุกปิดน้ำเต้าออก ทันใดนั้นกลิ่นหอมสดชื่นของกรดน้ำส้มเข้มข้นก็พวยพุ่งออกมา กลิ่นเปรี้ยวเจือด้วยกลิ่นหวานจางๆ กระตุ้นจมูกได้เป็นอย่างดี

ใจของปู้ฟางที่ยังปกติอยู่เมื่อครู่พลันกระตุก ชายหนุ่มจับจ้องไปที่น้ำเต้าไม่วางตาขณะทำจมูกฟุดฟิด

ชายชราพออกพอใจกับปฏิกิริยาของชายหนุ่ม ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้เมื่อได้กลิ่นน้ำส้มสายชูหมักเองสูตรพิเศษของเขา

“แม่หนู ไปหยิบถ้วยเล็กๆ มาใบหนึ่งซิ” ชายชรายิ้มให้โอวหยางเสี่ยวอี้พลางออกคำสั่ง

โอวอยางเสี่ยวอี้อดกลอกตามองบนไม่ได้ แต่กระนั้นนางก็ยังเดินตรงไปที่หน้าต่างห้องครัว พลางร้องขอถ้วยขนาดเล็กจากเซียวเสี่ยงหลงที่กำลังมือระวิงอยู่

“อ้อจริงสิ เถ้าแก้ปู้กลับมาแล้วนะ!”

ไม่นานหลังจากนั้นเซียวเสี่ยวหลงและอวี่ฝูก็ออกมาจากครัว ทั้งสองมองปู้ฟางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น อวี่ฝูยังคงมีท่าทีเขินอายอยู่ ขณะที่เซียวเสี่ยวหลงหัวเราะคิกคักไม่หยุดปาก

โอวหยางเสี่ยวอี้ยื่นถ้วยใบเล็กให้ชายชรา พลางส่งเสียงฮึแล้วย่นจมูก

ชายชรายิ้มอ่อนโยน ไม่ใส่ใจกับท่าทีของเด็กหญิงแต่อย่างใด เขาวางถ้วยลงบนโต๊ะจากนั้นก็ค่อยๆ รินน้ำส้มสายชูในน้ำเต้าลงไปเล็กน้อย

หัวใจของปู้ฟางเต้นระรัว ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ปากน้ำเต้า